Επίπεδο συνειδητότητας & πρόθεση
Δύο βασικοί πυλώνες για μια καλύτερη ζωή
Το επίπεδο συνειδητότητάς μας δεν ανεβαίνει τυχαία καλλιεργείται μέσα από επίγνωση, ψυχοθεραπεία και προσωπική εργασία. Όσο πιο συνειδητά δουλεύουμε με τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο φωτίζουμε τα μοτίβα που μας περιορίζουν και ελευθερώνουμε ενέργεια για να δημιουργήσουμε κάτι νέο.
Η πρόθεση είναι η δύναμη που κατευθύνει αυτήν την ενέργεια. Δεν είναι μια απλή ευχή, αλλά μια εσωτερική δέσμευση να κινηθούμε προς όσα μας ταιριάζουν με καθαρότητα και αλήθεια.
Όταν υπάρχει επίγνωση και ξεκάθαρη πρόθεση, η ζωή μας παύει να είναι τυχαία γίνεται συνειδητή δημιουργία.
Η θεραπεία και η πρόθεση δεν μας αλλάζουν μας επαναφέρουν στον αυθεντικό μας εαυτό έξω από μοτίβα επιβίωσης
Αυθεντική ανάγκη ή αντίδραση
Συχνά αντιδρούμε σε ανθρώπους ή καταστάσεις με θυμό, αποστασιοποίηση, επιθετικότητα, άρνηση…….
Η αντίδραση είναι συνήθως το “σύμπτωμα” αν δεν έχουμε επίγνωση εαυτού. Αν την εξετάσουμε πιο βαθιά, θα ανακαλύψουμε τι πραγματικά συμβαίνει.
Αναγνώρισε το συναίσθημα
Ρώτησε τον εαυτό σου: «Τι νιώθω αυτή τη στιγμή;» Θυμός, ζήλια, φόβος, λύπη – κάθε συναίσθημα είναι δείκτης, όχι εχθρός.
Κάνε παύση πριν αντιδράσεις
Μερικές αργές αναπνοές βοηθούν το νευρικό σύστημα να ηρεμήσει.
Η παύση σου δίνει την ευκαιρία να ακούσεις τι υπάρχει από κάτω.
Δες την κρυφή ανάγκη
Πίσω από τον θυμό συχνά υπάρχει ανάγκη για σεβασμό ή αναγνώριση.
Πίσω από τη ζήλια μπορεί να κρύβεται ανάγκη για ασφάλεια και επιβεβαίωση.
Πίσω από τη λύπη συχνά υπάρχει ανάγκη για σύνδεση και στήριξη.
Εντόπισε το μοτίβο
Αν αντιδράς συχνά με τον ίδιο τρόπο, σημαίνει πως κάποια ανάγκη σου μένει ανικανοποίητη σταθερά.
Παρατήρησε σε ποιες σχέσεις ή καταστάσεις εμφανίζεται το ίδιο σενάριο.
Επικοινώνησε αυθεντικά
Αντί για «μου φταίει ο άλλος», δοκίμασε να πεις:
«Αυτό που χρειάζομαι τώρα είναι να με ακούσεις.»
«Αυτό με πληγώνει, γιατί σημαίνει πολλά για μένα η εμπιστοσύνη.»
Όταν αναγνωρίζεις την αυθεντική σου ανάγκη, μετατρέπεις την αντίδραση σε αυτογνωσία. Αυτό σε βοηθά να χτίσεις πιο υγιείς σχέσεις με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό σου, έχεις τη δύναμη να επικοινωνήσεις πιο αληθινά και να φροντίσεις καλύτερα τον εαυτό σου.
Ο Gabor Maté περιγράφει το υπαρξιακό δίλημμα που βιώνει κάθε παιδί:
👶 Αν μείνω αυθεντικός, ρισκάρω να χάσω την αγάπη.
👶 Αν προδώσω την αυθεντικότητά μου, κρατάω τη σύνδεση… αλλά χάνω τον εαυτό μου.
Και επειδή η αγάπη είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για ένα παιδί, η αυθεντικότητα θυσιάζεται.
