Αστάρτη-Χώρος Εναλλακτικής Προσέγγισης Ζωής

27/02/2025

15/01/2025

Ο λόγος που οι άνθρωποι δεν σε σέβονται και σου φέρονται σαν σκουπίδι είναι επειδή...

1. Βάζεις τον εαυτό σου σε αυτή τη θέση επιτρέποντάς τους να μην σε σέβονται.

2. Είσαι πάντα διαθέσιμος για να μην σε σεβαστούν, πάντα παρόν δίνοντάς τους την ανεπιφύλακτη προσοχή σου.

3. Δεν θέλεις να βελτιώσεις τον εαυτό σου, δεν θέλεις να χτίσεις αξία, δεν κάνεις τίποτα σοβαρό στη ζωή σου, δεν ασχολείσαι με το χρόνο σου κάνοντας κάτι ουσιαστικό.

4. Επιδιώκεις να εντυπωσιάσεις τους πάντες, ζεις στον κόσμο τους αντί να δημιουργείς τον δικό σου και να ζεις στον δικό σου. Άνθρωποι που δεν έχουν δική τους ζωή θα καταλήξουν να ζουν για τους άλλους δίνοντας έτσι στους άλλους τη δύναμη να τους φέρονται όπως θέλουν.

5. Ανέχεσαι τις ανοησίες των ανθρώπων υπερβολικά πολύ, είσαι υπερβολικά ακίνδυνος, φιλικός, υπερβολικά καλός, ευγενικός και με κατανόηση.
Οι άνθρωποι συνήθως δεν παίρνουν τέτοιους ανθρώπους στα σοβαρά, δεν τους σεβονται.

ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ:

1. Απόφυγε να μένεις με ανθρώπους που δεν σε εκτιμούν και δεν σε σέβονται.

2. Χρησιμοποίησε την απουσία σου για να αυξήσεις την αξία σου. Να είσαι απασχολημένος, μην είσαι πάντα διαθέσιμοι
Ε για τους ανθρώπους, η οικειότητα γεννά περιφρόνηση.

3. Να είσαι δυνητικά"επικίνδυνος". Οι άνθρωποι πρέπει να ξέρουν ότι είσαι ένας άνθρωπος ικανός να προκαλέσεις χάος,αν χρειαστεί.

4. Μην αποδέχεσαι την ασέβεια ούτε καν από τον εαυτό σου.

5. Χτίσε τη ζωή σου, χτίσε τη αξία σου.

Πηγή: Calvin The Urbanite

14/03/2024

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό τι θα ακολουθήσει αργότερα.»
«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;
Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».
Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».
Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό 'καλώδιο' πια».
Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό & δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».
«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».
Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;
Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος μας δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».
Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».
Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από ψηλά».
(Του συγγραφέα Pablo J. Luis Molinero, "Morphogeny")