08/07/2024
Εκπληρώνω μια άβολή υποχρέωση: να ακουστεί από πλευράς ΚΕΘΕΑ με έναν σχετικά επίσημο τρόπο, δημόσια, μια θέση απέναντι στις εξελίξεις με την περίφημη ψυχιατρική μεταρρύθμιση που προωθεί το Υπουργείο Υγείας. Κι αυτό γιατί η διεύθυνση του ΚΕΘΕΑ φαίνεται αμήχανα φιμωμένη και το Διοικητικό Συμβούλιο του ΚΕΘΕΑ υιοθετεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία: είναι η μοναδική διοίκηση της οποίας ο οργανισμός που υποτίθεται διοικεί καταργείται και δεν εγείρει την παραμικρή αντίδραση. Κάνει σαν τις διοικήσεις των πολυεθνικών που κλείνουν σιωπηρώς, αιφνιδιαστικά και αναίτια τις θυγατρικές τους. Υπάκουη διοίκηση στα σχέδια αποδόμησης του οργανισμού που τοποθετήθηκαν από το 2019 πραξικοπηματικά να διαλύσουν. Μέχρι σήμερα μόνον ο σύλλογος εργαζομένων του ΚΕΘΕΑ ανέλαβε, και πέραν εκείνου που του αναλογούσε το βάρος της αντίδρασης. Αλλά σήμερα δεν είναι το ΚΕΘΕΑ που καταργείται το ζήτημα.
Ένα μήνα πριν στις ευρωεκλογές οι επαΐοντες πολιτικοί αναλυτές επιχείρησαν να ερμηνεύσουν την αποστροφή των πολιτών για συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία και την αποφυγή της κάλπης. Μέχρι και οι παραλίες κατηγορήθηκαν στην προσπάθεια κατανόησης αυτής της συμπεριφοράς. Πόσο αναδείχθηκε σ’ αυτή τη συζήτηση το αυτονόητο; Ότι δηλαδή η εμπιστοσύνη των πολιτών στους πολιτικούς θεσμούς βρίσκεται στο ναδίρ στη χώρας μας και ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της συμπεριφοράς του πολιτικού προσωπικού της χώρας για πώς καθορίζει και περιορίζει την καθημερινότητά μας.
Αυτή η πολιτική συμπεριφορά που αποκλείει, που κωφεύει, που διαχειρίζεται κατά το συμφέρον, που νομοθετεί κατά το δοκούν.
Χτες τη νύχτα, πάλι μεσάνυχτα, οι τεχνικοί σύμβουλοι του Υπουργείου Υγείας κατέθεσαν ένα νομοσχέδιο πλήρους απορρύθμισης των υπηρεσιών ψυχικής υγείας στη χώρα συμπεριλαμβάνοντας στο δεύτερο μέρος του, την πλήρη κατάργηση των υπηρεσιών απεξάρτησης στην Ελλάδα. Δεν φανφαρίζω με υπερβολές όπως κάνει ο υφυπουργός. Καταργούνται οι υπηρεσίες απεξάρτησης στην Ελλάδα
γιατί επιλέγεται ως αρχιτεκτονική οργανωτική δομή το μοντέλο ενός οργανισμού που έχει κρίσιμη στρατηγική του επιλογή τη μείωση της βλάβης ως κύρια και μοναδική πρακτική. Το αποδεικνύουν τα δεδομένα της λειτουργίας και του σχεδιασμού του
γιατί μηδενίζεται η συνεισφορά της πολυπροσέγγισης που απαιτεί η κατανόηση και η αντιμετώπιση των εθισμών και η κατανάλωση ψυχοδραστικών ουσιών
γιατί αγνοείται η βασική δεξαμενή των συστάσεων της επιστήμης για την ίδια τη διαταραχή του εθισμού που ακόμα και η ίδια η αμερικανική εταιρεία ιατρικής του εθισμού αναπλαισιώνει από την βιολογικοκοποίηση του νοσολογικού χαρακτήρα που επιχειρεί η ιατρική εδώ και τρεις δεκαετίες να επιβάλλει.
γιατί παραδίδει εξόφθαλμα στα λόμπι της ιατρικής και των συμφερόντων της μια υπόθεση που αφορά χιλιάδες οικογένειες στην Ελλάδα. Την ίδια ιατρική που ευθύνεται για την επιδημία θνησιμότητας συνθετικών οπιοειδών στις ΗΠΑ. Αυτή επιδημία έχει πατρότητα τις ΗΠΑ το απέδειξαν οι δικαστικές αποφάσεις κατά των φαρμακευτικών κολοσσών, το αποδεικνύει η αμερικανική κυβέρνηση με την προσπάθεια της να διαμορφώσει παγκόσμια συμμαχία για την αντιμετώπιση του κινδύνου των συνθετικών ουσιών.
