05/04/2020
Σταματήστε την ρομαντικοποίηση του αποκλεισμού/lockdown.
Είναι μια κρίση ψυχικής υγείας στην πραγματικότητα.
Κατά τη διάρκεια αυτού του πρωτοφανή και ιδιόρρυθμου χρονικού διαστήματος, του COVID-19 και των επακόλουθων καραντίνας, υπάρχει μια δημοσίευση που κάνει το γύρο του διαδικτύου.
Μιλάει για διάβασμα και διαλογισμό, για τραγούδια και χορό και για το πώς να βρούμε τη χαρά στα πιο απλά.
Μιλάει για επιβράδυνση.
Μιλάει για την επούλωση της ανθρωπότητας.
Είναι όμορφο. Συμφωνώ σε μεγάλο μέρος αυτής της άποψης.
Ναι, φυσικά, είναι σημαντικό να αναπτερώσουμε το ηθικό μας και των άλλων κατά τη διάρκεια αυτής της δυσκολίας.
Ναι, φυσικά, υπάρχει ουσία στο να αξιοποιήσετε στο έπακρο αυτήν την ασυνήθιστη στιγμή και να χρησιμοποιήσετε το χρόνο με σύνεση.
Ναι, φυσικά, υπάρχει η δυνατότητα να θεραπευτούμε και να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματά μας καθώς αυτά προκύπτουν από την χαλαρότητα του περιορισμού μας.
Όμως, τόσο συχνά στη ζωή μας, η εμμονή μας να παραμείνουμε θετικοί - ατομικά και συλλογικά - σημαίνει ότι δεν δημιουργούμε χώρο για την πολύ πιο πολύπλοκη, πραγματική, ακατέργαστη ανθρώπινη εμπειρία.
Δεν δημιουργούμε χώρο ώστε οι άνθρωποι να αισθάνονται ελεύθεροι και ασφαλείς να μιλούν για τις δυσκολίες τους και για όσα αγωνίζονται.Υπάρχει η πιθανότητα αυτή η άποψη, να σιωπά και να ντροπιάζει εκείνους που υποφέρουν μόνοι μέσα στα σπίτια τους, κάνοντάς τους να αισθάνονται ότι κάτι πάει λάθος με εκείνους ή ότι είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τα συναισθήματά τους.
Πιστεύω ότι πρέπει να σταματήσουμε την ρομαντικοποίηση του αποκλεισμού διότι είναι απλά μια κρίση της ψυχικής υγείας .
Εδώ είναι μερικά πράγματα που θα ήθελα όλοι μας να έχουμε υπόψιν μας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ώστε ίσως να μπορούμε να κρατήσουμε χώρο τόσο για τους εαυτούς μας όσο και για τον άλλον με έναν πιο ολοκληρωτικό τρόπο, που φανερώνει αγάπη.
Τα τραύματα της παιδικής ηλικίας που πολλοί από εμάς έχουν υποστεί έχουν ως επί το πλείστον να κάνουν με τη σύνδεση - ή, περισσότερο μέχρι στιγμής, με την έλλειψη αυτής. Οι πρώιμες προσκολλήσεις μας με τις οικογενειακές μας μονάδες ήταν ανθυγιεινές και δυσλειτουργικές, αφήνοντάς μας με μια ασταθή αίσθηση ότι είμαστε μόνοι - αποσυνδεδεμένοι από εμάς, τους άλλους και τον κόσμο γύρω μας.
Για πολλούς ανθρώπους, η σωματική απομόνωση στα σπίτια τους θα αποτελέσει τόσο ενεργοποίηση των trigger όσο και εκ νέου τραυματισμό.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουν καν ότι έχουμε τραύμα και πληγές από την παιδική ηλικία.
Μπορεί να έχουμε συμπτώματα όπως εθισμοί, χρόνιο πόνο, κατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση ή άγχος.
