https://www.facebook.com/106992645667930/

eline in al hoceima, al hoceima, Al Hoceïma (2025)

04/04/2023

WEEK 5 - de laatste stageweek:

Normaal ging ik vorig weekend terug met Zaynab het weekend spenderen bij haar ouders, maar haar opa was ziek. De familie ging dus het weekend bij zijn thuis doorbrengen, dus ben ik op internaat gebleven. Aangezien mijn plannen dus afgelast waren, was dit een ideaal moment om nog wat uren in te halen op stage. Alleen had ik niet goed nagedacht over mijn avondeten. De meisjes die normaal voor me koken waren naar huis en de winkels zijn toe iets voor Iftar (de maaltijd ’s avonds tijdens de Ramadan na zonsondergang) en vanaf de meeste winkels terug open gaan moet ik terug op internaat zijn. Om iets op restaurant te eten had ik ook geen tijd. Het was mooi weer, dus ik ben vroeg naar het strand vertrokken en daar gezwommen en voor school gewerkt, aangezien hier de beste wifi van de stad is. Op het strand heb ik mee gedaan met een groepje die volleybal aan het spelen waren. ’s Avonds moest Marokko spelen tegen Brazilië en had ik aan de verantwoordelijke van internaat gevraagd of ik dat mocht gaan kijken op café. Zij heeft geregeld met de directeur dat dit mocht. Dit was dus mijn eerste keer na 20 uur in de buitenlucht in Al Hoceima ;).

Qua eten lukt de Ramadan makkelijk, qua drinken vind ik het moeilijker omdat ik snel hoofdpijn krijg als ik niet voldoende water drink. Tijdens de lunchpauze (zonder lunch...) dronk ik vaak een slokje. Ontbijten / ’s nachts opstaan om te eten doe ik niet, want dan kan ik helemaal niet meer slapen en ik heb toch niet echt honger. Een meisje stond er op dat ik het toch 1 keer probeerde, ze zou me wakker maken om 4 uur. Maar met al dat lawaai dan, was dat niet nodig. En zoals voorspeld na het eten niet meer echt geslapen, dus niet voor herhaling vatbaar.

STAGE:

De laatste week stage al... Doordat de uren van stage door de Ramadan aangepast zijn, maak ik ’s ochtends voor de shift begint een kleine wandeling omdat ik toch wakker ben en ik op mijn kamertje niet veel kan doen, want ik heb nog altijd geen licht. De pediater die deze week werkte op de afdeling was streng (in de goede zin). Zij wou dat iedereen een baby opvolgde en verzorgde doorheen de dag. Wanneer zij haar tour deed, moesten we uitleg geven over de parameters, toestand van de baby,... . Deze week heb ik ook geleerd hoe ze hier een bloedtransfusie doen. Eerst wordt bloedafname gedaan en op een kartonnetje met ruimte om NaCl en bloed van de patiënt en van het gedoneerde bloed te mengen, wordt gekeken of het gedoneerde bloed compatibel is met het bloed van de patiënt. De diensten chirurgie en neonatologie vond ik het meest interessant omdat hier het meeste werk was, maar ook veruit het meest confronterend. Op de dienst chirurgie waren interessante wonden, maar die moesten verzorgd worden met heel beperkt materiaal. Op de dienst neonatologie heb ik veel baby’s zien sterven. Het neonatale sterftecijfer in Belgie lag in 2015 tussen 2 en 2,5 per 1000 (cijfers: OECD), terwijl dat hier in Marokko in 2016 18 op 1000 was (en in 1990 nog 36/1000) (bron: Unicef). Ook het materiaal dat gebruikt wordt op deze dienst is verre van optimaal, wat het allemaal hartverscheurender maakt.

De stage zit er op, dus ik ben weer een ervaring op verschillende vlakken rijker! En ook al was de luxe beperkt op internaat, voelde het toch een beetje raar en dubbel om hier in te pakken en te vertrekken.

