AEnima (2025)

26/08/2025

"«Μαμά πάω μέχρι εκείνους τους βράχους κι έρχομαι, εντάξει;»
«Αααα… Εεεε… Τόσο μακριά;»
〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️
[Από μέσα]
- Κάτσε, το «τόσο μακριά;» δεν είναι απάντηση… είναι ερώτηση.
- Και τι να της πω τώρα;
- Μμμ… μου αγχώνεσαι, ε;
- Όχι… βασικά… λίγο.
- Κι από την άλλη το παιδί χρειάζεται εμπιστοσύνη, ειδικά τώρα που γίνεται έφηβη…
- Ξέρω… αλλά…
- Αλλά… μήπως να διαχειριζόσουν το δικό σου άγχος, γλυκιά μου; Για να αφήνεις το παιδί σου να κάνει τα δικά του βήματα; Γιατί αλλιώς το πνίγεις εσύ το παιδί… και όχι η θάλασσα… λέω τώρα… 🌊
- Άντε πάλι, μου τα πετάς στα μούτρα όλα.
- Πρέπει να απαντήσεις στο παιδί τώρα, σε κοιτάει. 👀
- Τι να πω;
- Πες ένα απλό «εντάξει!».
- Πας καλά; Κι αν…
- Αχ, πάλι αυτά τα «κι αν»… παρατηρείς ότι αυξάνονται όσο μεγαλώνεις;
- Ωραία, για πες εσύ που είσαι νέα…
- Αφού το παιδί ξέρει κολύμπι και νιώθει ότι μπορεί… Σου θυμίζω ότι στην ηλικία της, πήγαινες κι εσύ στους βράχους. Με θάρρος και ενθουσιασμό. Και κάθε φορά πιο μακριά. Δεν φοβόσουν τίποτα. Και έκανες τρελές βουτιές…
- Ναι, έχεις δίκιο…. Θυμάμαι…
- Τότε;
-… Δεν μπορώ να τα ελέγξω όλα. Πρέπει να αγκαλιάσω και μια δόση αβεβαιότητας… για να συλλέξει το παιδί τα «μπορώ» της. Τότε μόνο θα μεγαλώσει και θα ανθίσει.
- Αμήν…
- Τα ξέρω στη θεωρία… στην πράξη δυσκολεύομαι.
- Γι’ αυτό είμαι εδώ, δίπλα σου. Κοίτα, έφτασε ήδη στους βράχους και μας χαιρετάει!
- Τι;;; Μα δεν της είπα καν ότι συμφωνώ να πάει!
- Ε… ευτυχώς δεν περίμενε να απαντήσεις… 😂
- Μα……
- Μαμάκια. Άντε πήγαινε να βουτήξεις, παρασκέφτεσαι και δεν κουνιέσαι.
- Είσαι εσύ μια φάτσα… 😏
- Το εσωτερικό σου παιδί! Και έρχομαι κι εγώ για βουτιά τώρα!
〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️
«Έρχομαι αγάπη μου! Θα δεις τώρα βουτιά που θα κάνω από τους βράχους!»"
Positive Parents

25/08/2025

"Τι είναι ο Ψυχολογικός Θάνατος κατά τη Marion Woodman;
(Καναδή ψυχολόγος και συγγραφέας).
Ο ψυχολογικός θάνατος δεν είναι καταστροφή, αλλά μεταμόρφωση. Πρόκειται για μια βαθιά υπαρξιακή εμπειρία, όπου μέρη του παλιού μας εαυτού πεθαίνουν, συνήθως αυτά που είναι προσκολλημένα σε μάσκες, ρόλους, προσδοκίες και κοινωνικές επιταγές, προκειμένου να γεννηθεί κάτι πιο αυθεντικό, αληθινό, «ζωντανό».

🌀 Παραδείγματα ψυχολογικού θανάτου:
Η κατάρρευση της ταυτότητας που χτίστηκε πάνω στην τελειομανία ή την καταπίεση συναισθημάτων.
Η κρίση μέσης ηλικίας, όταν συνειδητοποιείς πως δεν ζεις τη δική σου ζωή.
Η εμπειρία απώλειας ή σοβαρής ασθένειας, που αναγκάζει την ψυχή να «σταματήσει» και να επανεκτιμήσει την ύπαρξη.
Σύμφωνα με τη Woodman, είναι μια αλχημική διαδικασία: κάτι πρέπει να πεθάνει για να αναγεννηθεί κάτι άλλο. Μιλά για ένα "ego death" όπου η ψυχή αρνείται να συνεχίσει να υπηρετεί μια επιφανειακή ζωή και ζητά εσωτερική αλήθεια.

