Osteopathie-ilbrink

16/11/2025

De relatie tussen ons denken en gezondheid.

De ontwikkeling van een mens ontvouwt zich vanuit een stille, krachtige hiërarchie die in de soma geworteld blijft.
Het lichaam ademt richting, ritme en orde. Het centrale zenuwstelsel bewaakt dit ritme via allostasis.
Het stemt voortdurend af, verdeelt energie, creëert veiligheid en ondersteunt verandering. Deze voortdurende afstemming vormt een levende dans tussen interne wijsheid en uiterlijke omstandigheden.

In deze levende dans gebruikt het brein predictive coding als efficiënt kompas.
Het voorspelt, vergelijkt en actualiseert. Het creëert betekenis in real-time zodat het lichaam soepel door ervaringen beweegt.
Denken vormt binnen deze architectuur een verfijnd instrument.
Het helpt het landschap te interpreteren en veiligheid te beoordelen.
Het werkt dienstbaar aan de organismische wijsheid die in de soma brandt.

Wanneer denken zich als hoofdzak positioneert, verandert de dynamiek.
De mentale activiteit vraagt energie binnen één en hetzelfde budget waarvoor het lichaam verantwoordelijkheid draagt.
Allostasis kiest dan helder voor prioriteit: de soma blijft eerste bron en bestemming van energie.
Spijsvertering, ademhaling en circulatie krijgen voorrang.
Ze onderhouden leven, reguleren onze gronding en dragen de ziel door dit aardse bestaan.

Wanneer de energie zich richt op deze vitale lagen, voelt het systeem dat als oproep tot vertraging.
De mens ervaart dit als vermoeidheid, spanning of verlies aan mentale scherpte.
Deze signalen werken als uitnodiging. Het lichaam toont met compassie waar aandacht naartoe stroomt.
Het nodigt ons uit om opnieuw contact te maken met de wortel van onze ervaring: de somatische wijsheid die altijd richting geeft.

In deze heroriëntatie ontstaat groei.
De mens belichaamt ruimte, herstelt de innerlijke orde en activeert zijn vermogen tot transformatie.
De geest klaart op, de adem verdiept en de organen vinden hun ritme.
Dit proces vormt de kern van somato-psyche: het lichaam leidt, de psyche volgt.
Het lichaam opent een poort waarlangs bewustzijn afdaalt en helderheid ontstaat.

Persoonlijke ontwikkeling krijgt hierdoor een levend fundament.
De mens belichaamt zijn eigen ritme. Het lichaam draagt de ziel met vertrouwen. De geest ontvangt rust en focus.
Het organisme beweegt van potentie naar ervaring, en van ervaring naar wijsheid.
In deze beweging herinnert de mens zich opnieuw wat leven werkelijk ondersteunt: een diepe somatische aanwezigheid die de weg vrijmaakt voor groei, creativiteit en innerlijke vrijheid.

Deze principes vormen een speerpunt in min osteopathie praktijk.
maar vormen ook een essentieel principe in de vervolgdelen van de embryovisie boeken
over de ontwikkeling van orgaanpsyche en persoonlijke ontwikkeling.

10/11/2025

Stel je voor dat in iedere cel van je lichaam een klein haardvuur brandt. Geen zichtbaar vlammenspel, wel een stille gloed die alles in beweging houdt.
Dit zijn je mitochondriën: miljoenen kleine vuren die jouw hart laten kloppen, je gedachten laten stromen en iedere stap kracht geven.

In je hersenen voeden deze vuren de synapsen. Ze geven elke gedachte, elke herinnering en elke emotie voldoende stroom.
In je hart liggen ze dicht opeengepakt tussen de spiervezels en ondersteunen ze elke samentrekking, slag na slag, dag en nacht.
In je lever sturen ze een verfijnd orkest van omzettingen aan: suiker omvormen tot brandstof, vetten verbranden, afvalstoffen zuiveren. In je spieren vullen ze de vezels met uithoudingsvermogen zodat je kunt tillen, lopen, dansen en weer herstellen.

