Ψυχής Λόγια

12/06/2025

''Φέτος το χειμώνα η Άννα έχει συνεχώς προβλήματα με το αναπνευστικό της. Βήχας που δε λέει να φύγει παρά τις αντιβιώσεις, τα σιρόπια και τα βότανα.
Όταν περιγράφει την κατάστασή της μιλάει για “κάτι που έχει κολλήσει στο λαιμό και το στέρνο”.
Μήπως είναι όλα αυτά που δεν λέει, όλα όσα έχει κρατήσει μέσα της για πολλά χρόνια τώρα;
Μήπως τα όρια που δεν θέτει; Η ερώτηση την κάνει σκεπτική, δεν της είχε περάσει από το νου πως ίσως να σωματοποιεί την ψυχολογική της δυσφορία.....''
Δείτε περισσότερα: https://bit.ly/enas_kalos_anthropos
Κλεονίκη Γκεβέζου - Κλινική ψυχολόγος, Βιοθυμική υπνοθεραπεύτρια GHR
https://psyhologia-hypnosi.gr/

#υπνωση

14/05/2025

⁉Διλήμματα – Γιατί δεν μπορούμε να βγούμε απο αυτά?
Να παντρευτώ ή άστο καλύτερα; Να χωρίσω ή έλα μωρέ άλλοι είναι χειρότερα, καλά είμαστε κι έτσι;
- Παιδιά να κάνω ή πολύ μεγάλη ευθύνη; πόσα; Ένα ή δύο είναι καλά;
- Να παραιτηθώ ή που να ψάχνω; Τώρα είναι δύσκολοι καιροί.
- Να μιλήσω στη φίλη που αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά ή να μην τα πολυσκαλίζω, έτσι κι αλλιώς σημασία έχει να περνάμε καλά … κι άλλα πολλά τέτοια και διαφορετικά “ή” που μας κρατάνε καθηλωμένους σε μια κατάσταση ακινησίας νιώθοντας συχνά την ασφυκτική δυσφορία του εγκλωβισμένου. Ωστόσο, όσο οι συνθήκες δεν αλλάζουν και τα πράγματα δεν λύνονται από μόνα τους η δυσφορία πολλαπλασιάζεται αλλά διέξοδος πουθενά.

👉Διλήμματα μεγάλα και μικρά μας ταλαιπωρούν και μας βασανίζουν για μικροπράγματα ή για μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα κι εμείς στεκόμαστε, αδύναμοι λέμε, να πάρουμε μια απόφαση.
Γιατί;
Δειτε περισσότερα:https://bit.ly/dilimma
Κλεονίκη Γκεβέζου - Κλινική ψυχολόγος, Βιοθυμική υπνοθεραπεύτρια GHR
http://bit.ly/ΙατρείοΓκεβέζου

#υπνωση

Διλήμματα – Γιατί δεν μπορούμε να βγούμε απο αυτά? Να παντρευτώ ή άστο καλύτερα; Να χωρίσω ή έλα μωρέ άλλοι είναι χειρότερα, καλά είμαστε κι έτσι;Παιδιά να κάνω ή πολ...

08/04/2025

Ευχαριστώ πολύ το Documento για την φιλοξενία μου στο άρθρο: Η σειρά «Εφηβεία» και το σκληρό πέρασμα στην ενηλικίωση

Τρεις ειδικοί γράφουν για τη δύσκολη μετάβαση ανάμεσα σε δύο κόσμους με αφορμή τη βρετανική σειρά-φαινόμενο «Εφηβεία».

13/03/2025

Σεξ με σώμα και ψυχή..
Η υπόθεση της μονογαμίας έχει απασχολήσει και μελετηθεί στο παρελθόν αλλά ακόμη αποτελεί αντικείμενο έρευνας και προβληματισμού τόσο από κοινωνιολογικής, ανθρωπολογικής και ιστορικής πλευράς όσο και γενετικής και εξελικτικής αλλά και θρησκευτικής . Το θέμα λοιπόν εξακολουθεί να έχει αμείωτο ενδιαφέρον ενώ φαίνεται πως είναι πολυεπίπεδο και περίπλοκο.

Πως να μην είναι άλλωστε εφόσον ο ίδιος ο άνθρωπος είναι πολύπλοκος και περίπλοκος λόγω αυτού του ιδιαίτερου συνδυασμού που είναι υποχρεωμένος από κληρονομιάς να υπο-φέρει: του ζωώδους και του λογικού, του ενστίκτου και του συναισθήματος, της ύλης και του άυλου. Αυτή του η ιδιαιτερότητα όπως αναλύει και ο Φρόιντ στο κείμενό του “Πολιτισμός, πηγή δυστυχίας” αποτελεί πηγή πολλών εσωτερικών αντιφάσεων και συγκρούσεων που διαμορφώνουν τις σύγχρονες νευρώσεις.

Οι γενετιστές είναι σαφείς και ξεκάθαροι λέγοντας πως ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό πλάσμα κι αυτό συμβαίνει γιατί η βιολογική μελέτη αποδεικνύει ότι η φύση αναζητά την προαγωγή και την διαιώνιση των γονιδίων. Ενστικτωδώς λοιπόν η σεξουαλική κατεύθυνση είναι πολυγαμική. Η κοινωνιολογία και η ανθρωπολογία συμπληρώνουν πως προκειμένου να συστηθούν κοινωνικοί δεσμοί και να διασφαλιστεί το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, αναπτύχθηκε και ευνοήθηκε η μονογαμία ως κοινωνικός θεσμός.

Σε ότι αφορά την ψυχολογία οι έρευνες δείχνουν πως η αναλογία ευτυχίας ανάμεσα στους μεν και τους δε είναι μάλλον η ίδια, δηλαδή αντίστοιχα ευτυχείς είναι οι πολυγαμικοί όπως και οι μονογαμικοί .
Η ποικιλία συντρόφων προσφέρει τη δυνατότητα να αποκτήσει κανείς εμπειρία όπως και να ανακαλύψει και να ξεδιπλώσει διαφορετικές πτυχές του εαυτού του καθώς κάθε σύντροφος ξυπνά διαφορετικά κομμάτια και συναισθήματα. Η επιλογή του ενός απ’ την άλλη προσφέρει μεγαλύτερη ασφάλεια και κυρίως συναισθηματική κάλυψη ενώ συνήθως σ’ ένα λειτουργικό ζευγάρι προσφέρει πολυεπίπεδη επικοινωνία συνδυάζοντας το σωματικό, το διανοητικό και το ψυχικό επίπεδο.

