24/07/2024
УМЕТНОСТА И КРЕАЦИЈАТА ВО МАНУЕЛНАТА ТЕРАПИЈА
Во секоја пракса која бара искрено изразување на срцето, секогаш постои тенка линија помеѓу слободниот проток на чистата креативност и блокада на истата. Кога уметникот го изразува своето чувство и своето срце во делото, луѓето го чувствуваат тоа и се поврзуваат со него. Ако креативноста расте, тогаш уметникот станува познат, па твори сѐ повеќе и повеќе дела. Следуваат признанија и награди од општеството, но и желба да се одржи успехот. Тој продолжува да твори, но нешто се менува, нешто се блокира, па умот вознемирено се прашува што се случува.
А бидејќи и мануелната терапија е уметност, и терапевтите се соочуваат со реалноста, како и секој уметник. Умот и физичките движења се водени од методи, цртежи, протоколи и теорија, но срцето мора да се изрази. Чувството е она коешто на крајот го следиме, како наш внатрешен учител. Ако навистина ни е јасно дека вистинскиот израз доаѓа од срцето, тогаш ја имаме основата за работа и продлабочување на нашето разбирање. Секое човечко битие има искра. Целосно и природно се изразува преку безусловното чувство на срцето. „Клиентот“ кој прима терапија може да го почувствува квалитетот на енергијата, која е лесна и содржајна. Чист израз, креација!
Безусловното чувство е првичниот израз на уметникот. Но, восхитот, егото, бизнисот, парите, моќта и позицијата во општеството започнуваат да го земаат својот данок. Перцепцијата се менува. Тоа е моментот кога настапува уметничка криза. Промената е поврзана со насоката. Создавањето се изразува од внатре кон надвор. А очекувањата и условите ја менуваат насоката од надвор кон внатре и тоа создава конфликт со природниот импулс на срцето. Длабоко во нашето битие се чувствуваме непријатно додека се блокираме, заглавуваме. Терепавтот, после многу години создавање, чувствува дека нешто повеќе не одговара. Страста на изразувањето се променила создавајќи внатрешен конфликт. Но, ова може да прерасне во поттик за повторно будење на креативниот процес. Нормално, како терапевти посакуваме третманот да биде длабоко ефективен и лекувањето да биде што е можно побрзо. Очекувањата и условите можат да прераснат во стимулатори, наместо да останат инхибитори. Тие помагаат да се создаде намерата на нашите постапки и влијаат на она што се случува. За време на третманот треба да се трудиме „да биде како што е“. Двајцата, и терапевтот и „клиентот“ се способни да ја почувствуваат чистотата и леснотијата на внатрешната искра. А да се следи ова чувство со дејство на притискање е мануелна терапија. Внатрешната искра содржи сѐ: сочувство, грижа, посветеност, емпатија, љубов, светлина и сите елементи на благородното срце и спротивности. Знаејќи и верувајќи во ова, за што повеќе би се грижеле?
Бесконечно е проучувањето, отворањето на срцето и поврзувањето на нашата внатрешна искра со другите. На овој начин се отвораат границите. Нема потреба од минати искуства, протоколи и стекнати знаења. Гласот на нашиот внатрешен учител е нашиот систем на водење. Состојбата на срцето и умот на изразување е исто како проучување и лекување.
Нудење на третмани за „клиенти“ кои ни плаќаат е реалност, но не смее да биде и наша мотивација. Секогаш треба да се обидуваме да ја изразиме нашата намера додека ја зголемуваме ефективноста на внатрешната сила на нашите „клиенти“. Кога тие доаѓаат со болки и симптоми, несреќи и страдања, треба да се поврземе длабоко и директно со искрата во нив, да чувствуваме во себе, во секој момент длабоко да го препознаеме другиот. Слушање и внимание во лекувањето е важно, но не треба да се фокусираме на тоа, односно не се концентрираме на „заглавениот“ дел. Не се работи за игнорирање или занемарување, туку за барање на изворот на добрина, што е и ќе продолжи да биде и изворот на нивното исцелување. Јасното изразување на срцето за време на третманот ѝ овозможува на внатрешната и исцелителна енергија да се разбуди и да се почувствува посилна. Терапевтот не е изворот. Имаме моќ да се лекуваме себеси и другите. Затоа кога лекуваме преку спој од нашето делување и изразот на внатрешната искра, нема потреба да го гледаме тоа како наша способност. На ова ниво, не очекуваме ништо. Кога вистински набљудуваме, без судење, нештата природно се менуваат. Енергијата на набљудувањето и проучувањето е иста и се менува секој момент. Резултати не чекаме, тие неизбежно ќе се случат.
