Centre Médico-Social Notre Dame de Narek

17/09/2024

Հողին կը յանձնէին անոր մարմինը։ Այդ օրը երբ հաւաքուած էին գաղութի տարբեր շրջանակներէն եկած անձնաւորութիւններ ու իրենց վերջին հրաժեշտը կու տային մեծութեան մը, որուն հետ ապրած, շփուած ու կախարդուած էին։ Ամբողջ սերունդ մը կը զգար ընդհանուր կորուստ մը։
Ոչ եւս էր հայր Անդրանիկ Կռանեանը։ Զմմառու վանքի դամբարաններու շուրջը հաւաքուածներուն մէջ կը գտնուէի նաեւ ես։ Պահ մը աղօթքներու ու լռութեան ընդմէջէն կ՚անջատուէի ու կը յիշէի հայր Անդրանիկի գրութիւններէն մին, թէ ինչպէս մայրը եւ ինք փորձեցին «խաբել» զԱստուած, այդ աղքատութեան տարիներուն, մանուկ հայր Անդրանիկը ղրկելով վանք, որպէսզի ծանր եւ դժուար տարիները անցընէին։ Բայց կոչումը պահեց զայն վանքի դարպասներէն ներս յաւիտեան։
Միտքով կը ճամբորդէի դէպի անցեալ՝ 1930-1940-ականններ, կը փորձէի պատկերացնել նոյն կանգնած վայրիս, դամբարաններուն, նոյնիսկ ծառերուն պատկերը միտքիս մէջ։ Այդ պատկերը լայնցնելով ընդգրկել վանքը եւ այդ օրերու վանական կեանքը։
Տեսայ փոքր երեխայ մը, որ կը վազէր ընկերներու հետ այդ տարածքին մէջ։ Այսպէս հայր Անդրանիկ մանուկ տարիքին ի՞նչ գիտէր, որ Աստուած զինք ի՞նչ գործերու պիտի նետէ։ Անմեղութիւն մը կար այնտեղ ու մնաց մինչեւ այն վայրկեանը, երբ մահկանացուն կնքած էր ան։
Յուզումնալից էր արարողութիւնը, լռութիւնը՝ համատարած ու կղերականներու ցաւակցութիւն ընդունելու պահուն կը համարձակէի Ղապրոյեան հոգեւոր տիրոջ ըսել.« Հայր Անդրանիկ Կռանեան գնաց եւ մեզ ձգեց մինակ»։
Պատրիարքին պատասխանը կարճ էր եւ ամփոփ. «Բոլորս պիտի երթանք օր մը»։
Թերեւս հոգեւոր Տիրոջ այս պատասխանը զիս չբաւարարեց այդ վայրկեանին, սակայն այդ ամբողջ ամփոփումն էր։ Բոլորս օր մը պիտի երթանք։
Ղապրոյեան հոգեւոր տէրը իր դամբանականին մէջ անդրադարձաւ շատ կարեւոր կէտի մը, երբ մեր սրտերուն մէջ պահուած հարցում մը ի յայտ բերաւ.« Ինչո՞ւ հայր Անդրանիկ եպիսկոպոս չեղաւ։ Ձեզմէ շատեր կը հարցնեն»։ Ու պատասխանեց անշուշտ այդ հարցումին։ Ես միայն կը յիշեմ ինչո՞ւ եպիսկոպոս չեղաւ ու կը մտածեմ, որ եթէ եպիսկոպոս ըլլար, ունէ՞ր արդեօք աւելցնելիք իր տարած գործունէութեան վրայ։

