06/07/2025
គំនិតវេទមន្ត (OCD with magical thinking)៖ ករណីសិក្សានៃជំងឺ អូស៊ីឌី
ប្អូនដារ៉ា (ឈ្មោះដាក់អោយ) អាយុ ២៥ ឆ្នាំ ជាអ្នកខេត្ត តែបានមកសិក្សានៅភ្នំពេញ។ ថ្ងៃមួយប្អូនបានទូរសព្ទ័មកខ្ញុំទាំងយំសស្រាក់ ហើយសុំជួបដើម្បីពិគ្រោះ ព្រោះប្អូនមានអារម្មណ៍ភិតភ័យខ្លាចម្តាយរបស់ប្អូនអាចបាត់បង់អាយុជីវិត។ រឿងរ៉ាវរបស់ប្អូនមានដូចខាងក្រោម៖
ប្អូនដារ៉ា បានមករៀនសូត្រនៅភ្នំពេញ ថ្ងៃមួយប្អូនបានឃើញក្នុងបណ្តាញសង្គមពីគ្រោះថ្នាក់ចរាចរដែលមានមនុស្សស្លាប់។ ភ្លាមនោះប្អូនបានគិតដល់ម្តាយភ្លាម ថាម្តាយប្អូនស្លាប់ដោយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរ។ ដូច្នេះប្អូនភ័យយ៉ាងខ្លាំងហើយក៏ទូរសព្ទ័ទៅរកម្តាយភ្លាមដើម្បីសួរនាំ ក្រោយពីបានដឹងថាម្តាយមិនបានជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរ នោះប្អូនក៏មានអារម្មណ៍ធម្មតាវិញ។ ស្អែកឡើងប្អូនមិនអស់ចិត្ត ក្រែងលោម្តាយមានគ្រោះថ្នាក់មែន ក៏ទូរសព្ទ័ទៅរកម្តាយទៀត តែក្រោយដឹងថាម្តាយមិនមានបញ្ហាអី ក៏ប្អូនបានធូរចិត្តវិញ។ គំនិតដែលគិតថាម្តាយមានគ្រោះថ្នាក់ចរាចរនេះ កើតមានកាន់តែញឹកឡើងៗ ហើយប្អូនក៏ទូរសព្ទ័សួរម្តាយនិងបងប្អូនកាន់តែញឹកឡើងៗដែរ។
ជាមួយគ្នានេះដែរប្អូនសង្កេតឃើញថា ប្អូនមានការភិតភ័យចំពោះលេខ ៣ និងលេខ ៦ ប្រសិនបើឡើងជណ្តើរដល់លេខ៣ ឬ លេខ៦ គឺប្អូនត្រូវផ្លោះ ឬ ត្រូវឡើងអោយហួសកាំទាំងនេះ។ បើមិនដូច្នោះទេ ម្តាយប្អូននឹងស្លាប់។ ពណ៌ក្រហមក៏ដូចគ្នាដែរ ប្រសិនបើប្អូនឃើញពណ៌ក្រហមហើយ នោះប្អូនគិតថាម្តាយនឹងស្លាប់ ដូច្នេះប្អូនត្រូវរកមើលពណ៌ផ្សេងមកជំនួសទើបប្អូនបានធូរក្នុងចិត្ត។
ដោយមានគំនិតភ័យខ្លាចជាប្រចាំ ប្អូនសម្រេចចិត្តឈប់រៀនមកនៅផ្ទះ ដើម្បីអោយប្រាកដថាម្តាយប្អូនមិនស្លាប់។ ពេលមកដល់ផ្ទះកំណើតវិញ ប្អូនបានចូលធ្វើការងារមួយកន្លែង ដែលជាទូទៅទំនាក់ទំនងនៅកន្លែងគឺធ្វើការតែងមានការផ្ញើរសារអោយគ្នាទៅវិញទៅមក។ ប្អូនកើតមានគំនិតថ្មីទៀត