Δείτε περισσότερα :https://bit.ly/4bNpCts

Κλεονίκη Γκεβέζου - Κλινική ψυχολόγος, Βιοθυμική υπνοθεραπεύτρια GHR
http://bit.ly/ΙατρείοΓκεβέζου
#υπνωση

18/02/2025

👉Τελικά οι άντρες κλαίνε;
- Είναι κοινό μυστικό πως στα γραφεία των ψυχολόγων καταφεύγουν συνήθως γυναίκες και μάλιστα σε συντριπτική πλειοψηφία. Άλλωστε και πατροπαράδοτα, στις γυναίκες έχει αποδοθεί το δικαίωμα αλλά και το προνόμιο της συναισθηματικής ευαισθησίας.
Ο άντρας κουβαλάει το φορτίο της ψύχραιμης λογικής και της οικονομικής υποχρέωσης. Ακόμη και σήμερα το κοινωνικό μοντέλο επιβάλλει να είναι οικονομικά ανεξάρτητος, επαγγελματικά πετυχημένος και συναισθηματικά αποστασιοποιημένος.

- Αυτό το στερεότυπο έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια μεγάλη σύγχυση γύρω από το τι σημαίνει ‘άντρας’ και από ποια στοιχεία εν τέλει διαμορφώνεται η ανδρική ταυτότητα. Τι γίνεται όταν ένας άντρας συνειδητοποιεί πως είναι συναισθηματικά ευαίσθητος και κατα περιόδους ευάλωτος;
Όταν βιώνει επαγγελματική αποτυχία, ερωτική απογοήτευση, μοναξιά, φόβο; Μήπως είναι θηλυπρεπής, αδύναμος και δειλός; Μήπως δεν είναι αρκετά Άντρας; Πολύ περισσότερο σε μια εποχή που η βία και η επιθετικότητα κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος η ανδρική ευαισθησία γίνεται παρεξηγήσιμη και πολλές φορές αντικείμενο χλευασμού.

-Οι άντρες που θα αναζητήσουν έναν ψυχολόγο συνήθως είναι αμυντικοί, δύσκολα ανοίγονται και συχνά δεν είναι σίγουροι αν ήταν σωστό που έκαναν ένα τέτοιο βήμα. Τις περισσότερες φορές, πρόκειται για ανθρώπους αρκετά κλειστούς που δεν συνηθίζουν να ανοίγουν και να μοιράζονται τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους.
Ακόμη κι εκείνοι που στη ζωή τους είναι πιο κοινωνικοί, περιορίζονται στο να μιλούν κυρίως για τεχνικά κι επαγγελματικά θέματα αλλά σχεδόν ποτέ για συναισθηματικά. Στις παρέες και στις φιλίες μιλούν μόνο γι’ αυτά που κάνουν ή θέλουν να κάνουν αλλά όχι γι’ αυτά που νιώθουν. Αν και οι φιλίες τους αποδεικνύονται ανθεκτικές στο χρόνο, σπανίως συζητιούνται θέματα συναισθηματικής φύσης.

- Συνήθως αυτά υπονοούνται ή θίγονται ακροθιγώς. Αντιθέτως, είναι μάλλον πιο εύκολο να αποκαλύψουν τις πιο ευαίσθητες αποχρώσεις τους σε γυναίκες φίλες με την προϋπόθεση ότι δεν είναι η σύντροφός τους ή ότι δεν πρόκειται να γίνει.

- Ο τρόπος που μεγαλώνουν τα αγόρια στην ελληνική κοινωνία εμπεριέχει κενά και αναπόφευκτη σύγχυση. Η ανατροφή των παιδιών κι εν προκειμένω των αγοριών, αποδίδεται κυρίως έως και αποκλειστικά στη μητέρα ενώ ο πατέρας διατηρεί την υψηλή εποπτεία.
Το μοντέλο του πατέρα που λείπει πολλές ώρες λόγω εργασίας κι όταν επιστρέφει στο σπίτι ξεκουράζεται ή ασχολείται με τις τεχνικές ανάγκες του σπιτιού, τον έβγαλε ουσιαστικά εκτός της οικογενειακής ομάδας. Έτσι λοιπόν το αγόρι στην αναζήτηση του πατέρα ως μοντέλο ταύτισης συναντά μια παρουσία κενή συναισθημάτων, επιθυμητή μεν αποστασιοποιημένη δε εφόσον στην ουσία δεν μοιράζεται το συναισθηματικό του κόσμο δηλαδή τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τους φόβους, τις φιλοδοξίες και πολλά άλλα με τον πατέρα του.

- Για ένα αγόρι ο πατέρας είναι κορυφαία μορφή, αναγκαίο πρότυπο και βάση διαμόρφωσης της δικής του ταυτότητας. Όταν ένας πατέρας δεν επικοινωνεί ουσιαστικά με το γιό του, είναι πολύ επικριτικός και αυστηρός, ή πολύ ελαστικός έως και αδιάφορος, είναι κατα βάση απών.
Αυτό θα δημιουργήσει δυσαναπλήρωτο κενό στο νεαρό αγόρι που έτσι μαθαίνει να αφήνει μετέωρα τα συναισθήματά του ή να τα καταπνίγει όσο μπορεί. Συνεπώς θα οδηγηθεί στο να μην γνωρίζει ποια είναι αυτά και κυρίως πως να τα διαχειρίζεται. Ζει μαζί τους σ’ ένα παράλληλο σύμπαν σαν να μην έχει επαφή.

