23/10/2025
💧Λίγο μοίρασμα
Ποτέ δεν ήμουν ευλύγιστο άτομο. Δεν έκανα μπαλέτο ή ρυθμική. Ξεκίνησα γιόγκα στα 14 , ένιωσα πολύ άχαρη και τη σταμάτησα μέχρι που στα 19 την ξεκίνησα πάλι, για τα καλά αυτή τη φορά 😇
Πάντα ένιωθα το πιο άκαμπτο και άσχημο σώμα στην τάξη, όχι λόγω της δασκάλας μου που ήταν και είναι υπέροχη και γεμάτη αποδοχή, αλλά λόγω της χρόνιας εσωτερικευμένης χοντροφοβίας απτο μεγάλωμά μου.
Το τί σημαίνει να είσαι γυναίκα, για το σώμα, είναι παντού στην κοινωνία μας, από το πώς μας μιλάνε στο νηπιαγωγείο, σε τί δραστηριότητες μας στέλνουν οι γονείς, μέχρι το πώς μιλάμε εμείς στο σώμα μας, τί πιστεύουμε ότι είναι ωραίο και θελκτικό και τί συντρόφους διαλέγουμε δίπλα μας.
Προχωρώντας την πρακτική μου και ξεκινώντας και εναέρια ακροβατικά και πιο εντατικά μαθήματα ευλυγισίας, έχω περάσει από τμήματα που οι δασκάλες δεν ξέραν τί σημαίνει ότι δεν είμαι 1.60 και 50 κιλά. Χώρια αυτό, δεν γνώριζαν πώς να σεβαστούν το όριο της προσωπικής επιλογής.
"Δες πόσο σε κλέβεις" έχω ακούσει ενώ σε ευλυγισία για straddle (φωτο από πάνω) μου έπιασαν τον αστράγαλο και τον έσυραν να ανοίξει, χωρίς κανένα έλεγχο για συγκατάθεση.
"Δεν παίρνουμε θέση του παιδιού, θα κάνεις τη vinyasa, έστω τροποποιημένη" ενημερώθηκα στο πρώτο μου μάθημα αστάνγκα (δεν είναι όλα τα αστανγκα τιτσερζ έτσι ευτυχώς)
Και πολλά πολλά άλλα, μικρά και μεγάλα για την πρόοδό μου, τις επιλογές μου και τις προσδοκίες εν τέλει που έχει μια δασκάλα από μια "προχωρημένη" μαθήτρια.
Πρόσφατα είχα την αμέριστη χαρά να συναντήσω δασκάλες χωρίς προσδοκία, που δίνουν χώρο (η καθεμία με το δικό της τρόπο). Υπάρχουν (θέλω να πιστεύω υπάρχουμε) εκεί έξω.
Μην τα παρατήσετε ποτέ! Σας αξίζει μια πρακτική με χώρο, ό,τι πρακτική και αν είναι αυτή 💜💙