Healing Space

25/09/2025

Μερικές φορές νιώθουμε ότι οι προσπάθειές μας να φτάσουμε τους άλλους πέφτουν στο κενό. Νιώθουμε αόρατοι, ανεπαρκείς, σαν να μην έχουμε χώρο στον κόσμο των ανθρώπων γύρω μας. Κι όμως, ακόμα και σε αυτές τις στιγμές, υπάρχει κάτι πολύτιμο: η δυνατότητα να μείνουμε μαζί με τον εαυτό μας, να του μιλήσουμε με τρυφερότητα, να του δώσουμε την προσοχή που τόσο ζητά. Μέσα σε αυτή τη σιωπή, ανακαλύπτουμε κομμάτια μας που είχαν χαθεί, και εκεί γεννιέται η δύναμη να συνδεθούμε ξανά, πιο αληθινά, πιο ανθρώπινα.

Η θλίψη που αγκαλιάζεις γίνεται φως μέσα στη μοναξιά.

24/09/2025

Κάποιες φορές το συναίσθημα μπαίνει σαν τρενάκι χωρίς φρένα και νομίζεις ότι θα σε πάρει ορμητικά. Υπάρχει όμως ένας απλό νευροβιολογικό κόλπo που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τώρα και αυτή τη στιγμή. Όταν δώσεις ένα όνομα σε ό,τι νιώθεις, «φόβος», «λύπη», «θυμός», «απώλεια», το πιο αρχαίο κομμάτι του εγκεφάλου μαθαίνει να χαμηλώνει την ένταση. Η λέξη φτιάχνει έναν μικρό διάδρομο προς το λογικό κομμάτι του εγκεφάλου και το βαρύ συναίσθημα χάνει τη δύναμή του. Δεν χρειάζεται να το αναλύσεις, αρκεί να το κατονομάσεις και να πάρεις τρεις βαθιές αναπνοές. Αυτό το μικρό βήμα ανοίγει χώρο για να περάσει ο πόνος χωρίς να γίνει ολόκληρος ο εαυτός σου.

Ονομάζοντας, η καταιγίδα αποκτά όνομα και παύει να σε κυνηγά.

23/09/2025

Το σώμα μας έχει έναν εσωτερικό μηχανισμό που ονομάζεται πνευμονογαστρικο νεύρο. Αυτό το νεύρο είναι σαν μια γέφυρα ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή μας. Όταν αναπνέουμε βαθιά, όταν τραγουδάμε, όταν προσευχόμαστε ή απλώς σιγοτραγουδάμε ένα νανούρισμα, το νεύρο αυτό ενεργοποιείται και στέλνει σήμα στον εγκέφαλο ότι «είμαστε ασφαλείς». Δεν είναι μαγεία, είναι βιολογία. Και όμως, μοιάζει με θαύμα. Γιατί κάθε φορά που επιλέγουμε να γειωθούμε έτσι, να αφήσουμε τον ρυθμό της αναπνοής ή της φωνής μας να μας ταξιδέψει, το σώμα μας θυμάται κάτι πολύ απλό και θεμελιώδες: δεν είμαστε μόνο σκέψεις και φόβοι, είμαστε ένας ολόκληρος οργανισμός που ξέρει πώς να επιστρέφει στην ειρήνη.

✨

Η αναπνοή και η φωνή μας είναι τα πιο αρχαία εργαλεία θεραπείας που έχουμε πάντα μαζί μας.

18/09/2025

Ο ταβερνιάρης από τη Λέσβο καθόταν κάθε πρωί στο μικρό του μπαλκόνι, πίνοντας τον καφέ του και κοιτώντας τα καράβια να φεύγουν και να έρχονται. Είχε χάσει τη γυναίκα του πριν λίγα χρόνια και ένιωθε το σώμα του να σφίγγει κάθε φορά που θυμόταν τη φωνή της. Μια μέρα, καθώς κοιτούσε τη θάλασσα να κυλάει ήρεμα, παρατήρησε τον ρυθμό των κυμάτων και πόσο φυσικά ανέπνεε η θάλασσα με κάθε παλμό. Χωρίς να το καταλάβει, άρχισε να παρατηρεί την αναπνοή του όπως η θάλασσα, νιώθοντας κάθε εισπνοή και εκπνοή να γαληνεύει τους ώμους του. Σιγά σιγά, οι μνήμες δεν τον κατακλύζαν με πόνο, αλλά τον άφηναν να θυμάται με αγάπη. Η παρατήρηση της αναπνοής και η σύνδεση με τη φυσική ροή των πραγμάτων άρχισαν να δημιουργούν νέες συνδέσεις στον εγκέφαλο, βοηθώντας τον να επεξεργάζεται τον θρήνο πιο ήρεμα.