25/03/2023

WEEK 4:

Vorig weekend ging ik naar Chefchaouen, the blue city, waar alle gebouwen blauw met wit zijn. Het was een klein stadje met veel toeristen, dus werd ik niet zo bekeken en met rust gelaten in vergelijking met in Al Hoceima. Zaterdag Chefchaouen wat doorgewandeld en zondag naar Akchour (paradis perdu) geweest. Redelijk laat (te laat achteraf gezien) deze beslissing gemaakt. De taxi hiernaar toe was een ervaring op zich. Met twee personen moesten we op de passagiersstoel zitten en vier personen op de achterbank, eerder vertrok de chauffeur niet. Redelijk oncomfortabel om zo een veertigtal minuten onderweg te zijn... Na een half uur te wandelen, tajine aan het water gegeten en dan tot de vaststelling gekomen dat ik vanaf het begin de volledig foute kant was uitgegaan om de watervallen te zien. Aan mensen gevraagd hoe lang het wandelen was tot aan de watervallen en het antwoord varieerde tussen 20 minuten en 3 uur dus nadat ik de kleine waterval had gezien ben ik terug gedraaid want anders was ik nooit voor het donker terug. De bus terug naar Al Hoceima vertrok om 23uur en kwam toe om 5 uur. Aangezien het internaat 's ochtends pas open gaat rond 7u30-8u00, ben ik op het strand gaan wachten op de zonsopgang en dan naar de bakker en internaat gewandeld. Mij wat verfrist, omgekleed en naar stage vertrokken.

Voor een luttele 1,80 euro zijn mijn haren geknipt bij de kapper. Iedereen waarschuwde me dat ik moest rekenen op 5-8 euro en zeker niet meer, de kans was groot dat ze mij meer gingen aanrekenen omdat ik van Europa ben. Dat was dus duidelijk niet het geval...

STAGE :

Maandag en dinsdag stond ik nog op die dienst chirurgie. Hier zijn voldoende en heel variërende wonden om te verzorgen. Veel drains, chirurgische wonden en ook veel diabetes gerelateerde wonden. Beide dagen waren we met extreem veel studenten, 21 om exact te zijn, omdat er een groep van 9 studenten van het tweede jaar was bijgekomen. Daarom moest vanaf woensdag 1 groep van het derde jaar starten met nachtshift, dit heb ik dus niet meer moeten doen want woensdag begon ik op neonatologie.

Op elke dienst dat ik tot nu toe begon, is iemand gestorven op de eerste dag. Ook hier jammer genoeg... Op deze dienst liggen enkele prematuurtjes en de andere baby's hebben vooral de diagnose 'DR', een afwijking in de ademhaling. De oorzaak hiervan is ofwel een infectie tijdens (het einde van) de zwangerschap of tijdens de bevalling of wanneer een baby prematuur is gaat dit ook heel vaak gepaard met deze diagnose. De eerste dag kreeg iedereen een baby toegewezen die die moest verzorgen. Ik ben blij dat 'mijn' baby vrijdag naar huis mocht gaan, want elke dag is er minstens 1 baby'tje gestorven. Het zien van de reactie van de ouders op het nieuws van de dokter dat hun baby was overleden, was het meest hartverscheurende. Katheters plaatsen bij een baby, heb ik zelf nog niet gedaan, maar als ik zie hoe veel pogingen verpleegkundigen hiervoor vaak moeten ondernemen, staat dit ook niet per se heel hoog op mijn wishlist. Bij 1 baby hebben ze meer dan 10 pogingen gedaan, waarvan twee in het voorhoofd. De mama's (papa's komen hier amper) moeten tijdens het prikken uit de zaal. De baby met het vele prikken heb ik zo veel mogelijk proberen troosten, aaien, handje vasthouden want de focus lag bij de verpleegkundige op het juist prikken. De mama kwam af en toe de ruimte binnen en zag dat ik de baby wat probeerde troosten waarvoor ze me nog elke dag bedankt en knuffelt.