Έτσι γεννιέται το τραύμα: όχι απλώς γιατί «κάτι κακό συνέβη», αλλά γιατί αναγκάστηκες να εγκαταλείψεις τον αληθινό σου εαυτό για να επιβιώσεις.
💔 Η αληθινή μοναξιά δεν είναι να είσαι χωρίς παρέα.
Η αληθινή μοναξιά είναι να ζεις αποκομμένος από την ψυχή σου.
🌱 Η θεραπεία ως ενήλικας δεν είναι να διαλέξεις ανάμεσα σε Σύνδεση ή Αυθεντικότητα, αλλά να μάθεις να συνδυάζεις και τα δύο:
✔️ Να συνδέεσαι με τους άλλους χωρίς να προδίδεις τον εαυτό σου.
✔️ Να εκφράζεις την αλήθεια σου, ακόμη κι αν κάποιοι δεν την αντέξουν.
Όποιος μείνει, θα μείνει για σένα – όχι για τη μάσκα σου.
Και τότε το εσωτερικό σου παιδί θα ανασάνει ξανά. 💚
#ψυχολογία #αυθεντικότητα #τραύμα #θεραπεία #αυτογνωσία #ψυχοθεραπεία
24/08/2025
Ο Πύργος της Βαβέλ συμβολίζει την ανθρώπινη επιδίωξη για πρόοδο αλλά και τους κινδύνους της αλαζονείας που τελικά οδηγούν στην αποξένωση.
«Τι συμβαίνει όταν χτίζουμε πύργους για να φτάσουμε τα ουράνια — και στο τέλος δεν μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον;»
Στη σύγχρονη εποχή, ένας τέτοιος “Πύργος” είναι τα social media και το διαδίκτυο — που «θέλει» να μας «ενώσει» αλλά συνήθως μας χωρίζει καθώς οι περισσότεροι παρουσιάζουν μια εικόνα εαυτού-ζωής που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα ……
Σήμερα, ζούμε κι εμείς σε μια νέα “Βαβέλ”.
Μιλάμε με emoji, υποθέτουμε τι «θέλει να πει ο ποιητής», και ο καθένας προσπαθεί να γεμίσει τα κενά του χωρίς να αναγνωρίζει και να εκφράζει τις αληθινές του ανάγκες, μέσα από μια ξέφρενη έκθεση της προσωπικής ζωής ..
Χωρίς προσπάθεια χωρίς επίγνωση εαυτού χωρίς ενσυναίσθηση για τον άλλο. Όλα στο πιάτο εύκολα και γρήγορα.
Κι έτσι, αντί να ενωνόμαστε, χανόμαστε.
Μα η ψυχή μας διψά για γλώσσα αληθινή — τη γλώσσα της καρδιάς, που γεφυρώνει και δεν χωρίζει.
Ας έχουμε στο νου μας: κάθε λέξη, κάθε σιωπή, κάθε πράξη, μπορεί να γίνει γέφυρα ή τείχος.
Η επιλογή είναι δική μας.
Πόσες φορές έχεις σιωπήσει για να “μην γίνει θέμα”;
Πόσες φορές έχεις καταπιεί θυμό, απογοήτευση, ενόχληση ή ακόμα και πόνο για να «κρατήσεις τις ισορροπίες», για να «μην πληγώσεις τον άλλον», για να μη σε πουν υπερβολική ή «δύσκολη»;
Αυτό που δεν λέγεται, όμως, δεν εξαφανίζεται.
Μετακομίζει μέσα σου.
Γίνεται ένταση, κόμπος στο στομάχι, πίεση στο στήθος, έκζεμα στο δέρμα, έρπης στα χείλη, τάση φυγής, υπερανάλυση, εσωτερική φασαρία.
Αυτό το μοτίβο έχει τις ρίζες του σε πολλούς παράγοντες:
Παιδική ηλικία: Πολλοί από εμάς μάθαμε πως η αγάπη και η αποδοχή έρχονται όταν είμαστε “καλά παιδιά”. Έτσι, εκπαιδευτήκαμε να θυσιάζουμε τη φωνή μας για να διατηρούμε την “ειρήνη”.
