Ιατρικο Πατρων

03/05/2024

Η ομάδα του Ιατρικού Πατρών εύχεται σε όλους Χρόνια Πολλά και Καλή Ανάσταση !!

25/12/2023

06/11/2021

06/11/2021

23/01/2017

This cohort study reports that targeted magnetic resonance/ultrasound fusion biopsy, compared with standard extended-sextant ultrasound-guided biopsy, was associated with increased detection of high-risk prostate cancer and decreased detection of low-risk prostate cancer among men undergoing biopsy....

09/01/2017

06/01/2017

20/08/2016

{Από το σύγγραμμα Λήψη Ιστορικού και Κλινική Εξέταση στη Παθολογία των Δαΐκος Γεώργιος, Κοκκινος Αλέξανδρος, Λιάτης Σταύρος, Μακρυλάκης Κωνσταντίνος, Σαμάρκος Μιχαήλ, Σφηκάκης Πέτρος, Τεκτονίδου Μαρία, Τεντολούρης Νικόλαος, Ψυχογυιού Μήνα}.

06/08/2016

Πολλαπλούν Μυέλωμα
Ορισμός. Συχνότητα
Το πολλαπλούν μυέλωμα (ΠΜ) αποτελεί την κύρια μονοκλωνική πλασματοκυτταρική δυσκρασία, που χαρακτηρίζεται από αναίτιο, άσκοπο και ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό τωνπλασματοκυττάρων του μυελού, αύξηση της αντίστοιχης ανοσοσφαιρίνης στο αίμα και άλλες διαταραχές. Είναι νόσος της μεγάλης ηλικίας (60-70 έτη), με μικρή υπεροχή στους άνδρες, και εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα Αφρο-αμερικανικής καταγωγής και σπανιότερα στους Ασιάτες. Η ετήσια συχνότητα εμφάνισης ΠΜ στον γενικό πληθυσμό είναι 4 περιπτώσεις ανά 100,000 άτομα.
Κλινική εικόνα με βάση την υποκείμενη διαταραχή
Αντανακλά τις συνέπειες της (α) υπέρμετρης αύξησης των πλασματοκυττάρων του μυελού, (β) της αυξημένης έκκρισης της αντίστοιχης ανοσοσφαιρίνης και (γ) της διαταραχής της ισόρροπης σύνθεσης των ελαφρών και βαριών αλυσίδων των ανοσοσφαιρινών.
Ανεξέλεγκτη αύξηση πλασματοκυττάρων
Κατά κανόνα αρχίζει σε μια περιοχή, γρήγορα όμως επεκτείνεται σε όλον τον μυελό. Έχει δύο συνέπειες:
(α) απώθηση των κανονικών σειρών. Ο ασθενής αναπτύσσει προοδευτικά επιτεινόμενη αναιμία με
τα αντίστοιχα συμπτώματα, και σπανιότερα, μείωση αιμοπεταλίων και λευκοκυττάρων.
(β) διάβρωση του οστού που απολήγει σε οστεολύσεις ή διάχυτη oστεοπόρωση που προκαλούν
άλγος ποικίλης βαρύτητας και αυτόματα κατάγματα. Όταν τα τελευταία αφορούν τη σπονδυλική
στήλη, το άλγος επιπλέκεται από σοβαρές νευρολογικές επιπλοκές ποικίλης έκτασης και βαρύτητας. Συχνά, η συνεχής οστεόλυση επιφέρει αύξηση του ασβεστίου του αίματος με σοβαρές συνέπειες, όπως αφυδάτωση, δυσκοιλιότητα και απάθεια του πάσχοντος που φθάνει μέχρι το κώμα.
Εργαστηριακά ευρήματα
Μυελός
Ο αριθμός των πλασματοκυττάρων ποικίλλει από περισσότερα των 5%, που θεωρείται ως διαγνωστικός ουδός, μέχρι την καθολική διήθηση του μυελού (Εικόνα 16.1). Τα πλασματοκύτταρα μπορεί να έχουν φυσιολογική μορφολογία, συνήθως όμως είναι ανώμαλα, ποικιλόσχημα και ανισομεγέθη, με ένα ή περισσότερους πυρήνες. Το κυτταρόπλασμα είναι συχνά έντονα βασεόφιλο, και ενίοτε ιώδες –δηλωτικό ότι η ανοσοσφαιρίνη που συντίθεται περιέχει υδατάνθρακες (κατά βάση IgA). Ενίοτε, το πρωτόπλασμα περιέχει διάφορους σχηματισμούς (σωμάτια Russell κ.ά.) ή κρυστάλλους που σχηματίζονται από την υπερεκκρινόμενη, συχνά ανώμαλη ανοσοσφαιρίνη.
Αίμα
Παρατηρείται αναιμία, ορθόχρωμη και ορθοκυτταρική. Τα ερυθροκύτταρα σχηματίζουν rouleaux (παρομοιάζονται με στήλες νομισμάτων) λόγω αθρόας συγκόλλησης και η ΤΚΕ είναι σαφώς αυξημένη. Τα άλλα κυτταρικά στοιχεία δεν εμφανίζουν μορφολογικές διαταραχές. Μπορεί να υπάρχει θρομβοπενία. {Από το σύγγραμμα Μαθήματα Αιματολογίας των Λουκόπουλος Δημήτρης, Μαριάννα Πολίτη}

