Αντιγόνη Συμεωνίδου,Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

11/08/2025

Τα σχόλια που διάβασα για την αλλαγή στο σώμα της τραγουδίστριας Nelly Fourtado ήταν πραγματικά αισχρά.
Ποιο ήταν το έγκλημα της? Άλλαξε το σώμα της.

Το σώμα μιας γυναίκας είναι μια ζωντανή ιστορία.
Μια ιστορία που γράφεται όχι μόνο από την ηλικία, αλλά και από τις εμπειρίες, τις χαρές, τους πόνους, τις μάχες και τις νίκες της. Κάθε αλλαγή του είναι μια σελίδα αυτής της ιστορίας — και καμία σελίδα δεν πρέπει να σκίζεται επειδή δεν ταιριάζει σε κάποια φανταστική, στατική εικόνα.

Η κοινωνία έχει μάθει να απαιτεί από τις γυναίκες να παραμένουν «οι ίδιες» — ίδιες αναλογίες, ίδια πρόσωπα, ίδιοι αριθμοί. Όμως η αλήθεια είναι ότι η ομορφιά δεν βρίσκεται στη στασιμότητα, αλλά στην εξέλιξη. Ένα σώμα που αλλάζει είναι ένα σώμα που έζησε. Που άντεξε. Που επέλεξε, που φρόντισε, που προσαρμόστηκε.

Δεν χρωστάμε να δικαιολογούμε τις αλλαγές μας. Δεν χρωστάμε να απολογούμαστε για τις γραμμές, τις καμπύλες ή τις μεταμορφώσεις μας. Το σώμα μας δεν είναι προς ενοικίαση, δεν είναι έργο που κρίνεται από θεατές. Είναι το σπίτι μας — και μόνο εμείς ορίζουμε πώς θα το φροντίσουμε, πώς θα το αγαπήσουμε, πώς θα ζήσουμε μέσα του.

Η κάθε αλλαγή είναι υπενθύμιση ότι είμαστε ζωντανές. Και αυτό, από μόνο του, είναι η μεγαλύτερη ομορφιά.

04/08/2025

Περιγεννητικο πενθος.

Η απώλεια που δεν έχει όνομα Αλλά Υπάρχει.

Κάθε ιστορία ξεκινά με μια προσδοκία.
Την εικόνα ενός μέλλοντος που χτίζεται σιγά-σιγά μέσα στην καρδιά και στο σώμα.
Την αίσθηση πως κάποιος έρχεται — όχι απλώς για να γεμίσει τη ζωή, αλλά για να τη μεταμορφώσει.

Όταν αυτή η άφιξη δεν ολοκληρώνεται, όταν η γέννηση γίνεται απώλεια, ο χρόνος παγώνει.
Και μαζί του παγώνει και η φωνή.
Γιατί το περιγεννητικό πένθος είναι ένας πόνος συχνά αόρατος.
Δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει λέξεις, δεν έχει τελετουργίες.
Μα είναι υπαρκτός. Είναι βαρύς. Είναι μοναδικός.

Η ψυχή, σε τέτοιες στιγμές, προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη.
Πού πήγε αυτό που περίμενα;
Ποιο κομμάτι μου χάθηκε μαζί του;
Και γιατί πονάω τόσο βαθιά για μια ζωή που δεν έζησα ακόμη;

Στην ψυχοθεραπεία, δημιουργούμε χώρο για αυτές τις ερωτήσεις.
Όχι για να τις απαντήσουμε, αλλά για να τις κρατήσουμε.
Για να τιμήσουμε αυτή την απώλεια, όχι να τη σβήσουμε.
Για να βρούμε τρόπους να ενσωματώσουμε τη θλίψη χωρίς να χαθούμε μέσα της.

Η σχέση με το αγέννητο παιδί δεν τελειώνει επειδή δεν ήρθε στον κόσμο.
Η σχέση παραμένει — αλλάζει μορφή, γίνεται μνήμη, γίνεται σιωπηλή συνοδεία.
Συχνά, χρειάζεται να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πενθήσει όχι μόνο το παιδί, αλλά και το μέλλον που δεν έγινε παρόν.
Να πενθήσουμε τον εαυτό μας ως γονιό που δεν πρόλαβε να υπάρξει όπως τον φανταζόταν.

