19/11/2025
Υπάρχουν στιγμές που η πόλη παγώνει.
Στιγμές που η καθημερινότητα ανοίγει ένα ρήγμα και μας αφήνει να δούμε,όχι μια είδηση, όχι έναν τίτλο, αλλά μια αλήθεια που προϋπήρχε σιωπηλή: πως η παιδική ψυχή μπορεί να πληγωθεί, και πως η κοινωνία μας δεν είναι πάντοτε έτοιμη να την προστατεύσει.
Όταν ένα παιδί τραυματίζεται και ένα άλλο παιδί παρασύρεται σε μια πράξη που δεν ταιριάζει στην ηλικία ούτε στη φύση του, τότε δεν έχουμε μπροστά μας απλώς ένα γεγονός.
Έχουμε μπροστά μας έναν καθρέφτη.
Έναν καθρέφτη που μας ρωτά:
Πού ήμασταν; Ποιοι μίλησαν; Ποιοι σώπασαν; Ποιοι είδαν και δεν κατάλαβαν;
Η ηθική ευθύνη δεν είναι ένας νόμος, ούτε μια καταγγελία, ούτε μια γραμμή στα social media.
Η ηθική ευθύνη είναι ένας ζωντανός οργανισμός.
Είναι ο τρόπος που στεκόμαστε απέναντι στα παιδιά μας:
στις σκέψεις τους, στις απορίες τους, στις οθόνες που κρατούν,
στις νύχτες που φοβούνται,
στις σιωπές που δεν ξέρουν να εξηγήσουν.
Σε κάθε τέτοιο γεγονός, δύο παιδικές πορείες διακόπτονται βίαια.
Το παιδί που τραυματίστηκε, κουβαλάει μια πληγή που δεν θα έπρεπε ποτέ να γνωρίσει.
Το παιδί που προχώρησε σε αυτή την πράξη, κουβαλάει έλλειψη ορίων, καθοδήγησης, αγάπης ή γνώσης, ίσως ένα περιβάλλον που δεν στάθηκε δίπλα του όταν το χρειάστηκε.
Και στις δύο περιπτώσεις, η κοινωνία απέτυχε πριν φτάσουμε εδώ.
Η ηθική δεν είναι τιμωρία.
Η ηθική είναι η ικανότητα να βλέπεις το αόρατο πριν γίνει ορατό.
Να αναγνωρίζεις το τραύμα πριν πάρει μορφή.
Να παρεμβαίνεις πριν ένας ανήλικος γίνει θύμα και ένας άλλος ανήλικος γίνει υπαίτιος μιας πράξης που δεν μπορεί να διαχειριστεί.
Κάθε φορά που ένα τέτοιο περιστατικό συμβαίνει, είναι σαν να πέφτει ένα βαρύ σύννεφο πάνω από την πόλη... ένα σύννεφο σιωπής, ντροπής, φόβου.
Μα αν δεν μιλήσουμε, όχι για τις λεπτομέρειες αλλά για το νόημα, τα σύννεφα θα πυκνώνουν.
Αν δεν μιλήσουμε στα παιδιά μας για το σώμα τους, για τα όρια, για τον σεβασμό, τότε κάποιος άλλος θα τους «μιλήσει» μέσα από οθόνες σκοτεινές και ακατάλληλες.
Αν δεν δώσουμε εμείς την κατεύθυνση, τότε η άγνοια θα γράψει τη δική της ιστορία.
Η κοινωνία έχει ένα χρέος:
να βλέπει το παιδί ως οντότητα εύθραυστη αλλά και ικανή,
ως ύπαρξη που χρειάζεται αγάπη, δομή, καθοδήγηση, αλήθεια.
Χωρίς φόβο να θέσουμε όρια.
Χωρίς φόβο να μιλήσουμε για πράγματα που παλιά θεωρούσαν ταμπού.
Χωρίς φόβο να παραδεχτούμε ότι τα παιδιά σήμερα ζουν σε έναν κόσμο πιο γρήγορο, πιο σκληρό, πιο εκτεθειμένο από ποτέ.
Το τραύμα, είτε βρίσκεται στη μια πλευρά είτε στην άλλη, δεν θεραπεύεται με θυμό.
Θεραπεύεται με κατανόηση, με φροντίδα, με επιστημονική υποστήριξη.
Θεραπεύεται όταν η κοινωνία κοιτάζει κατάματα την πραγματικότητα και αποφασίζει να αλλάξει, όχι να κρυφτεί.
Αυτό που συνέβη σήμερα δεν πρέπει να το αφήσουμε να γίνει απλώς μια συγκλονιστική είδηση.
Πρέπει να γίνει μια υπενθύμιση.
Πώς η παιδική ηλικία δεν είναι δεδομένη.
Πώς η αθωότητα δεν είναι αυτονόητη.
Πώς η αγωγή, η παρουσία, ο διάλογος και τα όρια μπορούν να σώσουν ζωές, κυριολεκτικά και ψυχικά.
Κι αν υπάρχει μια ηθική στάση απέναντι σε αυτό το γεγονός, είναι η εξής:
Ποτέ ξανά σιωπή. Πάντα δίπλα στα παιδιά. Πάντα πριν, όχι μετά.
Αντώνιος Καλέντζης, MSc Κλινικός Ψυχολόγος
