Κατερίνα Κοντογιαννάτου-PsychologeiNet

17/11/2025

Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας 17 Νοεμβρίου

Σήμερα η σκέψη πηγαίνει σε όλα εκείνα τα μωρά που γεννήθηκαν πριν προλάβει η ζωή να τους στρώσει τον δρόμο.

Στα μωρά που πάλεψαν πριν καν ανοίξουν τα μάτια τους.

Που η πρώτη τους αγκαλιά ήταν μέσα από γάντια και σωληνάκια, αλλά ήταν αγκαλιά.

Ήταν αγάπη.

Και στους γονείς τους, που ξαφνικά βρέθηκαν μέσα σε θαλάμους, οθόνες, ήχους από μηχανήματα και έναν φόβο που δεν είχαν φανταστεί ποτέ.

Που έμαθαν τι σημαίνει να περιμένεις «ένα γραμμάριο ακόμη».

Ένα χτύπο καρδιάς πιο σταθερό.

Γονείς που κάθισαν σε μια καρέκλα δίπλα στη θερμοκοιτίδα μέχρι να μουδιάσει το σώμα, και το μόνο που δεν μούδιασε ποτέ ήταν η ελπίδα τους.

Η προωρότητα δεν είναι απλώς ένα δύσκολο ξεκίνημα.

Είναι ώρες που μοιάζουν ατέλειωτες.

Είναι η ελπίδα που ανεβοκατεβαίνει.

Είναι το χέρι του γονιού κολλημένο στο θερμοκοιτίδα, όσο πιο κοντά μπορεί να φτάσει.

Είναι τραγούδια έξω από τη θερμοκοιτίδα, με την ελπίδα να φτάνουν μέσα σε αυτήν.

Είναι η αγάπη που χωρά σε λίγα γραμμάρια.

Η προωρότητα είναι φόβος.

Είναι αντοχή.

Είναι παράδοση και ξανασήκωμα.

Γιατί κάποιοι μαχητές γεννιούνται σε σιωπηλά δωμάτια, με φως από μηχανήματα.

Και όμως, το φως που φέρνουν στον κόσμο είναι μεγαλύτερο από όλα.

16/11/2025

"Ένα άβατο δωμάτιο, πεντακάθαρο, προετοιμασμένο για μια ειδική περίσταση, μια γιορτή.

Συνήθως ήταν κρύο, αστραφτερό και ήταν μόνο για τους καλεσμένους.

Υπήρχαν και τα καλά ποτήρια. Το καλό σερβίτσιο με τα πιάτα και τα καλά μαχαιροπήρουνα.

Όλα σε μια αναμονή για τους καλεσμένους - φαντάσματα.

Για μια στιγμή που ποτέ δεν ερχόταν η ήταν η εξαίρεση μέσα στο χρόνο.

Έπρεπε να υπάρχει και ένας χυμός στην αποθήκη που ποτέ δεν άγγιζες.

Το κέικ στο τραπέζι, τα σοκολατάκια. Όλα στην αναμονή.

Δεν έπρεπε να τα αγγίξεις. Δεν ήταν για σένα. Ήταν για τους καλεσμένους που θα έκαναν αιφνιδιαστική επίσκεψη.

Μια ολόκληρη φιλοσοφία: κρατάμε το καλό για τους άλλους και ζούμε με τα δεύτερα.

Κι όμως...
η ζωή δε συμβαίνει στο καλό σαλόνι.

Συμβαίνει στην κουζίνα που μυρίζει φαγητό, στο τραπέζι που έχει ψίχουλα, στον καναπέ που δεν είναι τέλειος.

Στα σπίτια που φαίνεται πως ζουν άνθρωποι μέσα.
Και σήμερα το σκέφτομαι αυτό.

Πόσα "καλά σαλόνια" κρατάμε ακόμα μέσα μας;
Πόσα πράγματα φυλάμε, πόση χαρά μαζεύουμε, πόσο χώρο δε ζούμε... περιμένοντας έναν επισκέπτη που δε θα έρθει.

Ίσως η ενηλικίωση τελικά να είναι αυτό:
να ανοίγεις το καλό σαλόνι και να κάθεσαι εσύ."