- Συχνά εκεί θα συναντήσει κανείς την πηγή των καταχρήσεων, της παραβατικότητας και της κατάθλιψης γιατί φυσικά και οι άντρες έχουν ισχυρά συναισθήματα, πληγώνονται, ντρέπονται, απογοητεύονται, απελπίζονται αλλά δεν το δείχνουν και κυρίως δεν το συζητούν.
Έτσι έμαθαν από τους δικούς τους πατεράδες οι οποίοι έμαθαν το ίδιο από τους δικούς τους : να απουσιάζουν από τη ζωή τους απασχολούμενοι με άλλα πράγματα όπως η επαγγελματική καταξίωση, η οικονομική ευθύνη και άλλα, υποδεικνύοντας τη απο-φυγή ως λύση. Μόνο που αποφεύγοντας τα θέματα που μας στεναχωρούν και μας δυσκολεύουν όχι μόνο δεν τα εξαφανίζουμε όπως ίσως πιστεύουμε αλλά αντιθέτως τα αφήνουμε να λειτουργούν εν αγνοία μας με ανεξέλεγκτες συνέπειες.

- Μια θετική αλλαγή που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια ανάμεσα σε όσα δύσκολα ζούμε όλοι μας, κι ίσως εξαιτίας αυτού, είναι πως όλο και περισσότερο, κυρίως οι νέοι πατεράδες, πλησιάζουν τα παιδιά τους με μεγαλύτερη ευαισθησία και περισσότερη εγγύτητα.
Αρκετοί είναι εκείνοι που απεγκλωβίζονται από τα συμπλέγματα του παρελθόντος και την ενοχή που σκίαζε την αντρική ευαισθησία. Με πολύ θάρρος και βαθύ σκεπτικισμό συνομιλούν και συμπαρίστανται στους γιους τους με τον ιδιαίτερο αυτό τρόπο που χαρακτηρίζει την ανδρική επικοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως μόνο κερδισμένοι είναι εκείνοι που έχουν την τύχη να ζήσουν μια τέτοια σχέση.

Δείτε ολα τα άρθρα εδώ:https://psyhologia-hypnosi.gr/blog/
Κλεονίκη Γκεβέζου - Κλινική ψυχολόγος, Βιοθυμική υπνοθεραπεύτρια GHR
http://bit.ly/ΙατρείοΓκεβέζου

#υπνωση

12/01/2025

👨‍👩‍👦Τα τελευταία χρόνια η αύξηση των διαζυγίων είναι εντυπωσιακή και μάλιστα σε μια χώρα που ο θεσμός της οικογένειας είχε και έχει πολύ σημαντική θέση στις αντιλήψεις των ανθρώπων. Η οικογένεια περνάει σε πρωτόγνωρες αλλαγές για τα ελληνικά δεδομένα κι όλη αυτή η αλλαγή μας βρίσκει μάλλον απροετοίμαστους και σχετικά έκπληκτους.

Παρά τα βιαστικά συμπεράσματα ότι τα ζευγάρια στις μέρες μας χωρίζουν με το πάρα μικρό η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα χρειάζονται κάμποσα χρόνια μέχρι να πάρουν την απόφαση αυτή και μερικά χρόνια ακόμη για να συνηθίσουν τη νέα κατάσταση. Στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά η απόφαση είναι σαφώς δυσκολότερη και πιο περίπλοκη, τόσο που άλλες φορές καθυστερεί να παρθεί ενώ άλλες αναβάλλεται επ’ αόριστον για χάρη των παιδιών.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο για κανένα να αποφασίσει να δώσει τέλος σε μια συνθήκη που υποτίθεται πως είναι για πάντα. Κοινώς, κανείς δεν παντρεύεται για να χωρίσει. Φτάνοντας όμως εκεί, ανάμεσα σε άλλα έχει να αντιμετωπίσει και την κοινωνικά εγκατεστημένη εικόνα της «ακίνητης» οικογένειας που κουβαλάει από τους γονείς του και τον κοινωνικό περίγυρο. Πολύ περισσότερο αν έχουν αποκτηθεί παιδιά, αυτή η ακίνητη εικόνα ισχυροποιείται στο μέγιστο. Ανεξαρτήτως της ποιότητας των σχέσεων κι εν τέλει της καθημερινότητας των μελών, κατά την κοινωνική επιταγή, κανείς δεν πρέπει να κουνηθεί από την οικογενειακή φωτογραφία, απεναντίας πρέπει να παραμείνει εκεί ακίνητος και χαμογελαστός παριστάνοντας τον/την πετυχημένο σύζυγο και γονιό.

Μόνο που η ζωή δεν είναι φωτογραφία, ούτε οι σχέσεις ούτε κι ο γάμος είναι άλλωστε. Είναι δυναμική, υπόκειται σε συνεχείς αλλαγές, ανατρεπτική και γεμάτη προκλήσεις . Όποιος θεωρεί ότι αρκεί να βρει έναν/μια σύζυγο να κάνει παιδιά για να λύσει τα προβλήματά του, είναι σίγουρα σε λάθος δρόμο. Η επιλογή του «αυτόματου πιλότου» είναι ο χειρότερος σύμβουλος ενός γάμου και μιας σχέσης γενικότερα. Γάμος και οικογένεια δεν σημαίνουν «βολεύομαι», «έδεσα το γάιδαρό μου», «άραξα» όπως οι περισσότεροι έχουν εισπράξει από τις πατρικές οικογένειές τους. Αντιθέτως, το να δεσμεύομαι με κάποιον άλλο σ’ έναν γάμο ή με άλλους κάνοντας παιδιά, με βάζει σε δημιουργική εγρήγορση, με βγάζει από το ατομικό και με βάζει στο ομαδικό. Πολλαπλασιάζει τα ενδιαφέροντά μου ενώ παράλληλα μειώνει, μαλακώνει τα άγχη μου. Αυτό θα πει μοιράζομαι και είναι αναπόσπαστο στοιχείο των σχέσεων.