31/07/2016

Οι μυοσκελετικές διαταραχές, όπως πόνος στον αυχένα και τη μέση ή τα άνω άκρα, εξακολουθούν να είναι οι πιο συχνές παθήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με το πρόβλημα να γίνεται ολοένα και σοβαρότερο καθώς αποτελεί μία από τις πιο συχνές αιτίες απουσίας από την εργασία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εκτός από τις συνέπειες στους ίδιους τους εργαζόμενους, οι μυοσκελετικές δυσλειτουργίες επιβαρύνουν με πολύ υψηλό κόστος όχι μόνο τα ασφαλιστικά συστήματα υγείας αλλά και την κοινωνία στο σύνολό της. Παρ’ όλα αυτά η κατάσταση φαίνεται να γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Σύμφωνα με καινούργια στοιχεία της Ευρωπαϊκής Έρευνας για τις Συνθήκες Εργασίας [European Survey on Working Conditions (ESWC), 2000], το 24,7% των Ευρωπαίων εργαζομένων παραπονούνται για πόνο στην πλάτη, το 22,8% για μυϊκούς πόνους, ενώ το 45,5% επισημαίνουν ότι απασχολούνται σε εργασίες που επιφέρουν πόνο. Έτσι, καταλήγει η έρευνα, κάθε χρόνο εκατομμύρια εργαζόμενοι σε διαφορετικά επαγγέλματα παρουσιάζουν σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα που οδηγούν ακόμη και σε μόνιμη ανικανότητα προς εργασία (European Risk Observatory Report, 2010). Ειδικότερα, όσον αφορά τους Έλληνες εργαζόμενους, περίπου το 47% υποφέρουν από πονοκεφάλους και το 45,7% από μυϊκούς πόνους (ESWC, 2005). Αλλά και στην Κύπρο, το 2001 περίπου το 27% των εργαζομένων ανέφεραν μυϊκό πόνο στους ώμους και τον αυχένα (ESWC, 2005). Από την άλλη, στη Γερμανία, περίπου το ένα τέταρτο των εργάσιμων ημερών χάνονται λόγω μυοσκελετικών δυσλειτουργιών των εργαζομένων, προκαλώντας μείωση της παραγωγικότητας που αγγίζει το 0,4%.