Doordat de Ramadan (die ik trouwens probeer mee te doen) begonnen is donderdag, zijn de uren ook veranderd (dagen zijn korter, later beginnen en vroeger gedaan). Aangezien ik aan mijn uren moet geraken, begin ik samen met de rest, maar blijf ik langer. Elke namiddag ben ik trouwens ook de enige student aangezien de anderen les hebben. Hierdoor is het contact met dokter en verpleegkundigen makkelijker. De dokter legt me spontaan dingen uit en vroeg me enkele keren om hem te assisteren bij een lumpaalpunctie.

Odisee International

19/03/2023

WEEK 3:

Mijn tweede weekend in Al Hoceima heb ik doorgebracht bij de ouders van een meisje van op het internaat, Zaynab. We hebben de bus genomen naar een dorp verder dan waar ze wonen. Haar ouders en kleine zusje kwamen ons ophalen en zijn gestopt bij een strand met speeltuin waar ik eventjes met het kleine zusje heb gespeeld. In de plaats van het ziekenhuis waar ik nu stage loop, is een nieuw ziekenhuis gebouwd. Vanaf de zomer – begin volgend jaar zou dit ziekenhuis open gaan. Het is veel groter dan het ziekenhuis van nu, zijn ook veel meer diensten. Ook ziet er heel mooi uit van buiten (zie foto), ik hoop dat de infrastructuur en het materiaal wat mee volgt... Ook zijn we enkele centres de santé gepasseerd. Dit zijn toegankelijke plaatsen waar mensen voor vaccinaties, wondzorg, educatie rond zwangerschap,... komen. Een rondleiding in hun huis gekregen en enkel Zaynab en ik moesten nog eten en er stond couscous met kip klaar. Erna met de zusjes nog buiten gezeten en thee moet veel te veel zoets gegeten. Zaynab en haar mama hebben de hele namiddag in de keuken gestaan en ik mocht met niks helpen. Dus het grootste deel van de namiddag heb ik me buiten in het zonnetje gezet want het was 26 graden en met de 17 katten die ze hebben gespeeld. Lunch was rond 16u30 en heel uitgebreid met verschillende traditionele gerechtjes. Hierna hebben we samen met de twee andere zussen van Zaynab een wandeling gemaakt. Ze wonen op een heuvel/berg dus veel mooie uitzichten. Erna zijn ze het avondeten beginnen klaarmaken, dit waren verschillende soorten verse vissen (de ingewanden moesten er nog uitgehaald worden). ’s Avonds tot laat met Zaynab op het dakterras gepraat. Alle twee waren we blij dat we na 20 uur nog buiten konden zijn. Ik was ook blij dat ik me nog eens met een gewone do**he kon do**hen en niet met emmers. Zondag kwamen de zussen van de mama en de kinderen ervan op bezoek. Tijd dus om opnieuw veel eten te voorzien. Rond 18 uur begonnen we aan de thee en het eten. Een van de tantes woont in Al Hoceima en heeft ons op internaat afgezet. Dit weekend ben ik minstens 3 kg bijgekomen... . Ze vroegen of ik elk weekend mee naar hen wou gaan en hun huis was nu ook mijn huis en ik werd als evenwaardige gezien in vergelijking met de rest van zijn kinderen zei de papa. De gastvrijheid, vriendelijkheid,... is dus nog altijd even groot als in het begin. De rest van de week ben ik, zoals de andere weken, na stage wat gaan wandelen en vaak op het strand terecht gekomen. Ook deze week weer uitgenodigd geweest voor een trouw. Een meisje die ook op deze dienst stage heeft nu, wou me zondag meenemen naar de trouw van een goede vriendin van haar, maar ik ga dit weekend Chefchaouen, the blue city, bezoeken.