Εκτός από τις περιπτώσεις που ζευγάρια οδηγούνται στο χωρισμό λόγω έντονων συγκρούσεων, πολλά είναι εκείνα που καταλήγουν εκεί επειδή δεν έχουν αντιληφθεί την έννοια του μοιράσματος, της συν-μετοχής και της συν-αίσθησης. Πιστεύουν πως η συν-βίωση στηρίζεται στο να χωρίζουν ατομικά τις δουλειές και τις ευθύνες και μετά να αφήνουν ήσυχο ο ένας τον άλλο. Αυτή η θεώρηση μπορεί να μην έχει εντάσεις αλλά δεν έχει και επικοινωνία. Η σχέση μετατρέπεται σε διεκπεραίωση υποχρεώσεων, τόσο που ακόμη και η διασκέδαση και η απόλαυση παίρνουν τέτοιο χαρακτήρα όπως σεξ με πρόγραμμα, έξοδος κάθε Πέμπτη, ταξίδι στο τριήμερο κλπ. Η κρίση των τελευταίων χρόνων έχει συμβάλλει καθοριστικά καθώς η οικονομική τακτοποίηση χρησιμοποιείται σαν άλλοθι έναντι των συναισθηματικών απαιτήσεων που εμπεριέχει μια σχέση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την συναισθηματική απομάκρυνση, τον μαρασμό και την σταδιακή φθορά της σχέσης.

Η θεωρία του «αυτόματου πιλότου» έχει καταρρεύσει εδώ και χρόνια και καλά θα κάνουμε να το αντιληφθούμε σε βάθος αν θέλουμε να κρατήσουμε στη ζωή μας σχέσεις ουσίας και διάρκειας. Αυτό σημαίνει πως οι καλές προθέσεις δεν αρκούν και οι στατικές αντιλήψεις χρειάζονται αναθεώρηση. Απαιτείται συνεχής προσπάθεια και καλλιέργεια των θετικών συστατικών αλλά και προβληματισμό και επανόρθωση των αρνητικών. Όπως ένα καλό χωράφι για να αποδώσει τον ποιοτικό καρπό δεν φτάνει μόνο η σπορά αλλά χρειάζεται κι η φροντίδα, το πότισμα, το ξεχορτάριασμα, να απομακρύνονται τα ζιζάνια και πολλά άλλα έτσι και στο γάμο η καλή πρόθεση και η αγάπη χρειάζονται διαρκή καλλιέργεια, επικοινωνία και κοινή προσπάθεια για να αποδώσουν ποιότητα στην καθημερινότητα και αντοχή στο χρόνο.

Δείτε ολα τα άρθρα εδώ:https://psyhologia-hypnosi.gr/blog/
Κλεονίκη Γκεβέζου - Κλινική ψυχολόγος, Βιοθυμική υπνοθεραπεύτρια GHR
http://bit.ly/ΙατρείοΓκεβέζου

#υπνωση

13/11/2024

Κραυγή βοήθειας –
«Υποφέρω χρόνια από κρίσεις πανικού. Τα περασμένα Χριστούγεννα βρέθηκα στα επείγοντα, ήταν κι άλλοι εκεί σαν κι εμένα. Μια νοσοκόμα αναγνώρισε αμέσως τα συμπτώματα, «δεν έχεις τίποτα μου είπε, κρίση πανικού είναι», το επιβεβαίωσαν οι εξετάσεις κι οι γιατροί αργότερα. Εντάξει λοιπόν, την πήραμε τη διάγνωση και τώρα τι; αγχολυτικά ή αντικαταθλιπτικά ή και τα δύο; για πόσο καιρό; Πρέπει να κάνω και ψυχοθεραπεία; Μα τι μου συμβαίνει, μήπως τρελαίνομαι, δεν ήμουν έτσι εγώ.

Σωστά. Δεν ήμουν έτσι, δεν ζητούσα βοήθεια ή δεν τη ζητούσα από τους κατάλληλους ανθρώπους. Απέφευγα τα θέματα, τα κατάπινα και τα σκέπαζα με άλλες σκέψεις κι έκανα πως δεν υπάρχουν. Αν δεν τα σκέφτεσαι, τα εξαφανίζεις , νόμιζα κι όχι μόνο νόμιζα, το πίστευα κιόλας! Αν δεν πάθαινα τις κρίσεις δεν θα ζητούσα ποτέ βοήθεια κι ας την είχα τόσο πολύ ανάγκη, όπως κατάλαβα αργότερα. Γιατί όσο εγώ δεν σκεφτόμουν, δεν εξαφάνιζα τα θέματα μου αλλά αντίθετα τα έχωνα σε πρόσφορο έδαφος κι αυτά μεγάλωναν και θέριευαν εν αγνοία μου. Μέχρι που δεν είχαν άλλο χώρο και ξεχείλισαν και τότε ήρθε η πρώτη κρίση. Νόμιζα πως θα πεθάνω, ταχυπαλμία, ζεσταινόμουν και κρύωνα μαζί, ζαλιζόμουν, αδύνατο να με συγκρατήσω και βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά. Ταράχτηκα αλλά γρήγορα το τακτοποίησα κι αυτό μαζί με τα άλλα που «έθαβα». Δεν ήταν τίποτα, μάλλον κάποια ίωση ή κάτι που έφαγα θα με πείραξε.

Ύστερα ήρθε η δεύτερη κρίση κι όπως είναι φυσικό ακολούθησαν κι άλλες. Δεν μπορούσα πια να κρύβομαι και να αποφεύγω, έπρεπε πια να αντιμετωπίσω. Κι αυτό έκανα, ξεκίνησα δουλειά με τον εαυτό μου, αποφάσισα να με γνωρίσω καλύτερα, να με ακούω περισσότερο και να με φροντίζω ουσιαστικά. Δεν έχω λύσει όλα μου τα προβλήματα αλλά οι κρίσεις πανικού σταμάτησαν».