1980-83 թուականներուն ուրիշ մանուկ մը Մեսրոպեանի բակերը բաւական վազվզելէ եւ նստարանները մաշեցնելէ ետք, երբ սկսած էր Յիսուսի բարեկամներով, ապա ՀԿՄ-Պուրճ Համուտ յանձնախումբերէն մէկուն անդամակցելով, նամակ մը կը ստանար ԴՎՈՄ-էն (Դանիէլ Վարուժան Ուսանողական միութիւն) ու կը հրաւիրուէր Աշրաֆիէի ՀԿՄ-ի Արարատեան սրահը բազմաթիւ երիտասարդ-երիտասարդուհիներու հետ:
Չեմ գիտեր պատճառը, թէ ինչո՞ւ սոյն երիտասարտը այդ տարիներուն ամէն տեղ էր՝ Համազգային Պուրճ Համուտի գրասէրներու շրջանակ, ՀԿՄ, վոլեպոլի խումբ, եւ այլն, իսկ հիմա՝ ԴՎՈՄ։
Այդ օրը ԴՎՈՄ-ի վարչականները եւ հոգեւոր վարիչը՝ հայր Անդրանիկ Կռանեան, փորձ մը կ՚ընէին ուսանողական միութեան սաղմը դնելու։ ԴՎՈՄ-ը նորերը ընդգրկեց իր զանազան յանձնախումբերուն մէջ՝ ընկերային, մշակութային եւ այլն:
Մի՛ նեղուիք, բայց տարիներ ետք, ոչ կ՚ուզեմ լսել միութիւն, ոչ ալ յանձնախումբ բառերը, որովհետեւ կատարած եմ ճիտիս պարտքը 200 տոկոսով։
Սակայն 80-ականներուն խանդավառութիւնս սահման չունէր, երբ առաւել եւս Աշրաֆիէի մթնոլորտը պարուրեց մեզ։ Այո՛, ռումբերը աւելի մօտիկ կ՚իյնային այնտեղ քան Պուրճ Համուտի մէջ, այո՛, հայութիւնը թերեւս դատարկուիլ սկսաւ ճիշդ Աշրաֆիէէն: Այո՛, զինեալներով լեցուն այդ թաղամասը նման չէր միջավայրիս՝ հայկական մթնոլորտով, հայ պահակներով եւ հայկական սովորութիւններով։ Բայց այստեղ կը ծանօթանայի վարդապետի մը, որ վարդապետ չէր միայն։ Երբ լսեցի առաջին անգամ անոր խօսքերը, խանդավառ, խրախուսող, յուսադրող եւ ապագայի տեսլականով, ան գրաւեց իմ, նաեւ շատերուն սիրտերը։
Եւ որովհետեւ իր խօսքերը բարի էին, հետեւեցանք ու դարձանք ԴՎՈՄ-ականներ։
Տարի մը չանցած ԴՎՈՄ այլ պատճառներով կը նոսրանար, վարչականները կը քաշուէին ու բեմը կը մնար մեզի։ Փորձ մըն էր, երբ ԴՎՈՄ-ը կը ղեկավարուէր ընդհանուր քարտուղարութեան, այլ ոչ դասական ատենապետի մը կողմէ եւ երիտասարդական տարուան առիթով հռչակաւոր մեր խօսքին տակ կը ստորագրէինք ՝ Ընդհանուր Քարտուղարութիւն։ Այնքան, որ մեր նախկին վարչականներէն Վռամ Գուրամաճեանը, որ ԴՎՈՄ-ի ներկայացուցիչն էր, կը հարցնէր ինծի.« Վարդապետը լուր ունի՞ ըրածէդ»։
Այս ալ ես էի. որոշումս կը գործադրէի անվարան։
Հայր Անդրանիկ այդ օրերուն իր ժողովրդապետութեան գրասենեակը չէր 15 օրէ աւելի։ Անտէր ԴՎՈՄ-ը առանց հոգեւոր վարիչի՞: Պասով մը կը հասնինք Ժունիէ, ապա օթոստոբով՝ Զմմառ։ Կը խնդրենք տեսնել մեր հոգեւոր վարիչը։ Ընդունարանի մը մէջ մեզի կը միանայ։ Զարմացած կը հարցնէ. «Տղաք դուք հոս ի՞նչ կ՚ընէք»։ Մեր ըսելիքները մանրուքներ էին իր այդ օրուան իրավիճակին հետ։ Մեր դիմացը կը գտնուէր հայր Անդրանիկ յեղափոխականը, որ նորէն գործածած էր իր գրիչը որպէս զէնք, որ մանկլաւիկի մը աչքը խրած էր։
Այդ օրերուն անհանդուրժելի էր տարբեր մտածել, տարբեր խօսիլ եւ տարբեր գրել։ «Յիսուս» յեղափոխականի քայլերը նոյնպէս զիս հալածեցին։ Հայր Անդրանիկ իր մեծաւորներուն հետ տակաւին չհամաձայնեցնելով հանդերձ կ՚ենթարկուէր որոշումներուն, բայց երբեք իր միտքերը չէր խեղաթիւրեր։ Տակաւին այդ պատիժը Զմմառ մնալու ոչ միայն պատիժ էր, այլ զինք պաշտպանելու մարմնական խոշտանգումներէ, որ պատահած է արդէն ։
Հետաքրքրական օրեր էին, որքան հետը գործակցեցայ, այնքան նոր բաներ սորվեցայ։ Ուսանողական տարիներս Հայաստան 10 տարի տեւեցին։ Երբ Լիբանան ժամանէի արձակուրդներու ժամական, պէտք է զայն տեսնէի, գործակցէի, ՀԿՄ պատանեկան, «Մասիս» թերթ, Հայաստանի լուրեր:
ՀԿՄ պատանեկանի հիմնադրութեան եւ առաջին տարիներու մեր աշխատանքները վարդապետին հետ, մեծապէս գնահատած է ան։ Իր առաջին պատանեկան գրքոյկին մէջ աւելցուցած է, որ ինք մինակը չէր սոյն միութիւնը հիմնելու ատեն, այլ իր հետ էին երիտասարդներ, նշելով անուններ, որոնցմէ մին հանգուցեալ էր:
Կը սիրէր մեզի վստահիլ գործի ատեն։ Նման չէր միւս հոգեւոր վարիչներուն, որոնք կը մանրամասնէին ինչ պէտք է ընել եւ չընել։ Առիթ կու տար նախաձեռնութիւններու եւ ասիկա կը կերտէր մեր հոգիները, երբ նոր միտքեր կ՚արտայայտէինք ու կը գործադրուէին, իսկ որոշ միտքեր՝ ոչ (մանաւանդ իմ միտքերուս մէկ մասը)։
Ան կուսակրօն կղերական ըլլալէ անդին, համալսարանի դասախօս էր, հայագէտ եւ գրաբարի մասնագէտ էր, երաժշտութեան, ծիսագիտութեան մէջ հմուտ էր, խմբագիր եւ ժողովրդապետ էր: Ժամանակ սդեղծեց մօտէն ուշի-ուշով հետեւելու պատանեկան միութեան եւ անդամներուն։ Մօտէն կը ճանչնար բոլորը, ծնողները: Գրեց միութեան երգերը պարզ, հասկնալի: Այդ երգերը մինչեւ այսօր կ՚երգեն, անոնք, որոնք պատանիներ էին, են ու պիտի ըլլան։
