14/04/2024
дали Емоџис се способни да не променат на подобро? или може веќе не менуваат? не знам. знам само дека детски наивно си помислив дека оваа деценија како никогаш досега луѓето се предизвикани да изберат емоција, за чиј избор веројатно, некогаш ќе подзастанат за да размислат. ќе сопрат со пишување, може и ќе подзамижат и ќе се запрашаат дали навистина се чувствувам вака? или како се чувствува оваа емоција(состојба)?
дали Емоџис не носат да се свртиме се повеќе кон себе и полека да започнеме со толку потребната интроспекција, која од механичко однесување, ќе не однесе во суптилност и интуиција? но, потоа си реков, за да се случи тоа, битни се и муабетите што се пишуваат, и кој тоа се допишува и дали секој е волен да истражува со повеќе Емоџис, или останува да користи само основни 5,6. зошто нели, што ќе ти е тоа да размислуваш (согледуваш) таму некојси емоции?
тогаш, малку посериозно размислив, и си реков, ако овие модерни Емоџис не не однесат на патот на будење, кој секогаш започнува со еден, макар и мал чекор (навнатре), тогаш ќе мора да се вратиме на старите добри поттикнувачи на емоции, вистинските будилници - Поезија (проза, музика, танц, филм,скулптура, слика...), свети списи (стари или модерни), психологија/философија.
и само така, во обид да доловиме кое тоа чувство ми го пренесува уметникот, или светецот (мистикот) или мислителот (научникот), ќе решиме да си ги затвориме очите и да се нурнеме во длабочината на едно чувство (пријатно или непријатно) за да биде осетено на клеточно, на атомско ниво. вистина е дека, во првите секунди кога ќе решиме да го направиме тоа, ќе се пресретнеме со својот преактивен ум, кој ќе не убеди дека има многу побитни работи за размислување, правење, од тоа да согледуваш таму некојси чувства. и баш тука е моментот да поставиш решителна намера, дека ќе го набљудуваш и тој активен ум, дека ќе користиш техники за да го стисиш и за да можеш да се спознаеш себеси и на разумно и на сетилно ниво (разум и чувства)
навистина, замисли си...решаваш дека низ годините преку уметност, религија и философија ќе се охрабриш да ја исчувствуваш целата лепеза чувства за кои едно сетилно битие е способно, онака баш да им ја исцицаш есенцијата и да дојдеш до дното каде стравот во однос на најнепријатните чувства се изгубил, а љубовта кон позитивните само расте. ќе дојдеш до момент кога точно знаеш зошто не сакаш состојба на гнев, обесхрабреност, потиштеност, отпор, а зошто ги препознаваш и почитуваш нивните спротивни состојби. едноставно, телото и умот ќе ти доловат, дека во чувствата со ниска вибрација, тело-умот не се чувствува и не се изразува ни најмалку оптимално, нема имунитет, нема стаменост, нема складност, има незадоволство, лутина, гнев, вкочанетост итн), а во чувствата со висока вибрација има беспрекорно здравје, растење на способности, оптимизам, радост, интуиција, слобода....
ххммм, нема ништо повисхитувачко од тоа да пораснеш до момент кога свесно ќе избереш во каква емотивна атмосфера сакаш да престојуваш и да започнеш свесно да си ја градиш сам за себе. каков триумф! да излезеш од чувството на жртва (модерните психолози сите согласни дека мнозинството од нас престојува во чувство на жртва: треба да се спасам, треба да се докажам, треба да се изборам, треба да казнам, треба да дисциплинирам, а борбата најчесто поминува само како емотивно- ментална, и со самото тоа поттиснува, стега, грчи, не намалува). каков триумф! да излезеш од замислата дека од чувство на жртва ќе се спасиш преку надворешна акција и тврдокорна решителност дека околностите, околината и другите треба да се сменат за да на мене ми биде подобро. тоа е насилниот пат, преку кој секогаш некој
ќе мора да биде повреден, а многу често, јас самиот.
но, кога созреано и свесно решавам дека ќе ги изберам позитивните чувства, па зошто да не и највисокото од нив, блаженство, тоагаш нема насилство. тогаш знам дека никој друг не мора да се смени или да биде сменет за да на мене ми биде подобро, туку со насмевка на уста, јас се менувам. и после истите околноси и луѓе, стануваат сакани, прифатени суштества, а мојата среќа, зависи само од мене.
нели, нели не може ако твојот соларен плексус и срцето знаат во кое чувство се чувствуваат распеано и топличко, да се вратиш на чувства на двоумење, неизвесност, нељубов, страв? затоа избери го највисокото чувство, избери блаженство, избери екстаза. не затоа што некоја супстанца ти помогна, или некој оргазам, или скапата кола, туку затоа што сакаш да си во мирен ум, сакаш и водите на твоите емоции да се мирни, сакаш да си во магијата на постоењето, сега и тука.
баш би било мудро да го следиме Џозеф Кембел, кој не повикува „следи го своето блаженство“.
Блаженство. Среќа што не зависи од ништо надворешно.
Ете затоа толку многу, многу, многу сакам јога
и Емоџис, секако :)