Συχνά οι κρίσεις πανικού εμφανίζονται χωρίς προειδοποίηση και σε περιόδους υπεράνω πάσης υποψίας, δηλαδή κατά τη διάρκεια διακοπών ή σε φάσεις ζωής που δεν συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερα στρεσσογόνο. Εμφανίζεται σαν κεραυνός εν αιθρία γι’ αυτό και προξενεί τόσο μεγάλη αναστάτωση, έκπληξη και απορία. Αυτό συμβαίνει, γιατί τις περισσότερες φορές, όταν αντιμετωπίζουμε κάτι έντονο ή δύσκολο, όλη μας η ενέργεια και η προσοχή είναι συγκεντρωμένη στην προσπάθεια να ανταπεξέλθουμε ψυχικά, σωματικά ή και τα δύο. Όταν όμως παρέλθει η δυσκολία ή έστω μειωθεί η έντασή της, αυτό αρκεί για να εκδηλωθούν οι υποσυνείδητες διεργασίες γύρω από το ζήτημα. Αυτές μπορεί να είναι φόβοι, κρυμμένες επιθυμίες ή σοβαρές διαπιστώσεις που μας ταράζουν και δεν θέλουμε με τίποτα να παραδεχτούμε.

Σε κάθε περίπτωση, η κρίση πανικού είναι μια αγωνιώδης προσπάθεια του υποσυνειδήτου να αποκαλύψει και να επικοινωνήσει στη συνείδηση υπαρκτά θέματα και συναισθήματα που αποφεύγουμε, απωθούμε, αρνούμαστε και διαψεύδουμε. Η διαδρομή εξόδου δεν είναι απαραίτητα δύσκολη, ούτε οπωσδήποτε χρονοβόρα, ωστόσο τις περισσότερες φορές χρειάζεται να πάρουμε βοήθεια από κάποιον ειδικό για να βρούμε μαζί τα σωστά πατήματα. Να νιώσουμε μεγαλύτερη ασφάλεια και να πάρουμε την ανάλογη καθοδήγηση και υποστήριξη. Άλλωστε η κρίση έρχεται αναζητώντας κάτι θετικό, «την ανακούφιση και την χαμένη ισορροπία».

https://psyhologia-hypnosi.gr

11/11/2024

Επιστρέφω #αλλάζοντας
- - Πώς να είναι άραγε να γυρίζεις σ’ εκείνα που ήξερες αλλά εσύ να τα βλέπεις πια διαφορετικά; Σ’ εκείνα που χρόνια σε βάζουν σε σκέψεις, σε ταλαιπωρούν, σε καθηλώνουν στο ίδιο σημείο κρατώντας σε δεμένο μ’ ένα αόρατο σκοινί που δεν σ’ αφήνει να πας ούτε δυο βήματα πιο πέρα;
--Πώς να είναι άραγε να αλλάζεις τον τρόπο που σκέφτεσαι; Τον τρόπο που δρας; Γιατί άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα σ’ αυτά που εσένα σε κρατάνε σε αδιέξοδο; Είναι γιατί είσαι καταραμένος, άτυχος, καταδικασμένος να αποτυγχάνεις και τελικά να χάνεις τα χρόνια σου σπαταλώντας τα στα ίδια και τα ίδια; Γιατί γεννήθηκες αδύναμος, ατελής, προβληματικός;
- Καιρός ν’ ανοίξεις τη σκέψη και το βλέμμα σου. Πρώτα το βλέμμα. Άφησέ το να περιπλανηθεί στον κόσμο, να δει και να καταλάβει. Αν κοιτάξεις γύρω θα δεις ότι τίποτα και κανείς δεν ίδιο με τίποτα άλλο. Όλα και όλοι είναι διαφορετικοί. Μπορεί να μοιάζουν σε σημεία αλλά ίδια δεν είναι ποτέ.
- Για μας τους ανθρώπους φαίνεται ότι αυτή είναι μεγαλύτερη δυσκολία μας αλλά ταυτόχρονα και η ασφαλέστερη σωτηρία μας. Η διαφορετικότητα. Σε όλη μας τη ζωή ταλανιζόμαστε από τη διττή μας φύση, από τη μια να θέλουμε να είμαστε όμοιοι, ταυτισμένοι για να μπορούμε να ανήκουμε κάπου. Κατ’ αρχάς σε μια οικογένεια, μετά σε μια παρέα, σε μια ομάδα, σ’ ένα κόμμα, σε μια κλίκα, σ’ ένα καθεστώς, στο σύνηθες.
- Απ’ την άλλη η ανάγκη να ξεχωρίσουμε, να ανεξαρτητοποιηθούμε, να αυτονομηθούμε. Να διαφοροποιηθούμε για να μπορέσουμε να υπάρξουμε προσωπικά. Να πάψουμε να είμαστε η λεπτομέρεια του φόντου και να γίνουμε το κυρίως θέμα του πίνακα. Να γίνουμε ‘Κύριοι’ του εαυτού και της ζωής μας.
- Αυτή η ανάγκη είναι μεν προκλητική αλλά και πολύ πιο δύσκολη στην υλοποίηση. Δεν έχει την ασφάλεια και την αδράνεια που προσφέρει η ταύτιση.
Ο νόμος της αδράνειας ισχύει και στον ανθρώπινο ψυχισμό όπως άλλωστε κι όλοι οι φυσικοί νόμοι. Έτσι λοιπόν μαθαίνουμε μέρα με τη μέρα απλά να αφομοιώνουμε και να μιμούμαστε ότι μας σερβίρουν οι άλλοι, πρώτα οι γονείς, μετά τα μέσα μαζικής δικτύωσης, το σχολείο, οι εργοδότες και κάθε άλλη έντονη προσωπικότητα που θα συναντήσουμε. Γινόμαστε απλά χειραγωγήσιμοι.
- Η αλήθεια είναι πως η ανάγκη της αυτονόμησης και της διαφορετικότητας δεν είναι ίδια σε όλους. Για κάποιες ιδιοσυγκρασίες είναι λιγότερο ισχυρή, παρ’ όλα αυτά υπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Όσο παραμένει καταπιεσμένη και χωρίς φροντίδα και καθοδήγηση, τόσο περισσότερο αντιδρά δημιουργώντας το κατάλληλο περιβάλλον για σωματικές και ψυχικές ασθένειες.
- Η ασφάλεια που θεωρούμε ότι μας προσφέρει η επανάληψη, το οικείο, το σύνηθες, αποδεικνύεται περισσότερο ψευδαίσθηση. Η επανάληψη ισοδυναμεί με στασιμότητα κι η στασιμότητα απέχει πολύ από τη ζωντάνια. Γι’ αυτό και η αναγνώριση της διαφορετικότητάς μας, η συνεχής επαγρύπνηση για την ποιότητα της ζωής μας είναι ο βέβαιος δρόμος για τη λύση των προβλημάτων μας. Απαιτείται να έχουμε κρίση, να κάνουμε επιλογές, να δραστηριοποιηθούμε και βέβαια, κυρίως, να δεχτούμε να αλλάξουμε.
- Όταν μιλάμε για αλλαγές, οι περισσότεροι σκεφτόμαστε μεγάλα άλματα. Όχι, αυτό σπανίως χρειάζεται. Αρκεί μια μικρή αλλαγή. Αρχίζοντας ακόμη κι από τη δόση της ζάχαρης στον πρωινό καφέ, τον τρόπο που χτενίζεσαι, το άρωμα που φοράς, ένα χαμόγελο που θα δώσεις, μια διαφορετική απάντηση σε ότι σε θυμώνει, σε στεναχωρεί.
, σαν τα λεπτά του ρολογιού που αλλάζουν αργά αλλά σταθερά.