Από: Βασίλειος Κιοσσές

11/11/2025

ΛΟΓΟΙ ΑΠΟΦΥΓΗΣ ΒΛΕΜΜΑΤΙΚΗΣ ΕΠΑΦΗΣ

- Πώς σχετίζεται η ΔΕΠΥ με τη βλεμματική επαφή;

1. Αφηγηματική ή κοινωνική αλληλεπίδραση:

Πολλά άτομα με ΔΕΠΥ δυσκολεύονται να κρατήσουν συνεχή βλεμματική επαφή, ιδίως όταν προσπαθούν να συγκεντρωθούν στο τι λένε ή να οργανώσουν τη σκέψη τους.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αποφεύγουν τη βλεμματική επαφή για κοινωνικούς λόγους (όπως ίσως συμβαίνει σε διαταραχές του αυτιστικού φάσματος), αλλά μάλλον επειδή η συνδυασμένη χρήση προσοχής (να κοιτάζουν και να μιλούν ή να ακούν ταυτόχρονα) μπορεί να τους κουράζει ή να τους αποσπά.

2. Αμηχανία ή παρορμητικότητα:

Η παρορμητικότητα ή το άγχος που μπορεί να σχετίζεται με τη ΔΕΠΥ κάνει μερικά άτομα να αποφεύγουν τη βλεμματική επαφή είτε γιατί σκέφτονται γρήγορα, είτε γιατί αισθάνονται αμήχανα σε πιο στενές κοινωνικές επαφές.

3. Διαφοροποίηση από άλλες διαταραχές

Αν και και τα άτομα με αυτισμό παρουσιάζουν συνήθως μειωμένη βλεμματική επαφή, η ποιότητα και ο λόγος της μείωσης μπορεί να διαφέρει. Στη ΔΕΠΥ, αφορά περισσότερο την προσοχή και παρορμητικότητα, όχι έλλειψη κοινωνικής κατανόησης.

- Τι συμβαίνει με τη βλεμματική επαφή στον αυτισμό;

Τα άτομα με αυτισμό συχνά:

Αποφεύγουν τη βλεμματική επαφή.

Κρατούν βλεμματική επαφή με διαφορετικό τρόπο (π.χ. κοιτούν σπάνια ή κοιτούν "μέσα από" τους άλλους).

Μπορεί να κοιτούν υπερβολικά έντονα ή για μικρό χρονικό διάστημα.

Μπορεί να δυσκολεύονται να καταλάβουν τη σημασία της βλεμματικής επαφής (π.χ. δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι ένδειξη ενδιαφέροντος, εμπιστοσύνης ή συγκέντρωσης).

- Γιατί μειώνεται η βλεμματική επαφή στον αυτισμό;

Οι λόγοι ποικίλλουν:

1. Αισθητηριακή υπερευαισθησία
Η επαφή με τα μάτια μπορεί να είναι πολύ έντονη ή ενοχλητική, σαν να "καίει".

2. Κοινωνική δυσκολία:
Η βλεμματική επαφή απαιτεί ανάγνωση κοινωνικών σημάτων (εκφράσεις, συναισθήματα, προθέσεις), πράγμα που μπορεί να είναι δύσκολο ή αγχωτικό.

3. Διαφορετικός τρόπος σκέψης:
Μερικά άτομα στο φάσμα δεν βλέπουν τον λόγο να χρησιμοποιούν βλεμματική επαφή, γιατί επικεντρώνονται περισσότερο στο νόημα των λέξεων παρά στη μη λεκτική επικοινωνία.

- Άλλοι λόγοι αποφυγής βλεμματικής επαφή

1. Ντροπαλότητα / Κοινωνικό Άγχος
Άτομα που νιώθουν άγχος ή αμηχανία σε κοινωνικές καταστάσεις συχνά αποφεύγουν το βλέμμα.

Ο λόγος: Το άγχος τους κάνει να νιώθουν εκτεθειμένοι ή να φοβούνται την κριτική.

Διαφορά: Η αποφυγή εδώ είναι πιο προσωρινή και κατανοητή σε συγκεκριμένα πλαίσια (π.χ. μπροστά σε άγνωστους).

2. Χαμηλή Αυτοπεποίθηση
Όταν κάποιος δεν νιώθει άνετα με τον εαυτό του, μπορεί να αποφύγει την επαφή για να μη φανεί ευάλωτος.