Μπορεί να θέλουμε ένα ποτό περισσότερο από άλλους ή να εργαζόμαστε υπερβολικά ή/και να εξασκούμαστε σχεδόν εμμονικά.
Μπορεί να βρίσκουμε τρόπους να τρέχουμε μακριά από την πραγματικότητα ή να κοινωνικοποιούμαστε εμμονικά για να αποφύγουμε τη μοναξιά που μας ''τρώει''.
Μπορεί να μην έχουμε ακόμη ανακαλύψει τον πόνο που βρίσκεται στη ρίζα αυτών των συμπεριφορών - επειδή έχουν δημιουργηθεί για να μας κρατήσουν μακριά από αυτόν.
Η καθημερινή απασχολησιμότητα έχει τραυματικές και επεμβατικές αναμνήσεις στην ρίζα της. Οι καθημερινές δραστηριότητες μπαίνουν ανάμεσα σε εμάς και την αποθηκευμένη τραυματική και συναισθηματική μνήμη που είναι ζωντανή στο σώμα μας.
Με κάποιους τρόπους, η καθημερινή ενασχόληση μας κρατά μακριά από τη θεραπεία μας, από την αντιμετώπιση του πώς και ποιοι είμαστε πραγματικά. Αλλά με μια άλλη έννοια, μας αποσπά από όσα είναι μη υποφερτά. Αυτό δεν είναι πάντα κακό.
Οι καθημερινές μας ζωές δεν μας αποσπούν μόνο. Μας προστατεύουν επίσης από την πραγματική έκταση του κακού που μεταφέρουμε σιωπηλά στις καρδιές μας.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί από εμάς δυσκολεύονται με το να "είναι" απλά, και είναι εθισμένοι στο να κάνουν. Ναι, η απομάκρυνση των καθημερινών περισπασμών είναι ένας βαθιά αποτελεσματικός τρόπος να φέρουμε όλα τα συναισθηματικά συντρίμμια στην επιφάνεια - αλλά δεν θα συνιστούσα ποτέ να γίνεται αυτό με τέτοια ένταση χωρίς την κατάλληλη υποστήριξη.
Αυτό το επίπεδο αυτο-αντιπαράθεσης θα μπορούσε ιδανικά να πραγματοποιηθεί μόνο σε κέντρο θεραπείας, με την καθοδήγηση ενός επαγγελματία ή, τουλάχιστον, αν κανένα από αυτά δεν είναι οικονομικά προσβάσιμο, με κατάλληλη προσωπική υποστήριξη.
Η μόνη περίπτωση που άθελά μας αφήνουμε τους ανθρώπους μόνους με τους δαίμονες τους με αυτό τον τρόπο βρίσκεται στο σύστημα των φυλακών - και δεν συμφωνώ με αυτό. Έχουμε βάλει ολόκληρο τον πληθυσμό μας σε απομόνωση. Κάνει τους ανθρώπους να αποτρελαθούν.
Όμορφο και ωραίο να λέμε ότι αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να μάθουμε να είμαστε με την αναταραχή μέσα μας και τον συναισθηματικό μας πόνο, ότι πρέπει να διαλογιστούμε, να διερευνούμε τον εαυτό μας και να βρίσκουμε ηρεμία και παρηγοριά. Αλλά αυτό είναι εύκολο για όσους από εμάς έχουν ήδη κάνει λίγα βήματα στο θεραπευτικό μονοπάτι.
Ίσως είναι λίγο από θέση ισχύος, λίγο αλαζονικό, να υποθέσουμε ότι αυτό θα είναι δυνατό για όλους. Επίσης, είναι λίγο παραπληροφόρηση.
Ως ειδικός στο τραύμα και στη γιόγκα, γνωρίζω καλά τα οφέλη της κίνησης, της αναπνοής, της ηρεμίας και της παρουσίας. Είναι ανεκτίμητες στο θεραπευτικό μονοπάτι.
Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι με τραύμα θα βρουν αρχικά κατηγορηματικά αδύνατο να κάνουν μια προσπάθεια για διαλογισμό, ακόμα και για λίγα λεπτά. Ένα νευρικό σύστημα σε επαγρύπνηση μπορεί να προκαλέσει σοβαρό έλλειμμα προσοχής. Δεν μπορούμε να μείνουμε ακίνητοι. Δεν μπορούμε να επικεντρωθούμε. Το μυαλό και το σώμα νιώθουν ανησυχία.
Οι προσπάθειες μιας τέτοιας πρακτικής μπορούν πραγματικά να δημιουργήσουν μια αίσθηση πανικού αντί για γαλήνη. Το κλείσιμο των ματιών μπορεί να είναι ένα μεγάλο "όχι" σε περιπτώσεις τραύματος διότι πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι απλά τους προκαλεί αναδρομή στο παρελθόν.
Οι πρακτικές τύπου γιόγκα και ενσυνειδητότητας που σας ζητούν να μετακινήσετε το σώμα σας με ορισμένους τρόπους ή να τοποθετήσετε την προσοχή σας προς τα μέσα μπορούν να κάνουν το ίδιο.
Η αναπνοή μπορεί εξίσου να προκαλέσει παλαιότερη συγκίνηση να έρθει στην επιφάνεια - δεν θα μας χαλαρώσει απαραίτητα και ούτε θα μας φέρει στο κέντρο μας.
Η πραγματικότητα είναι ότι η αντιμετώπιση του τραύματος είναι ένας πολύ πιο ''απαλός χορός'' από ό,τι οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται.
Πρέπει να μάθουμε να πατάμε πρώτα στα ρηχά και όχι να βυθιστούμε στο τραύμα μας, με τη μία.
Στην αποτελεσματική θεραπεία τραυμάτων, το τελευταίο πράγμα που θέλουμε ποτέ να κάνουμε είναι να εξαπολύσουμε ένα παλιρροιακό κύμα κρυμμένων συναισθημάτων. Το ήδη υπερφορτωμένο νευρικό σύστημα δεν μπορεί να το χειριστεί.
Το να τα νιώθεις όλα ταυτόχρονα θα ήταν, ειλικρινά, υπερβολικά πολύ.
Και αυτό ακριβώς συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους αυτή τη στιγμή.
Τα είδη των πρακτικών που αναφέρονται στην αρχική δημοσίευση ενδέχεται να μην είναι χρήσιμα σε όλους - τουλάχιστον όχι στη μορφή που θα τα βρείτε συνήθως στο Google ή στο YouTube. Πολλοί από εμάς χρειάζονται πολύ πιο προσεκτική καθοδήγηση.
Προσθέστε σε αυτό ότι απειλείται η υγεία μας.
Προσθέστε σε αυτό ότι μερικοί από μας χάνουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Προσθέστε ότι υπάρχουν σαφώς και άλλες άγνωστες πολιτικές ατζέντες.
Προσθέστε σε αυτό το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι βρίσκονται υπό τεράστια οικονομική πίεση.
Προσθέστε σε αυτό ότι πολλοί άνθρωποι με παιδιά τώρα δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε προσωπικό χώρο.
Προσθέστε σε αυτό ότι πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να βγουν στη φύση - μια ζωτική ανθρώπινη ανάγκη - και ασφυκτιούν μέσα σε τέσσερις τοίχους, 24 ώρες, όλο το εικοσιτετράωρο.
Η ελευθερία μετακίνησης μάς έχει αφαιρεθεί μέσα σε μια νύχτα. Δεν γνωρίζουμε πότε θα μας επιστραφεί. Αυτή η αβεβαιότητα θα προσθέσει στην ένταση.
Πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι νιώθουν ταραγμένοι, θυμωμένοι, καταθλιπτικοί, ανήσυχοι και φοβισμένοι. Πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι νιώθουν μπερδεμένοι, παγιδευμένοι και μόνοι, ανίκανοι να καταλάβουν την έκταση της απελπισίας που τους διαπερνά.
Θέλω να ξέρετε ότι εάν αισθάνεστε αυτά τα πράγματα, ανεξάρτητα από την ιστορία σας, δεν είναι έκπληξη και δεν είναι ντροπή. Η κατάσταση είναι ακατανίκητη, σαρωτική, μας ξεπερνάει. Είναι τραυματική από μόνη της και τραυματίζει εκ νέου εκείνους από εμάς με ανεπεξέργαστες ιστορίες.
Θα μάθουμε πολλά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, σίγουρα.
Μερικοί από εμάς θα μάθουν να χαλαρώνουν, να κατεβάζουν ρυθμούς. Να χρειάζονται λιγότερα.
Πολλοί από εμάς θα περάσουν πολύτιμες ώρες με τους αγαπημένους που θα είναι σαν ένας θησαυρός και θα τις θυμούνται για πάντα.
Όμως, οι περισσότεροι από εμάς θα υποφέρουν επίσης σε κάποιο βαθμό.
Κάποιοι θα καταλήξουν σε σοβαρή συναισθηματική κρίση εξαιτίας αυτού. Όλοι δεν θα έχουν πρόσβαση στη βοήθεια που χρειάζονται και αξίζουν.
Ας καταλάβουμε ότι κάθε εμπειρία μας θα διαφέρει πολύ και θα είναι εξίσου έγκυρη.
Είναι εντάξει αν απολαμβάνετε το χρόνο σας μακριά από την εργασία.
Είναι εντάξει εάν αισθάνεστε εντελώς πανικοβλημένοι από την ξαφνική απώλεια εσόδων.
Είναι εντάξει αν απολαμβάνετε να τραγουδάτε τις παλιές συλλογές μουσικής ενώ κάνετε γενική καθαριότητα στο σπίτι σας.
Είναι εντάξει αν δεν μπορείτε να κατεβείτε από τον καναπέ και να νιώθετε σαν να θέλετε να ουρλιάξετε.
Είναι εντάξει εάν αισθάνεστε όλα αυτά τα πράγματα ή κάπου στο μεταξύ αυτών.
Είναι εντάξει αν νιώθεις μια έτσι μια αλλιώς από μέρα σε μέρα ή ακόμα και από στιγμή σε στιγμή.
Το άτομο που διαβάζει βιβλία και κάνει διαλογισμό ή διασκεδάζει κάνοντας κάστρα από ρολό τουαλέτας με τα παιδιά του δεν είναι καλύτερο από το άτομο που κλαίει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ή φωνάζει άθελά του στα παιδιά του επειδή απλά δεν μπορεί να αντεπεξέλθει πια.
Ίσως κάποιος να είναι καλύτερα εξοπλισμένος για να αντιμετωπίσει αυτή την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση από κάποιον άλλον. Ή ίσως κάποιος έχει μια καλύτερη ημέρα από κάποιον άλλον.
Κανείς δεν αποτυγχάνει. Όλοι κάνουμε το καλύτερο δυνατό.
Οπότε σας παρακαλώ, λοιπόν, να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο με επιείκεια στην σκληρή πραγματικότητα αυτής της άνευ προηγουμένου περιόδου.
Γιατί ίσως αν μπορούμε να το κάνουμε αυτό πάνω από όλα τα άλλα πράγματα, η ανθρωπότητα θεραπευτεί.
Πηγή | Elephant Journal | Indra Aimee Rai
Μετάφραση και απόδοση στα ελληνικά | Διαπροσωπικές Σχέσεις (ευχαριστούμε) ♡
#ΜΕΝΟΥΜΕΣΠΙΤΙ με επιείκεια και τρυφερότητα σε εμάς και τους γύρω μας