Και ο ταβερνιάρης, κοιτάζοντας ξανά τη θάλασσα, ένιωσε πως το πένθος δεν τον παίρνει μακριά, αλλά του δίνει ανάσες, χώρο να υπάρξει ο πόνος και η αγάπη μαζί, και ένα κομμάτι ζωής που μπορεί να συνεχίσει να αγαπάει χωρίς να χάνει τη μνήμη της.

17/09/2025

Μια φίλη μού είπε κάποτε για μια ανάβαση σε ένα βουνό που τη σημάδεψε βαθιά. Καθ’ όλη τη διαδρομή τα πόδια της πονούσαν, η ανάσα της κόπηκε πολλές φορές, και υπήρχαν στιγμές που ένιωθε πως δεν θα τα καταφέρει. Παρ’ όλα αυτά, συνέχιζε, βήμα-βήμα, με κάθε σταγόνα κόπου να βαραίνει αλλά και να τη διδάσκει.

Μου περιέγραψε πώς στα μικρά διαλείμματα ένιωθε το φως του ήλιου να ζεσταίνει το πρόσωπό της, το ψιλό αεράκι να την αγγίζει, ένα λουλούδι που φύτρωνε μέσα από την πέτρα και αυτές οι απλές στιγμές της έδιναν θάρρος να προχωρήσει.

Όταν έφτασε στην κορυφή, δεν ένιωσε μόνο υπερηφάνεια για τη θέα. Ένιωσε δάκρυα να τρέχουν αβίαστα, γιατί κατάλαβε πως η πραγματική νίκη δεν ήταν η κορυφή αλλά η ίδια: το κουράγιο της, η επιμονή της, η δύναμη που ανακάλυψε ότι πάντα κρυβόταν μέσα της.

13/09/2025

Μια νεαρή κοπέλα μού είπε κάποτε: “Όλοι γύρω μου περιμένουν να ξέρω τι θέλω από τη ζωή, κι εγώ δεν ξέρω ούτε τι θέλω να φάω αύριο”.
Αυτή η φράση με άγγιξε βαθιά, γιατί μου θύμισε ότι αυτό που ονομάζουμε μπερδεμένος δρόμος είναι συχνά η αρχή της αναζήτησης. Μόνο όταν χαθούμε, αρχίζουμε στ’ αλήθεια να ψάχνουμε πού ανήκουμε.

Δεν χρειάζεται να έχουμε όλες τις απαντήσεις∙ χρειάζεται να δώσουμε χώρο στις ερωτήσεις μας να αναπνεύσουν. Και εκεί, μέσα στη σιωπή που ίσως μοιάζει άβολη, μπορεί να ξεκινήσει η πιο όμορφη πορεία: η πορεία της επιστροφής στον εαυτό μας.

10/09/2025

Μερικές φορές η ζωή μας φέρνει στα όρια όλων όσων νομίζαμε ότι μπορούμε να αντέξουμε. Μας σπάει με τρόπους που ποτέ δεν φανταζόμασταν. Αλλά σε αυτό το σπάσιμο συμβαίνει κάτι ισχυρό.

Αναγκαζόμαστε να αφαιρέσουμε τις μάσκες, τις ιστορίες, τις προσδοκίες και όλα όσα δεν είναι πραγματικά δικά μας. Ο πόνος γίνεται ένας καθρέφτης που μας δείχνει ποιοι ήμασταν και ποιοι προοριζόμαστε να γίνουμε.

Σε αυτές τις πιο σκοτεινές στιγμές αρχίζουμε να βλέπουμε το δικό μας φως. Μόνο όταν είμαστε εντελώς διαλυμένοι βρίσκουμε το θάρρος να ξαναχτίσουμε τον εαυτό μας με αλήθεια και πρόθεση.

Η εκδοχή του εαυτού που αναδύεται από τα ερείπια δεν είναι ασθενέστερη· είναι σοφότερη, πιο συνειδητή και βαθιά ευθυγραμμισμένη με την ψυχή της.

Έτσι, αν η ζωή σας έχει συντρίψει ποτέ, κρατηθείτε γερά. Δεν ήταν το τέλος σας. Ήταν η αφύπνισή σας.

09/09/2025

Ο Σεπτέμβρης φέρνει ξανά την επιστροφή στον θεραπευτικό χώρο,με νέες αρχές, αληθινές συναντήσεις και βαθιές ανάσες.

Μια χρονιά που θα μας θυμίσει
πως η παρουσία είναι δώρο,
η σχέση είναι θεραπεία
και η αλήθεια έχει τη δύναμη
να απαλύνει ακόμη και τις πιο βαριές σιωπές.

📍Θεσσαλονίκη & Online
📞 690 955 690 955 8565

•Σύμβουλος ψυχικής υγείας
•Ψυχοθεραπεία Gestalt
•Θεσσαλονίκη & Online
📞 6909558565

01/09/2025

Στην ψυχοθεραπεία Gestalt, η εργασία με τον άνθρωπο δεν βασίζεται στην επιδιόρθωση, αλλά στη συνειδητή παρουσία.
Ένας τόπος όπου μπορείς να ακουμπήσεις, αλλά και να δεις τα τυφλά σου σημεία με φροντίδα και παρουσία.