Η αποφυγή αυτή συνδέεται με εσωτερική αμφιβολία και φόβο απόρριψης.

3. Πολιτισμικοί λόγοι
Σε μερικές κουλτούρες, η βλεμματική επαφή με μεγαλύτερους ή άτομα εξουσίας μπορεί να θεωρείται απρεπής ή αγενής.

Εδώ η αποφυγή δεν είναι σημάδι δυσλειτουργίας, αλλά κοινωνικής νόρμας.

4. Κούραση ή έλλειψη Ενδιαφέροντος
Κάποιος μπορεί να μην κρατά βλεμματική επαφή επειδή είναι κουρασμένος, αποσυντονισμένος ή βαριέται.

Είναι πιο προσωρινό και μηχανικό.

5. Τραυματική εμπειρία ή κακοποίηση
Άτομα που έχουν βιώσει τραύμα μπορεί να αποφεύγουν το βλέμμα από φόβο, δυσπιστία ή άμυνα.

Η αποφυγή είναι αποτέλεσμα ψυχολογικής προστασίας.

10/11/2025

- Τι είναι το masking στον αυτισμό;

Το masking σημαίνει ότι το άτομο προσπαθεί να κρύψει ή να καλύψει τα αυτιστικά του χαρακτηριστικά για να φαίνεται “νευροτυπικό” (δηλαδή “όπως οι άλλοι”).

Αυτό μπορεί να γίνει συνειδητά (“να μη φανώ περίεργη”) ή ασυνείδητα (“έμαθα να κάνω αυτό για να με δέχονται”).

- Γιατί συμβαίνει πιο συχνά στα κορίτσια;

Τα κορίτσια κοινωνικοποιούνται πιο έντονα να ταιριάζουν, να είναι ευγενικά, να μη δείχνουν διαφορά.

Οι μορφές αυτισμού στα κορίτσια είναι συχνά λιγότερο ορατές και πιο εσωτερικευμένες.

- Πώς φαίνεται εξωτερικά σε ένα κορίτσι;

Μπορεί να δεις ένα κορίτσι που:

Φαίνεται πολύ ευγενικό, ήσυχο, “καλό παιδί”.

Μιμείται άλλους: τις εκφράσεις, τον τρόπο ομιλίας, τις κινήσεις, τα ενδιαφέροντα.

Προσπαθεί να προβλέψει τι πρέπει να πει ή να κάνει για να ταιριάξει.

Δεν εκφράζει άγχος, θυμό ή μπέρδεμα εκείνη τη στιγμή, αλλά μετά μπορεί να καταρρέει μόνη της (meltdown/shutdown στο σπίτι).

Μπορεί να φαίνεται κοινωνική, αλλά οι σχέσεις είναι επιφανειακές ή πολύ κουραστικές για εκείνη.

Συχνά παίζει ρόλους, π.χ. μιμείται μια συμμαθήτρια, μια σειρά, ένα στυλ συμπεριφοράς.

- Τι συμβαίνει μέσα της;

Εσωτερικά, όμως, μπορεί να νιώθει:

Τεράστια εξάντληση, σαν να παίζει θέατρο όλη μέρα.

Φόβο μήπως φανεί ποια είναι πραγματικά.

Σύγχυση ταυτότητας: ποια είμαι αν δεν προσπαθώ να γίνομαι σαν τους άλλους;

Άγχος, κατάθλιψη, burnout, ή ακόμα και σωματικά συμπτώματα από τη συνεχή πίεση.

Ανάγκη για απομόνωση μετά από κοινωνικές επαφές, για να ξεφουσκώσει.

- Παράδειγμα μιας ημέρας ενός κοριτσιού στο φάσμα που κάνει masking: πώς φαίνεται απ’ έξω και τι συμβαίνει μέσα της.

Ας την ονομάσουμε Άννα, 10 χρονών, μαθήτρια της Δ’ Δημοτικού.

- Πρωί: Ξύπνημα και προετοιμασία

Πώς φαίνεται:

Η Άννα ξυπνάει νωρίς, βάζει τη στολή της, κάθεται ήσυχα στο τραπέζι. Η μαμά της τη βλέπει ήσυχη, υπάκουη, οργανωμένη.