Φόβος εγκατάλειψης ή σύγκρουσης: Κρατάμε μέσα μας πράγματα γιατί φοβόμαστε ότι αν τα πούμε, θα απορριφθούμε. Ή ότι η σύγκρουση θα μας διαλύσει.
Κοινωνικές πεποιθήσεις: Μαθαίνουμε να φιμώνουμε τον εαυτό μας για να φαινόμαστε «καθώς πρέπει».
Όταν δεν εξωτερικεύουμε συναισθήματα, το νευρικό μας σύστημα μπλοκάρει.
Ο θυμός που δεν εκφράζεται γίνεται παθητικότητα ή αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.
Η θλίψη που δεν αναγνωρίζεται, γίνεται απομόνωση ή μόνιμη απάθεια.
Η απογοήτευση που δεν εκφράζεται, γίνεται ψυχρότητα στις σχέσεις.
Το να μιλήσεις για όσα νιώθεις είναι ψυχική υγιεινή.
Από τη σιωπή στη σύνδεση
Την επόμενη φορά που θα σιωπήσεις για να αποφύγεις μια “φασαρία”…
ρώτα τον εαυτό σου:
«Αν δεν την κάνω τώρα έξω μου, πού θα πάει μέσα μου;»
Και αν χρειάζεται, να την κάνεις.
Όχι από θυμό.
Αλλά από σεβασμό — προς εσένα.
Όχι, δεν είναι απλώς “μια φάση”.
Είναι αποσύνθεση. Και την βαφτίσαμε “εξέλιξη”.
Όλα καταρρέουν.
Οι θεσμοί —σάπιοι.
Η πολιτική —θέατρο.
Η εκπαίδευση —εκπαίδευση στην υπακοή.
Η υγεία —εμπόρευμα.
Οι σχέσεις —αναλώσιμες.
Η οικογένεια —κουρασμένο σύμβολο, συχνά χωρίς ουσία.
Ζούμε σε εποχή όπου το φαίνεσθαι κυβερνά.
Οι άνθρωποι έχουν γνώμη για τα πάντα, αλλά δεν ξέρουν τον εαυτό τους.
Αντί για φωνή, έχουμε story.
Αντί για παρουσία, selfie.
Αντί για δράση, αντίδραση.
Δεν ερωτευόμαστε, καταναλώνουμε.
Δεν μαθαίνουμε, παπαγαλίζουμε.
Δεν αμφισβητούμε, επαναλαμβάνουμε.
Δεν ζούμε, ποστάρουμε.
Η ηθική θεωρείται ξεπερασμένη.
Η ανεξάρτητη σκέψη αντιμετωπίζεται σαν απειλή.
Η σιωπή παρερμηνεύεται ως ενοχή.
Η συνείδηση υποτιμάται ως ρομαντική αφέλεια.
Όλοι στο τρέξιμο λες και η ταχύτητα θα σβήσει το κενό.
Για τι; Για ποιον;
Ίσως γιατί το να σταματήσεις σημαίνει να δεις την αλήθεια στα μάτια.
Ίσως αυτό το χάος να είναι η τελευταία μας ευκαιρία.
Αν δεν γκρεμιστούν όλα, πώς να ξαναχτίσουμε;
Αν δεν καεί το παλιό, πώς να ανθίσει το νέο;
Ο πόνος σου δεν είναι αδυναμία είναι απόδειξη ότι ακόμα νιώθεις.
Κι αυτό, σε έναν κόσμο που έχει μουδιάσει, είναι θαύμα.
Μη βιαστείς να σβήσεις το φως σου για να χωρέσεις στο σκοτάδι των άλλων.
Άφησε τον εαυτό σου να ανασάνει.
Η ανάπαυση δεν είναι φυγή. Μόλις η καρδιά σου είναι έτοιμη,
σήκω απαλά — όχι για να προχωρήσεις,
αλλά για να ενωθείς ξανά με αυτό που είσαι.