Եւ վերջապէս Մասիս թերթը՝ անոր կեանքի ամէնէն կարեւոր մասնիկը։ Պէտք է ամէն ամիս լոյս տեսնէր, յօդուածներ, սրբագրութիւններ ու նիւթական դժուարութիւններ։ Ան կը յաղթահարէր այս բոլորը՝ համբերութեամբ ու մեծ թիւով բարեկամներու օգնութեամբ։
Այդ տարիներուն թերթ, ամսաթերթ, պարբերաթերթ, հայերէն գիրք կարդացողներուն թիւը մեծ էր։ Մասիս կարդացողները մեծ թիւ կը կազմէին։ Սիրողներուն կողքին, չսիրողներու բանակ մըն ալ կար նաեւ։ Քառակուսի մարդիկ, որոնք օտար միտք չէին հանդուրժեր: Երբ վարդապետի գրութիւնները մատը վէրքին կը դնէին, անոնք կ՚ընդվզէին ու բողոքելով օրուան մեծաւորներուն, կը փորձէին արծիւին թեւերը կտրելով զայն դարձնել հաւ։ Ազդարարութիւններ, սպառնալիքներ, մարմնական վնասներ, ասոնցմէ ոչ մէկը կասեցուց խմբագիր վարդապետը։
Տարիները կ՚անցնէին ու ինծի համար հայր Անդրանիկ կը մնար օրինակելի անկաշար արդար հայը։
Սակայն տարիներուն հետ, տարիքը իր խօսքը ունի նաեւ ըսելու, որ վերջը կը մօտենայ՝ բոլորս օր մը պիտի՛ երթանք։
Կ՚իմանամ թանկագին տիկին Գալուստէն, որ հայր Անդրանիկ Կռանեան Ժէթաուի հիւանդանոցն է, վատ վիճակի մէջ է։ Առաւօտ կանուխ կ՚երթամ զինք տեսնելու, սիրտս կը մղէ զիս անպայման ծերունազարդ երիտասարդ վարդապետիս այցելել։
Կը մտնեմ իր սենեակը, ան երկնցած է անկողինին վրայ, յոգնած, բայց զիս տեսնելուն պէս կը ժպտայ իր լայն ժպիտով, հիւանդապահուհիին կ'ըսէ. « Բժիշկ է, բժիշկ»։ Ուրախ է զիս տեսնելով եւ հպարտ, որ այդ մանուկ ԴՎՈՄ-ականը բժիշկ է եւ տնօրէն՝ Նարեկի Տիրամօր դարմանատան։ Իր կերտած պատանիները դպրոցներու տնօրէններ, ճարտարապետներ, համալսարանական տարբեր մասնագիտութիւններ ձեռք բերած, ոմանք դարձած են արհեստաւորներ, իրենց ուրոյն գործը ունին։ Մեծամասնութիւնը ընտանիք կազմած, հայ քրիստոնեայ ընտանիքի զաւակներ կերտած եւ բոլորը, բոլորը մինչեւ այսօր կը սիրեն, կը յարգեն, ու կը յիշեն իրենց հոգեւոր վարիչը։
Յոգնած է ան, բայց աչքերուն փայլքը նոյնն է, կրակ կայ մէջը։ Կարծես ըլլար այն երեխան, որ Զմմառու վանքին մէջ կը վազվզէր ու կ՚ուսանէր։ Կը նստիմ իր հրաշք հոգեւոր վարիչիս քովը։
Կը զրուցենք երկար, ամէն ինչի մասին, կարծես 1980-ականներ վերադարձած ենք, ու նոր օրակարգեր կը կազմենք, ժողովի ընելիքներու, բանակումի կարգադրութիւնները կը վերանայինք, պզտիկներու տարազները խարուկահանդէսի օրը...կարծես Մասիսի յօդուածի համար կը բողոքեմ, ըսելով՝ բայց վարդապետ...ու ան կը պատասխանէ՝ տղաս ես վարդապետս սրբազան պատերազմի առաջարկդ սխալ կը տեսնեմ, տղաս լսէ՛....
Կը խօսինք ներքին քաղաքականութեան մասին, կը բողոքեմ, կը ժպտայ։ Հայասատան կատարուող իրադարձութիւններուն մասին նոյնպէս կը բողոքեմ ու դարձեալ կը ժպտայ։
Կը բողոքեմ ըսելով, որ նեխած են, չարաշահող ու ժողովուրդին արիւնը ծծող, կը պատասխանէ. «Գիտեմ»։
Ու վերջապէս ժամ մը անցած է եւ կու տամ վերջին հարցում մը. «Վարդապետ ինչո՞ւ քեզի հաւատարիմ մնացող զաւակներդ այսօր երեւելիներ չեն գաղութի մակարդակով եւ քաղաքական առումով։ Ինչո՞ւ ՀԿՄ-ի կառոյցը մեզ խաբեց ու միւս կազմակերպութիւններուն նման մեր մէջ իշխանութեան հասնելու մարմաջը չզարգացուց, որ կը պարուրէ այսօր մեր այսօրուան գաղութի ջոջերը»։
Պատասխանեց.« Դուք մաքուր մնացիք»:
Ի՞նչ կրնայի պատասխանել, թերեւս այդ է իրականութիւնը։
Ուրկէ կը գտնէր այդպիսի պատասխաններ։
Պէտք է հրաժեշտ տայի արդէն ու սիրտս տակաւին անհանգիստ էր։ Բժշկական առումով հայր Անդրանիկի առողջական վիճակը լաւ չէր։
Ուստի կը մօտենամ, ձեռքը ամուր կը սեղմեմ, աջը կը համբուրեմ, օրհնութիւնը կը հայցեմ ու դուրս կու գամ սենեակէն։
Գոյժը յաջորդ օրը կը տարածուի եւ հողին կը յանձնուի անոր մարմինը մայրավանքին մէջ։
Հայր Անդրանիկ իր բոլոր ճանչցողներուն ուղղակի եւ անուղղակի, սիրով կամ ատելութեամբ տոգորուածներուն ձգեց իր բարի գործը.
Իր վանական եղբայրները,
Իր աշակերտները,
Իր Հայկազեանի գրաբարի ամբիոնը,
Իր Յիսուսեան համալսարանի դասախօսութիւնները,
Իր պատրաստած գործնական բառարանը,
Երաժշտական գրութիւնները,
Ծիսական ուսումնասիրութիւնները,
Թատերական փորձերը,
«Երիտասարդ հայ»-ի յեղափոխական մտածողները,
Մասիսի իր առաջին խմբագրած թիւերէն մինչեւ վերջին հրատարակած գիրքերը,
80+1, 80+2 աշտախատանքները յորդորները,
Պատանի երեխայ երիտասարդները,
Դպրոցի տնօրէնները,
Դարմանատան մը պատասխանատուն,
Ընտանիք կազմած պատանիները,
Քրիստոնեավայել ապրողները,
Ազգային շունչով ներշնչուածները:

