17/11/2025
Ποιος γίνεσαι όταν έρχεσαι σε επαφή με τη μοναξιά σου;
Τι σου συμβαίνει όταν δεν έχεις καθημερινή επαφή με όλους όσους γνωρίζεις από μικρός, τους φίλους, τους Δασκάλους, εκείνους που έχεις ονομάσει οικογένεια;
Από την αρχή αγχωνόμουν για εκείνη και παρόλο που είχα επιλέξει να την προετοιμάσω για αυτή την αλλαγή, γνώριζα πως αυτό που θα βιώσουμε δε θα το γνωρίζαμε από πριν.
Και ήρθε. Το σχολείο που κρατά πολύ λίγο.Τα ατελείωτα απογεύματα του μαζί, οι διαφορετικές γιορτές δίχως παρέα, η δυσκολία στο σχολείο να βρει παρέες. Ο δισταγμός να μιλήσει γαλλικά και η δυσκολία η δική μου να συνδεθώ με άλλους γονείς μιας άλλης φιλοσοφίας, μας έφερε σε επαφή με το χρόνο και το χώρο , το μαζί που μοιραζόμαστε και το κενό από καθημερινές συνήθειες που είχαμε στην Ελλάδα, γεμάτες από καλέσματα,γιορτές,δραστηριότητες, φασαρία και οικογενειακές επισκέψεις.
"Μαμά, μου ήρθε μια ιδέα". Έτσι ξεκίνησε. Και τα χέρια της άρχισαν να δημιουργούν από το τίποτα, ένα ολόκληρο κάτι. Ένα επιτραπέζιο, ένα σπίτι, ένα νοσοκομείο, καταφύγιο ζώων, super market. Είτε στις έξι το πρωί, είτε πριν κοιμηθεί, σε αδιόρατη στιγμή, τα χέρια άρχισαν να γεμίζουν τον χώρο. Η επιστροφή εντός και ο προσωρινός "αποκλεισμός" από τα εκτός που είχαμε συνηθίσει, ενεργοποίησαν σε αυτή τη φάση την λαχτάρα για Δημιουργία.
Επιπρόσθετα, το "μαμά, μου λείπει η Βαλέρια", έγινε "θα της φτιάξω κάτι που θα της αρέσει πολύ.
Το " νιώθω στεναχώρια η θυμό", έγινε " μια ζωγραφιά συμφιλίωσης και αγάπης.
Το "θέλω τον παππού και τη γιαγιά, εδώ, τώρα", έγινε ένα ολόκληρο κουτί με θησαυρούς φτιαγμένους για εκείνους.
Με συγκινεί ο δρόμος που ανοίγει στον εαυτό της. Που ανοίγει σε μένα.
Μου θυμίζει πως όταν νιώθω κάτι που μοιάζει αβάσταχτο, μπορώ να το μετουσιώσω.
Ότι δε μπορώ να ζήσω, μπορώ να το δημιουργήσω. Και έτσι θα ζει αυτό μέσα από μένα.
Μικρή μου αλχημίστρια, σε ευχαριστώ.
Χαρά ή αλλιώς, η μαμά σου.