📌 Ο Μύθος του/της Ιδανικού Συντρόφου
Όχι τέλειος. Όχι σωτήρας. Αλλά κάτι πολύ πιο βαθύ…
Τι ΔΕΝ είναι ο/η ιδανικός/ή σύντροφος
❌ Δεν είναι πάντα “δυνατός/ή” και “ατσαλάκωτος/η”
❌ Δεν είναι αυτός/ή που ικανοποιεί κάθε σου προσδοκία
❌ Δεν είναι ρόλος, ούτε φαντασίωση, ούτε ημιτελής θεραπευτής σου
Τι ΕΙΝΑΙ
✅ Είναι ο άνθρωπος που:
– σε κοιτά στα μάτια όταν πονάς
– δεν παίζει παιχνίδια
– σέβεται τα «όχι» σου
– παραμένει, όχι από φόβο μοναξιάς αλλά από επιλογή
– σου δείχνει ότι είστε «μαζί» χωρίς να σε εξαφανίζει
Τι φέρνει σε μια σχέση
💬 Όχι τελειότητα, αλλά:
– Επικοινωνία
– Συναισθηματική διαθεσιμότητα
– Σταθερότητα στις πράξεις
– Χιούμορ & κατανόηση
– Θάρρος να πει: “Έκανα λάθος” και “Σε χρειάζομαι”
Αν δεν τον/την βρεις;
💡 Δεν πειράζει.
Η μοναξιά από επιλογή είναι πιο τίμια από την συντροφικότητα από φόβο.
Είναι πράξη δύναμης, όχι απόρριψης.
Γιατί τελικά…
Ο ιδανικός σύντροφος δεν είναι το «άλλο σου μισό».
Είναι ο/η ολόκληρος/η άνθρωπος που περπατά δίπλα σου,
χωρίς να ζητά να τον/την κουβαλήσεις.
💭 Μήπως τελικά… ο “ιδανικός σύντροφος”
…είναι αυτός ή αυτή που σε βοηθά να είσαι ο ιδανικός εαυτός σου;
Ωριμότητα δεν σημαίνει να μην έχεις παρορμήσεις.
Σημαίνει να μπορείς να τις διακρίνεις, να τις κρατάς στα χέρια σου και να επιλέγεις συνειδητά.
Στα νεανικά μας χρόνια, οι παρορμήσεις έχουν τη δύναμη του ανέμου – μας σπρώχνουν, μας αναστατώνουν, μας δίνουν εμπειρίες, αλλά συχνά και πληγές.
Καθώς περνούν τα χρόνια, το κάλεσμα αλλάζει.
Στόχος δεν είναι πια να ζούμε με ένταση, αλλά με νόημα.
στόχος δεν είναι πια να κυνηγάμε την εμπειρία, αλλά να βρούμε το βάθος της.
Δεν αντιδρούμε, αλλά δημιουργούμε από συνείδηση.
Η πνευματικότητα δεν έρχεται μέσα από τη βιασύνη και τη διάσπαση.
Έρχεται όταν μάθουμε να στεκόμαστε μέσα μας.
Αν δεν δουλεύουμε με ειλικρίνεια ψυχοθεραπευτικά, φέρνοντας στην θεραπεία μας ολόκληρο τον εαυτό μας με τις φωτεινές και σκοτεινές μας πλευρές μένουμε καθηλωμένοι στα ίδια μοτίβα.
Είναι να πατάμε πάνω σε έναν αόρατο διάδρομο που μας γυρίζει πίσω ξανά και ξανά.
Ψάχνουμε απ’ έξω λύσεις, ανθρώπους, ερεθίσματα, συγκινήσεις — όμως τίποτα δεν ριζώνει.
Η αληθινή αλλαγή δεν έρχεται από εξωτερικές συνθήκες. Έρχεται όταν το μέσα ωριμάσει και ηρεμήσει.
Η ενηλικίωση της ψυχής δεν είναι απώλεια.
Είναι η πιο βαθιά ελευθερία που θα γνωρίσεις.
Εκεί ξεκινά το αληθινό ταξίδι.