Τι συμβαίνει μέσα της:

Το σώμα της ήδη είναι σε ένταση. Έχει προετοιμαστεί νοερά για την ημέρα: "Μην ξεχάσεις να χαμογελάς όταν μπεις στην τάξη. Να πεις ‘καλημέρα’ με σωστό τόνο. Μην κάνεις περίεργους ήχους."

Αισθάνεται άγχος, αλλά το κρατά μέσα της, δεν θέλει να ανησυχήσει κανέναν.

- Σχολείο: Διάλειμμα και μάθημα

Πώς φαίνεται:

Στο μάθημα, σηκώνει το χέρι, βοηθά τη δασκάλα, γράφει όμορφα, δεν δημιουργεί προβλήματα. Στο διάλειμμα, στέκεται δίπλα σε συμμαθήτριες, γελάει όταν γελούν κι εκείνες, κάνει ό,τι κάνουν οι άλλες.

- Τι συμβαίνει μέσα της:

Κάθε της κίνηση είναι προσεκτικά υπολογισμένη. Παρατηρεί τις άλλες για να ξέρει πότε πρέπει να γελάσει, πότε να μιλήσει, πώς να στέκεται.

Δεν απολαμβάνει το παιχνίδι, το αναλύει. Αν κάνει λάθος και την πουν περίεργη, μπορεί να της μείνει για ώρες.

Νιώθει σαν να είναι ηθοποιός σε σκηνή. Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι κουράζεται τόσο για να φαίνεται "φυσιολογική".

- Μεσημέρι: Επιστροφή στο σπίτι

Πώς φαίνεται:

Η μαμά τη ρωτά "Πώς πήγε το σχολείο;" και η Άννα απαντά "Καλά!"

Κάθεται να φάει, φαίνεται λίγο απόμακρη, ίσως και γκρινιάρα. Οι γονείς σκέφτονται ότι απλώς κουράστηκε.

- Τι συμβαίνει μέσα της:

Έχει αδειάσει εντελώς. Όλη η ενέργεια ξοδεύτηκε για να κρατά τη μάσκα.

Μπορεί να θέλει μόνο να μείνει μόνη της, χωρίς φωνές, χωρίς φώτα. Αν την πιέσουν (πήγαινε να παίξεις με τα άλλα παιδιά), μπορεί να ξεσπάσει ή να κλειστεί τελείως στον εαυτό της (shutdown).
Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι κακή συμπεριφορά, αλλά εξάντληση.

- Βράδυ: Ώρα ύπνου

Πώς φαίνεται:

Κάθεται στο κρεβάτι της, διαβάζει ή βλέπει κάτι ήσυχα. Οι γονείς σκέφτονται "είναι τόσο ώριμη για την ηλικία της".

Τι συμβαίνει μέσα της:

Σκέφτεται ξανά τη μέρα: "Μήπως είπα κάτι λάθος; Μήπως γέλασα πολύ δυνατά; Γιατί δεν μου χαμογέλασε η Ελένη;"

Αναλύει τα πάντα, προσπαθεί να προετοιμαστεί για αύριο. Μπορεί να έχει έντονο άγχος ή αϋπνία.
Και όταν τελικά αποκοιμηθεί, είναι εξαντλημένη, όχι μόνο από τη μέρα, αλλά από το να παριστάνει κάτι άλλο όλη τη μέρα.

16/10/2025

"Όταν σαπίζουμε, ή λουφάρουμε τη δουλειά, νιώθουμε τύψεις, γιατί στον κόσμο μας η παραγωγικότητα είναι ψυχαναγκασμός.

Όμως καμιά φορά, όταν ο κόσμος σε κουράζει, και δεν κάνεις τίποτα, στην πραγματικότητα κάνεις πολλά για τον εαυτό σου. Τον παρηγορείς, τον ανακουφίζεις, τον γιατρεύεις.

Δεν είμαστε ένα άθροισμα υποχρεώσεων. Η ζωή χρειάζεται ανάσες."

Από: Αύγουστος Κορτώ

15/10/2025

15 Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τη Νεογνική Απώλεια και την Απώλεια Κύησης

Η απώλεια ενός μωρού, είτε κατά την κύηση είτε μετά τη γέννηση, είναι μια βαθιά, σιωπηλή και συχνά αόρατη θλίψη.