🐍 Τι πεθαίνει;
Το «Πρέπει»: Οι κοινωνικές επιταγές, οι εσωτερικευμένες φωνές του γονέα, τα εξωτερικά «κουστούμια».
Η Persona: Η προσωπικότητα που έχουμε υιοθετήσει για να επιβιώσουμε.
Οι αμυντικοί μηχανισμοί που μας προστάτευαν αλλά τώρα μας περιορίζουν.

✨ Τι γεννιέται;
Η σύνδεση με το σώμα και το ασυνείδητο.
Η επαφή με το Θήλυ Αρχέτυπο (τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες) – όχι ως ρόλος, αλλά ως ζώσα εμπειρία.
Μια βαθύτερη αίσθηση εαυτού, πέρα από τα κοινωνικά καλούπια.

📖 Απόσπασμα από το βιβλίο (παράφραση):
«Ο ψυχολογικός θάνατος είναι μια συνειδητή βύθιση στο σκοτάδι του ασυνειδήτου. Είναι ο πόνος της μεταμόρφωσης. Το εγώ δεν διαλύεται για να πεθάνει – αλλά για να ξαναγεννηθεί, εναρμονισμένο με την ψυχή.»

🔍 Θεραπευτική Σημασία:
Η Woodman έβλεπε τον ψυχολογικό θάνατο ως απαραίτητο στάδιο στην ψυχοθεραπεία. Για πολλούς ανθρώπους, η προσκόλληση στο παλιό «εγώ» είναι αυτό που δημιουργεί τη συμπτωματολογία (ψυχοσωματικά, κατάθλιψη, εξαρτήσεις, σεξουαλικές δυσλειτουργίες). Η θεραπεία τους δεν είναι να «διορθωθούν» αλλά να «πεθάνουν» ψυχολογικά, για να μπορέσουν να ζήσουν ξανά."
Κείμενο: Γιώργος Καλοβάδης

(Μέσω Terpsichori Savvaidou)

24/08/2025

"Ε και πως θα φτάσουμε ως εδώ αν δεν γύρουμε λίγο ο ένας προς τον άλλον;

[Ζευγάρι γύρω στα 70 απολαμβάνει τη θάλασσα ενώ οι καρέκλες τους γέρνουν ελαφρώς προς τη μεριά του άλλου]"
Ελένη Τζουανάκη

23/08/2025

"Γιατί νιώθω πως ακόμη ένα καλοκαίρι γλίστρησε μέσα από τα χέρια μου;

Τα παιδιά ψήλωσαν λίγο ακόμα.
Ζήσαμε όμορφες στιγμές.
Βρήκαμε λίγο χρόνο για ανάσες.

Κι όμως, όσο ο Αύγουστος φεύγει,
αναρωτιέμαι γιατί όλα περνούν τόσο γρήγορα;

Λένε πως ο χρόνος πετά όταν περνάς όμορφα.
Παλιά μου φαινόταν αστείο αυτό.
Ο χρόνος μου φαινόταν ευθύγραμμος, λογικός, μετρήσιμος.

Ώσπου έγινα μαμά.
Και τώρα καταλαβαίνω.
Ο χρόνος είναι κλέφτης.
Ειδικά τα καλοκαίρια.

Όσα γέλια κι αν μοιραστούμε,
όσες βουτιές κι αν κάνουμε,
όσα βράδια κι αν μείνουμε ξύπνιοι να τα ζήσουμε…

Πάντα τελειώνει.

Και ξαφνικά, οι σχολικές τσάντες ξαναβγαίνουν,
ετοιμάζουμε κολατσιό,
τρέχουμε σε δραστηριότητες,
κι η ρουτίνα επιστρέφει.

Κάθε χρόνο, η καρδιά μου σφίγγεται λίγο περισσότερο.

Ίσως γιατί τώρα ξέρω…
πόσο γρήγορα περνά αυτή η φάση της ζωής.
Και πόσο βαθιά την αγαπώ. 💜"
Μάρα, MommyCool
Εμπνευσμένο από Her View From Home