Υπάρχει ένα σημείο μέσα μας…
όπου η οδύνη δεν τελειώνει
και η ηδονή δεν αρχίζει.
Απλώς συνυπάρχουν.
Εκεί, όπου κάτι ράγισε…
και ο κόσμος δεν ήταν ποτέ ξανά ίδιος.
Εκεί, που ο πόνος έγινε γνώριμος
και η ηδονή… ένοχη ή επικίνδυνη.
Αλλά και τόσο ποθητή.
Γιατί το σώμα θυμάται.
Και το νευρικό μας σύστημα μπερδεύει
τον φόβο με τον πόθο,
την επιβίωση με την απόλαυση.
Η οδύνη και η ηδονή, όσο κι αν μοιάζουν αντίθετες, στον πυρήνα του τραύματος συγκατοικούν.
Γιατί όταν η ψυχή μας πονάει, όταν το σώμα μας έχει μάθει να επιβιώνει μέσα στον φόβο, τότε όλα μπερδεύονται:
🔹 Ένας τρυφερός ψίθυρος μπορεί να ξυπνήσει τρόμο.
🔹 Ένα άγγιγμα που κανονικά θα ένωνε, γίνεται πυροδότης μνήμης.
🔹 Η επιθυμία συνδέεται με ντροπή.
🔹 Η απόλαυση ενεργοποιεί ενοχή.
Για πολλούς ανθρώπους, η ηδονή είναι και πύλη λύτρωσης, και παγίδα.
Μπορεί να χρησιμοποιείται για να ξεχάσουν τον πόνο…
ή να τον αναβιώνουν χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Το τραύμα, λοιπόν, δεν είναι μόνο πληγή.
Είναι και σμίξη.
Είναι εκεί που το σώμα ζητάει ηδονή για να ξεχάσει την οδύνη.
Η θεραπεία δεν είναι να διαλέξουμε πλευρά.
Είναι να αναγνωρίσουμε και τις δύο, να τις ξεμπερδέψουμε,
και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αισθανθεί απόλαυση χωρίς φόβο,
και πόνο χωρίς να χαθεί μέσα του.
Be the first to know and let us send you an email when Threads of Life posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Από πολύ μικρή ηλικία είχα πολλά ερωτήματα που δεν είχαν εύκολες απαντήσεις. Υπαρξιακές αναζητήσεις όπως από που ερχόμαστε σαν ψυχές, που πηγαίνουμε όταν πεθάνουμε, γιατί υπάρχουν τόσο μεγάλες διαφορές στις ζωές των ανθρώπων.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου οι παππούδες ήρθαν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία ως παιδιά και οι προπαππούδες, όσοι επέζησαν, έπρεπε να παλέψουν, ξεκινώντας από το τίποτα να χτίσουν τη ζωή τους από την αρχή. Ακολούθησε εμφύλιος, όπου βρήκε φυλακή τον ένα παππού και εξορία τον άλλο. Δύσκολα χρόνια, κάπου μέσα μου μάλλον ηχούν ακόμα τα συναισθήματα θυμού, θλίψης, προδοσίας. Όλα όσα στοίχειωσαν εκείνες τις γενιές που έζησαν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Αυτό το κομμάτι της κληρονομιάς μου πυροδότησε μια ανάγκη να ερευνήσω και να μάθω όσο περισσότερα μπορούσα για την ανθρώπινη ψυχή.
Οι γονείς από μικροαστικές οικογένειες και οι δύο, παιδιά που γεννήθηκαν στην κατοχή με μνήμες ανέχειας και στέρησης, αποφάσισαν να κυνηγήσουν το μεγάλο όνειρο. Ακολούθησαν αρκετά χρόνια μεγάλου αγώνα, πολλές ώρες απουσίας από το σπίτι αφήνοντας εμένα και τις δυο αδελφές μου να μας μεγαλώσει η γιαγιά, μητέρα της μητέρας μου, με πολλή αγάπη οφείλω να ομολογήσω. Πολυήμερες απουσίες των γονιών από το σπίτι, που έκαναν τους ρόλους ασαφείς προς τα παιδιά. Μια γιαγιά που είχε τον ρόλο της μαμάς και του μπαμπά ταυτοχρόνως. Ο αγώνας ανταμείφθηκε, μια μεγάλη περιουσία δημιουργήθηκε από δύο ανθρώπους ωστόσο πολύ διαφορετικούς με μεγάλες συγκρούσεις. Ακολούθησε ένα εκρηκτικό διαζύγιο που άφησε στάχτες και πληγές σε όλους μας.