Πολλές γυναίκες και οικογένειες βιώνουν αυτήν την εμπειρία νιώθοντας ενοχή, ντροπή ή απομόνωση, σε μια κοινωνία που δυσκολεύεται να μιλήσει για την απώλεια.

Σήμερα, στις 15 Οκτωβρίου, μιλάμε ανοιχτά.
Αναγνωρίζουμε τον πόνο, τη θλίψη, αλλά και τη δύναμη εκείνων που συνεχίζουν να περπατούν κρατώντας μέσα τους τη μνήμη και την αγάπη.

Η σιωπή δεν είναι θεραπεία. Η αποδοχή, η κατανόηση και ο χώρος για το συναίσθημα είναι τα πρώτα βήματα προς τη θεραπεία.

11/10/2025

«Όταν κοιτάζουμε τα κινητά μας κατά τη διάρκεια των συζητήσεων, κάνουμε scroll στα social media την ώρα του οικογενειακού δείπνου ή απαντάμε σε e-mails ενώ παίζουμε με τα παιδιά μας, δεν είμαστε απλώς αφηρημένοι, αλλά αποσύρουμε τη βασική μορφή αγάπης που απαιτεί η ανθρώπινη σύνδεση.»

10/10/2025

"Υπήρξα θεραπευόμενη. Μια φασούλα λόγω εξωτερικών παραγόντων υπήρξα θλιμμένη. Δεν ήταν διαχειρίσιμη. Έκανα πρόβα θυμάμαι τα λόγια. Αν με ρωτούσε η θεραπεύτρια τι με οδήγησε στο γραφείο της τι θα έλεγα. Είχα μάλιστα πείσει τον εαυτό μου πως η ορθή απάντηση θα ήταν αυτή: "Νομίζω πως πάσχω από κατάθλιψη ". Είχα όλα τα συμπτώματα. Τα πράγματα ήρθαν αλλιώς. Πιο εύκολα επώδυνα. Δεν νοσούσα. Έτυχε. Ήμουν "απλά" τραυματισμένη. Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη της ερωτηση μετά τη γνωριμία. Έχω την εντύπωση πως μου είπε "θες να σε ρωτάω εγώ ή θες να μιλήσεις κατευθείαν;" Της είχα πει να με ρωτάει. Με ρώτησε. Από την πρώτη λέξη μου άρχισα σε έναν ξένο χώρο, μπροστά σε μια άγνωστη, να κλαίω. Ανάμεσα στους λυγμούς μπορούσα να πω κάποιες λέξεις. Το ίδιο έγινε σε πολλές συνεδρίες. Μέχρι που άρχισα να μιλάω και εν συνεχεία να γελάω. Μέχρι που δεν χρειαζόταν άλλο η βοήθεια της.

Η θεραπευτική διαδικασία με έμαθε να μην κατηγορώ τον εαυτό μου για τα πάντα όλα κι όσα οι άλλοι ξερνάνε πάνω μου. Μου έμαθε τα όρια μου, τα περιθώρια που αφήνω στους ανθρώπους. Μου έμαθε πως το τραύμα είναι μια τομή στο σώμα. Που κάποια στιγμή θα πάψει να τραβάει, να πονάει, να αιμορραγεί. Θα είναι όμως πάντα εκεί. Να στο θυμίζει κάτι. Με τον καιρό το συνηθίζεις, είναι κομμάτι της ιστορίας σου, πού ήσουνα, πού είσαι. Μου έμαθε να οριοθετώ τους άλλους. Να τους λέω τέλος. Ως εδώ ρε παπ@ρι, δεν πάνε να είσαι φίλος, συνεργάτης, αδελφός. Μπάστα.

Υπήρξα θεραπευόμενη. Θα υπάρξω ξανά όποτε κρίνω πως χρειάζεται. Όποτε νιώσω πως δεν μπορώ να διαχειριστώ μια κατάσταση. Όποτε νιώθω πως πάω να λυγίσω ξανά. Μέχρι να μάθω τον τρόπο για ακόμη μια φορά. Μέχρι να με μάθω. Και να με θεραπεύσω πάλι απ' την αρχή.