Wanneer dit innerlijke vuur helder brandt, ervaar je vitaliteit.
Adem voelt ruim, spieren veerkrachtig, gedachten helder.
Wanneer het vuur verzwakt, schuift vermoeidheid naar voren, concentratie zakt weg en herstel vertraagt.
De oude tradities kenden deze ervaring al. Ayurveda spreekt over Agni, het spijsverterings- en levensvuur dat voeding, indrukken en ervaringen verteert.
Dat vuur leeft in iedere cel en krijgt in de moderne biologie een naam: mitochondriale energie.

Prana, de levensadem, stroomt met iedere in- en uitademing langs deze vuurtjes. Meer zuurstof, meer doorstroming, meer ruimte voor verbranding. In de Chinese traditie draagt Yang Qi warmte, activiteit en levenskracht. Een krachtig Yang vult het lichaam met warmte en helderheid. Dit beeld sluit nauw aan op gezonde mitochondriën die volop ATP en warmte produceren.
Jing, de diepste essentie die ouders doorgeven, herinnert aan de mitochondriën in de eicel die via de moederlijn van generatie op generatie reizen en zo een energetische stamboom vormen. Ze regelen de gezondheids processen op celnivo, ze hebben invloed op de levensduur van je cellen en regelen de epigenetische mogelijkheden.

Aan het allereerste begin, in de bevruchte eicel, ligt dit vuur al klaar.
De eerste celdelingen, de aanleg van assen en organen, verlopen langs subtiele gradiënten van energie en metabolisme. In Embryovisie verschijnt zo een beeld van het embryo als veld van lichtpuntjes, waarin mitochondriën samen met genen en omgevingssignalen richting geven aan vorm, beweging en toekomst.

Soma en psyche ontmoeten elkaar precies hier. Emotionele schok, chronische stress of diepe ontspanning bereiken uiteindelijk het mitochondrion. Spieren spannen aan of ontspannen, bloedvaten vernauwen of openen, adem stokt of verdiept. Iedere keuze voor zachte beweging, voedzame maaltijden, rustige adem en betekenisvolle relaties ondersteunt deze vuren en daarmee ook stemming, helderheid en draagkracht.

Zo ontstaat een eenvoudig beeld: elk mitochondrion als een kleine zon in het weefsel, elke cel als een microkosmos, ieder lichaam als een dans van licht.
In dat licht vindt de ziel haar instrument.
Het instrument dat een ongekend repertoire aan mogelijkheden bevat om jou gezond te houden.

04/11/2025

Een prachtige boodschap van Daisz
Van Happydaisz.

Voor alle kersverse ouders.

02/11/2025

Waarom koffie slaapverwekkend kan zijn

Soms doet koffie iets onverwachts.
In plaats van scherpte brengt ze loomheid, een sluier van vermoeidheid.
Alsof het lichaam fluistert: genoeg prikkels, keer naar binnen.
Deze reactie lijkt tegenstrijdig, maar ze onthult een subtiele intelligentie die diep in de fysiologie verankerd ligt.

Caféïne beïnvloedt het brein via adenosinereceptoren.
Adenosine is een natuurlijke stof die zich tijdens de dag ophoopt en de hersenen aanzet tot rust. Wanneer je koffie drinkt, blokkeert cafeïne tijdelijk deze receptoren.
De vermoeidheid lijkt te verdwijnen, maar adenosine blijft zich opstapelen.
Zodra de cafeïne wordt afgebroken, overspoelt de opgebouwde adenosine de receptoren, waardoor een rebound van slaperigheid ontstaat.
Dat is geen zwakte, maar een biologisch herstelmoment: het systeem zoekt opnieuw evenwicht tussen activiteit en rust.

Hier speelt de lever een centrale rol.
Dit orgaan breekt cafeïne af via het enzym CYP1A2, dat de stof omzet in paraxanthine, theobromine en theofylline.
Hoe sneller dat geb***t, hoe korter de stimulerende werking aanhoudt.
Bij mensen met een genetisch actieve variant van dit enzym verdwijnt de cafeïne snel, en volgt een plots energiedip.
Tegelijk kost deze afbraak veel energie, zuurstof en glucose.
De lever geeft via vermoeidheid het signaal dat haar metabole belasting toeneemt: de omzetting vraagt tijdelijk meer dan het systeem kan leveren.