Κακή στάση σώματος σε καθιστή θέση και πόνος στον αυχένα και τη μέση

Στην καθιστή θέση οι υπάλληλοι γραφείου τείνουν να γέρνουν προς τα μπρος ή να βουλιάζουν στην καρέκλα τους. Αυτή η μερική ακινητοποίηση μπορεί να προκαλέσει πόνο στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης ή στην αυχενική, καθώς η μη φυσιολογική στάση αυξάνει την πίεση στην πλάτη, τον αυχένα, τους ώμους, τα χέρια και στα πόδια. Συγκεκριμένα, όταν κανείς παραμένει καθιστός επί πολλές ώρες συνεχώς, οι μύες της ράχης, οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι και οι σύνδεσμοι δέχονται μεγάλη ποσότητα πίεσης (Beneka, Malliou, Gioftsidou, 2014). Μακροπρόθεσμα μάλιστα μπορεί να υποστούν βλάβη οι σπονδυλικές δομές με αποτέλεσμα ο πόνος στην πλάτη ή τον αυχένα να επιδεινωθεί (Bernard, 1997) προκαλώντας επιπλέον πόνο στην άνω ράχη, τους ώμους, τις ωμοπλάτες αλλά και πονοκεφάλους. Τα συμπτώματα αυτά, σε συνδυασμό με σφιχτούς μυς του αυχένα και δύσκαμπτες αρθρώσεις, μπορούν να μετατρέψουν την πιο απλή καθημερινή δραστηριότητα σε οδυνηρή εμπειρία, πολύ περισσότερο να επιφέρουν ακινητοποίηση του εργαζόμενου. Αναλυτικότερα, ο πόνος στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης σύμφωνα με τον Abumi και τους συνεργάτες του (Abumi κ.ά., 1990) είναι το πιο κοινό σύμπτωμα (56,9%) των μυοσκελετικών διαταραχών στην Ελλάδα, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό των ασθενών (37,8-61,3%) παρουσιάζει συμπτώματα μία ή δύο φορές τον χρόνο σε όλη την εργασιακή ζωή του. Ειδικότερα, το 37% των συμμετεχόντων στην έρευνα ανέφερε πως μια δυο φορές την εβδομάδα παρουσίαζε διαταραχές ύπνου που σχετίζονταν με την οσφυαλγία. Σημαντικοί αρνητικοί προγνωστικοί δείκτες ήταν η ηλικία (≥ 46 ετών), το φύλο (γυναίκες), ο δείκτης μάζας σώματος (BMI) (≥ 25), επίσης η απόσταση από την οθόνη του υπολογιστή (50-100 cm), η απουσία καθίσματος με προσαρμογή πλάτης, η κυφωτική στάση, η παρατεταμένη καθιστή θέση (> 6 ώρες ημερησίως), αλλά και η δυσαρέσκεια από την επαναλαμβανόμενη εργασία και ο συσσωρευμένος θυμός. Οι συγγραφείς επισημαίνουν πως στα διάφορα προγράμματα θεραπείας θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όλοι οι προγνωστικοί δείκτες, για να εφαρμόζονται σε υποομάδες ατόμων που έχουν την καλύτερη πρόγνωση στη μείωση των συμπτωμάτων και κατά συνέπεια στην αύξηση της παραγωγικότητας.Στην Ευρώπη, ένα ποσοστό 30% του εργατικού δυναμικού, συγκεκριμένα 44 εκατομμύρια εργάτες πάσχουν από χρόνιο οσφυϊκό πόνο (O’Neill κ.ά., 2004). Η απώλεια 600 εκατομμυρίων εργασιακών ημερών, ο χαμηλός ρυθμός παραγωγικότητας, οι εργασιακές αποζημιώσεις και το κόστος πρόσληψης και εκπαίδευσης νέου προσωπικού είναι μόνο ορισμένες από τις συνέπειες (Gluck και Oleinick, 1998; Leboeuf-Yde, Klougart και Lauristen, 1996; O’Neil, 2001; Papageorgiou κ.ά., 1995; Picavet, Schouten και Smit, 1999; Vingard κ.ά., 2002).
Παρόλο που η αιτιολογία του μυοσκελετικού πόνου είναι πολυπαραγοντική, η θεραπευτική άσκηση κατά γενική ομολογία έχει πολύ θετική επίδραση. Έτσι, οι επαγγελματίες της φυσικής κατάστασης, προπονητές αποκατάστασης και φυσιοθεραπευτές συχνά έρχονται αντιμέτωποι με άτομα που παρουσιάζουν συνεχή ή επαναλαμβανόμενο πόνο στον αυχένα και την πλάτη. {Aπό το σύγγραμμα Θεραπευτική Άσκηση των Μπενέκα Αναστασία, Μάλλιου Παρασκευή, Πάφης Γεώργιος, Μάλλιου Βασιλική, Κούτρα Χριστίνα }