Η ψυχοθεραπεία ήταν το πιο σπουδαίο δώρο που έκανα στον εαυτό μου. Ίσως η πιο σπουδαία, η πιο γενναία μέρα της ζωής μου, η μέρα που σήκωσα το τηλέφωνο και είπα σε μια ξένη "Χρειάζομαι βοήθεια ". Η μέρα που ζήτησα βοήθεια.
Υπήρξα αδύναμη, ευάλωτη και ναυάγιο. Χρειάστηκα μια περίοδο της ζωής μου βοήθεια και ψυχική στήριξη από ειδικό ψυχικής υγείας. Τη ζήτησα και έγινα θεραπευόμενη. Τόσο απλά. Και end of discussion.

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας. Να τα προσέχουμε τα εγώ, τα είναι μας. Πολύ."

Από: Kouka (ευχαριστούμε πολύ για το μοίρασμα ❤️)

07/10/2025

Σε μια εποχή που μοιραζόμαστε στιγμές και εικόνες, φωτογραφίες και επιτυχίες, σπάνια μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας.

Οι πιο βασικές μας σκέψεις, οι πιο τρομακτικές -ακομα και για εμάς τους ίδιους- συνειδητοποιήσεις μας, οι φόβοι, οι αγωνίες, οι εσωτερικές μας συγκρούσεις παραμένουν ακλωνητες μέσα μας, άθικτες και ανείπωτες. Κι όσο μένουν, τόσο βαραίνουν.

Για αυτό και το πρώτο βήμα στη θεραπεία είναι το μοίρασμα. Η αίσθηση πως υπάρχει κάποιος που ακούει πραγματικά, χωρίς "πρέπει", χωρίς κριτική, χωρίς βιασύνη.

Η ανακούφιση έρχεται από το ότι δεν είμαστε πια μόνοι, προτού καν εφαρμοστούν στοχευμένα τεχνικές.

Γιατί ψυχοθεραπεία δε σημαίνει διόρθωση, αλλά δημιουργία χώρου για να ειπωθεί ο,τι δεν ειπώθηκε, να ακουστεί ο,τι δεν βρήκε αντίκρισμα, να αναπνεύσει ο,τι χρόνια κουκουλώνουμε.

21/09/2025

Μπορεί το AI να αντικαταστήσει την ψυχοθεραπεία; Και τι απαντάει το ίδιο...

"Η ψυχοθεραπεία δεν είναι απλώς μια «συνομιλία»· είναι μια διαδικασία βαθιάς κατανόησης του εαυτού, όπου ο θεραπευτής φέρνει εμπειρία, ενσυναίσθηση, κλινική κρίση και ένα ασφαλές, ανθρώπινο πλαίσιο. Αυτά τα στοιχεία δεν είναι εύκολο να αναπαραχθούν από ένα AI.

Δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη θεραπευτική σχέση:

Δεν μπορεί να αναγνωρίσει μη λεκτικά σήματα ή το βάθος του συναισθήματος με την ίδια ακρίβεια.

Δεν έχει προσωπική εμπειρία και ανθρώπινη ενσυναίσθηση.

Δεν μπορεί να αναλάβει κλινική ευθύνη σε περιπτώσεις σοβαρής ψυχοπαθολογίας.

Με λίγα λόγια, ο πιο κρίσιμος παράγοντας είναι η ζωντανή, ανθρώπινη σχέση. Τα τεχνικά εργαλεία και οι γνώσεις υπάρχουν σε εγχειρίδια· αυτό που κάνει τη διαφορά στην αλλαγή είναι το «ποιος είναι απέναντί μου και πώς σχετιζόμαστε»."

20/09/2025

03/09/2025

"Κάθε συμπεριφορά έχει μια ιστορία από πίσω της.
Μερικές φορές είναι ένας ψίθυρος για σύνδεση.
Μερικές φορές είναι μια κραυγή για ασφάλεια.
Πάντα όμως είναι ένας τρόπος επικοινωνίας.

Όταν αλλάζουμε το "πώς μπορώ να σταματήσω αυτή τη συμπεριφορά;" στο "τι προσπαθεί να μου πει το παιδί μου;", τότε αρχίζει η πραγματική σύνδεση."

Από: The therapist parent