De lever is ook een ritmisch orgaan.
Ze reguleert bloedsuiker, hormonen en energiedistributie tussen dag en nacht. Wanneer cafeïne de natuurlijke levercyclus verstoort, daalt de bloedsuiker soms sneller dan verwacht, wat opnieuw een golf van moeheid oproept.
In somato-psychische taal betekent dit dat het lichaam de balans tussen actie en vertering wil herstellen.

Ook de adem reageert.
Door de prikkel van cafeïne versnelt ze, wordt oppervlakkiger, het middenrif verstrakt.
De diepe visceraal-somatische golf stokt.
De levensadem, de Qi, verliest kort haar resonantie met de organen.
De slaperigheid die volgt is een uitnodiging tot verankering: daal weer af, voel de grond onder je bewustzijn.

Vanuit Embryovisie gezien herinnert dit fenomeen aan een oerbeweging: elke expansie vraagt om een terugkeer.
Koffie die slaperig maakt is dan geen fout, maar een spiegel van belichaamde wijsheid.
De soma spreekt: energie leeft door ritme, niet door stimulatie.
In de moeheid na koffie herinnert het lichaam ons eraan dat helderheid uit rust geboren wordt.

01/11/2025

Vanaf het allereerste begin ontwikkelt het menselijk leven zich biologisch, relationeel, gevoelsmatig en bewust.
De prenatale fase vormt geen blanco voorfase ‘schone lei of blanc slate’ van het bestaan, maar is een periode van diepe vormgeving, van lichaam, psyche en ziel.

Recente inzichten uit de epigenetica, neurobiologie, hechtingstheorie en traumawetenschap onderbouwen wat oude tradities al intuïtief wisten:
het bewustzijn ontkiemt vóór de geboorte.
In dit artikel verdiepen we de wetenschappelijke onderbouw van deze visie, en verbinden we deze met het bredere veld van Embryovisie.

1. Epigenetica: het kind schrijft mee aan zijn eigen verhaal
Epigenetische processen beïnvloeden hoe genen zich uitdrukken, zonder de genetische code zelf te veranderen.
Stress, voeding, emoties en de omgeving van de moeder zetten zich letterlijk af in het DNA van het kind.
Zo ontstaat een subtiele, maar blijvende basis programmering van het stresssysteem, de immuniteit en zelfs emotionele gevoeligheid.
De baarmoeder is een open voelende ruimte, met een voelend veld van overdracht van ritmes, stemmingen en resonanties en fysieke voeding.

Er is een NR3C1-gen, dat de gevoeligheid voor cortisol regelt.
Dit wordt bijvoorbeeld vaak sterker gemethyleerd bij baby’s van gestreste moeders.
Deze kinderen ontwikkelen later een verhoogde stressrespons en hebben daarmee een mogelijk grotere kans op stemmingsstoornissen.
Het laat zich als een sterke aanwijzing zien dat de prenatale ervaring niet voorbijgaat, maar zich afdrukt in de lichaamsbiografie van het kind.

lees het hele verhaal
https://www.embryovisie.com/bewustzijn-voor-de-geboorte-een-verkenning/

29/10/2025

De huid-darm-as
De stille dialoog van licht, voeding en immuuntolerantie

De huid is onze eerste ontmoeting met de wereld.
Ze ademt, voelt en beschermt. In haar miljoenen cellen leeft een gemeenschap van microben die samen met de darm een onzichtbaar ecosysteem vormen: de huid-darm-as.
Dit netwerk bepaalt hoe we reageren op licht, voeding en aanraking, en weerspiegelt hoe we in het leven staan.

Wanneer zonlicht de huid raakt, activeert het immuunsysteem, hormonen en antioxidanten.
In balans schenkt dat vitaliteit en vormkracht; in disbalans kan dezelfde zon overprikkeling of allergie veroorzaken.
De sleutel ligt in de samenwerking tussen huid, darm en microbioom. De darm produceert korte-ketenvetzuren die via het bloed de huidbarrière versterken.
De huid zendt op haar b***t signalen terug die de darmflora vormgeven.
Zo leren beide organen samen wat bescherming en wat ontvankelijkheid betekent.

Voeding vormt hierbij de grondtoon. Dierlijke bronnen leveren aminozuren en vetzuren die weefsel herstellen en hormoonbalans ondersteunen.
Gefermenteerde planten, vezels en polyfenolen voeden de microben die rust brengen. De harmonie ligt in het midden: een levend evenwicht tussen dierlijk fundament, plantaardige variatie en de adem van fermentatie.