Կը խօսին, յիշատակը կը վերակենդանացնեն, կը հաւաքուին, կը մեծարեն, կ՚երգեն մանկութեան երգերը, կ՚ընթերցեն Մասիսի հին թիւերէն հատուածներ եւ վարդապետը կը վերապրի իրենց մէջ։
Փա՛ռք սերունդ կերտած վարդապետին, որ մնաց սովորական հովիւ մը եւ արժանացաւ վարդապետական գաւազանին։
Ան դպրոց մըն էր իր էութեամբ, որ կը շարունակուի զինք յիշողներուն ընդմէջէն։
Չարժանացաւ եպիսկոպոսական կոչումին, բայց գործը մեծ էր ու աւելի քան շատ մը իրմէ բարձրաստիճաններէն, որոնք հազիւ կը յիշենք, եւ ամէնուր սփռուած աշխարհի ամէն անկիւն իր մասին կրնան խօսիլ։
Երկու տող ալ որպէս վերջաբան աւելցնեմ, քանի նիւթը լիարժէք չ՚ըլլար եթէ չգրեմ։ Զինք հալածող ներքին եւ արտաքին նախանձ, նենգ եւ սեւ սիրտ բանակին, որ 80-ականներէն գոյութիւն ունէր իմ օրերուս, բարձրաձայն կը հարցնեմ, ո՞ւր էք դուք, որքանո՞վ իրաւացի էիք, ի՞նչ շահեցաք ձեր տարած աշխատանքներէն եւ ընդհանրապէս ո՞վ պիտի յիշէ ձեզ։