22/08/2025

"«Δεν έχω σηκώσει κεφάλι, μια το ένα μια το άλλο μου βγάζει το σώμα μου»
Παρατηρώ αυτό το μοτίβο σε σχεδόν όλες μου τις συνεδρίες αυτόν τον καιρό. Παράξενο καλοκαίρι, δεν έφερε απελευθέρωση και δεν εκπλήρωσε όνειρα, το ξέρω.
Και τα σώματά μας φωνάζουν. Θέλουν τα δίκια της ύπαρξης: ξεκούραση, καλό φαγητό (και σωστό), ύπνο, χαλαρό ονείρεμα.
Κι εμείς δίνουμε στα σώματά μας τις κονσέρβες του μυαλού: ληγμένες πεποιθήσεις, έρωτες αραχνιασμένους που δεν έχουν καμία ελπίδα πια, καινούριους άπιαστους στόχους που θα καταφέρουν πάλι να μας κάνουν να νιώσουμε ανεπαρκείς, λίγοι, μισοί.
Είνα αποκαλόκαιρο. Μου αρέσει αυτή η λέξη, έχει κάτι το ποιητικό, θυμίζει μια πιο μεγάλη δύση, που προλαβαίνεις να δεις τα χρώματά της. Πάμε να την δούμε αυτή τη δύση. Μη βιαζόμαστε για ένα αγχωτικό αύριο. Δεν είναι τα θέματα επιβίωσης που μας τρελαίνουν - ασφαλώς είναι κι αυτά, είναι. Αλλά, οι άνθρωποι που έχουν στραγγίξει το σώμα τους και μου παραπονιούνται για παλιές και νέες νόσους, δεν έχουν επιβιωτικά προβλήματα. Έχουν το πρόβλημα του ότι είναι καθηλωμένοι σε μια κατάσταση επιβίωσης, χωρίς καθόλου ζωή.
Και η ζωή είναι τόσο όμορφη, ακόμα κι όταν δεν είναι. Δεν θα είμαστε ποτέ πάλι 20 χρονών, ούτε 40, ούτε 60. Τόσο όμορφα σκαλοπάτια κι εμείς κοιτάμε πέρα από αυτά πάντα, ποτέ δεν κοιτάζουμε με ευγνωμοσύνη τον εαυτό που μας έφερε ως εδώ, ποτέ δεν του δίνουμε το δικαίωμα μιας ανάσας, ποτέ δεν του αδειάζουμε την πλάτη από αχρείαστα βάρη.
Και ο εαυτός λέει στον αγγελιαφόρο, στο σώμα: «πες δεν αντέχω άλλο, μουλάρωσα». Τα μηνύματα από το σώμα είναι τόσο ξεκάθαρα, ουρλιάζουν με τόση έννοια τις ανάγκες της ψυχής. Δεν σώζεται ο πόνος του σώματος με αντιβίωση, θέλει και βίωση."
Vera Dickey

21/08/2025

"Η πεζή κουλτούρα της εποχής μας κοντεύει να καπηλευτεί ακόμα και τα συναισθήματα προσπαθώντας να μας πουλήσει συγκεκριμένες εικόνες ή και βήματα ώστε να τα πλησιάσουμε και να τα εκφράσουμε, φυσικά όχι για να τα νιώσουμε μα για να ξεμπερδέψουμε και να τα απελευθερώσουμε όπως τόσο εύκολα λέγεται και γράφεται πλέον στις ημέρες μας.
Μας λέει αυτή η κουλτούρα:
Αν έχεις θλίψη, πρέπει να κλάψεις βαθιά και πολύ.
Αν έχεις θυμό, πρέπει να ουρλιάξεις, όσο πιο δυνατά μπορείς.
Αν έχεις χαρά, πρέπει να χορέψεις, με όλη σου την καρδιά.