Κλεονίκη Γκεβέζου - Κλινική ψυχολόγος, Βιοθυμική υπνοθεραπεύτρια GHR
http://bit.ly/ΙατρείοΓκεβέζου
http://www.psyhologia-hypnosi.gr

26/09/2024

“Μην αγαπάς αυτό που είσαι αλλά αυτό που θα #έπρεπε να είσαι”
Μιγκέλ ντε Θερβάντες
Ο Δον Κιχώτης μέσα από τις περιπέτειες και την ‘τρέλα’ να επαναφέρει τις αξίες και την ευγένεια σ’ έναν κόσμο που έχει χάσει τον πολιτισμικό του προσανατολισμό, διδάσκει στον άξεστο αλλά πιστό υπηρέτη του να μην συμβιβάζεται με εκείνα που η καταγωγή και η τύχη του όρισαν, αλλά να επιδιώκει την αυτοβελτίωση και την εξέλιξη.
Επιπλέον, του προτείνει, εφόσον του λείπει η αυτογνωσία να μην περιορίζει την σκέψη και την κρίση του σε σύντομες λαϊκές ρήσεις και παροιμίες. Κάποια στιγμή μάλιστα θα του πει: να καρφώνεις τα μάτια σου απάνω σου, για να μπορέσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, διότι είναι η πιο δύσκολη γνωριμία που μπορεί να φανταστεί κανείς. Απ’ την αυτογνωσία σου εξαρτάται αν θα φουσκώνεις ή όχι σαν το βατράχι, που’ θελε φουσκώνοντας να φτάσει στο μπόι το βόδι.

Αυτή λοιπόν η ματιά φαίνεται πως λείπει κι έτσι η γνωριμία με τον εαυτό μας χάνει και το πλαίσιο και τον στόχο. Στη θέση των λαϊκών παροιμιών του υπηρέτη Σάντσο (οι οποίες βεβαίως κρύβουν βαθιές αλήθειες αλλά υπάρχουν τόσες ώστε να καλύπτουν κάθε περίσταση) βρίσκονται σήμερα τα αποφθέγματα σοφών που ο καθένας μεταχειρίζεται κατά το δοκούν. Σκέψεις σπουδαίων ανθρώπων, ακρωτηριάζονται από το σώμα που ανήκουν εξυπηρετώντας μεγαλομανιακές ναρκισσιστικές επιθυμίες.

Η επιστροφή στην αυτοκριτική συγχέεται με την απλοποιημένη μορφή ευχαρίστησης του εγώ, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια άνευ όρων παράδοση στον πρωτογενή ναρκισσισμό. Έτσι λοιπόν η επιδίωξη της άμεσης ικανοποίησης των ορμών και των πρωτογενών αναγκών μετονομάζεται σε ‘απελευθέρωση’.

Από πότε άραγε το να παραδίνεται κανείς στα ένστικτά του ονομάστηκε ελευθερία; το να μιλάω και να φέρομαι όπως μου προκύπτει, είναι ειλικρίνεια ή παλιμπαιδισμός; το να αποφεύγω να αναλαμβάνω την ευθύνη των λεγομένων και των πράξεων μου είναι απενοχοποίηση ή δειλία;
Γιατί για χρόνια συγγραφείς όπως ο Καζαντζάκης και αμέτρητοι άλλοι, ποιητές όπως ο Ελύτης, φιλόσοφοι όπως ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και πάρα πολλοί άλλοι, ψυχαναλυτές, ανθρωπολόγοι, κοινωνιολόγοι αλλά και απλοί άνθρωποι αναγνώρισαν ότι ο άνθρωπος οφείλει στον εξανθρωπισμό του, να αναμετρηθεί με τις ορμές και τα ένστικτά του και να τα δαμάσει.
Όχι να τα εξαφανίσει αλλά τα εξανθρωπίσει αλλιώς παραμένει δέσμιος και έρμαιο δικό τους. Αυτό δεν είναι άνθρωπος, είναι έρμαιο και δούλος ά-λογων ορμών.

Η Ευ-γένεια που διδάσκει λοιπόν ο ‘τρελός’ Δον Κιχώτης δεν έχει αναφορές στην καταγωγή, στο φύλο, στην εξωτερική εμφάνιση, στην κοινωνική και οικονομική κατάσταση αλλά στην αυτογνωσία.
Στο να μπορεί κανείς να χαλιναγωγήσει τα ένστικτά του μέσω της σκέψης, της αυτοαξιολόγησης και του επαναπροσδιορισμού του εαυτού του. Η πραγματική ελευθερία δεν είναι ασυδοσία, δεν είναι απεμπόλιση του κάθε είδους ‘θέλω μου’. Άλλωστε πολλές φορές οι επιθυμίες μου είναι διαφορετικές, ακόμη και αντικρουόμενες.