Կոստան

14/08/2024

29/07/2024

29/03/2024

TRIDUUM PASCAL - ÉVANGILE - VENDREDI SAINT 29 mars 2024 - année B

Passion de notre Seigneur Jésus Christ (Jn 18, 1 – 19, 42)

Le Christ s’est anéanti,
prenant la condition de serviteur.
Pour nous, le Christ est devenu obéissant,
jusqu’à la mort, et la mort de la croix.
C’est pourquoi Dieu l’a exalté :
Il l’a doté du Nom qui est au-dessus de tout nom.
Le Christ s’est anéanti,
prenant la condition de serviteur. (cf. Ph 2, 8-9)

La Passion de notre Seigneur Jésus Christ selon saint Jean

Indications pour la lecture dialoguée : les sigles désignant les divers interlocuteurs sont les suivants :
X = Jésus ; L = Lecteur ; D = Disciples et amis ; F = Foule ; A = Autres personnages.



L. En ce temps-là,
après le repas,
Jésus sortit avec ses disciples
et traversa le torrent du Cédron ;
il y avait là un jardin,
dans lequel il entra avec ses disciples.
Judas, qui le livrait, connaissait l’endroit, lui aussi,
car Jésus et ses disciples s’y étaient souvent réunis.
Judas, avec un détachement de soldats
ainsi que des gardes envoyés par les grands prêtres et les pharisiens,
arrive à cet endroit.
Ils avaient des lanternes, des torches et des armes.
Alors Jésus, sachant tout ce qui allait lui arriver,
s’avança et leur dit :
X « Qui cherchez-vous? »
L. Ils lui répondirent :
F. « Jésus le Nazaréen. »
L. Il leur dit :
X « C’est moi, je le suis. »
L. Judas, qui le livrait, se tenait avec eux.
Quand Jésus leur répondit : « C’est moi, je le suis »,
ils reculèrent, et ils tombèrent à terre.
Il leur demanda de nouveau :
X « Qui cherchez-vous? »
L. Ils dirent :
F. « Jésus le Nazaréen. »
L. Jésus répondit :
X « Je vous l’ai dit : c’est moi, je le suis.
Si c’est bien moi que vous cherchez,
ceux-là, laissez-les partir. »
L. Ainsi s’accomplissait la parole qu’il avait dite :
« Je n’ai perdu aucun
de ceux que tu m’as donnés. »
Or Simon-Pierre
avait une épée ; il la tira,
frappa le serviteur du grand prêtre et lui coupa l’oreille droite.
Le nom de ce serviteur était Malcus.
Jésus dit à Pierre :
X « Remets ton épée au fourreau.
La coupe que m’a donnée le Père,
vais-je refuser de la boire ? »
L. Alors la troupe, le commandant et les gardes juifs
se saisirent de Jésus et le ligotèrent.
Ils l’emmenèrent d’abord chez Hanne, beau-père
de Caïphe, qui était grand prêtre cette année-là.
Caïphe était celui qui avait donné aux Juifs ce conseil :
« Il vaut mieux qu’un seul homme meure pour le peuple. »