Αν έχεις ντροπή, πρέπει να τη μιλήσεις, ώστε εκείνη να σπάσει.
Αν έχεις φόβο, κάνε πως δεν έχεις. Βουρ πάνω του, όρμα για να τον ξεπεράσεις.
Αν έχεις νοσταλγία, αχ μην έχεις, το παρελθόν είναι στο παρελθόν.
Μπουκώσαμε στα «πρέπει» και ξεχάσαμε τα ανθρώπινα και φυσικά.
Δεν είναι μονάχα το κλάμα που μαρτυρά τη θλίψη και εκείνη δεν θα θέλει πάντοτε σταγόνες δακρύων να γεννά. Θα θέλει κάποιες φορές να φορά το άρωμα της σιωπής και να κάνει φίλη της τη μουσική, με τις νότες της να χορεύουν γύρω από το κενό της.
Ο θυμός δεν φανερώνεται μονάχα με φρύδια συνοφρυωμένα ούτε και απελευθερώνεται μονάχα με το γρύλισμα. Το απαθές το βλέμμα, ο παγωμένος λόγος, οι τάσεις φυγής ακόμη και εκδίκησης είναι όλα τους σημάδια θυμού. Το ουρλιαχτό είναι μία λύση μα όχι πάντοτε ούτε και παντού. Ο θυμός μπορεί να χρειάζεται την Κυρία Υπομονή, γνωστή των παθών δασκάλα, την Κυρία Παρουσία, που ξέρει να δίνει τη δεύτερη την ευκαιρία, την γλυκιά την αγκαλιά που μοιάζει με φωλιά, το νανούρισμα για να ξεπλύνει τη φωτιά ή ακόμα και τον φόβο, ναι καλά διάβασες τον φόβο, ώστε να γνωρίσει αυτό που προστατεύει και αυτό από το οποίο προστατεύεται.
Η χαρά δεν χορεύει μόνο όταν χαίρεται. Η χαρά συχνά κλαίει από χαρά μαζί με τη συγγένισσά της τη συγκίνηση. Ναι φυσικά, τα συναισθήματα εκτός από πολυμορφικά είναι και παράδοξα.
Η ντροπή δεν αχνοφαίνεται μονάχα σε κόκκινα μάγουλα. Κρύβεται κάτω από ψεύτικα χαμόγελα, αμυντικά αστεία και ψέματα. Δεν έχουμε τίποτα να σπάσουμε. Περισσότερο να χάσουμε. Την ντροπή μας για την ντροπή μας.
Ο φόβος δεν αντιμετωπίζεται μονάχα και πάντα με την κόντρα σε αυτόν δράση. Κάποιες φορές χρειάζεται να κάνουμε τις αγωνίες μας κλωστές και να πλέξουμε με αυτές για εκείνον ένα κουκούλι μέσα του λιγάκι να χωθεί να ξαποστάσει, πριν στον έξω κόσμο βγει.
Νοσταλγία.. αχ νοσταλγία. Για σένα κανένας δεν μιλά. Τους μοιάζεις με γριά που μυρίζει ναφθαλίνη και κανένας δεν σου ανοίγει την πόρτα του. Μήπως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε πως η νοσταλγία είναι Αγία, και είναι ευλογία να περνά το κατώφλι μας;
Το συναίσθημα στις ημέρες μας μοιάζει πολυτέλεια. Είναι όμως νομοτέλεια που χρήζει κάθαρσης, διάκρισης και ησυχίας ώστε η ψυχή να τη συναντήσει ξανά."
Holistic Way