Η πραγματική προσωπική ελευθερία βρίσκεται στην οριοθέτηση, στην αυτοοργάνωση, στην αυτοκριτική και στην μνήμη. Χρειάζεται να θυμάμαι πάντα ποιος είμαι, που βρίσκομαι κάθε στιγμή αλλά και που θέλω να φτάσω.
Αυτός ο άξονας είναι ο οδηγός στον οποίο μπορώ να επιστρέφω σε κάθε περίσταση και να μπορώ να ζητώ και να προσφέρω, να απολαμβάνω και φροντίζω, να μένω ή να φεύγω, να κρατώ ή να αφήνω και ταυτόχρονα να μπορώ να διακρίνω το πότε χρειάζεται να κάνω τι.

https://psyhologia-hypnosi.gr/

11/09/2024

👆Στην είναι βέβαιο πως δεν υπάρχουν εγγυημένες διαδρομές και ασφαλείς δικλείδες. Όλα μπορεί να συμβούν. Άλλωστε, πολλές φορές η ζωή αποδεικνύεται ανατρεπτική και παράδοξη. Το ζήτημα όμως δεν βρίσκεται εκεί. Κατα κάποιο τρόπο όπως θα λεγε κανείς, απ΄όλα έχει ο μπαξές. Το γιατί όμως εμείς οι ίδιοι επαναλαμβάνουμε τις ίδιες παραδοξότητες είναι κάτι άλλο.
---- Γνωρίζεις κάποιον ή κάποια και δεν ξέρεις εξ αρχής με ποιόν έχεις να κάνεις. Ερωτεύεσαι ενστικτωδώς κάποια στοιχεία του που συνήθως είναι βιοχημικής προέλευσης και συχνά, αν όχι πάντα, συνδέονται με οικεία στοιχεία του παρελθόντος σου, όπως η μυρωδιά του, η γεύση του, κάποια σωματικά χαρακτηριστικά, κάποιες ιδιαίτερες κινήσεις του σώματος του.
---- Σ' αυτ'η τη φάση του έρωτα πολλά μπορεί να συμβούν. Τι γίνεται όμως όταν αργότερα ανακαλύπτεις ότι βρίσκεσαι σ΄ένα τρίγωνο; ότι το άλλο πρόσωπο είναι ήδη δεσμευμένο με κάποιον άλλο άνθρωπο ή ακόμη χειρότερα σε μια οικογένεια με παιδιά; οι ευθύνες μας λοιπόν ξεκινούν από δω και πέρα. Για τα συναισθήματα μας δεν έχουμε ευθύνη, για τη διαχείρισής τους όμως, έχουμε. Το να παραμένει κανείς στο ρόλο του τρίτου, σημαίνει ότι είναι μια θέση που τον ενδιαφέρει ή και το βολεύει.
---- Οι άνθρωποι που παίρνουν αυτό το ρόλο είναι κυρίως προσωπικότητες που δυσκολεύονται να δεσμευτούν και να αφοσιωθούν σε μια σχέση συνήθως γιατί οι ίδιοι δεν εισέπραξαν αρκετή πίστη και αφοσίωση από το οικογενειακό περιβάλλον και κυρίως από τον γονέα του αντίθετου φύλου (έναν μιλάμε για ετερόφυλους ή του ίδιου φύλου εάν πρόκειται για ομοφυλόφιλους).
---- Μιλώντας για έλλειψη γονεικής πίστης και αφοσίωσης στην πραγματικότητα περιγράφεται η σχέση με γονείς που είναι υπεραπασχολημένοι με άλλα θέματα πλην του ρόλου τους σαν γονείς και σύζυγοι. Είναι συχνά ο γονιός-φίλος που δεν διστάζει να βγει από τα πλαίσια του γονιού και να έρθει στο ίδιο επίπεδο ανωριμότητας του παιδιού σαν να ήταν συνομήλικοι. Άλλες φορές είναι ο γονιός-επισκέπτης ή επόπτης, που ουσιαστικά απουσιάζει από τη σχέση του με το παιδί του και το προσεγγίζει είτε για να το ελέγξει είτε για να διατηρήσει επιφανειακές κι ελαφρές, ανώδυνες σχέσεις. Και στις δυο περιπτώσεις το κοινό είναι η απουσία του βάθους της σχέσης με το γονιό με παράλληλη την υπεραπασχόλησή του με κάτι άλλο, είτε αυτό είναι η δουλειά του, η πατρική του οικογένεια, τα χόμπυ του, άλλες εξωσυζικές σχέσεις ή ο εαυτός του ο ίδιος. Έτσι εισάγεται η έννοια του τρίτου άλλα με διαστρεβλωμένο τρόπο.
---- Κατά την εξελικτική πορεία του ένα παιδί εισάγεται στην έννοια του τρίτου όταν συνειδητοποιεί ότι δεν έχει την αποκλειστικότητα του γονιού που το ενδιαφέρει γιατί αυτός ο γονιός είναι δεσμευμένος ερωτικά με τον άλλο γονιό.
Έτσι αναπτύσσεται αυτό που ονομάζουμε “οιδιποδειακή προβληματική”, το τρίγωνο μαμά -μπαμπάς – παιδί. Για να προχωρήσει η ψυχική του ωρίμανση και να βγει απ' αυτό το ερωτικό τρίγωνο, χρειάζεται να εισπράξει το μήνυμα ότι οι σχέσεις έχουν διακριτά πλαίσια, άλλο πράγμα είναι η ερωτική σχέση κι άλλο η μητρική και πατρική. Έτσι οι σχέσεις αυτές αποκτούν συναισθηματική ασφάλεια χωρίς ουσιώδης ελλείψεις.
---- Με την έλλειψη αυτού του ξεκάθαρου τοπίου, δημιουργούνται παρεξηγήσιμα κενά ως προς τα όρια που πλαισιώνουν τις σχέσεις και φυσικά και ως προς το περιεχόμενό τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η τριγωνική οιδιπόδεια συνθήκη να μην κλείνει ποτέ κι έτσι υποσυνείδητα να μπαίνουμε και βγαίνουμε συνεχώς σε τέτοιες καταστάσεις παρα το ότι η λογική και συνείδησή μας, μας επιτάσσουν το αντίθετο.
---- Αν και υπάρχουν πάντα δευτερογενή οφέλη απο την όλη κατάσταση όπως η διαρκής εγρήγορση, η ένταση χωρίς τη φθορά της καθημερινότητας, η αίσθηση ότι είναι κανείς έντονα επιθυμητός ή αναγκαίος, δεν αναιρείται το γεγονός ότι ουσιαστικά χτίζεται ένας συμβιβασμός στο λίγο, το σύντομο και το αποσπασματικό. Εμμένοντας και παραμένοντας σε τέτοιες συναισθηματικές συνθήκες δεν μπορεί κανείς ποτέ να νιώσει το αναγκαίο ψυχικό ξεδίπλωμα των συναισθημάτων του, την ουσιαστική ασφάλεια και τον πλήρη έρωτα που δίνει μια ακέραιη και γεμάτη σχέση μ' έναν αληθινό σύντροφο.