គឺខ្លាចខ្លួនឯងច្រលំផ្ញើរសារដែលមានន័យមិនល្អទៅប្រធាន ដែលនាំអោយប្រធានខឹង ហើយបើប្រធានខឹង ម្តាយប្អូននឹងស្លាប់មិនខាន។ ដូច្នេះពេលខ្លះប្អូនផ្ញើរសារដែលមានអត្ថន័យល្អ យកចិត្តប្រធានដើម្បីកុំអោយម្តាយស្លាប់។ តែពេលខ្លះប្អូនមានគំនិតផ្ទុយទៅវិញ គឺគំនិតអោយប្អូនផ្ញើរសារធ្វើអោយប្រធានខឹង ទើបម្តាយប្អូនមិនស្លាប់។ ដូច្នេះសាររបស់ប្អូនដែលផ្ញើរទៅប្រធាន មានលក្ខណៈច្របូកច្របល់ គឺម្តងល្អ និងម្តងអាក្រក់ដែលធ្វើអោយប្រធានគាត់ឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង ក៏ហៅប្អូនដារ៉ា មកសួរនាំ តែប្អូនដារ៉ា មិនបានបកស្រាយទេ។ ដូច្នេះប្អូនដារ៉ាសម្រេចចិត្តឈប់ធ្វើការ ឈប់ប្រើទូរសព្ទ័និងបណ្តាញសង្គមពីពេលនោះមក។
ពេលនៅផ្ទះ ប្អូនមិនសូវចេញក្រៅពីបន្ទប់ខ្លួនទេ ព្រោះប្អូនមានគំនិតថ្មីមួយទៀតគឺ ប្រសិនបើប្អូនចេញក្រៅ ជួបម្តាយនិងជីដូន អង្គុយនៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវជាមួយគ្នា នោះមានម្នាក់នឹងស្លាប់។ តែបើជ្រុលជាប្អូនចេញមកក្រៅបន្ទប់ ហើយជួបអ្នកទាំងពីរ នោះប្អូនដារ៉ាបង្ខំចិត្តយកបាតដៃមកទះភ្លៅឆ្វេង៣ដង និងស្តាំ៣ដង ទើបប្អូនគិតថាគ្រោះថ្នាក់នឹងបាត់ ហើយប្អូនបានធូរក្នុងចិត្ត។
ពេលប្អូនចេញក្រៅផ្ទះម្តងៗ ប្អូនមិនធ្វើដំណើរនៅថ្ងៃ ទី ៣ ទី ៦ ទី ១៣ ទេ ព្រោះបើចេញក្រៅចំថ្ងៃទាំងនេះម្តាយប្អូននឹងស្លាប់។ មួយទៀតគឺប្អូនពេលធ្វើដំណើរជួបក្បួនហែរសព នោះប្អូនត្រូវយកដៃទះភ្លៅឆ្វេងនិងស្តាំម្ខាង៣ដងៗ ដើម្បីបញ្ចៀសគ្រោះថ្នាក់ដល់ម្តាយ។ បើថ្ងៃណាជួបក្បួនដង្ហែសព ថ្ងៃនោះ ពេលត្រល់បមកផ្ទះវិញ ប្អូនត្រូវបោះខោអាវនោះចោលក្នុងធុងសំរាមភ្លាម តែបើខោអាវនោះថ្មី ឬ ថ្លៃ នោះប្អូនបោកទឹកចេញភ្លាម ដើម្បីអោយម្តាយផុតពីគ្រោះថ្នាក់។
ប្អូនបានមកព្យាបាលនៅគ្លីនិកវេជ្ជសាស្ត្រផ្លូវចិត្តតាំងពីឆ្នាំ ២០២២ ប្អូនទទួលការព្យាបាលដោយថ្នាំ និងបែបចិត្តសាស្ត្រ។ ការព្យាបាលដោយថ្នាំបានធ្វើអោយប្អូនបានស្ងប់ខ្លះ តែគំនិតដែលៗនោះមិនបាត់ទៅណាឡើយ។ ប្អូននៅមិនហ៊ានរកការធ្វើ ហើយមិនព្រមប្រើទូរសព្ទ័ទេ ពេលប្អូនចង់សួរនាំខ្ញុំគឺប្អូនត្រូវធ្វើដំណើរពីខេត្តមកសួរខ្ញុំដោយផ្ទាល់មាត់នៅភ្នំពេញ ហើយត្រលប់ទៅវិញ។
