Μαρία Μαυρίδου Ψυχολόγος Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt

17/07/2025

Τέτοια εποχή, δυο χρόνια πριν...

Ένα ταξίδι σε μια άλλη χώρα μπορεί να είναι ταξίδι στο χρόνο, είτε εμπρός συναντώντας τεχνολογικές καινοτομίες που ακόμη δεν ήρθαν στη χώρα σου, είτε προς τα πίσω, βλέποντας μνημεία του παρελθόντος σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους ..μπορεί όμως να είναι και ένα ταξίδι στην πολιτισμική ιστορία, γενικότερα, από τις επιστήμες όπως την αρχαιολογία και την αρχιτεκτονική μέχρι τις Τέχνες και συγκεκριμένα, την 7η Τέχνη:
Το τελευταίο μου ταξίδι στην Ιταλία του Νότου , υπήρξε ένα τέτοιο, κινηματογραφικό ταξίδι: από τα μέρη που πέρασα πριν δυο καλοκαίρια, πέρασε και ο φακός σπουδαίων Ευρωπαίων κινηματογραφιστών, και τα αποτύπωσε σε ταινίες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στον σινεμά:
Θυμάμαι να περιτριγυρίζω τα σοκάκια της Napoli τέτοιες μέρες, και να διαπιστώνω ότι παντού στην πόλη υπήρχαν φωτογραφίες της Σοφίας Λόρεν ως la mama, αφού εκεί γυρίστηκαν εμβληματικές ταινίες με το κινηματογραφικό δίδυμο: Λόρεν- Μαστρογιάννι όπως «Γάμος αλά Ιταλικά» και «Χθες, σήμερα, αύριο»(Βιτοριο ντε σικα ) και πολλές άλλες (Ναπολιτάνικη ταραντέλα, η ωραία και ο Ναπολιτάνος, η ωραία μυλωνού κτλ)
Σαν σήμερα, επισκεπτόμουν στο μοναδικής αρχιτεκτονικής Alberobello έναν από τους χαρακτηριστικούς «τρούλους»-σπίτια όπου γυρίστηκε η ταινία Casanοva με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννη, όπως με πληροφορούσε μια αφίσα που υπήρχε εντός του.
Κάποιο μεσημέρι, υπό 42 βαθμούς Κελσίου, έφτασα στην Matera, πόλη-μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco, για να αντικρίσω ένα απόκοσμο σκηνικό: τις λαξευμένες στο βράχο σπηλιές Sassi, τις οποίες παλιότερα ο Πιερ Πάολο Παζολίνι αλλά και πιο πρόσφατα ο Μελ Γκίμπσον χρησιμοποίησαν ως μεταφυσικό background για τις βιβλικές τους ταινίες.
Το ταξίδι τελείωνε στην ακτογραμμή της Costiera Amalfitana , όπου δεν μπορούσα παρά να θαυμάσω από ψηλά τις ονειρικές παραλίες στις οποίες εξελίσσεται το θρίλερ της Πατρίτσια Χάισμιθ «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλει» με τους Τζουν Λο, Ματ Ντειμον, Γκουίνεθ Πάλτροου, ενώ η μουσική επένδυση της ταινίας ακουγόταν από τα ηχεία του αυτοκινήτου..

©2025 Μαρία Μαυρίδου Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια
Gestalt Therapist & Supervisor
Cinematherapisttherapy

04/06/2025

ΚΘΒΕ 1/6/25: Τελετή αποφοίτησης ψυχοθεραπευτών gestalt( Gestalt Foundation).
Η συγγραφή μιας διπλωματικής μοιάζει με μια γέννα, μια γόνιμη, μακρά διαδικασία, κατά την οποία το βίωμα ενός εκπαιδευόμενου μετασχηματίζεται σε επιστημονικό λόγο.
Ως επόπτρια διπλωματικών είναι τιμή και χαρά να συμμετέχω σε πολλές τέτοιες "γέννες"!
Συγχαρητήρια για την αποφοίτησή των νέων συναδέλφων μας!