γιατί την υπόθεση της διαχείρισης των επιπτώσεων της προβληματικής χρήσης ουσιών την καθιστά ένα διαχειριστικό πρόβλημα οργάνωσης κλινών.
γιατί οργανώνει στη σύγχρονη πραγματικότητα, σήμερα, που η πολυμορφία και απαίτηση επιλογών αποτελεί πρόσταγμα έναν οργανισμό με παράδειγμα managment στρατιωτικού νοσοκομείου.
γιατί την ώρα που το Συμβούλιο της Ευρώπης μέσω του Pompidou Group εκπαιδεύει τους διαμορφωτές πολιτικής στην αποτελεσματικότητα του μοντέλου της θεραπευτικής κοινότητας το νέο νομοσχέδιο την καταργεί και την αγνοεί, λοιδορώντας ένα μοντέλο υποστήριξης πολλαπλών διαταραχών ενός αιώνα.
γιατί φοβάται τη συμμετοχή και οργανώνει ένα σύστημα που παγιδεύει τους λειτουργούς του νέου οργανισμού στην ανασφάλεια και το φόβο, χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς όραμα, καθιστώντας τους ασπόνδυλους υπάλληλους της εξαήμερης βδομάδας εργασίας του διεθνούς διασυρμού
γιατί εξοφλεί υποσχετικές διαμορφώνοντας τους όρους επιβίωσης του στιγματισμού, της προκατάληψης και του αποκλεισμού
Αυτό που επιχειρείται με το νέο νομοσχέδιο είναι η μείωση των ευκαιριών απεξάρτησης, είναι η μείωση της πιθανότητας ένταξης, είναι η εμπέδωση της τελεολογικής χρονιότητας του εθισμού για τους εξαρτημένους και τις οικογένειές τους.
Αυτό που το νέο νομοσχέδιο επιχειρεί πολιτικά, ηθικά, επιστημονικά, κοινωνικά είναι απαράδεκτο. Είναι και οικονομικά απαράδεκτο γιατί είναι ασύμφορο. Αλλά εξυπηρετεί. Εξυπηρετεί συμφέροντα και ιδιωτικό πλουτισμό στην πλάτη των εξαρτημένων και των οικογενειών τους.
Το νέο νομοσχέδιο προσφέρει εξαιρετική υπηρεσία στην επιπλέον απομάκρυνση των πολιτών από τη ζώσα πολιτική, αυξάνοντας τη δυσαρέσκεια τους, ενισχύοντας την καχυποψία τους, μειώνοντας την εμπιστοσύνη τους.
Το νέο νομοσχέδιο είναι γενικευμένα απαράδεκτο. Δε λύνει τίποτα και δημιουργεί ένα ωκεανό προβλημάτων. Το νέο νομοσχέδιο δεν έχει περιθώρια διόρθωσης, αστοχίες σε λεπτομέρειες, ή κάποια στοιχεία που προφέρονται για συζήτηση. Η διαβούλευση είναι τόσο προσχηματική όσο και η ώρα που αναρτήθηκε. και ανήκει εκεί: στα μεσάνυχτα.
Το νέο νομοσχέδιο ενισχύει επιπλέον αυτό το πλαίσιο της ακύρωσης κάθε προοπτικής ενδυνάμωσης της κοινωνικής συνοχής, απομειώνοντας το κοινωνικό κεφάλαιο, εξαθλιώνοντας την αναγνωρισμένη ως πιο ευάλωτη κοινωνική ομάδα στην ευρωπαϊκή και την ελληνική κοινωνία τους εξαρτημένους.
Το νομοσχέδιο αυτό διαμορφώνει ένα περιβάλλον αφόρητο.
Θα μας έχει απέναντι όπως μας είχε από το Νοέμβριο που δήθεν διέρρευσε. Αντέχουμε. Σαράντα χρόνια αντέξαμε. Δεν πρόκειται να παραδοθούμε σ’ αυτήν τη δυστοπία.
Η διαβούλευση να βομβαρδιστεί από τις αντιδράσεις όλων μας: αποσύρετε το. Μόνον αυτό: αποσύρετέ το.
Γεράσιμος Παπαναστασάτος
Αθήνα 6 Ιουλίου 2024