26/07/2016

Η κλινική εικόνα της υπογλυκαιμίας περιλαμβάνει αδρενεργικά (από το αυτόνομο νευρικό σύστημα) και νευρογλυκοπενικά συμπτώματα. Τις περισσότερες φορές, τα αδρενεργικά συμπτώματα προηγούνται και κατά κάποιον τρόπο προειδοποιούν για την επερχόμενη νευρογλυκοπενία (Πίνακας 31.2.) Στα περισσότερα άτομα, εμφανίζονται συμπτώματα όταν η γλυκόζη μειωθεί κάτω από 45 mg/dL. Στους ασθενείς της ΜΕΘ, τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας μπορεί να μη γίνουν αντιληπτά έως ότου εμφανισθούν σπασμοί ή κώμα.

Θεραπεία
Συνίσταται σε ενδοφλέβια χορήγηση γλυκόζης
, ως διάλυμα 50%, με μέγιστη δόση 0,5 g/kg, που οδηγεί σε ανάκαμψη της υπογλυκαιμίας το αργότερο σε 10 λεπτά. Αν η υπογλυκαιμία παρατείνεται, χορηγούνται 100 mg υδροκορτιζόνης, η οποία, με τη δράση της στο μεταβολισμό, βοηθά στην αύξηση της γλυκόζης αίματος.
Η παθοφυσιολογική συνέπεια της μη ανακάμπτουσας υπογλυκαιμίας (ή του παρατεταμένου υπογλυκαιμικού κώματος) είναι το εγκεφαλικό οίδημα. Αποτελεί, συνήθως, απόρροια βαριάς υπογλυκαιμίας, διάρκειας άνω της μιας ώρας. Η αντιμετώπιση είναι παρόμοια με εκείνη των άλλων αιτίων του εγκεφαλικού οιδήματος.
{Aπό το σύγγραμμα Βασικές αρχές Εντατικής Θεραπείας των Κουτσούκου Αντωνία, Βασιλειάδης Ιωάννης, Ροβίνα Νικολέττα
Ποντίκης Κωνσταντίνος, Ντάγανου Μαρία, Αυγεροπούλου Σταυρίνα, Κυριακοπούλου Μάγδα, Ρωμανού Βασιλική}