ដោយសារការព្យាបាលដោយថ្នាំរយៈពេលជាង៣ឆ្នាំមកនេះមិនបានប្រសើរច្រើន ប្អូនបានសម្រេចចិត្តមកព្យាបាលដោយម៉ាស៊ីន Brainsway deep TMS បន្ថែមទៀត។ ក្រោយពីព្យាបាលបានមួយ៥ថ្ងៃកន្លងមក ប្អូនបានលាន់មាត់ថា ប្អូនបានប្រសើរប្លែកខុសពីមុន គឺបានប្រសើរប្លែកខុសពីការប្រើថ្នាំជាង៣ឆ្នាំកន្លងមក។ ប្អូនសង្ឃឹមថា ប្អូននឹងបានជាសះស្បើយក្រោយពីព្យាបាលដោយម៉ាស៊ីន TMS ចប់ ហើយនឹងអាចរកការងារធ្វើបានវិញមិនខាន។
ជំងឺអូស៊ីឌីមានច្រើនប្រភេទណាស់ព្រោះវាប៉ះពាល់ដល់បណ្តាញផ្សេងៗក្នុងខួរក្បាល។ ចំពោះប្អូនដារ៉ាវិញ ប្អូនមានជំងឺអូស៊ីឌីប្រភេទវេទមន្ត (OCD magical thinking)។ ជំងឺអូស៊ីឌីវេទមន្តនេះគឺ អ្នកជំងឺគិតថាគំនិត ឬសកម្មភាពគាត់ អាចនឹងធ្វើអោយមានរឿងពិតកើតឡើង ទោះបីមិនមានហេតុផលសមរម្យណាមួយក៏ដោយ។ ពេលគាត់មានគំនិតនេះកើតឡើង គឺគាត់ភ័យខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះដើម្បីបំបាត់ការភ័យ គាត់ត្រូវធ្វើសកម្មភាពអ្វីមួយដើម្បីបញ្ចៀសផលអាក្រក់ ទោះបីសកម្មភាពនោះមិនសមឬ មិនអាចនឹងធ្វើអោយមានការប្រែប្រួលពិតប្រាកដណាមួយក៏ដោយ។ ឧទាហរណ៍ គ្រាន់តែចេញមកក្រៅបន្ទប់ជួបម្តាយនិងជីដូននៅជាមួយគ្នា នោះនឹងមិនបណ្តាលអោយនរណាស្លាប់ទេ ហើយគ្រាន់តែយកដៃទៅទះភ្លៅឆ្វេងស្តាំម្ខាង៣ដង មិនអាចនឹងសង្គ្រោះជីវិតនរណាបានឡើយ។
ជំងឺអូស៊ីឌី ប្រភេទប្លែកៗទាំងនេះ ពិបាកនឹងព្យាបាលអោយបានប្រសើរដោយប្រើថ្នាំឬ វិធីចិត្តសាស្ត្រណាស់ គឺមានតែម៉ាស៊ីន deep TMS ទេ ទើបអាចរំញោចដល់តំបន់ជ្រៅនៃខួរក្បាល គឺតំបន់ដែលនាំអោយមានគំនិត និងសកម្មភាពប្លែកៗក្នុងជំងឺអូស៊ីឌីនេះឯង។ ការបន្ថយសកម្មភាពនៅតំបន់ទាំងនេះដោយប្រើដែនម៉ាញេទីក គឺធ្វើអោយរោគសញ្ញានៃជំងឺអូសីឌីនេះបានធូរស្បើយ។
បំណងល្អពីគ្លីនិកវេជ្ជសាស្ត្រផ្លូវចិត្ត - បណ្ឌិត ឈឹម សុធារ៉ា