Κι όταν έρθει η στιγμή — όχι από πίεση, αλλά από εσωτερική ωρίμανση —
γεννιέται σιγά-σιγά μια ευχή.
Όχι ως λήθη, αλλά ως γλυκιά επιθυμία:
να μπορέσω να ζήσω ξανά, να εμπιστευτώ τη ζωή ξανά,
να επιτρέψω στην αγάπη να ριζώσει σε νέο έδαφος,
να θυμάμαι χωρίς να πονάω τόσο,
να νιώθω χωρίς να χάνω τον εαυτό μου.

Το περιγεννητικό πένθος είναι ένα αόρατο μονοπάτι.
Αλλά δεν είσαι μόνη σε αυτό.
Μπορεί να περπατηθεί με προσοχή, φροντίδα και συντροφιά.
Και όσο περπατάς, κάτι θεραπεύεται: όχι γιατί ξεχνάς,
αλλά γιατί μαθαίνεις να κρατάς το χαμένο με αγάπη
και το μελλοντικό με τρυφερή ελπίδα.

Photo credits: Lisa Sorginni

20/07/2025

Εσύ ♥️

16/03/2025

Λουνα ♥️♥️♥️

05/03/2025

Δεν πρόλαβα να σε χορτάσω, να σε νιώσω , να σε δω τα χαμόγελα σου να σκορπίζεις.
Δεν πρόλαβα να αφεθω στο φως που έριχνες γύρω σου, δεν πρόλαβα να σε χωρέσω ακόμα μια φορά στην αγκαλιά μου .
Ακόμα μια φορά, μια φορά που θα έκλεινε μέσα της όλες τις στιγμές που θα είχαμε .
Στο τελευταίο σου σπίτι έρχομαι και γονατίζω αλλά το ουρλιαχτό μου δύναμη έχει, βουνά θα κινήσω και τον ουρανό θα κατεβάσω για να βρεις ηρεμία εκεί που είσαι.
Δεν είναι μόνη μου, έχω όλη την οικογένεια γνωστών και αγνώστων γύρω μου και όλοι τα χέρια κρατάμε και για την Δικαιοσύνη προσπαθούμε.
Να θεριεψει και τα δάκρυα σας να απαλύνει.

02/03/2025

Στην πορεία της 28ης Φεβρουαρίου, έκλαιγα.
Έκλαιγα για την απώλεια των ανθρώπων, έκλαιγα για τον πόνο των οικογενειών τους .
Έκλαιγα για το Συλλογικό μας Τραύμα.
Έκλαιγα όμως και από την συγκίνηση.
Μια συγκίνηση που έψαχνε χώρο να χωρέσει στην καρδιά μου, γιατί ήταν Τεράστια.
Εκατομμύρια άνθρωποι παντού που μοιάζαμε να συνδεόμαστε με μια Αόρατη Κλωστή.
Μια αόρατη κλωστή που είχε ένα Κοινό Ρυθμό, μια Κοινή Ανάγκη και Επιθυμία.
Δικαίωση.
Ακόμα χτυπάει μέσα μου.

28/02/2025

Σήμερα περπατήσαμε με τα ονόματα των παιδιών χαραγμένα στις καρδιές μας.
Σήμερα περπατήσαμε κρατώντας τις τελευταίες τους στιγμές στα χέρια μας .
Σήμερα περπατήσαμε για την Δικαιοσύνη.
Σήμερα περπατήσαμε για τα δύο χρόνια που μαύρισαν τα μάτια μας και έκαψαν τα πνευμόνια μας.

22/02/2025

15/11/2024

Σ αγαπώ συντροφακι μου ❤️

27/09/2024

Μοιρολόι και νανούρισμα, μαζί.
Αποδοχή και προσμονή.
Έκλεισε αποχαιρετώντας και θα ανοίξει για να αγκαλιάσει.
Ταίριαζε τις αντιθέσεις αυτός ο άνθρωπος.

Την παρατηρούσα καθώς μιλούσε. Γλύκαινε η φωνή της μιλώντας για την μητέρα της και σκοτείνιαζε το βλέμμα της γιατί ήξερε ότι χρειαζόταν να μάθει να υπάρχει χωρίς αυτήν.

Η Τ. έχασε τον πατέρα της πριν δύο χρόνια και πριν λίγο καιρό έχασε την μητέρα της. Σε 3 μήνες θα γινόταν η ίδια μητέρα…

22/09/2024

4ο Workshop!
Συνεχίζουμε με την ίδια επιθυμια και ενέργεια αλλά τα πλουτίσουμε περισσότερο!
Σάββατο 12 Οκτωβρίου 🙂