01/06/2025
Ένα άρθρο που χρειάζεται περισσότερες τις μιας αναγνώσεις για να νιώσεις τις δονήσεις που συνταράζουν τη βεβαιότητά μας.
Με άρπαξε από το γιακά και με κράτησε σφικτά για να το διαβάσω μέχρι τέλους. Με κέρδισε γιατί υποστήριξε τον άνθρωπο, τη λέξη που υπερασπίζομαι σθεναρά ενάντια στην απρόσωπη, αδιαφοροποίητη λέξη άτομο, που συνθλίβει εσκεμμένα την ανθρώπινη αξία και την προσωπικότητα καθενός.
Γράφει αλήθειες που δεν είχα προλάβει να βάλω σε σειρά μέχρι σήμερα, ώστε να συγγράψω κάτι ανάλογο.
Πριν ακόμη να στεγνώσει η μελάνη του, άλλο ένα περιστατικό είχε προστεθεί στο αστυνομικό δελτίο, όπου ένας ηλικιωμένος αποφάσισε να εκτελέσει την καρκινοπαθή σύζυγο, πριν στρέψει την κάννη πάνω του.
Αν αποφάσιζαν μανάδες, πατεράδες, αδέρφια, σύζυγοι, άνθρωποι - φροντιστές, αλλά σύντομα και τα ανθρωποειδή με ρόλο φροντιστή, άγνωστοι συνάνθρωποι στο δρόμο να εκκαθαρίσουν την κοινωνία κατά το δοκούν, τότε η δολοφονία θα έβγαινε από τον ποινικό κώδικα και θα μετατρεπόταν σε καθημερινή πρακτική, με οδηγίες εκτέλεσης, πλάι σε συνταγές μαγειρικής. Πόσο πλησιάζουμε στο απάνθρωπο;
Ίσως ήδη βρισκόμαστε εντός της ζώνης του.
Το πότε και υπό ποιες συνθήκες κατανοούμε και συμπάσχουμε με έναν δολοφόνο αποκαλύπτει πολλά για τις αξίες και τις προτεραιότητές μας.