Κάπου κοντά στα 30 ένας ανεμοστρόβιλος από έντονα συναισθήματα με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι μέσα μου υπήρχε ένα κουβάρι που έπρεπε να ξετυλίξω, για να νοηματοδοτήσω όλο αυτό που έμοιαζε να είχε σκάσει από το πουθενά και φάνταζε να με κρατάει αιχμάλωτη σε ένα αρκετά σκοτεινό δωμάτιο.
Τότε ξεκίνησα να παρακολουθώ κάποιες ομάδες στο κέντρο Αντλεριανής ψυχολογίας, έχοντας αποκτήσει τρία παιδιά, στη προσπάθειά μου να μάθω πως θα μπορούσα να γίνω πιο αποτελεσματική στον ρόλο μου ως μητέρα. Κατά την περίοδο αυτή μού προτάθηκε να εκπαιδευτώ στο συντονισμό ομάδων του κέντρου, κάτι που δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Για έξι συνεχόμενα χρόνια συντόνιζα ομάδες στο κέντρο εθελοντικά και διετέλεσα αντιπρόεδρος και πρόεδρος του ΔΣ. Στη συνέχεια ακολούθησε μια μεγάλη πορεία εκπαίδευσης και κατάρτισης στον χώρο της θεραπείας.
Ολοκλήρωσα ένα τριετές πρόγραμμα εκπαίδευσης Shiatsu παίρνοντας την πιστοποίηση της θεραπεύτριας Shiatsu. Ακολούθησε εκπαίδευση στο Reiki την οποία ολοκλήρωσα κατέχοντας τον τίτλο Master Usui Reiki. Εκπαιδεύτηκα στη θεραπευτική τεχνική του Body Mirror System of Healing του Martin Brofman. Η ανάγκη μου για μια πιο ολοκληρωμένη και σφαιρική γνώση στον χώρο της θεραπείας με οδήγησε σε ένα διετές πρόγραμμα εκπαίδευσης στη συμβουλευτική ψυχολογία αποκτώντας το High National Diploma in Counseling and Psychology. Έχω παρακολουθήσει πολυάριθμα σεμινάρια σε διάφορες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις, όπως την Gestalt, τη Συστημική θεραπεία, την Sand Play Therapy, με σκοπό την συνεχή επιμόρφωση και ενημέρωση στο αντικείμενο. Μέσα στα χρόνια ανέπτυξα μεγάλο ενδιαφέρον στη θεραπεία του ψυχικού τραύματος και αυτό με οδήγησε στην εκπαίδευση της τραυματοθεραπείας EMDR στο Ινστιτούτο Τραυματοθεραπείας EMDR Hellas. Ακολούθησε η εκπαίδευση στην τραυματοθεραπεία CRM (Basic, Advanced) της Lisa Schwartz και η εκπαίδευση στο θεραπευτικό σύστημα με ήχους στην Peter Hess Academy Greece στην οποία γίνεται επεξεργασία του ψυχικού τραύματος με τις Θιβετιανές Ηχογαβάθες.
Σκοπός μου είναι να βοηθήσω τον κάθε άνθρωπο να αποκτήσει πλήρη γνώση για τη φύση και τα αίτια των προβλημάτων που αντιμετωπίζει και να εκπαιδευτεί στην διαχείρισή τους. Έτσι, μέσα από τη διαδικασία να μπορέσει να είναι ανεξάρτητος/η και δυνητικά θεραπευτής του εαυτού.
Θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω από κοντά σε κάποιες από τις δραστηριότητες του Threads of Life: https://threadsoflife.gr/
