02/12/2023
Ὅταν ἤμουν 20 χρόνων ,ἤμουν ἀναρχικός.
Εἶχα μακριά μαλλιά, εἶχα σκουλαρίκια,
εἶχα τυραννήσει πνευματικούς ἀνθρώπους, τους δασκάλους μου.
Μέ ἔστειλαν σ’ ἕνα χριστιανικό οἰκοτροφεῖο και τό ἔκανα ἄνω-κάτω!
Μία μέρα, μέ τήν προτροπή ἑνός θείου μου, ἀποφάσισα νά ἐπισκεφθῶ τόν πατέρα Πορφύριο.
Νόμιζα ὅτι θά συναντοῦσα ἕνα ἀφελές γεροντάκι, ἀλλά γρήγορα διαψεύστηκα!
Μόλις μέ εἶδε ὁ Γέροντάς μου εἶπε:
- Εσύ θέλεις νά πιστέψεις,
ἀλλά δέν σέ ἀφήνει τό πολύ σου, τό δυνατό σου μυαλό!
Ἀλλά ποῦ θά πᾶς;
Σέ ἀγαπάει, σέ περιμένει ὁ Χριστός καί θά σέ κερδίσει μία μέρα! Ελα αὔριο νά τά ποῦμε!
Πῆγα ἐγώ τήν ἄλλη μέρα νά τά ποῦμε…!
Ὁ Γέροντας, μόλις μέ εἶδε, μοῦ εἶπε:
-«Σού ἀρέσουν τά ποιήματα;
Γιατί, κι ἐγώ εἶμαι…ποιητής!
Πᾶμε στό δάσος νά σού ἀπαγγείλω;
Μέ πῆρε ἀπό τό χέρι κι ἄρχισε νά μοῦ λέει ποιήματα…!
Ἐγώ, καθώς ἄκουγα ἀναλύθηκα σέ δάκρυα καί ἔκλαιγα.
Γιατί…;
Διότι, αὐτά τά ποιήματα, πού ἀπάγγελνε ὁ Γέροντας, ἤσαν τά δικά μου ποιήματα! Αὐτά, πού εἶχα γράψει
καί τά εἶχα κρυμμένα σ’ ἕνα τετράδιο, πιστεύοντας ὅτι κάποια μέρα θά τά δημοσίευα.
Εἶχα συγκλονισθεῖ!
Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
