Köfum dýpra

Hollar Hugsanir geta gert kraftaverk ef þú trúir þeim og ef þú finnur að þær ná að vera í takt við þig.

Meðvitaðar hollar hugsanir geta kveikt hjá þér neista en tilfinningin og styrkleiki þeirrar líðan sem fylgir hugsuninni ræður úrslitum um það hvort að neistinn kæfist og deyi út eða hvort þú náir með tímanum að kveikja bál sem fær þitt innra ljós til að loga og skína skært í því sem þú tekur þér fyrir hendur. Það hvernig þér líður undir niðri og því sem þú trúir og segir um þig og þitt líf í undirmeðvitund þinni hefur hvað mest áhrif á allt í þínu lífi. Þar liggur rótin. Það er eins og sumar hollar hugsanir nái beint í gegn, á meðan aðrar taka lengri tíma að ná fótfestu og svo komst ég sjálf að því að einhverjar eiga það til að komast ekki alla leið inn og liggja frekar á yfirborðinu á meðan eitthvað allt annað kraumaði undir niðri. Þar hafði ég sannfært sjálfa mig um að það væri bara tímabundið og myndi lagast með tímanum, eins og svo margt annað. En nei, óþægindin sem kraumuðu undir niðri mögnuðust bara með tímanum þar til þau sprungu á yfirborðið. Þess vegna tel ég það vera svo ofboðslega mikilvægt að læra að hlusta á sjálfan sig, lesa í sína líðan og fina leiðir til að bregðast rétt við. Það sem að ég hef lært er að það besta í stöðunni varðandi viðvarandi óþægindi er að opna fyrir þeim, hleypa þeim að, sjá þau og finna út hvaðan þau koma. Finna rótina. Sjá hvernig þau urðu til og hvað er að viðhalda þeim. Taka eftir því hvernig nagandi munstrið þeirra er og vinna svo með óþægindin þannig að hægt sé að skapa nýtt munstur sem styrkir og eflir. Sumir kunna að einhverju leiti að gera þetta á eigin spítur en svo getur það verið ómetanlegt að fá faglega aðstoð og stuðning. Varðandi þessi óþægindi mín þá hlustaði ég ekki og trúði því að þetta myndi bara líða hjá. Það gerðist svo sannarlega ekki og allt mitt sprakk á endanum í andlitið á mér. Sprenginginn kom fram í sjúklegri örmögnun/kulnun í lífinu, fjölþættri áfallstreituröskun, bólgum í meltingavegi, svæsnum vefjagigtar einkennum og yfirþyrmandi stoðkerfisverkjum og magnleysi. Ég stóð sem ein rúst og skildi ekki hvað í veröldinni hafi gafi gerst. Ég upplifði mig á algjörum núllpunkti, þrátt fyrir alla þá innri og ytri vinnu sem ég hafði áorkað. Í dag sé ég þetta ekki þannig að ég hafi brotlennt á núllpunktinn, þó ég hafi jú brotlennt ansi harkalega. Þetta var meira eins og að vera komin á endastöð tímabils ákveðinna lífsvenja þar sem líkami og sál sögðu “hingað og ekki lengra, við ráðum ekki við meira af þessu”. Í kjölfarið tók við nýtt tímabil með gjörbreyttum áherslum á lífið og tilveruna. Mitt fyrsta verk var mikill rannsóknarleiðangur í að finna út orsök og afleyðingar. Ná utan um það hvert ég var komin og afhverju og síðan finna leiðir til að byggja mig upp og komast á betri stað.

Öll mín innri og ytri vinna sem ég hafði áður unnið að hafði fært mér ómetanleg verkfæri til að takast á við þetta nýja tímabil. Þetta hefur verið ROSALEGT ferðalag og eitt það erfiðasta sem ég hef á ævi minni upplifað. En þetta var allt það sem ég þurfti. Ég sé þetta eins og lirfu tímabil, fyrst sem lirfa, sem síðan lokast inn í púpu og umbreytist. Það er átakanlegt, erfitt og messy en samt svo eðlilegt og hefur sinn tilgang. Þarna fór ég að kafa dýpra og losa mig við íþyngjandi lög sem höfðu safnast utan um mig og voru að kæfa mig. Svo kemur tímabilið þar sem fiðrildið brýst út, sléttir úr vængjunum og flýgur af stað. Ég er ekki alveg komin þangað en það styttist í það og ég finn fyrir því.

Eitt af mörgu sem að þetta hefur kennt mér og leggur mikilvægan grunn að öllu var að finna mig aftur, það hljómar kannski skringilega en ég var ekki að hlusta nægjilega á mig, né fylgja mér. Í stað þess að ganga með mér þá var ég að ganga frá mér. Það sem ég hef þurft að leggja mig fram við að læra er að standa með mér og leyfa mér að vera meira og meira ég sjálf í allri minni mynd. Hætta að lesa endalaust í umhverfið til að þóknast öðrum eða stressa mig yfir því að vera að rembast endalaust við að vera eins og hentar öðru fólki eða því umhverfi sem ég er í. Frekar koma með mína innsýn, bæta mínum einstöku litum út í umhverfið og fá að hafa mín sérstöku áhrif á veröldina með því að vera ég sjálf, taka mitt pláss sem ég á fullan rétt á. Ég geri það með því að læra að tengjast sjálfri mér alveg upp á nýtt og finna minn takt á öllum sviðum og æfa mig í að fylgja honum. Í því felst að læra að skynja og hlusta á öll þau skilaboð sem líkami og sál senda mér og fara eftir þeim. Hvort sem það er í samskiptum, mataræði, svefn, hreyfingu, slökun, leik, ýmsum verkefnum, áhugamálum, hvíld eða öðru. Þá er aðalatriðið að skilgreina hvað er í takt við mig hverju sinni, bera mig ekki saman við neinn annan og fylgja mínum takti til að halda eins góðu jafnvægi og ég get. Það tekst eðlilega misvel en þessi eiginleiki styrkist með hverri æfingu og árangurinn leynir ekki á sér þegar á líður. Hollar hugsanir styðja þétt við mig í þessu ferli og hýfa oft upp orkuna mína á svo öflugan hátt. Ég hef trú á því að þær geti líka verið nærandi og eflandi fyrir þig. Og eitt í lokin, maður fær miklu meira út úr því að leyfa sér að vera skemmtilega skrítinn og gera það sem er í takt við mann sjálfan í staðinn fyrir að vera venjulegur og vansæll ;) :D ;P