STAGE:

De dienst waar ik nu sta, chirurgie, is ZO veel interessanter en ook iets gestructureerder dan de vorige. De infrastructuur is ietsje moderner, bedden moeten hier bijvoorbeeld niet meer met een draaihendel van positie veranderd worden. Maar het zijn elektrische bedden zoals bij ons, ook al werken ze niet altijd... Er is 1 kamer (per deel, er is een côté femme & homme) met patiënten complexe wondzorg. Op de tweede dag op deze dienst heb ik twee patiënten hiervan mogen verzorgen. Beide waren diabetesvoeten/benen. Nog altijd een groot verschil in het beschikbare materiaal in vergelijking met bij ons, wat soms wel confronterend is. Op dit moment is er blijkbaar een groot tekort aan materialen, wat duidelijk merkbaar is. Dit zou niet altijd zo zijn, maar er zouden wel vaker periodes zijn met tekorten.

Er was een moment dat ik me redelijk dom voelde: samen met twee andere studenten gingen we ‘s ochtends naar de dienst ‘stérilisation’ en ik vroeg me af wat we daar gingen doen. Het was te vroeg om eventueel een patiënt op te halen. Toen we daar aankwamen, bleek dit de plek te zijn waar al het materiaal (steriel veld/tableau, pincetten, scharen, Kochers,...) gesteriliseerd worden. Al het materiaal wordt dan in een ijzeren kistje gestoken en elke dienst die dit materiaal nodig heeft, moet dit ’s morgens ophalen en net voor de lunchpauze terugbrengen. Ik dacht op de eerste dag toen ik een rondleiding kreeg in het ziekenhuis dat dit de dienst was waar sterilisatie van mensen gebeurde...

In het algemeen vooral veel kansen om wonden te verzorgen en bloedafnames te doen. Bijna na elke operatie worden drains gebruikt, dus deze verwijderen en verzorgen is iets wat ik nog niet eerder had gedaan.

Bijna dagelijks kom ik mensen tegen uit Brussel. Deze week weer 3. Eentje was de dochter van een patiënt en ze had vochtige doekjes van het Kruidvat mee, dus zij moest wel in Nederland of België wonen. En zo kom ik toch mensen tegen waar ik Frans tegen kan praten!

Odisee International

12/03/2023

WEEK 2:

Vorig weekend heb ik veel gewandeld en zo veel als mogelijk, buiten geweest om om 20 uur telkens terug op het internaat te zijn (hoewel dat drie keer mislukt is deze week, oeps). Ik ben onder andere naar Makjma gewandeld, dat is een stukje strand en rotsen dat net tot het Nationaal Park van Al Hoceima behoort. Het weekend ging heel snel voorbij... Het licht op mijn kamer werkt nog steeds niet, dus waren de meisjes die op dezelfde dienst stage hebben een lamp gaan voor mij gaan kopen. Uiteindelijk blijkt de lamp niet het probleem te zijn, maar iets in het circuit. Ik vind het maar raar, aangezien enkel mijn lamp niet werkt. Ik veronderstel dus ook niet dat dit probleem opgelost gaat geraken de komende weken ☺. Deze week werd er twee keer niet voor mij gekookt (dacht bijna dat ze boos op me waren... ;) ) omdat het meisje dat altijd voor mij kookt twee dagen langer thuis was gebleven in plaats van naar het internaat te komen. Rest van de dagen, heb ik elke dag lekker traditioneel Marokkaans eten gekregen (zaalouk, couscous en tajine). Ik ben deze week ook heel verkouden geweest, waardoor ik slecht heb geslapen. Tijdens de avonden doorheen de week ben ik zo lang mogelijk buiten om wat buitenlucht te zien. Ik ga vaak iets drinken op een terras met zicht op zee en wandel dan naar het strand om de zonsondergang te kijken.

