18/09/2025
Het valt op dat veel mensen die ik in de praktijk tref en die een moeilijke kindertijd hebben gehad, hier wel zicht op hebben, maar dit nog niet hebben verwerkt.
Ze zijn zich er wel van bewust dat ze warmte en betrokkenheid hebben gemist. En dat het bovendien vaak emotioneel onveilig was.
Wat ik vaak hoor:
- een ouder (meestal vader) met een kort lontje. De lading was altijd voelbaar.
- onvoorspelbaar gedrag van een ouder. Nooit weten wanneer de ander zou ontploffen. Ook als het rustig was, voelde het unheimisch.
- De nadruk lag op wat je presteerde qua sport of school.
- Gevoelens mochten er niet zijn: je stelde je aan, overdreef en was te gevoelig.
- Er was nauwelijks tot geen oprechte interesse.
- Een ouder (vaak een moeder) die emotioneel niet aanwezig was. Alsof ze op de maan zat.
- In praktische zin was je vaak âgoed verzorgdâ, de buitenwereld had geen idee hoe het voor jou als kind was.
- Jaloezie van de moeder naar de dochter. Vaak gaan moeders systemisch tussen de vader en dochter in staan.
- Vernederd, uitgelachen of genegeerd worden.
Helen verloopt in stappen:
Allereerst is er het besef dat je als kind dingen hebt meegemaakt die pijnlijk waren en een liefdevolle ouder hebt gemist. Alleen dit besef is al pijnlijk.
Na het besef, is het belangrijk om de gevoelens die je als kind hebt ervaren, alsnog de ruimte te geven. Toelaten, doorleven en daarmee loslaten. Laat de tranen er zijn en geef ruimte aan je boosheid.
Deze fase is zo ontzettend belangrijk.
Wanneer je deze opgeslagen zwaarte niet loslaat, belemmert het je in met name liefdesrelaties. Omdat je niet gewend bent aan een veilige verbinding, is het lastig om je met de ander te verbinden. Je hebt een veilige hechting gemist en dat heeft grote gevolgen.
In de sessies maken mensen contact met hun innerlijk kind delen die deze pijn hebben ervaren. Daarmee komt dit deel vanuit de schaduw in het licht. Het wordt gezien, getroost, gekoesterd en erkend. Dit is belangrijk om als volwassene weer heel te worden đ.