Or Simon-Pierre, ainsi qu’un autre disciple, suivait Jésus.
Comme ce disciple était connu du grand prêtre,
il entra avec Jésus dans le palais du grand prêtre.
Pierre se tenait près de la porte, dehors.
Alors l’autre disciple – celui qui était connu du grand prêtre –
sortit, dit un mot à la servante qui gardait la porte,
et fit entrer Pierre.
Cette jeune servante dit alors à Pierre :
A. « N’es-tu pas, toi aussi, l’un des disciples de cet homme ? »
L. Il répondit :
D. « Non, je ne le suis pas ! »
L. Les serviteurs et les gardes se tenaient là ;
comme il faisait froid,
ils avaient fait un feu de braise pour se réchauffer.
Pierre était avec eux, en train de se chauffer.
Le grand prêtre interrogea Jésus
sur ses disciples et sur son enseignement.
Jésus lui répondit :
X « Moi, j’ai parlé au monde ouvertement.
J’ai toujours enseigné à la synagogue et dans le Temple,
là où tous les Juifs se réunissent,
et je n’ai jamais parlé en cachette.
Pourquoi m’interroges-tu ?
Ce que je leur ai dit, demande-le
à ceux qui m’ont entendu.
Eux savent ce que j’ai dit. »
L. À ces mots, un des gardes, qui était à côté de Jésus,
lui donna une gifle en disant :
A. « C’est ainsi que tu réponds au grand prêtre ! »
L. Jésus lui répliqua :
X « Si j’ai mal parlé,
montre ce que j’ai dit de mal.
Mais si j’ai bien parlé,
pourquoi me frappes-tu ? »
L. Hanne l’envoya, toujours ligoté, au grand prêtre Caïphe.

Simon-Pierre était donc en train de se chauffer.
On lui dit :
A. « N’es-tu pas, toi aussi, l’un de ses disciples ? »
L. Pierre le nia et dit :
D. « Non, je ne le suis pas ! »
L. Un des serviteurs du grand prêtre,
parent de celui à qui Pierre avait coupé l’oreille,
insista :
A. « Est-ce
que moi, je ne t’ai pas vu
dans le jardin avec lui ? »
L. Encore une fois, Pierre le nia.
Et aussitôt un coq chanta.

Alors on emmène Jésus de chez Caïphe au Prétoire.
C’était le matin.
Ceux qui l’avaient amené n’entrèrent pas dans le Prétoire,
pour éviter une souillure
et pouvoir manger l’agneau pascal.
Pilate sortit donc à leur rencontre et demanda :
A. « Quelle accusation portez-vous
contre cet homme ? »
L. Ils lui répondirent :
F. « S’il n’était pas un malfaiteur,
nous ne t’aurions pas livré cet homme. »
L. Pilate leur dit :
A. « Prenez-le vous-mêmes et jugez-le
suivant votre loi. »
L. Les Juifs lui dirent :
F. « Nous n’avons pas le droit
de mettre quelqu’un à mort. »
L. Ainsi s’accomplissait la parole que Jésus avait dite
pour signifier de quel genre de mort il allait mourir.
Alors Pilate rentra dans le Prétoire ;
il appela Jésus et lui dit :
A. « Es-tu le roi des Juifs ? »
L. Jésus lui demanda :
X « Dis-tu cela de toi-même,
Ou bien d’autres te l’ont dit à mon sujet ? »
L. Pilate répondit :
A. « Est-ce que je suis juif, moi ?
Ta nation et les grands prêtres t’ont livré à moi :
qu’as-tu donc fait ? »
L. Jésus déclara :
X « Ma royauté n’est pas de ce monde ;
si ma royauté était de ce monde,
j’aurais des gardes qui se seraient battus
pour que je ne sois pas livré aux Juifs.
En fait, ma royauté n’est pas d’ici. »
L. Pilate lui dit :
A. « Alors, tu es roi ? »
L. Jésus répondit :
X « C’est toi-même
qui dis que je suis roi.
Moi, je suis né, je suis venu dans le monde pour ceci :
rendre témoignage à la vérité.
Quiconque appartient à la vérité
écoute ma voix. »
L. Pilate lui dit :
A. « Qu’est-ce que la vérité ? »
L. Ayant dit cela, il sortit de nouveau à la rencontre des Juifs,
et il leur déclara :
A. « Moi, je ne trouve en lui
aucun motif de condamnation.
Mais, chez vous, c’est la coutume
que je vous relâche quelqu’un pour la Pâque :
voulez-vous donc que je vous relâche le roi des Juifs ? »
L. Alors ils répliquèrent en criant :
F. « Pas lui !
Mais Barabbas ! »
L. Or ce Barabbas était un bandit.