STAGE:

Elke ochtend doorheen de week is zowat hetzelfde: wekker om 7u50, maar al eerder wakker zijn door lawaai op de gang, katten, auto’s, moskee, muggen,... Deze week is er iemand op de dienst gestorven en dit was toch wel confronterend op verschillende vlakken. De beperking in middelen, het frappantste vond ik een tekort aan stopcontacten (aan elk bed is er maar 1 en ze hadden er twee nodig, het was dus kiezen welk machine ze gingen gebruiken). Maar ook qua communicatie met de familie, die op de gang moest wachten, werd eigenlijk geen aandacht aan geschonken. De familie sprak geen Frans, dus ik kon ook niet met haar gaan praten. In de loop van de week heb ik een vrouw (dochter van een patiënt) ontmoet die in Brussel een paar straten van mij woont, zij heeft een tijdje terug enkele maanden in het ziekenhuis in België gelegen, en zij begon zelf over het gebrek aan communicatie (en middelen) hier en dat het heel veel doet voor een patiënt als er gewoon kleine vragen gesteld worden of uitgelegd/meegedeeld wordt welke handeling er uitgevoerd zal worden. Donderdag was de laatste dag op deze dienst en moest elke student de volledige zorgen op zich nemen van 1 patiënt. Ik heb me aangesloten bij iemand, aangezien er niemand op de dienst lag die Frans sprak. Vrijdag ben ik gestart op een andere dienst, namelijk chirurgie. Hier keek ik wel naar uit, omdat op de vorige dienst niet zo veel te doen was. En inderdaad, de dag ging hier veel sneller voorbij omdat er veel meer te doen was en de handelingen die moesten gebeuren namen ook wat meer tijd in beslag namen dan op de vorige afdeling. Hier liggen mensen pre- en post-operatief, dus er is heel wat wondzorg. Ik kijk uit naar de komende dagen op deze dienst, maar eerst weekend en dat ga ik doorbrengen bij de ouders thuis van een meisje op internaat. Zij woont in Ajdir, een twintigtal minuten van Al Hoceima. De trouw waarop ik was uitgenodigd, is zondag, maar daar ga ik dus niet naar toe gaan... De voornaamste reden is dat het meisje dat trouwt wou dat ik dan vrijdag met haar mee naar haar huis zou gaan, zodat ik zaterdag erbij was met de voorbereidingen, de henna rituelen,... en zondag voor het feest. Maar zij spreekt geen Frans of Engels, dus leek me niet zo handig...

Odisee International

09/03/2023

week 1

Ondanks ik vanuit Marrakech naar Al Hoceima 17 uren onderweg was ( 2 treinen en 2 bussen), ging dit super vlot. Nergens vertraging gehad of nergens iets misgelopen. Mijn uur van aankomst, 4u30, aan het ziekenhuis was niet ideaal... Vanaf hier ging het minder vlot... De bewaker en de verantwoordelijke van het internaat zouden op de hoogte zijn. Weinig mensen spreken Frans (of Engels). Veel mensen om hulp gevraagd, maar minstens even veel mensen hebben zelf hulp voorgesteld. Uiteindelijk kon ik om half elf op mijn kamer. Het was zondag en (bijna) iedereen gaat in het weekend naar huis. Snel alles uitgepakt en vertrokken om op ontdekking te gaan in de stad. Richting de zee gewandeld en onderweg een Marokkaanse thee gedronken op een terras in het zonnetje met zicht op zee. Hier heb ik wat in mijn boek gelezen. Na een tijdje kwam Kamal, een jongen van hier, bij me zitten. Hij heeft me geholpen om een simkaart in orde te brengen want er is geen wifi op het internaat of in het ziekenhuis. We zijn naar het strand gewandeld en samen iets gegeten. Om 20u10 was ik terug op internaat. Hier had ik blijkbaar wat chance want blijkbaar sluit de deur van het gebouw van het internaat om 20uur...

Ik ben nog nooit zo gastvrij ergens ontvangen dan hier. Iedereen was super vriendelijk, vrijgevig, behulpzaam,... ondanks ook hier heel weinig mensen Frans (of Engels) spreken. Wat eigenlijk raar is, aangezien hun lessen in het Frans zijn. Degene die wel Frans praten (of zich daar comfortabel in voelen) willen Engels praten om dat te oefenen. Ik had al gegeten, maar twee meisjes stonden er op dat ik met hen mee at. Eentje had zaalouk gemaakt (traditioneel Marokkaans gerecht) en het andere meisje Zaynab, maakte pasta (met ketchup en mayonaise als saus). In de eerste week ben ik al uitgenodigd geweest voor een trouw en gevraagd geweest om het weekend bij een meisje haar thuis te spenderen zodat ik niet alleen op internaat moest blijven.