20/08/2025

"ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΙΣΜΟ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Έχουμε αναλογιστεί ποτέ το πως εκλαμβάνει ένα παιδί την εικόνα του ενήλικα που σκύβει όλη μέρα πάνω από το τηλέφωνο;
Η οθόνη του κινητού είναι ένα μαγικό εργαλείο που έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε ή λαμβάνουμε πληροφορίες. Πολλοί ενήλικες καταφεύγουν στo διαδίκτυο για να χαλαρώσουν. Λέγεται ότι σε κάποιους λειτουργεί και ως μέσο αποσυμπίεσης του καθημερινού άγχους.
Το κινητό τηλέφωνο δεν αποτελεί όμως γενικά ένα ωφέλιμο μέσο διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Εισάγει τα παιδιά βίαια σε ένα κόσμο ενηλίκων. Στερεί πρόωρα την παιδικότητα. Τα αποσπά από το κινητικό παιχνίδι, από το επιτραπέζιο παιχνίδι, από τους φίλους τις αληθινής ζωής.
Είναι θλιβερό το γεγονός ότι όλες αυτές οι «συσκευές επικοινωνίας» μας κάνουν διαρκώς όλο και πιο απόμακρους και επηρεάζουν τις οικογενειακές μας σχέσεις.
Το κινητό, ως προέκταση του χεριού μας, προσφέρεται χωρίς αναστολές και στα παιδιά. Τετράχρονα χειρίζονται με ευχέρεια το Youtube και το Netflix. Τρίχρονα ξέρουν να κατεβάζουν και να παίζουν παιχνίδια. Αθώα μάτια πέφτουν πάνω σε τρομαχτικά βίντεο ή σε ακατάλληλο φρασεολόγιο.
Οι σκηνές που αντικρίζουμε στα ιατρεία είναι πλέον κωμικοτραγικές. Παιδάκια που βλέπουν κινητό την ώρα της εξέτασης ή έφηβοι που δεν σταματάνε να σκρολάρουν όση ώρα βρίσκονται στο ιατρείο. Ενίοτε δίπλα σε γονείς οι οποίοι επίσης σκρολάρουν ασταμάτητα.
Υπάρχουν πλέον πολλές έρευνες που δείχνουν ότι η εξάρτηση από τα κινητά επηρεάζει την ψυχική και συναισθηματική μας υγεία. Πόσες φορές δεν νιώσαμε άδειοι όταν ξοδέψαμε το λιγοστό ελεύθερο χρόνο μας στα συνεχή «κλικ» σε διάφορες σελίδες; Πόσο ύπουλα μας επηρεάζει το λεγόμενο «doomscrolling» δηλαδή η διαρκής ενημέρωση με αρνητικές ειδήσεις και άσχημα περιστατικά ανά τον κόσμο;
Το πρόβλημα του εθισμού ξεκινά όταν κάποιος καταλήγει να ελέγχει τα mail του ή «κάποια μηνύματα που επείγουν» ή τη ροή στο facebook, πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αν αθροίσουμε το χρόνο που μαζεύεται από όλες αυτές τις «θα τσεκάρω τα μηνύματά μου» στιγμές, θα τρομάξουμε με το αποτέλεσμα. Ξοδεύουμε πολλές ώρες !
Όταν βρισκόμαστε με κάποιον ο οποίος διαρκώς «ελέγχει», «σκρολάρει» ή «στέλνει μηνύματα» αυτό δημιουργεί την αίσθηση ότι το άτομο αυτό δεν είναι πραγματικά κοντά μας. Όχι μόνο αυτό που κάνει είναι αγενές αλλά επιπλέον βλάπτει και την ποιότητα της σχέσης.
Πόσο επηρεάζει η κατάσταση αυτή τα παιδιά;;
Αν βρισκόμαστε μαζί με τα παιδιά για παράδειγμα 5 ώρες αλλά έχουμε διαρκώς το τηλέφωνο στο χέρι τότε δεν περνάμε πραγματικά χρόνο μαζί τους. Τα παιδιά το αντιλαμβάνονται αυτό. Καταλαβαίνουν ότι στην ατμόσφαιρα υπάρχει ένα απροσδιόριστο τείχος.
Σε μία πρόσφατη έρευνα στο Τέξας των ΗΠΑ, το 62% των ερωτηθέντων παιδιών ηλικίας 6 έως 12 ετών δήλωσαν πως οι γονείς τους είναι συχνά απορροφημένοι με κάτι την ώρα που προσπαθούν να του μιλήσουν, με το κινητό τηλέφωνο να βρίσκεται μακράν πρώτο στις αιτίες «διάσπασης της προσοχής» των μεγάλων. Το να σε αγνοεί συστηματικά κάποιος δεν είναι ένα συναίσθημα που θέλουμε να διακατέχει τα παιδιά μας.
Η κατάσταση από την επιδημία Covid19 και μετά έχει επιδεινωθεί περισσότερο. Βομβαρδιζόμαστε από χιλιάδες πληροφορίες μέσω των smartphones και με καταστροφικές ειδήσεις. Ακόμα και η πρόγνωση του καιρού έχει πλέον το στοιχείο της υπερβολής ή και της απειλής. Η εικόνα που λαμβάνουν τα παιδιά είναι αυτή ενός προβληματισμένου ενήλικα πάνω από μία οθόνη, ο οποίος νιώθει ότι ο κίνδυνος ελλοχεύει παντού.
Αυτές είναι κάποιες σκέψεις πάνω στο θέμα της σχέσης μας με την τεχνολογία και το πώς αυτή επηρεάζει εμάς και τους γύρω μας. Αν πιστεύετε ότι ανήκετε λίγο ή πολύ σε αυτή τη κατηγορία, σήμερα είναι μία καλή ευκαιρία να κάνετε μία εκτίμηση της κατάστασης. Ίσως θα είναι καλό να επαναπροσδιορίσετε το χρόνο που αφιερώνετε σε όλο αυτό το διαδικτυακό κοινωνικό δίκτυο. Γιατί μόνο οι σχέσεις της πραγματικής ζωής με τους άλλους είναι το θεμέλιο της αληθινής ευτυχίας.
Ως επίλογο αναφέρω το συμπέρασμα μίας πρόσφατης έρευνας που εξέτασε το ζήτημα της ψυχικής υγείας και ευεξίας των ενηλίκων σε σχέση με τη κατάχρηση του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπως παρουσιάστηκε στο 19ο Πανελλήνιο Συνεδρίο Ψυχολογικής Έρευνας της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας.
Σύμφωνα με τη μελέτη η υπερβολική χρήση του διαδικτύου συνδέεται με μειωμένη ενσυναίσθηση, καθώς οι χρήστες δυσκολεύονται περισσότερο να κατανοήσουν τα συναισθήματα των άλλων.
Επιπλέον η έρευνα ανέδειξε ότι τα κοινωνικά δίκτυα μας οδηγούν μάλλον στην κοινωνική απομόνωση καθώς η συνεχής έκθεση σε «επιμελημένες» εικόνες ζωής των άλλων οδηγεί σε χαμηλή αυτοεκτίμηση, μοναξιά και συμπτώματα κατάθλιψης."
Κυριάκος Δουλγέρης, Παιδίατρος