27/04/2025

Μεσοπέλαγα του νου

Πελαγώνω!φωνάζει μια φωνή μέσα σου...
Φυσικά και πελαγώνεις, όταν ενώ είσαι εν μέσω πελάγους, δεν το αναγνωρίζεις!
Δεν βλέπεις δηλαδή την δυσκολία της κατάστασης στην οποία βρίσκεσαι και η οποία προέρχεται από το ΠΕΔΙΟ, αλλά θεωρείς αντίθετα ότι ΕΣΥ είσαι που έχεις το πρόβλημα!
Το φαινόμενο αυτό είναι πολύ συνηθισμένο σε ανθρώπους που έχουν μάθει να σηκώνουν πάνω τους όλο το βάρος της ευθύνης (enter: narcissism), θεωρώντας ότι είναι υποχρέωσή τους να ευχαριστούν ή να σώζουν τους άλλους, τραβώντας αυτοί και μόνο αυτοί το κουπί της σχέσης....και ενώ πελαγοδρομούν μεταξύ αμφιβολίας και ενοχής για το αν είναι αρκετά καλοί, βοηθητικοί, ενσυναισθητικοί κ.α., την ίδια στιγμή οι έτεροι στη σχέση ούτε που νοιάζονται να αναρωτηθούν το ίδιο, πόσο μάλλον να αναθεωρήσουν τη δική τους στάση - αντίθετα, ρίχνουν ευχαρίστως όλη την ευθύνη στον απέναντι. Έτσι, το πράγμα όλο και χειροτερεύει, με το υπεύθυνο άτομο να παλεύει μεσοπέλαγα του μυαλού του με μόνο σωσίβιο τη σκέψη: ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω... μέχρι έστω να σταματήσει να αναρωτιέται ποιος από τους δυο είναι ο στραβός και να πει: μα, ο γιαλός φυσικά!

©2025 Μαρία Μαυρίδου Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια
Gestalt Therapist & Supervisor
Cinematherapisttherapy

01/04/2025

" Τα πάρκα των άλλων" Σόφια

01/04/2025

Αν ο βοσκός είναι ο σύγχρονος πολιτισμός, προς τα πού πηγαίνει τους ανθρώπους -πρόβατα;
Προς μια ξέφρενη τεχνολογική " εξέλιξη" ή μήπως πρέπει να τους επιστρέψει πίσω στη φύση; Εγκατεστημένο στο "Νότιο Πάρκο" , αυτό το εντυπωσιακό γλυπτό με έβαλε σε σκέψεις..το ίδιο και η πόλη που το φιλοξενεί, η Σόφια, της οποίας το ένα τρίτο της έκτασης είναι πράσινο , με υπέροχα αστικά και περιαστικά πάρκα για την συντήρηση των οποίων ο δήμος δαπανά ετησίως 20 εκατομμύρια ευρώ ! Και όχι μόνο. Κατά γενική απαίτηση, .αγοράζει τώρα νέες εκτάσεις για να τους μετατρέψει σε ελεύθερους χώρους πρασίνου.
Το δάσος είναι κομμάτι της πόλης και όπως διαπίστωσα, οι άνθρωποι ζουν μέσα σε αυτό, αθλούνται, κάνουν βόλτες, ποδήλατο, πικνικ χωρίς να χρειάζεται να φύγουν κάπου μακριά.
Η εκδρομή της Οικοτοπίας :" Τα πάρκα των άλλων" μου πρόσφερε πολλές πράσινες εικόνες, ήχους πουλιών και απρόσμενες εμπειρίες.. και φυσικά, μπόλικη τροφή για σκέψη για τα δικά μας (ανύπαρκτα σχεδόν) πάρκα..