STAGE:

Ondertussen wist ik nog altijd niet op welke dienst ik stage had, waar ik moest zijn om welk uur,... Zaynab heeft me maandagochtend naar de verantwoordelijke van de studenten gebracht. Hier hebben we een planning gemaakt; ik zal stage lopen op de diensten médecine, chirurgie en pediatrie. Op elke dienst 8 dagen. De rest van de dag mocht ik nog vrij nemen, dus ben ik terug naar het strand gewandeld want het zonnetje scheen.

De uren zijn hier anders dan bij ons. Studenten lopen enkel stage van 8u30-16u15. De vaste verpleegkundigen eigenlijk ook, maar in realiteit komen ze later toe (eerder tussen 9 en 9u15). Blijkbaar omdat ze weten dat de verpleegkundige van wacht (die de nacht eigenlijk doet) pas mag vertrekken als de verpleegkundige aanwezig is.

Al snel merkte ik verschillen op in de werking van het ziekenhuis. De taken van de verpleegkundige zijn hier (toch op deze dienst) redelijk beperkt. Een belangrijke reden hiervoor is dat de familie een heel grote rol speelt bij de zorgen. In die mate dat er een familielid bij de patiënt mag blijven slapen. Hulp bij toilet, omkleden, wassen, eten geven (en voor eten zorgen), medicatie wordt onder andere door de familie gedaan.

Op deze dienst, médecine, zijn er niet veel verpleegkundige taken te doen. Er zijn ook bijna even veel stagiaires dan patiënten op de dienst. Qua communicatie met de patiënt verloopt het moeilijker want tot nu toe was er maar eentje die Frans sprak. Maar omdat er zo veel studenten zijn, ben je nooit alleen.

De medische dossiers en alle administratie worden op papier bijgehouden. Aan elk bed hangt een papier met alle nodige info over de patiënt (medicatie, reden opname, parameters,...). Hierop wordt ook alles bijgehouden. Op dit moment hebben de derde (en dus laatste) jaars stage op deze dienst. In groepjes nemen ze verschillende taken op, bv. 1 groepje dient de zorgen toe bij de patiënt, 1 groepje doet de taken van de hoofdverpleegkundige. Ook hier zijn verschillen in taken aangezien er geen pc's zijn en er is ook maar 1 telefoon op de dienst. Aan elke dienst staat een bewaker. Deze zorgen er voor dat er niemand binnen en buiten gaat die hier niet of net wel moet zijn. Helpt ook bij transfers naar het bed als een patiënt met een brancard toekomt. Hij vult ook de kar van de verpleegkundigen en helpt met de stock. Veel nieuwe indrukken, maar hoop op de andere diensten meer werk. De meisjes op het internaat vinden dit ook de minst interessante dienst. Elke avond ga ik wandelen met mensen en wanneer ik terugkom (om 20uur altijd, want dan sluit de deur), wordt er eten voor mij gemaakt door de meisjes. Met niks mag ik helpen, zelfs niet met vuile borden stapelen, dus ik voel me hier een echte prinses!

Odisee International

09/03/2023

vertrek

Maandag 20 februari vertrek ik naar Marrakesh. Daar ga ik eerst een klein weekje vakantie nemen. De week erop, op 27 februari, begint mijn stage in Al Hoceima. Op dit moment weet ik enkel dat ik zal verblijven op het internaat dat verbonden is aan het ziekenhuis.

Op deze blog ga ik jullie op de hoogte houden van mijn periode in Marokko!

Tot dan!

eline in al hoceima

04/04/2023

25/03/2023

19/03/2023

12/03/2023

09/03/2023

09/03/2023

Address

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category