04/04/2025
"Ik bleef. Voor de kinderen. Tot mijn lijf niet meer wilde.
Ik dacht dat ik hen beschermde. Door te blijven. Door te verduren. Door mezelf stilletjes weg te cijferen, dag na dag.
Ik vertelde mezelf dat stabiliteit belangrijk was. Dat kinderen een vader én moeder onder één dak nodig hadden. Dus ik hield vol.
Maar ondertussen, achter gesloten deuren, verdween ik een beetje meer. En zij ook.
Mijn kinderen groeiden op in een huis vol onderhuidse spanning. Waar liefde soms klonk als snauwen. Waar warmte elk moment kon omslaan in kilte. Waar stilte harder sneed dan woorden.
Ik zag het pas écht toen ik bij Sandra kwam. Of eigenlijk: toen ik haar paarden ontmoette.
Zij voelden het meteen. De onrust in mijn lijf. De verkramping. De angst.
Ze weken van me toen ik mezelf niet kon voelen. Ze kwamen juist dichterbij toen ik eindelijk brak.
En toen wist ik het.
Mijn kinderen voelen dit al hun hele leven. Zij hoefden niet te horen wat er mis was, ze voelden het. In elke blik. Elke zucht. Hun zenuwstelsel stond altijd aan. Altijd op scherp.
Sandra begeleidde me liefdevol terug naar mezelf. Ze hielp me kijken, systemisch, energetisch, diep. Naar mijn eigen verleden. Naar het kleine meisje in mij dat zelf ook al vroeg leerde verdwijnen.
Pleasen.
Scannen.
Aanpassen.
Overleven in plaats van leven.
Ze liet me zien dat ik onbewust trauma's doorgaf, van generatie op generatie. Niet omdat ik het wilde, maar omdat het in mij zat opgeslagen. En in dat besef lag mijn kracht: ik kon kiezen om het te doorbreken.
Sandra zag me. Echt. Met haar scherpe intuïtie, haar zachte kracht, haar bedding van veiligheid. Haar paarden raakten aan wat ik niet meer kon voelen, maar Sandra was het die precies wist waar, wanneer en hoe. Zij voelde met me mee.
Zij benoemde wat ik zelf niet onder woorden kreeg. Zij raakte me aan op zielsniveau. En vanuit daar begon iets te verschuiven.
Mijn hoofd wilde al jaren verandering. Maar pas in de bak, tussen haar paarden, en met haar bedding ernaast, kon ik écht voelen. De angst. De boosheid. Het verdriet. Zij hielden me een spiegel voor, zonder oordeel. Alleen maar waarheid.
En ik besloot: het stopt hier.
Ik blijf niet langer voor de kinderen. Ik kies voor mezelf. Voor hen. Voor liefde die wél klopt. Niet het perfecte plaatje. Maar echte veiligheid. Want dat is wat ik hen wil leren.
En weet je? Dat moment dat ik durfde te voelen en te kiezen, dat was het moment dat ik hen het meeste gaf.
Ik had nooit gedacht dat ik dit patroon kon doorbreken. Maar dankzij Sandra en haar paarden leerde ik weer voelen, grenzen ervaren, en zacht worden naar mezelf. Ik was het contact met mijn lijf kwijt en daarmee met mijn leven. Het was soms best spannend maar ook zó bevrijdend.
En nu weet ik: het stopt hier – Liefs Marieke".