10/03/2025

The Brutalist – μια ( φρικτά) υπέροχη ταινία

Μα τι είναι επιτέλους αυτό το The Brutalist, η ταινία η οποία κέρδισε φέτος τόσες διακρίσεις; Είναι μια υπέροχη οσκαρική ταινία ή μια αληθινά φρικτή(brutal) ταινία που δικαιώνει τον τίτλο της;
Δεν είναι εύκολο να δώσει κανείς μια απάντηση- οι απαντήσεις είναι πολλές, όπως πολλά είναι και αυτά που αντιπροσωπεύει η ταινία: ο φακός του 36χρονου σκηνοθέτη Brady Corbet ακολουθεί τον oυγγροεβραίο αρχιτέκτονα Λάσλο Τοθ (τον υποδύεται συγκλονιστικά ο ουγγρικής καταγωγής Adrien Brody) στο ταξίδι της ζωής του προς τη γη της επαγγελίας. Με όχημα την προσωπική του ιστορία, αφηγείται την ιστορία της Ανέγερσης της μεταπολεμικής Αμερικής από τους Μετανάστες, αλλά και την ιστορία των διακρίσεων, του ρατσισμού που βίωσαν στο δύσκολο αγώνα τους για την επιβίωση.
Θα μπορούσαμε επίσης να πούμε ότι είναι η ιστορία του Πλούτου που εκμεταλλεύεται, διαφθείρει, εξουσιάζει και εντέλει καταστρέφει τον ίδιο τον άνθρωπο που τον φέρει. Πάνω από όλα όμως, είναι η ιστορία της Ανθρώπινης Δύναμης μιας καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας που εκκινεί από τη στέρεη πεποίθηση ότι «ξέρω ποιος είμαι» παρόλο που έχω χάσει τα πάντα, «ξέρω που πηγαίνω» ενώ μοιάζω χαμένος, και κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες θα αγωνιστώ για να φτάσω εκεί!
Στην περίπτωση του Τοθ, αυτός ο σκοπός δεν προέρχεται τόσο από τη ναρκισσιστική φιλοδοξία να δοξαστεί ο ίδιος μέσα από το έργο του, όσο να μετουσιώσει το ανθρώπινο δράμα που βίωσαν εκείνος και η γυναίκα του, μεταξύ χιλιάδων άλλων αθώων, στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Να τον μετουσιώσει μέσα από την αρχιτεκτονική του τέχνη. Ο Τοθ δεν θέλει να κατασκευάσει απλά κτήρια. Θέλει να υψώσει μνημεία (μπρουταλισμού) που αφηγούνται, ή μάλλον κραυγάζουν μια ιστορία φρίκης αλλά και συνάμα αγάπης- όπως μαθαίνουμε στο τέλος της ταινίας.
Από ψυχολογική σκοπιά, η ταινία The brutalist- η οποία αποτελεί πολύτιμο υλικό για να «δουλέψει» κανείς κινηματογραφοθεραπευτικά-θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά την ιστορία του Ανθρώπινου Τραύματος, τόσο του συλλογικού όσο και του ατομικού: του Τραύματος που πληγώνει σώματα και ψυχές, που δημιουργεί θύτες και θύματα, αλλά και τους εναλλάσσει στους ρόλους αυτούς. Υπό αυτή την έννοια, όλα τα πρόσωπα της ταινίας, ακόμα και τα πιο αντιπαθή, όπως του μεγιστάνα Βαν Μπιούρεν, είναι τραγικά πρόσωπα, παγιδευμένα στην δική τους, μνημειώδη ιστορία κακοποίησης- εδώ ο σκηνοθέτης φαίνεται ότι απευθύνει στο κοινό μια προειδοποίηση : όσο δεν βγαίνει κανείς από το φαύλο κύκλο της κακοποίησης, όσο αυτή δεν καταγγέλλεται από το θύμα και δεν τιμωρείται, τόσο η Ιστορία θα επαναλαμβάνεται..οι συνειρμοί δικοί σας.
Στην ταινία οι πρωταγωνιστές είναι επίσης πολλοί: είναι οι ήρωες και οι αντι-ήρωες(εξαιρετικό παίξιμο από όλο το καστ!), είναι η Αρχιτεκτονική με το εμβληματικό κτήριο-μνημείο του Τοθ, είναι ακόμη και το ίδιο το άγαλμα της Ελευθερίας που έχει ένα ρόλο-κλειδί!
Πρωταγωνιστούν επίσης η Μουσική που συμπάσχει με τον ήρωα κορυφώνοντας την ένταση σε στιγμές, η Φωτογραφία που καθηλώνει με εικόνες που εισβάλλουν στο μυαλό του θεατή στέλνοντας τα δικά τους προσληπτικά μηνύματα -λογικό λοιπόν ότι κέρδισε τα Όσκαρ και στις δυο αυτές κατηγορίες. Φυσικά, η μεγάλη πρωταγωνίστρια είναι η Σκηνοθεσία- άξιο απορίας πώς η ταινία έχασε αυτό το Όσκαρ!;;
Χάρη στη σκηνοθεσία, γινόμαστε ως θεατές , τα αυτιά και τα μάτια του ήρωα από την πρώτη στιγμή της άφιξής του στην Αμερική, ενώ στη συνέχεια ενωνόμαστε με την παλλόμενη καρδιά του, μέχρι την τελική δικαίωση.
Τι είναι λοιπόν το Brutalist; μοιάζει να αναρωτιόμαστε μέχρι τέλους..και όταν η αυλαία κλείνει, μια φράση αφήνει άλλη μια απορία να αιωρείται παρέα: Τι αξίζει περισσότερο στη ζωή ενός ανθρώπου, η διαδρομή ή ο προορισμός;

