06/08/2024
Στα χρόνια που δουλεύω είναι αμέτρητες οι φορές που έχω σκεφτεί για τους θεραπευόμενους μου και για τον εαυτό μου ότι τα πράγματα που μας κάνουν να υποφέρουμε ως ενήλικες θα μπορούσαν ίσως να έχουν αποφευχθεί με απλούς τρόπους στην πρώτη μας παιδική ηλικία.
Αυτούς που περιγράφει το κορίτσι στην παρουσιάση της: η σύνδεση, η επικοινωνία, το παιχνίδι, εύφορο περιβάλλον στο σπίτι, η κοινότητα.
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, πολλές οικογένειες δεν έχουν τη δυνατότητα να τα παρέχουν αυτά. Για πολύ πραγματικούς λόγους καθημερινής πίεσης κι επιβίωσης ή/και λόγω των ανεπίλυτων τραυμάτων που κουβαλάμε οι ίδιοι οι ενήλικες ως γονείς.
Το ευχάριστο νέο είναι ότι είμαστε είδος που έχει τη δυνατότητα εξέλιξης! (Έστω κι αν καθένα μας βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο)
Το άλλο ευχάριστο νέο είναι ότι αυτές οι ίδιες ποιότητες που είναι τόσο ωφέλιμες κι ενδυναμωτικές για τα μικρά παιδιά είναι κι αυτές που χρειαζόμαστε ως ενήλικες για να επουλώσουμε τα τραύματα μας, να μην υποφέρουμε, να ζήσουμε τον εαυτό μας με μεγαλύτερη πληρότητα, με λιγότερες ασθένειες σωματικές και ψυχικές.
Σίγουρα βοηθάει να γνωρίζουμε όλο και περισσότεροι το πόσο σημαντικές είναι αυτές οι πληροφορίες και τις επιδράσεις που έχουν στον κόσμο μας συνολικά. Έτσι αρχίζουν ν’αλλάζουν λίγο πιο συλλογικά οι προτεραιότητες και οι κοινωνικές αξίες. Έτσι κι οι γονείς μπορεί ν’αποκτήσουν περισσότερη στήριξη όσο έχουν μικρά παιδιά ώστε να μπορούν και να θέλουν να παίξουν και να επικοινωνήσουν με τα μικρά τους χωρίς ν’αγχώνονται για την επιβίωση τους, έτσι μπορεί να επαναφέρουμε την έννοια της κοινότητας στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Γιατί χωρίς σύνδεση είμαστε μισοί άνθρωποι. Κι αν το εννοούμε όταν λέμε ότι τα παιδιά είναι το μέλλον χρειάζεται να κάνουμε και τις ανάλογες δράσεις!
"What if I was to tell you that a game of peek-a-boo could change the world?" asks seven-year-old Molly Wright, one of the youngest-ever TED speakers. Breaki...