Alors Pilate fit saisir Jésus pour qu’il soit flagellé.
Les soldats tressèrent avec des épines une couronne
qu’ils lui posèrent sur la tête ;
puis ils le revêtirent d’un manteau pourpre.
Ils s’avançaient vers lui
et ils disaient :
F. « Salut à toi, roi des Juifs ! »
L. Et ils le giflaient.

Pilate, de nouveau, sortit dehors et leur dit :
A. « Voyez, je vous l’amène dehors
pour que vous sachiez
que je ne trouve en lui aucun motif de condamnation. »
L. Jésus donc sortit dehors,
portant la couronne d’épines et le manteau pourpre.
Et Pilate leur déclara :
A. « Voici l’homme. »
L. Quand ils le virent,
les grands prêtres et les gardes se mirent à crier :
F. « Crucifie-le! Crucifie-le! »
L. Pilate leur dit :
A. « Prenez-le vous-mêmes, et crucifiez-le ;
moi, je ne trouve en lui aucun motif de condamnation. »
L. Ils lui répondirent :
F. « Nous avons une Loi,
et suivant la Loi il doit mourir,
parce qu’il s’est fait Fils de Dieu. »
L. Quand Pilate entendit ces paroles, il redoubla de crainte.
Il rentra dans le Prétoire, et dit à Jésus :
A. « D’où es-tu? »
L. Jésus ne lui fit aucune réponse.
Pilate lui dit alors :
A. « Tu refuses de me parler, à moi ?
Ne sais-tu pas que j’ai pouvoir de te relâcher,
et pouvoir de te crucifier ? »
L. Jésus répondit :
X « Tu n’aurais aucun pouvoir sur moi
si tu ne l’avais reçu d’en haut ;
c’est pourquoi celui qui m’a livré à toi
porte un péché plus grand. »
L. Dès lors, Pilate cherchait à le relâcher ;
mais des Juifs se mirent à crier :
F. « Si tu le relâches,
tu n’es pas un ami de l’empereur.
Quiconque se fait roi
s’oppose à l’empereur. »
L. En entendant ces paroles, Pilate amena Jésus au-dehors;
il le fit asseoir sur une estrade
au lieu dit le Dallage
– en hébreu : Gabbatha.
C’était le jour de la Préparation de la Pâque,
vers la sixième heure, environ midi.
Pilate dit aux Juifs :
A. « Voici votre roi. »
L. Alors ils crièrent :
F. « À mort ! À mort !
Crucifie-le ! »
L. Pilate leur dit :
A. « Vais-je crucifier votre roi ? »
L. Les grands prêtres répondirent :
F. « Nous n’avons pas d’autre roi que l’empereur. »
L. Alors, il leur livra Jésus pour qu’il soit crucifié.