©2025 Μαρία Μαυρίδου Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια
Gestalt Therapist & Supervisor
Cinematherapisttherapy

28/02/2025

14/02/2025

Love is a delicate state of being..

11/02/2025

Being present is a Present

«Ό,τι πολυτιμότερο έχει να δώσει κανείς σε κάποιον, είναι η προσοχή του» σύμφωνα με τη φιλόσοφο Simone Weil. Η ρήση της, η τόσο επίκαιρη στην εποχή μας με συνδέει με το ρόλο μου ως ψυχοθεραπεύτρια.
Ζώντας σε μια εποχή διάσπασης, πλούσιας σε ερεθίσματα αλλά φτωχής σε προσοχή και επικέντρωση σε οποιοδήποτε από αυτά, φτωχής σε βούληση να θέλει κανείς να αφιερώσει χρόνο για να ασχοληθεί επισταμένα με οτιδήποτε και οποιονδήποτε, ο ρόλος του ψυχοθεραπευτή είναι ακριβώς αυτός: είμαι εδώ για να σου δώσω την αμέριστη προσοχή μου. Είμαι εδώ για όσο διαρκεί η θεραπευτική ώρα για να σε προσέξω, να σε δω και να σε ακούσω, είμαι εδώ για να σε βοηθήσω να αποσαφηνίσεις ιδέες, να επαναδιατυπώσεις σκέψεις, να αναστοχαστείς πάνω στις εμπειρίες σου. Είμαι εδώ μαζί σου για όσο διαρκεί η θεραπευτική σχέση, για να κάνουμε τις συνδέσεις μεταξύ των κουκίδων της ζωής σου , για να βρούμε τη εκάστοτε μορφή που αποκαλύπτεται όταν αυτό συμβεί, για να ανακαλύψουμε τα κρυμμένα κίνητρα, τα βαθύτερα νοήματα. Αλλά επίσης, είμαι εδώ για να να μοιραστώ μαζί σου σκέψεις, βιώματα, συναισθήματα, για να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου και αφού τα «δανειστώ» , να σου «δανείσω» το σώμα μου ως αυτό που νιώθει αυτό που σε σένα είναι ακόμα παγωμένο: το άγχος, τον πόνο, τη χαρά.
Είμαι εδώ μαζί σου ως συνοδοιπόρος, μάρτυρας της διαδικασίας της ζωής σου, είμαι παρούσα στο παρών σου. Είμαι εδώ γιατί πιστεύω ότι: Being present is a Present

©2025 Μαρία Μαυρίδου Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια
Gestalt Therapist & Supervisor
Cinematherapisttherapy

31/12/2024

Όνειρα αντί ευχών..