24/07/2016

Παρεμβάσεις που ο οικογενειακός γιατρός χρειάζεται να συμπεριλάβει στο πλάνο διαχείρισης του ηλικιωμένου ασθενή και οι οποίες αυτές έχουν κατηγοριοποιηθεί σε βραχυπρόθεσμες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες. Για καθεμία παρέμβαση έχει διευκρινιστεί η συχνότητα με την οποία πρέπει να παρέχεται, καθώς και ο προτεινόμενος πάροχος.
Βραχυπρόθεσμες παρεμβάσεις (μέσα σε 1 χρόνο):
- Φυσικοθεραπεία (άμεσα, από φυσικοθεραπευτή)
- Έλεγχος ασφάλειας (άμεσα, από κοινωνικό λειτουργό ή εργοθεραπευτή)
- Αναπληρωση βιταμίνης D(άμεσα, από το γιατρό)
- Μέτρηση οστικής πυκνότητας και θεραπεία με διφωσφονικά αν υπάρχει οστεοπόρωση (άμεσα, από το γιατρό)
- Αξιολόγηση της λειτουργικότητας, του κινδύνου πτώσεων, και του φόβου να πέσει (άμεσα και σε κάθε επίσκεψη, δοκιμασία που βασίζεται σε αυτο-αναφορά)
- Εμβολιασμός (ετησίως, από την κοινωνική υπηρεσία)Μεσοπρόθεσμες παρεμβάσεις (1-5 χρόνια):
- Συμμετοχή σε πρόγραμμα πρόληψης στην κοινότητα (Σε 3-6 μήνες, ανάλογα με την πρόοδο της φυσικοθεραπείας, ο γιατρός ενημερώνει σχετικά με τα διαθέσιμα προγράμματα)
- Αξιολόγηση επιβάρυνσης των φροντιστών (άμεσα και σε κάθε επίσκεψη, ο γιατρός διερευνά, ίσως χρειαστεί κοινωνικός λειτουργός)
- Εκτίμηση/ προσυμπτωματικός έλεγχος αρτηριακής υπέρτασης (σε κάθε επίσκεψη, από το γιατρό ή το νοσηλευτικό προσωπικό)
- Έλεγχος όρασης (ετησίως, από το γιατρό ή τον οπτικό)
- Βάρος (σε κάθε επίσκεψη, από το προσωπικό ιατρείου)
- Ύψος (ετησίως, από το προσωπικό ιατρείου)
- Έλεγχος της ακοής (ετησίως, με δοκιμασία που βασίζεται σε αυτο-αναφορά ή σε έλεγχο ακουομετρίας από γιατρό)
- Έλεγχος κατάθλιψης (ετησίως, με δοκιμασία που βασίζεται σε αυτο-αναφορά)
- Έλεγχος λιπιδίων (κάθε 5 έτη, από το γιατρό)Μακροπρόθεσμες παρεμβάσεις (> 5 χρόνια):
- Αξιόλογηση κατάστασης διαβίωσης (ετησίως ή πιο συχνά εάν αλλάξει η κλινική κατάσταση, από το γιατρό ή τον κοινωνικό λειτουργό)
- Διερεύνηση σχετικά με τη λήψη αποφάσεων για τον ασθενή σε περίπτωση που εκείνος δε θα είναισε θέση να αποφασίσει (άμεσα και ενημερώση σε περίπτωση αλλαγής της κλινικής κατάστασης, από το γιατρό).
Για την καλύτερη διαχείριση των ηλικιωμένων προτείνεται μία προσέγγιση που βασίζεται στο διαχωρισμό της ομάδας αυτής του πληθυσμού σε τρεις κατηγορίες:
1) στους ηλικιωμένους με καλή λειτουργικότητα, με ή χωρίς χρόνια νοσήματα, που έχουν προσδόκιμο επιβιώσης πάνω από 5 έτη,
2) στους ηλικιωμένους με φτωχή λειτουργικότητα, πολλαπλή νοσηρότητα και προσδόκιμο επιβιώσης 2 -5 έτη,
3) στους ηλικιωμένους που βρίσκονταιπρος το τέλος της ζωής τους και έχουν προσδόκιμο επιβίωσης λιγότερο από 2 έτη. {Από το σύγγραμμα Εισαγωγή στη Γενική Ιατρική των Τατσιώνη Αθηνά,
Καραθάνος Βασίλειος, Μίσσιου Αριστέα}