De huid-darm-as is ook een psychologisch veld. De huid weerspiegelt onze grenzen, de darm onze capaciteit tot opname en transformatie.
Wanneer deze samenwerking verstoord raakt, ervaren we letterlijk en figuurlijk irritatie: prikkelbaarheid, overgevoeligheid, moeheid. Herstel begint met ritme, rust, voeding, adem, licht, en met luisteren naar de signalen van binnenuit.

Licht vormt in dit alles de vormende kracht. Het leert de cellen wanneer te groeien en wanneer te rusten.
Wie leert om het licht bewust te ontvangen, herstelt niet alleen zijn huid maar ook de verbinding tussen lichaam en ziel.
De huid-darm-as laat zien dat gezondheid geen strijd is, maar een kunst van afstemming, een voortdurende dans tussen binnen en buiten, tussen donker en licht.

23/10/2025

🌸 Oöcyt en de dans van herstel

In de diepte van de conceptie ontvouwt zich een verfijnde samenwerking tussen twee cellen die elk hun verhaal dragen.
Het sperma brengt de impuls van beweging, de richting van het leven, maar ook de sporen van zijn reis, breuken, herinneringen, fragmenten van ervaringen die tot in zijn DNA zijn gegrift.
De oöcyt ontvangt dat alles met een opmerkelijke wijsheid. In haar stille, zachte ruimte beschikt zij over de kracht om te herstellen, te harmoniseren en te helen.
Zij leest het verhaal dat het sperma meebrengt, herkent de gebroken lijnen en vult ze aan met haar eigen licht.

Binnen enkele uren na de bevruchting beginnen duizenden moleculaire boodschappers hun werk.
Zij openen de helix, herstellen wat onvolledig is, en weven een nieuw geheel van vaderlijke en moederlijke informatie.
Deze reparatie is welhaast een daad van diepe biologische compassie: de oöcyt herstelt wat het leven onderweg heeft verwond.
Ze doet dit niet onbeperkt, haar vermogen is eindig en verbonden met haar leeftijd, haar vitaliteit, haar energie.
Een jonge oöcyt bezit nog een oceaan aan herstellende kracht; een oudere oöcyt werkt behoedzaam met de middelen die nog resten. Zo draagt de tijd zelf bij aan de subtiliteit van het leven: elk nieuw begin is afhankelijk van de draagkracht van het ontvangende veld.

Wanneer de oöcyt faalt in haar herstel, blijft het DNA van het sperma als een onvoltooide melodie klinken in het embryo.
Ontwikkeling stokt, cellen raken verward in hun delingen, of het embryo mist de veerkracht om zich te verankeren.
Maar wanneer de oöcyt haar taak volbrengt, ontstaat er iets wonderlijks: het beschadigd wordt getransformeerd.
Uit kwetsbaarheid ontstaat kracht, uit breuk ontstaat verbinding.
In die zin weerspiegelt elk begin de alchemie van het leven zelf: twee werelden die elkaar raken, en in hun ontmoeting iets nieuws scheppen dat groter is dan hun som.

De oöcyt is de stille genezer van het ontstaan, een herinnering aan hoe het leven zichzelf voortdurend heelt.
Zij leert ons dat herstel geen strijd is, maar een uitnodiging tot samenwerking tussen wat verwond is en wat kan helen.

Dit is de grote kracht van X die ons hele leven bij ons blijft.
De motor achter onze immuniteit en herstel vermogen..

23/10/2025

De Vrouw die de Storm Draagt

Zij staat in het hart van de wereld.
Wind en aarde ontmoeten haar, vuur en water bewegen door haar heen.
Haar lichaam ademt het ritme van de seizoenen, haar ogen dragen de g***s van leven.
Zij is Moeder Natuur, het levend bewustzijn in ieder mens die durft te voelen.

De storm komt.
Zij wijkt niet.
Ze opent haar armen, laat de wind zingen door haar haren, voelt de regen over haar huid stromen.
Elke storm spreekt tot haar.
Hij zegt: “Herinner je wie je bent.”
En zij herinnert.
Ze voelt de oerkracht van de aarde in haar botten en de adem van het universum in haar longen.