Ils se saisirent de Jésus.
Et lui-même, portant sa croix,
sortit en direction du lieu dit Le Crâne (ou Calvaire),
qui se dit en hébreu Golgotha.
C’est là qu’ils le crucifièrent, et deux autres avec lui,
un de chaque côté, et Jésus au milieu.
Pilate avait rédigé un écriteau qu’il fit placer sur la croix ;
il était écrit :
« Jésus le Nazaréen, roi des Juifs. »
Beaucoup de Juifs lurent cet écriteau,
parce que l’endroit où l’on avait crucifié Jésus était proche de la ville,
et que c’était écrit en hébreu, en latin et en grec.
Alors les grands prêtres des Juifs dirent à Pilate :
F. « N’écris pas : “Roi des Juifs” ; mais :
“Cet homme a dit : Je suis le roi des Juifs.” »
L. Pilate répondit :
A. « Ce que j’ai écrit, je l’ai écrit. »

L. Quand les soldats eurent crucifié Jésus,
ils prirent ses habits ;
ils en firent quatre parts, une pour chaque soldat.
Ils prirent aussi la tunique ;
c’était une tunique sans couture,
tissée tout d’une pièce de haut en bas.
Alors ils se dirent entre eux :
A. « Ne la déchirons pas,
désignons par le sort celui qui l’aura. »
L. Ainsi s’accomplissait la parole de l’Écriture :
Ils se sont partagé mes habits ;
ils ont tiré au sort mon vêtement.
C’est bien ce que firent les soldats.

Or, près de la croix de Jésus se tenaient sa mère
et la sœur de sa mère, Marie, femme de Cléophas,
et Marie Madeleine.
Jésus, voyant sa mère,
et près d’elle le disciple qu’il aimait,
dit à sa mère :
X « Femme, voici ton fils. »
L. Puis il dit au disciple :
X « Voici ta mère. »
L. Et à partir de cette heure-là,
le disciple la prit chez lui.
Après cela, sachant que tout, désormais, était achevé
pour que l’Écriture s’accomplisse jusqu’au bout,
Jésus dit :
X « J’ai soif. »
L. Il y avait là un récipient plein d’une boisson vinaigrée.
On fixa donc une éponge remplie de ce vinaigre
à une branche d’hysope,
et on l’approcha de sa bouche.
Quand il eut pris le vinaigre, Jésus dit :
X « Tout est accompli. »
L. Puis, inclinant la tête,
il remit l’esprit.

(Ici on fléchit le genou, et on s’arrête un instant.)

Comme c’était le jour de la Préparation (c’est-à-dire le vendredi),
il ne fallait pas laisser les corps en croix durant le sabbat,
d’autant plus que ce sabbat était le grand jour de la Pâque.
Aussi les Juifs demandèrent à Pilate qu’on enlève les corps
après leur avoir brisé les jambes.
Les soldats allèrent donc briser les jambes du premier,
puis de l’autre homme crucifié avec Jésus.
Quand ils arrivèrent à Jésus,
voyant qu’il était déjà mort,
ils ne lui brisèrent pas les jambes,
mais un des soldats avec sa lance lui perça le côté ;
et aussitôt, il en sortit du sang et de l’eau.
Celui qui a vu rend témoignage,
et son témoignage est véridique ;
et celui-là sait qu’il dit vrai
afin que vous aussi, vous croyiez.
Cela, en effet, arriva
pour que s’accomplisse l’Écriture :
Aucun de ses os ne sera brisé.
Un autre passage de l’Écriture dit encore :
Ils lèveront les yeux vers celui qu’ils ont transpercé.

Après cela, Joseph d’Arimathie,
qui était disciple de Jésus,
mais en secret par crainte des Juifs,
demanda à Pilate de pouvoir enlever le corps de Jésus.
Et Pilate le permit.
Joseph vint donc enlever le corps de Jésus.
Nicodème – celui qui, au début, était venu trouver Jésus pendant
la nuit – vint lui aussi ;
il apportait un mélange de myrrhe et d’aloès
pesant environ cent livres.
Ils prirent donc le corps de Jésus,
qu’ils lièrent de linges,
en employant les aromates
selon la coutume juive d’ensevelir les morts.
À l’endroit où Jésus avait été crucifié, il y avait un jardin
et, dans ce jardin, un tombeau neuf
dans lequel on n’avait encore déposé personne.
À cause de la Préparation de la Pâque juive,
et comme ce tombeau était proche,
c’est là qu’ils déposèrent Jésus.

– Acclamons la Parole de Dieu.

28/03/2024

Le traditionel vosbov keuftedu Jeudi Saint .
Depuis des années cette coutume reste vivante dans notre centre. Comment dire en francais vosbov keufte, prière de donner des suggestions. 😏

27/03/2024

Que Pâque vous apporte joie, bonheur, paix et sérénité. Joyeuses fêtes !