
29/07/2025
Κάπου, κάποτε, χρειάστηκες. Ζήτησες. Πλησίασες. Έδειξες. Κι αυτό που πήρες πίσω ήταν ματαίωση, αμηχανία, ειρωνεία. Ή και τίποτα.
Και τότε κάτι μέσα σου είπε: «Δεν το ξανακάνω αυτό.» Και δεν το ξανά έκανες. Έμαθες να μη ζητάς, να μη χρειάζεσαι, να μη δείχνεις. Να κρατάς τον εαυτό σου όρθιο. Μόνος. Μόνη.
Η υπερανεξαρτησία είναι μια σιωπηλή συμφωνία που κάνεις με τον εαυτό σου για να μην ξανά πονέσεις. Είναι η πανοπλία που χρειάστηκε να φορέσεις όταν σου μάθανε πως, το να έχεις ανάγκες, είναι ντροπή.
Είναι ο ρόλος του/της “δυνατού-ής», του/της “ικανού-ής» που νομίζεις ότι σε προστατεύει από την πιο ανθρώπινη συνθήκη: την ευαλωτότητα.
Κανείς/ιά δεν γεννιέται υπερανεξάρτητος/η.
Μαθαίνουμε να μην χρειαζόμαστε, όταν δεν αντέχουμε άλλο να ματαιωνόμαστε.
Οι ανάγκες, όμως, δεν πεθαίνουν. Μπορεί να σωπαίνουν, να καμουφλάρονται από υπερλειτουργία, από έλεγχο και αποστασιοποίηση αλλά παραμένουν «εκεί». Και περιμένουν έναν χώρο που θα τις αγκαλιάσει ξανά και θα τις αφήσει να ακουστούν.
Η υπερανεξαρτησία ήταν κάποτε η λύση. Δεν είναι όμως ο προορισμός.
#ψυχολογία #ψυχοθεραπεία #εαυτός #τραύμα #υπερανεξαρτησία #σχέσεις #θεσσαλονίκη #θεραπεία #ψυχικήυγεία