21/07/2016

Η προσαρμογή των διαδικασιών λήψης Ιατρικής Απόφασης και Αγωγής στο αναδυόμενο υψηλής τεχνολογίας περιβάλλον κατ’ οίκον νοσηλείας, ο εφοδιασμός του Γενικού Ιατρού με τον κατάλληλο εξοπλισμό, η εκπαίδευσή του σ’ αυτόν αποτελούν ένα ουσιαστικό όρο, ώστε:
> Πρώτον, να εξασφαλισθεί μια βιώσιμη υψηλής ποιότητας φροντίδα της υγείας του γηράσκοντος πληθυσμού.
> Δεύτερον, να υπάρξουν υπηρεσίες βοήθειας και αποκατάστασης για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
> Και, τέλος, να παρέχεται η αναγκαία ψυχοσωματική υποστήριξη στους πληθυσμούς αυτούς. Οι βασικοί στόχοι της παρουσίασης της σύγχρονης κατ ’οίκον Φροντίδας είναι:
- Πρώτον, η εξερεύνηση των σημαντικότερων πλευρών που αφορούν τη διαδικασία λήψης Ιατρικής Απόφασης σε σχέση με την κατ’ οίκον επίσκεψη στη σύγχρονη ιατρική πρακτική.
- Δεύτερον, η παρουσίαση των τεχνικών και διαχειριστικών μέσων, υλικού και λογισμικού, τα οποία υποστηρίζουν την προσαρμογή ενός αρχαίου ιατρικού τελετουργικού και ενός παραδοσιακού τρόπου παρέμβασης, στις ανάγκες της παροχής υπηρεσιών υγείας, του 21ου αιώνα . Ο Γενικός Ιατρός, ο οποίος πραγματοποιεί μια κατ’ οίκον επίσκεψη, αντιμετωπίζει διάφορα περιστατικά, τα οποία μπορούν εν πολλοίς να ταξινομηθούν:
- Πρώτον, σε επείγουσες περιπτώσεις, οι οποίες πρέπει να αντιμετωπισθούν επιτόπου ή να διακομιστούν σε ένα Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών ενός Νοσοκομείου μετά από διαδικασία διαλογής (triage).
- Δεύτερον, σε περιστατικά υπό παρακολούθηση, που συνήθως αφορούν πρόσωπα τα οποία έχουν πάρει εξιτήριο από ένα
νοσοκομείο, μετά από εκτεταμένες χειρουργικές ή άλλες
ιατρικές παρεμβάσεις.
- Τρίτον, σε χρόνια περιστατικά ή ασθενείς στη φάση της αποκατάστασης και τέλος σε περιπτώσεις τελικού σταδίου, οι οποίες ευρίσκονται κυρίως σε παρηγορητική θεραπεία.
Αντιμετωπίζοντας ένα ευρύ φάσμα προκλήσεων, ο σύγχρονος ιατρός σε κατ’ οίκον επίσκεψη χρειάζεται έναν πολυσχιδή μηχανισμό λήψης απόφασης, την εγρήγορση να εφαρμόζει τον μηχανισμό αυτό στη βάση της μοναδικότητας της κάθε ατομικής περίπτωσης ασθενούς και πρέπει τέλος να λάβει υπόψη ότι οι αποφάσεις στο πλαίσιο της φροντίδας υγείας, περιέχουν τόσο εμφανείς, όσο και λανθάνουσες ηθικές παραμέτρους, οι οποίες περιπλέκουν περισσότερο την κρίση του και κατά συνέπεια την κατεύθυνση της δραστηριότητάς του.Το βασικό καθήκον του ιατρού στην επείγουσα κατ’ οίκον επίσκεψη είναι να καταλήξει σε διάγνωση σε περίπλοκες περιπτώσεις και να παράσχει επιτόπου αγωγή, όπου αυτό είναι εφικτή, αλλιώς να παραπέμψει σε εισαγωγή στο νοσοκομείο. Αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει:
1) Πρώτον, μια πολλαπλότητα δεδομένων σχετικών με τη φυσική κατάσταση του κάθε ασθενούς, όπως αυτά τα οποία προκύπτουν από τη φυσική εξέταση, από βιοσήματα προερχόμενα από in vivo διαγνωστικές διεργασίες κλπ.
2) Δεύτερον μια μεθοδολογία αποτίμησης, η οποία επεξεργάζεται τα δεδομένα και επιτρέπει τον συμπερασμό. Τα υπό επεξεργασία δεδομένα έχουν διαφορετική προέλευση και ειδικό βάρος για τη διαγνωστική διαδικασία. Εντούτοις, ο ιατρός, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, πρέπει να έχει πρόσβαση σε ένα ελάχιστο σύνολο από αυτά. Αυτό το σύνολο ορίζει τις αντίστοιχες συσκευές που είναι αναγκαίες, οι οποίες μαζί με τη διαγνωστική αίσθηση του ιατρού, οδηγούν στην επιτυχή έκβαση της κατ’ οίκον διάγνωσης και θεραπείας. Η περιορισμένη έκταση και η ειδική φύση των δεδομένων που χρησιμοποιούνται, όπως και η αρμόζουσα διαδικασία λήψης απόφασης, οδηγούν στην υιοθέτηση διαδικασιών υποστηριζόμενων από συσκευές και τυποποιημένες κατευθυντήριες γραμμές και πρωτόκολλα. {Aπό το σύγγραμμα το Σύγχρονο Νοσοκομείο του Βασίλειου Σπυρόπουλου. }

21/07/2016