Haar kracht groeit in overgave.
Ze ademt mee met de chaos en verandert onrust in ritme.
Ze beweegt met de wind, ze luistert naar het vuur, ze danst met de golven.
Ze laat de wereld door haar heen ademen.
In haar handen krijgt alles weer betekenis.

Haar lichaam kent de taal van resonantie.
Een rilling over haar rug, een golf in haar hart, een tinteling in haar buik: elke sensatie vertelt haar hoe het leven stroomt.
Ze luistert.
Ze handelt.
Ze stemt af.
Ze weeft evenwicht door te voelen waar spanning vraagt om ruimte.
Haar aanwezigheid ordent zonder te beheersen.

Zij straalt de kalmte van iemand die leeft in vertrouwen.
Zij kiest voor compassie en gebruikt zachtheid als kracht.
Haar ogen vangen pijn en veranderen die in begrip.
Haar stem brengt rust waar verwarring regeert.
Zij verankert zich in het lichaam en maakt aarde tot tempel van bewustzijn.

In haar nabijheid herinnert de wereld zich hoe verbinding voelt.
Mensen ademen dieper, harten openen zich, gedachten zakken naar stilte.
Zij nodigt uit om te belichamen, om te leven met de ziel in de cellen.
Zij belichaamt het weten dat transformatie niet komt door strijd, maar door afstemming.

De wereld roept om haar kinderen, mensen die stormen niet vrezen maar belichamen.
Mensen die aanwezig blijven, zelfs wanneer alles beweegt.
Hun adem schept ruimte, hun aanraking herstelt vertrouwen, hun blik brengt vrede.
Zij bouwen het nieuwe weefsel van aarde en bewustzijn.

Wanneer de ziel indaalt in het lichaam,
ontstaat mens die weer natuur is,
en natuur die weer mens wordt.
In die eenheid leeft kracht.
Zij ís de storm. Zij ís de stilte.
Zij ís de dans van het leven zelf.

22/10/2025

Net als vorig jaar is mijn praktijk in de maanden rond de jaarwisseling gesloten, en ga ik van een welverdiende rust genieten om volledig fit weer aan wezig te zijn voor iedereen die lichamelijke ongemakken ervaart of dat nu van een trauma verleden komt of van een gecompliceerde schouder operatie of migraine. Ik sta vanaf half februari weer volledig paraat.

🙏🙏🙏

22/10/2025

🌕 De zachte mantel van de zona

Rond het prille embryo ligt een glanzend omhulsel, de zona pellucida, een fijne, doorschijnende mantel die bescherming biedt aan het meest kwetsbare begin van leven. Binnen deze kristalachtige structuur deelt het embryo zich, veilig beschut tegen te vroege aanraking met de wereld.
De zona bewaakt de grenzen tussen potentie en manifestatie: zij houdt het embryo bijeen tot het precies rijp genoeg is om te ontsnappen, zich te ontvouwen en te hechten aan de baarmoederwandBij Icsi procedures wordt de zona meestal verwijderd, Maler het idee implantatie te vergemakkelijken...
Echter....

Wanneer dit omhulsel voortijdig verdwijnt, verandert de dynamiek.
Een embryo zonder zona mist zijn schild, zijn ritmische overgang tussen binnen en buiten.
De baarmoeder ontvangt het dan te vroeg, zonder de natuurlijke timing die de zona normaal orkestreert. Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat zulke zona-vrije blastocysten minder vaak leiden tot zwangerschap en levend geboren kinderen. Ze verliezen niet alleen fysieke bescherming, maar ook de subtiele afstemming tussen embryo en baarmoeder, tussen kwetsbaarheid en ontvankelijkheid.

De zona functioneert als een moederlijke cocon nog vóór de baarmoeder zelf. Ze schermt af, maar sluit niet op. Ze bewaart het moment van overgave tot het juiste ritme van het leven zich aandient. In de hedendaagse voortplantingsgeneeskunde, waar embryo’s worden gemanipuleerd, bevroren en onderzocht, herinnert de zona ons aan de waarde van integriteit en ritme. Zij is de stille leraar die zegt: elk begin vraagt om bescherming, elk proces om tijd.

