25/05/2025
Είμαι για λίγες μέρες σε σιωπή, παρατήρηση και διαλογισμό. Καθώς ηρεμεί ο νους, παρατηρώ ότι υπάρχει μέσα μου ένας πόνος που απέφευγα να δω, ένας πόνος που δεν αντέχεται και που νομίζω πως για αυτό οι περισσότεροι από εμάς τον αποφεύγουμε...
Αυτή η live παρακολούθηση μιας γεννοκτονίας που συντελείται δίπλα μας, αυτή η παράνοια στη σκέψη πώς υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν είτε να την υποστηρίζουν, είτε να τη δικαιολογούν, είτε να υποκρίνονται ότι δεν υπάρχει.
Δεν ξέρω αν αυτό το σκοτάδι μέσα μας, το οποίο προβάλλεται στην ταινία του συλλογικού νου και της συλλογικής παγκόσμιας συνείδησης, είναι οι τελευταίες μέρες ενός θηρίου που βριχάται προθανάτια, δεν ξέρω αν χρειάζεται να δω το σκοτάδι θετικά ή αρνητικά, ή αποστασιοποιημένα...
Είναι τεράστια η πρόκληση να μη δώ θύτες και θύματα, να μη δω το κακό και το καλό, το δίκαιο και το άδικο, σε μία από τις πιο φαντασμαγορικές θα έλεγα παραστάσεις του μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Εχθές πάντως καθόμουν και πάλευα να αντέξω αυτό τον πόνο, το δικό μου, το δικό σας, το δικό τους.
Είναι αδύνατον να συνδεθείς με αυτό τον πόνο και να μείνεις αμέτοχος και σιωπηρός.
Σκέφτομαι πως αν βιώσουμε μέσα από την εσωτερική παρατήρηση λίγο από αυτό τον πόνο, που είναι ολωνών μας, ίσως δεν χρειάζεται να τον αναλάβουν και να τον διεκπεραιώσουν ολόκληρο αυτοί οι άγγελοι, τα παιδιά της Παλαιστίνης.
🌸🌸🌸🕊️🌸🌸🌸🕊️🌸🌸🌸🕊️🌸🌸🌸