📅 Ραντεβού κατόπιν συνεννόησης
📍Θεσσαλονίκη & Online
📩dm
📞 6909558565
📧 an.giannakidou@gmail.com

01/09/2025

Μια νεαρή γυναίκα μου διηγήθηκε κάποτε πως, όταν ξεκίνησε να τρέχει, κάθε βήμα της έμοιαζε με βάσανο. Σταματούσε, λαχάνιαζε, έλεγε στον εαυτό της πως δεν είναι φτιαγμένη γι’ αυτό. Ένα πρωί όμως, καθώς έτρεχε απογοητευμένη, πέρασε δίπλα από ένα μικρό παιδί που την κοίταξε με θαυμασμό και του ξέφυγε: «Κοίτα, μαμά, αυτή δεν σταματάει!»

Η γυναίκα χαμογέλασε και συνέχισε να τρέχει. Δεν έγινε ποτέ αθλήτρια, ούτε κατέκτησε μετάλλια. Αλλά εκείνη τη μέρα κατάλαβε κάτι σπουδαίο: ότι η δύναμη δεν κρύβεται στο αποτέλεσμα, αλλά στην απόφαση να συνεχίζεις, ακόμα κι όταν όλα μέσα σου φωνάζουν να τα παρατήσεις.

Η ζωή θα μας δοκιμάσει ξανά και ξανά. Μα κάθε βήμα, κάθε πτώση και κάθε σήκωμα μας χτίζει. Δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειοι· χρειάζεται να είμαστε αληθινοί, παρόντες και πρόθυμοι να συνεχίσουμε.

✨ Μερικές φορές, η πιο βαθιά αλλαγή συμβαίνει όταν συνειδητοποιείς ότι ήδη περπατάς πιο μακριά απ’ όσο νόμιζες πως μπορείς.

31/08/2025

Πριν λίγες μέρες μια μητέρα που έχασε τον πατέρα της μου είπε: «Δεν ξέρω πώς να πενθήσω, γύρω μου όλοι λένε να είμαι δυνατή για το παιδί.»
Η αλήθεια είναι πως η δύναμη δεν κρύβεται στο να μην κλαις. Κρύβεται στο να δείχνεις στο παιδί σου ότι το κλάμα δεν είναι αδυναμία, αλλά αγάπη που χρειάζεται διέξοδο. Κάθε δάκρυ που αφήνεις να τρέξει, κάθε στιγμή σιωπής που υποδέχεσαι, είναι μια μικρή πράξη θάρρους και αλήθειας.

Το πένθος δεν ακολουθεί κανόνες ούτε χρονοδιαγράμματα. Μερικές φορές είναι οι μικρές στιγμές, ένα άρωμα που θυμίζει, μια φωτογραφία, ένα τραγούδι, που μας επιτρέπουν να νιώσουμε ξανά τον σύνδεσμο με αυτούς που χάσαμε. Το να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σταθεί σε αυτές τις στιγμές, να αισθανθεί και να θυμηθεί ίσως να είναι η ουσία.

Και εκεί, μέσα σε αυτή τη σιωπηλή, προσωπική διαδικασία, γεννιέται κάτι πολύτιμο, η αληθινή παρουσία. Δεν είναι μόνο για μας, είναι και για όσους μας κοιτούν και μαθαίνουν από εμάς τι σημαίνει να αντέχεις, να νιώθεις και να παραμένεις άνθρωπος.

Και μερικές φορές αυτό αρκεί για να πάρει ανάσα όχι μόνο η ψυχή μας, αλλά και όσοι αγαπάμε.

30/08/2025

Υπάρχουν στιγμές που η σιωπή γίνεται πιο βαριά κι από τις λέξεις. Στιγμές που δεν ξέρουμε πώς να σταθούμε ούτε μπροστά στους άλλους ούτε απέναντι στον εαυτό μας. Εκεί, στη μέση του κενού, γεννιέται η ευκαιρία: να μάθουμε να ακούμε την καρδιά μας.

Θυμάμαι έναν νέο άνθρωπο που μου είπε:
«Δεν θέλω να μιλήσω άλλο για τον πόνο μου· θέλω απλώς κάποιος να τον αντέξει μαζί μου».
Αυτό είναι θεραπεία. Όχι να εξαφανιστεί ο πόνος, αλλά να υπάρξει χώρος όπου δεν χρειάζεται να τον κουβαλάμε μόνοι.

Η ψυχή μας δεν ζητάει απαντήσεις· ζητάει παρουσία. Έναν άνθρωπο, μια στιγμή, μια ανάσα που θα μας υπενθυμίσει πως ό,τι κι αν συμβαίνει, δεν είμαστε μόνοι.

✨ Και τότε, μέσα στη σιωπή, αρχίζει η ίαση.