Wanneer de blastocyst uit haar schaal breekt, is dat geen ontsnapping maar een geboorte op microkosmisch niveau — een eerste adem van autonomie. De mantel wordt dan losgelaten, maar haar functie blijft: zij heeft het leven begeleid tot aan het moment dat het zichzelf kan dragen. De wetenschap bevestigt wat de natuur al wist: geborgenheid is geen luxe, maar een voorwaarde voor ontvouwing.

De zona pellucida toont hoe vorm en bewustzijn samengaan. Zij is het archetype van grenzen die niet scheiden, maar beschermen; van zachtheid die krachtig genoeg is om leven te laten ontstaan.



Referentie:
Zona-free blastocyst transfers have signifcantly lower pregnancy
and live birth rates compared to zona-intact blastocysts
Journal of Assisted Reproduction and Genetics
https://doi.org/10.1007/s10815-025-03693-1
ASSISTED REPRODUCTION TECHNOLOGIE

15/10/2025

Waarom we onszelf verliezen in pleasen, en hoe we onszelf weer terugvinden
Stel je voor: je zegt overal ‘ja’ op, slikt je eigen gevoelens in en doet alles om conflicten te vermijden. Je bent voortdurend bezig om anderen tevreden te stellen – zelfs als dat ten koste gaat van jezelf. Als dit herkenbaar klinkt, ben je niet de enige. Dit gedrag wordt ook wel Fawning genoemd, een minder bekende maar veel voorkomende reactie op trauma. Het is een manier van people-pleasing die zo ver gaat dat je het contact met je eigen behoeften en emoties verliest.

Fawning (in het Nederlands geen directe vertaling, soms omschreven als de please-and-appease respons) treedt vaak op wanneer iemand zich onveilig voelt in een relatie of omgeving.
In plaats van te vechten, vluchten of bevriezen, de bekende vecht-vlucht-bevries reacties, probeert de persoon het gevaar te neutraliseren door de bedreiger gunstig te stemmen. Met andere woorden:
je probeert iemand te pleasen in de hoop jezelf in veiligheid te brengen.
In het moment lijkt dit de beste of enige optie om conflict en pijn te voorkomen.
Maar op de lange termijn raak je steeds verder van jezelf verwijderd.

Wat is fawning?
Lees verder via de link
https://www.embryovisie.com/fawning-is-dat-een-reflex-of-een-aangeleerde-gewoonte/

14/10/2025

Ik schreef een korte review van de laatste ontdekkingen over het autonome zenuwstelsel

Samenvatting

Deze review integreert drie complementaire perspectieven op het autonome zenuwstelsel (AZS):
(1) de polyvagaaltheorie van Stephen W. Porges, die de autonome regulatie van gedrag en emotie beschrijft als een evolutionair-hiërarchisch systeem;
(2) de neuroanatomische herinterpretatie van Thomas J.M. Verlinden, die de klassieke scheiding tussen sympathisch en parasympathisch zenuwstelsel nuanceert op basis van morfologisch bewijs;
en (3) het recente neurofysiologische onderzoek van Liu et al. (2023, Nature), dat de complexe zenuwinnervatie van de pancreas in kaart bracht en aantoonde hoe perifere zenuwen systemisch metabolisme en homeostase beïnvloeden.

Door deze drie invalshoeken te verbinden ontstaat een geïntegreerd model van autonome regulatie waarin structuur, functie en systeemdynamiek in elkaars verlengde liggen.
Porges’ functionele hiërarchie van toestanden, Verlindens structurele multiplexiteit van zenuwvezels en Liu’s empirische mapping van orgaan-zenuwcommunicatie vormen samen een beeld van het lichaam als communicerend veld:
een verfijnd netwerk waarin veiligheid, energie, metabolisme en emotie continu op elkaar worden afgestemd.

Lees de rest via de link

Het autonome zenuwstelsel toch net een beetje anders dan gedacht oktober 14, 2025oktober 14, 2025 Evert-Jan Ilbrink 0 Comment review autonoome zenuwstelsel, Dorsale vagale complex, Milt, Nervus vagus, Pancreas, parasympathisch zenuwstelsel, Setphen Porges, sympathisch zenuwstelsel, Thomas Verlinden,...