19/08/2025

"«Ρώτησα το ChatGPT τι να κάνω με το παιδί μου...»
Μου το λένε αρκετοί γονείς τελευταία...
Η ανάγκη για καθοδήγηση είναι ανθρώπινη και για τους γονείς κάποιες φορές τόσο σημαντική. Και η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να πρσοφέρει βοήθεια.
Παίζοντας, το ρώτησα τι τιμωρία να βάλω στο παιδί μου. Μου απάντησε με κατανοήση, ενσυναίσθηση προς τα μένα, αλλά και ήπια εστίασε στο να μου περάσει γιατί η τιμωρία δεν είναι λύση όσο και να επέμενα..Και επέμενα!
Πήρα απαντήσεις που σκέφτομαι ότι ήταν πιο συμπονετικές προς τον γονέα από πολλούς ειδικούς που δουλεύουν με γονείς που μου έχουν διηγηθεί τις εμπειρίες τους.
Δεν είμαι αρνητής της τεχνολογίας, αν υπάρχει αυτό ή μόλις το έβγαλα. Ίσα ίσα, αν βοηθάει γονείς εγώ είμαι μέσα με τα μπούνια.
Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να προσφέρει λύσεις, φράσεις, στρατηγικές. Απαντάει με φροντίδα και ενσυναίσθηση και αυτό το υπολογίζω πολύ, σε βοηθάει να νιώσεις λιγότερο μόνος/η εκείνη τη στιγμή..
Φοβάμαι όμως λίγο ότι ο γονιός μπορεί να απομακρυνθεί από την δική του εσωτερική σοφία. Να προσκολληθεί σε «σωστές» απαντήσεις και να χάσει την εσωτερική του φωνή.. Να νιώσει ακόμα πιο ανήμπορος ή να τον καταπιεί μια φωνή τελειομανίας.
Η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι άνθρωπος, σύνδεση, ευαλώτοτητα, να έχεις έναν μάρτυρα και έναν καθρέφτη. Να σου πει, σε νιώθω, το έχω περάσει κι εγώ, δεν είσαι μόνος/η σου. Έχω παλέψει με τα ίδια θηρία.
Ο γονιός μένει πάλι απομονωμένος, πίσω από μια οθόνη, χωρίς το χωριό του, να κρύβει άλλη μια φορά με ένα προσωρινό δεκανίκι την ανάγκη του για επαφή.
Και επειδή η τεχνητή νοημοσύνη δεν ξέρει το παιδί μας μπορεί να μας απομακρύνει και από αυτό...να χάσουμε την επαφή με το ποιό πραγματικά είναι...
Οπότε σκέφτομαι να μοιραστούμε, 'εχετε πάρει συμβουλή από το ChatGpt;
Τι κρατήσατε;
Τι σας μπέρδεψε;
Εδώ είμαστε για να το σκεφτούμε μαζί..Τι λέτε;
Και όλα είναι εντάξει και όλα είναι ανθρώπινα"
Parent Coaching - Christina Gika

18/08/2025

"Πρέπει να ήταν 2-3 το πρωί.
Το παιδί ξύπνησε για τουαλέτα.
Όταν ξάπλωσε ξανά, είπε:
«Μαμά, ξέρεις γιατί υπάρχει η νύχτα;»
«Γιατί, αγάπη;»
«Για περισσότερες αγκαλιές.»
Ποιος ξέρει πως το σκέφτηκε.
Την ημέρα μπορεί να μην φτάνει ο χρόνος γιατί όλα κινούνται γρήγορα, γιατί υπάρχει το παιχνίδι, οι δουλειές, οι υποχρεώσεις.
Τη νύχτα όμως;
Η νύχτα είναι μαγική.
Όλα σταματούν.
Ηρεμία, ακινησία, παρουσία.
Ζεστή αγκαλιά και γεμάτη καρδιά.
🌙
Νατάσα"
Our Nest • Integrated Sleep Support

17/08/2025

"Ξανά επίκαιρo, δυστυχώς...
Καλημέρα από κάποιον που δεν πιστεύει (εκ πείρας) ότι τα σπίτια ξαναχτίζονται. Αυτό μπορεί να ισχύει για τους εξουσιάζοντες...
(από το βιβλίο μου ΕΟΝΟ ΟΙΚΟ ΤΟΠΙΚΑ)