http://www.psyhologia-hypnosi.gr

#ψυχολογος #ερωτας #σχεσεις #συναισθημα

08/08/2024

;
-Πόσο δικαίωμα έχουμε στον έρωτα περνώντας τα χρόνια; Υπάρχει χρονικός περιορισμός στην αναζήτηση ερωτικού συντρόφου;
-Είναι ντροπή η επιθυμία μιας ερωτικής σχέσης μετά τα πενήντα;
-Προσβάλλω τα παιδιά μου αν αναζητήσω την αγάπη σε έναν άνθρωπο στα 60 μου;
-Είναι ταμπού το διαζύγιο και η χηρεία;
Τέτοια ερωτήματα προκύπτουν συχνά ανάμεσά μας, καθώς η κοινωνία που μεγαλώσαμε έχει κάμποσες στερεοτυπικές αγκυλώσεις και αναχρονιστικές αντιλήψεις.
Η εξιδανίκευση της μιας και μοναδικής αγάπης έχει εγκλωβίσει για πολλά χρόνια ανθρώπους, και κυρίως γυναίκες, που έμειναν μόνοι σε μεγαλύτερες ηλικίες, είτε γιατί χώρισαν, είτε γιατί χήρεψαν ή είτε γιατί δεν έτυχε να βρεθούν σε μια μακροχρόνια σχέση.
Τα κοινωνικά στερεότυπα και περισσότερο η συλλογική ψυχική ανωριμότητα δημιούργησαν ένα αόρατο ηθικοπλαστικό κλουβί που περιόρισε, έως και εξαφάνισε σε κάποιες περιπτώσεις, την επιθυμία για έρωτα και ζωή που μπορεί να έχει κανείς, φυσικά και μετά τα πενήντα του χρόνια.
Στις δεκαετίες των πενήντα, εξήντα και περισσότερο, οι άνθρωποι πια διατηρούν πολύ καλύτερη βιολογική κατάσταση απ’ ότι παλαιότερα κι αυτό είναι επιστημονικά επιβεβαιωμένη αλήθεια.
Ωστόσο η επιθυμία για συντροφικότητα και αγάπη ήταν και παραμένουν πάντα υπαρκτές ως βασική ανθρώπινη ανάγκη. Μόνο που οι κοινωνικοί περιορισμοί μαζί με βαθιά εγωιστικές και αφοριστικές αντιλήψεις του περιβάλλοντος κατέπνιγαν κάθε ελευθερία τέτοιας έκφρασης.
Έτσι πολλοί βρέθηκαν να παλεύουν να συμβιβαστούν σε σχέσεις ψυχοφθόρες, σε νεκρούς γάμους ή σε συγκεκριμένους ρόλους που τους επέβαλλαν να αρνηθούν την ερωτική τους πλευρά, όπως το να φροντίζουν 40χρονα άνεργα παιδιά ή μικρά εγγόνια.

Έχοντας διανύσει κάμποσες δεκαετίες ζωής, έχει κανείς κάθε δικαίωμα να αναζητήσει την αγάπη, την συντροφικότητα ακόμη και τον έρωτα όπως τον επιθυμεί κι όπως νιώθει πως του ταιριάζει.
Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου παράλογο να μπορεί και σε αυτές τις ηλικίες, - ίσως πολύ περισσότερο σε αυτές -, να παίρνει αποφάσεις ζωής.
Η απόφαση της λύσης ενός άψυχου γάμου ή μιας κακής συμβίωσης όπως και η επιδίωξη μιας νέας σχέσης είναι δείγματα ζωντάνιας, αισιοδοξίας αλλά και απλής λογικής. Αντιστοίχως, η επιθυμία για συντροφικότητα μετά την απώλεια ενός συντρόφου σαφώς δεν είναι απαγορευτική ή ντροπιαστική ούτε ισοδυναμεί με προδοσία. Βεβαίως, υπάρχουν άνθρωποι που παραμένουν ερωτευμένοι με τον χαμένο σύντροφο, κι αυτό είναι πραγματικά πολύ όμορφο.
Υπάρχουν κι άλλοι που παραμένουν ερωτευμένοι με τη ζωή εξακολουθώντας να αναζητούν την αγάπη, την τρυφερότητα, τη στοργή και την συντροφικότητα σε κάποιον άλλο.
Είναι και οι δυο περιπτώσεις εξίσου κατανοητές, όπως θα’ πρεπε να είναι κι εξίσου σεβαστές.
👉Όπως άλλωστε έγραφε κι ο Γκαμπριέλ Μάρκες: - “δεν παύουμε να ερωτευόμαστε επειδή γερνάμε αλλά γερνάμε επειδή παύουμε να ερωτευόμαστε”.
Η επιθυμία και η όρεξη για ζωή δεν είναι λοιπόν ντροπή, είναι ανθρώπινο δικαίωμα.

Κλεονίκη Γκεβέζου - Κλινική ψυχολόγος, Βιοθυμική υπνοθεραπεύτρια GHR
Περισσότερα άρθρα εδώ: https://psyhologia-hypnosi.gr/blog/