
25/06/2025
Ο θυμός δεν ειναι ενα αχρηστο συναίσθημα, πάντα έχει ένα μήνυμα, αρκεί να τον ακούσεις και να μην τον αφήσεις να σε κυριαρχήσει, να σε κάνει υποχείριο του, μέσα στην πλάνη της αυτοδικαιωσης.
Ο θυμός, όταν ξεσπά ανεξέλεγκτα, δεν λυτρώνει· θολώνει. Σου υπόσχεται δικαίωση, μα σε κάνει θηρίο — σαρώνει τις σχέσεις σου, ματώνει ό,τι αγαπάς, και τελικά αφήνει μέσα σου μια βαριά σιωπή, γεμάτη ταραχή και σύγχυση. Τη στιγμή που κυριαρχεί, χάνεις τον εαυτό σου· δεν είσαι πια αυτός που πονά, αλλά εκείνος που πληγώνει.
Και όταν η καταιγίδα περάσει, δεν έρχεται η ανακούφιση, αλλά ένα ανήσυχο κενό. Ένα συναίσθημα ακαθόριστο, σαν να πρόδωσες κάτι ιερό μέσα σου. Η εκτόνωση δεν γιατρεύει· απλώς καθυστερεί τη συνάντηση με τον βαθύτερα πληγωμένο εαυτό σου.
Μα αν μπορέσεις, έστω για λίγο, να σταθείς δίπλα στον θυμό χωρίς να τον υπηρετείς — αν τον δεις όχι σαν όπλο αλλά σαν κραυγή του ευάλωτου εαυτού σου χρειάζεται υποστήριξη — τότε, ίσως, αντί να σε παρασύρει, να σε βοηθήσει να ωριμάσεις. Και να σε μεταφέρει σταδιακά σ’ έναν τόπο πιο αληθινό: εκεί όπου μπορείς να πονέσεις, να μιλήσεις και να συνδεθείς, χωρίς να πληγώσεις τους άλλους και κατά συνέπεια τον ίδιο σου τον εαυτό.