Τα σπίτια ξαναχτίζονται;
" Πατρίδα είναι ο ασβεστωμένος κορμός της συκιάς στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού"
Εμίρ Κουστουρίτσα
Τι είναι τα σπίτια; Είναι τοίχοι από μπετόν, πέτρες, ξύλα και κεραμίδια; Είναι σίδερα και αλουμίνιο. Είναι κουτιά που μένουν άνθρωποι;
Αν είναι έτσι, φυσικά και ξαναχτίζονται (με την προϋπόθεση πάντα ότι έχουμε χρήματα για να το κάνουμε).
Είναι, όμως, έτσι; Είναι τα σπίτια μη τόποι; Είναι ντουβάρια; Ή είναι τόποι μνήμης και ταυτότητας; Θυμάμαι μια ταινία των αδελφών Ταβιάνι, όπου ένας ξενιτεμένος επιστρέφει στο χωριό του και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να χαϊδέψει τη μηλιά στον κήπο του πατρικού του σπιτιού. Εκπλήσσεται που την βλέπει κοντή. Είναι που αυτός είχε ξενιτευτεί μικρός. Δεν κόντυνε το δέντρο...
Στη δική μας παράδοση ένα από τα πιο γνωστά και πιο σπαρακτικά μοτίβα είναι αυτό της αναγνώρισης του ξενιτεμένου στο γνωστό δημοτικό τραγούδι. Επιστρέφει ο άντρας μετά από χρόνια και η γυναίκα του δεν τον αναγνωρίζει. Ζητά σημάδια. Πρώτα της αυλής. Της απαντάει: « Έχεις μηλιά στην πόρτα σου και κλήμα στην αυλή σου. Κάνει σταφύλι ροζακί και το κρασί μιοσχάτο...» Δεν πείθεται και του ζητάει σημάδια του σπιτιού «Καταμεσίς στην καμάρη χρυσό καντήλι ανάφτει, που φέγγει σου και λούζεσαι και πλέκεις τα μαλλιά σου...» Τελικά πείθεται από τα σημάδια του κορμιού...
Το σπίτι, λοιπόν, είναι ο οίκος και η εστία. Είναι η καμινάδα που τον καπνό της να δει από μακριά ποθούσε να δει ο Οδυσσέας και κάθε Οδυσσέας πριν πεθάνει. Η εστία είναι το κέντρο του οίκου αλλά και του κόσμου. Είναι το σημείο από το οποίο ο άνθρωπος οργάνωσε τον κόσμο του απέναντι στο κοσμικό χάος. Είναι η πρωταρχική, πρωτογονική πράξη οικειοποίησης του χώρου και μετατροπής του σε τόπο. Είναι το σύμβολο της εστιακής ομάδας οποιασδήποτε μορφής. Είναι εκεί όπου λαβαίνουν χώρα όλες οι εθιμικές τελετές που αφορούν τη συλλογική μνήμη, τη συνοχή και την ταυτότητα της ομάδας.
Όπως η εστία, το συμβολικό του κέντρο, έτσι και το σπίτι καθαγιάζεται με σπονδές και θυσίες. Είναι τόποι καθαγιασμένοι.
Τα έθιμα του θεμελιώματος, τα γκαινιάσματα αλλά και οι εθιμικές τελετές στην ολοκλήρωση ( μπαξίσια ή μαντηλώματα) δηλώνουν την ιερότητα της κατοικίας αλλά και τις μορφές αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής. Πρόκειται για σημαντικές επιτελέσεις της συλλογικής ταυτότητας, από τις οποίες αποκτά και το άτομο την προσωπική του ταυτότητα ως μέλος της κοινότητας. Έτσι ουσιαστικά το άτομο γίνεται πρόσωπο. Έτσι ταυτίζεται συμβολικά με το σπίτι και το σπίτι δεν είναι απλά μια κατασκευή για να καλύψει βασικές βιοτικές ανάγκες. Γίνεται σύμβολο ταυτότητας και τόπος της μνήμης. Της προσωπικής και της συλλογικής μνήμης.
Οι κατασκευές ως υλικά αντικείμενα ξαναχτίζονται. Τα σπίτια όμως, ως σύμβολα ταυτότητας και τόποι της μνήμης;"
Vasilis Nitsiakos