Είναι ημέρες γιορτών και όλοι μοιράζουμε απλόχερα ευχές ο ένας στον άλλο. « Χρόνια πολλά!» «Να είσαι ευτυχισμένος!», « Να σου φέρει ο νέος χρόνος όσα ονειρεύεσαι!». Αμέτρητες ευχές, γενναιόδωρες ευχές...στους άλλους. Και στον εαυτό μας; Όταν πρόκειται για εμάς τους ίδιους, κάνουμε οικονομία στις ευχές, τσιγκουνευόμαστε τα ίδια μας τα όνειρα...αντί αυτού γυρνάμε το φθαρμένο παλτό της ζωής το μέσα έξω για να μην φανεί η φθορά λέγοντας «την υγειά μας να έχουμε και αυτό αρκεί!». Φυσικά και η υγεία μας είναι σημαντική! Όμως τι γίνεται με τα όνειρα;
Αφήνουμε τα όνειρα να πάνε περίπατο και κρατάμε τον εαυτό μας από το να φανταστεί τι θα ήθελε...αν τα όνειρα μας δίνουν φτερά, εμείς μαθαίνουμε από νωρίς να τα ψαλιδίζουμε θυμίζοντας του ότι «αυτά δεν γίνονται» και καλώντας τον να προσγειωθεί στην πεζή πραγματικότητα.
-Μα τι αξίζει να ζει κανείς χωρίς να ονειρεύεται; Αναρωτιέται αυτός.
-Και αν τα όνειρα δεν θα βγουν αληθινά; Αντιτάσσει η λογική.

Η επιθυμία μας είναι και παραμένει αληθινή για να μας θυμίζει ότι υπάρχει κάτι μπροστά μας που το θέλουμε και ένας ή περισσότεροι δρόμοι για να διαβούμε ώστε να το φτάσουμε ή έστω να το πλησιάσουμε.

-Και αν ονειρευτώ αυτό που επιθυμώ, δεν θα πρέπει να δεσμευτώ ότι σίγουρα θα το πραγματοποιήσω;

Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ονειρευόμαστε, είμαστε απλά πιο ανθρώπινοι όταν ονειρευόμαστε. Αφήνουμε για λίγο τις άπειρες δυνατότητές μας να υπάρχουν ως πιθανότητα, αφήνουμε τον τωρινό εαυτό μας να παρασυρθεί σε μια ονειροπόληση που είναι γόνιμη καθώς εμπεριέχει το σπόρο της εξέλιξής μας... Τίποτα δεν θα συνέβαινε ποτέ αν οι άνθρωποι δεν ονειρεύονταν.
Όλα μπορούν να συμβούν όταν ονειρευτούμε..
Ξεκινώντας από την πρώτη μέρα του νέου χρόνου ας κάνουμε μια λίστα με τα πιο απίθανα, τα πιο τρελά μας όνειρα και ας τα επιτρέψουμε να υπάρξουν για λίγο στο χαρτί:

Who says paper worlds
Are an escape from what is real?
As though the lives trapped in their binding
Are not ones that make you feel.
For sometimes our greatest lessons
Come from those with ink for skin,
Who reach beyond the page
To take our hand and pull us in.”
― Erin Hanson

©2024 Μαρία Μαυρίδου Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια
Gestalt Therapist & Supervisor
Cinematherapisttherapy

30/11/2024

Την πρωτοχρονιά του 1662 ο μαθηματικός Pierre de Fermat, ακολουθώντας την ευκλείδια λογική διατύπωσε την αρχή: "Ο πιο σύντομος δρόμος είναι η ευθεία"
Την Πρωτοχρονιά του 2025 το Μετρό Θεσσαλονίκης έρχεται να την καταρρίψει: Μια απλή ευθεία 9.6 χλμ χρειάστηκε κυριολεκτικά ένα ταξίδι στο χρόνο: από το 1987, στο 2006, το 2012, το 2020, 2023 και τέλος (?) στο 2024 ..

28/11/2024

Μια ανάσα από την φετινή Μαύρη Παρασκευή - μαύρη επέτειος για την ανθρώπινη φύση μας που γίνεται ολοένα και πιο καταναλωτική-
αξίζει πιστεύω, να δούμε αυτό το ντοκιμαντέρ για την πολιτική των εταιρειών που μας εξαπατούν και τις συνέπειες της συμμετοχής μας, ως καταναλωτές, στο παιχνίδι τους .
Πριν βγούμε στο κυνήγι των υπερπροσφορών, ας σκεφτούμε ότι:
-Όσο καταναλώνουμε είμαστε όχι μόνο τα θύματα της εξαπάτησης τους αλλά και οι θύτες της καταστροφής του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε.
-Όσο καταναλώνουμε υλικά, τόσο αποσυνδεόμαστε μεταξύ μας και κλεινόμαστε σε ένα αυτιστικό, γεμάτο άψυχα αντικείμενα και άδειο από ανθρώπινη παρουσία κόσμο.
"Καλά ψώνια"