14/08/2025

"Πώς είναι να ζεις χωρίς πια συναισθήματα:
Υπάρχει ένα ολοκληρωτικά καταστροφικό σημείο για το μέλλον των ανθρώπινων σχέσεων. Είναι εκείνο το σημείο όπου, μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο, καίγεται οποιαδήποτε αίσθηση συναισθηματικής επένδυσης που θα μπορούσε να έχει διάρκεια στον χρόνο.
Σταματάς να νιώθεις, γιατί ξέρεις πως όλα είναι ένα φύσημα του ανέμου: σήμερα υπάρχουν, το επόμενο λεπτό όχι απαραίτητα.
Η εποχή μας είναι μια εποχή αποεπένδυσης. Η Ελλάδα είναι ένα μέρος εκπαίδευσης στον επανατραυματισμό και τη βλάβη· ένα μέρος αποκοπής και αποσύνδεσης. Κάθε Αύγουστος και κάθε ελληνικό καλοκαίρι είναι εποχή αποεπένδυσης. Διανύουμε χιλιόμετρα μέσα σε πόλεις, βουνά και χωριά που ξέρουμε βαθιά μέσα μας ότι δεν θα ξαναδούμε.
Οι άνθρωποι, για να αντέξουν, αποεπενδύουν συναισθηματικά· σταματούν να υποφέρουν για κάθε καταστροφή· μαθαίνουν πως «έτσι είναι», γιατί είναι αβάσταχτο να βλέπεις διαρκώς εικόνες ξεριζωμού, θανάτου, οικολογικής καταστροφής — καμένα δέντρα, καμένα ζώα, καμένα σπίτια, νεκρούς.
Ναι, υπάρχουν και άνθρωποι που ήταν από πάντα έτσι — αδιάφοροι. Υπάρχουν όμως κι άλλοι που αναγκάζονται να στρατολογηθούν στην αποκοπή για να επιβιώσουν, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Είναι ανίκητο το να πονάς κάθε μέρα για τη δυστυχία που απλώνεται.
Τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις συνηθίζουν να λένε: «Σήμερα είναι μια δύσκολη μέρα για τη χώρα». Όταν μια φράση εξαίρεσης γίνεται επαναλαμβανόμενη επωδός, τότε η χώρα είναι μια δύσκολη μέρα, και όχι η μέρα δύσκολη για τη χώρα.
Το κράτος αυθαιρεσίας και διαφθοράς μέσα στο οποίο ζούμε μάς εξασκεί στη διαρκή αποσύνδεση, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορείς να χάσεις τα πάντα. Όταν ο ψυχισμός επανατραυματίζεται με τέτοια συχνότητα, οι άνθρωποι γίνονται κούτσουρα. Δεν έχουν ακριβώς επιλογή. Είναι ένας μηχανισμός που απλώς συμβαίνει, για να επιβιώσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
Η λύπη δεν είναι πια λύπη, είναι κενό στον χρόνο. Η συμπόνια δεν είναι πια συμπόνια, είναι Σιβηρία. Υπάρχει μόνο τρόμος για την απώλεια, και αυτός ο τρόμος μετατρέπεται σε ολοκληρωτική εγκατάλειψη των συσχετίσεων. Είναι ένα βύθισμα σε μια μονάδα που σταματά να δημιουργεί· να δημιουργεί σχέσεις με τον κόσμο, τη φύση, τα ζώα, τα σπίτια, τους άλλους. Είναι μια βαθύτερη εγκατάλειψη: να μην επενδύεις σε τίποτα, να μην συνδέεσαι με τίποτα, για να επιβιώσεις.
Και δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για το μέλλον του κόσμου από ανθρώπους που δεν νιώθουν πια τίποτα· που δεν πιστεύουν σε κανένα κοινό μέλλον — άρα και σε κανένα κοινό παρόν. Όταν η φράση «εικόνες αποκάλυψης» αναιρεί τη μοναδικότητα της λέξης «αποκάλυψη» — μιας εμπειρίας δηλαδή πρωτόγνωρης και πρωτοφανούς — τότε αυτό δεν το λένε αποκάλυψη. Το λένε ιδιοκατοίκηση στην κόλαση.
Λυπάμαι που γινόμαστε, αναπόφευκτα, αυτά τα ιστορικά υποκείμενα μιας τέτοιας επιβίωσης."
Βάλια Τσιριγώτη

12/08/2025

"Από τη βαρβαρότητα στον πολιτισμό χρειάζεται ένας αιώνας. Από τον πολιτισμό στη βαρβαρότητα αρκεί μια μέρα."
Γουίλ Ντυράν, (1885-1981) Αμερικανός ιστορικός & φιλόσοφος

(Μέσω Ομφαλός της γης)

Monday	10:00 - 21:00
Tuesday	10:00 - 21:00
Wednesday	10:00 - 21:00
Thursday	10:00 - 21:00
Friday	10:00 - 21:00

AEnima

26/08/2025

25/08/2025

24/08/2025

23/08/2025

22/08/2025

21/08/2025

20/08/2025

19/08/2025

18/08/2025

17/08/2025

14/08/2025

12/08/2025

Address

Opening Hours

Website

Alerts

Contact The Practice

Shortcuts

Share