Joyce van Helden Zorg & Uitvaart

22/11/2025

18/11/2025

Rouw verdwijnt niet, ze verandert van vorm. Soms lijkt ze stil, en dan ineens is ze er weer.
Herken jij dat gevoel? Vertel het in de reacties of deel wat jou helpt op zulke momenten.

15/11/2025

Iedereen rouwt op zijn eigen manier.
Er is geen juiste of verkeerde manier om met verlies om te gaan. Soms helpt praten, soms juist stilte.
Hoe ga jij om met rouw? Deel het in de reacties of stuur ons een bericht.

08/11/2025

https://rouwkaart.uitvaartverzorging-almere.nl/amyvanhelden

En dan kom je er opeens zelf voor te staan. Mijn moeder is gisteren onverwacht overleden.

Amy van Helden

08/11/2025

Soms vertellen mensen mij dat ze zomaar iets tegenkomen waardoor het gemis weer even dichtbij voelt. Een geur, een liedje, een foto… en ineens is diegene er weer.
Niet omdat je niet verder bent gegaan, maar omdat herinneringen blijven bestaan. Ze verstoppen zich in kleine momenten en brengen je onverwacht terug naar wat ooit was.

Rouw verdwijnt niet met de tijd, ze verandert van vorm. Herinneringen worden zachter, maar blijven waardevol. Ze helpen ons om vast te houden wat de tijd nooit kan wegnemen.

Hoe houd jij iemand in herinnering vast?
Deel het gerust hieronder. Jouw verhaal mag er zijn.

04/10/2025

Een knipoog naar boven
Lang geleden, nog voordat ik uitvaartverzorger was, begon mijn zoektocht naar wat er meer is tussen hemel en aarde. Als kind geloofde ik alleen in wat tastbaar was, maar later voelde ik dat er iets groters moest zijn. Maar wat dan? De kosmos? Een energie? Of misschien wel God? Samen met mijn vriend René besloot ik een christelijke kerk te bezoeken. Daar werden we liefdevol ontvangen door Wim en Ali.

In die periode werd René ziek. Wim, die er heilig van overtuigd was dat René veilig bij onze Heer zou aankomen, zei met een geruststellend fluitje en een knipoog naar boven: “Je weet waar je naartoe gaat, hè?”

Jaren later twijfel ik of ik wel uitvaartverzorger kan worden. Ik vraag raad aan Wim, een van de meest lieve en zachtaardige mannen die ik ken. Hij vertelt dat hij zelf brandweerman is geweest en in dat werk heel wat heeft meegemaakt. “En toch kun jij dit,” zegt hij. “Die kracht krijg je vanzelf.” Zijn woorden dragen me tot op de dag van vandaag.

Dan komt het telefoontje van zijn dochter: Wim is doodziek en heeft gevraagd of ik zijn uitvaart kan verzorgen. Natuurlijk kom ik. Bij Ali voelt het meteen weer vertrouwd. Wim is niet meer bij kennis, maar diep vanbinnen weet ik zeker dat hij wist dat ik er was.

De uitvaart is prachtig, gehouden in de kerk, met de hulp van alle lieve mensen van De Wegwijzer wordt het een prachtige dankdienst voor het leven van Wim. Hoewel Wim al twintig jaar met pensioen is, staan zijn oude collega’s met de brandweerauto klaar wanneer de rouwauto arriveert. Het is een indrukwekkend eerbetoon dat ik nooit zal vergeten.

En dan fluit ik zachtjes en geef een knipoog naar boven.
Wim en René zijn samen en ik ben precies waar ik moet zijn.

https://uitvaartverzorging-almere.nl/almere-bruist/knipoog-naar-boven/

08/09/2025

Een ster voor Carla – over kinderen betrekken bij afscheid

Veel moeders vragen zich af: moet ik mijn kind wel meenemen naar een uitvaart? Is dat niet te zwaar, te verwarrend, misschien zelfs eng?
Het verhaal van Kim en haar dochter Carla laat zien dat het ook anders kan – warm, liefdevol en op maat van een kind.

Kim is kleuterleidster. Haar vader overlijdt in het woonzorgcentrum in Almere. De laatste jaren waren voor hem niet altijd makkelijk, maar hij was een lieve opa voor vierjarige Carla. Kim wil haar dochter niet afschermen, maar juist stap voor stap meenemen in wat er gebeurt.

Ze betrekt haar bij kleine dingen die passen bij haar leeftijd. Carla maakt een tekening voor de voorkant van de rouwkaart. Ze mag de kist versieren, gewoon met stiften, alsof het een groot kunstwerk is. Tijdens de uitvaart loopt ze rond, stelt vragen, kijkt, luistert. Kim geeft eerlijke maar eenvoudige antwoorden: opa’s lichaam is hier nog, maar opa zelf is naar de wolken gegaan. Een sterretje geworden. Ze vermijdt het woord slapen, om angst voor bedtijd te voorkomen.

Door Carla te betrekken, maakt Kim afscheid nemen tastbaar en veilig. Het wordt geen geheimzinnige gebeurtenis waar Carla alleen maar omheen mag lopen, maar een ervaring waarin ze iets kan doen en begrijpen op haar eigen manier.

Weken later vertelt Carla trots dat ze de kist heeft versierd. Daarna rent ze weer naar buiten om bloemen te plukken. Het leven gaat door – maar ze draagt een helder beeld bij zich van wat er met opa is gebeurd, zonder angst of vaagheid.

De les? Betrekken kan, als het afgestemd is op je kind. Geef woorden die passen bij hun leeftijd, laat ze iets doen, en wees eerlijk. Een uitvaart kan dan juist een waardevolle herinnering worden, in plaats van een gemiste kans om samen afscheid te nemen.

https://uitvaartverzorging-almere.nl/almere-bruist/ster-voor-carla/

09/08/2025

Vakantie plannen als uitvaartverzorger is niet altijd even makkelijk. Wat doe je met je telefoon? Schakel je die door naar een betrouwbare collega? En wat als je al lopende afspraken met iemand hebt die slecht gaat? Wacht je dan tot diegene is overleden? Of draag je over aan een collega? Of verschuif je je vakantie? Kortom, best lastig als je een grote verantwoordelijkheid hebt.

Vakantie plannen als uitvaartverzorger is niet altijd even makkelijk. Wat doe je met je telefoon? Schakel je die door naar een betrouwbare collega? En wat al...

03/08/2025

Een informele uitvaart in het Grand Café van Crematorium, Begraafplaatsen & Uitvaartcentra Almere. Dankzij mijn fantastische collega's aldaar konden we Hans zijn laatste wens toch waarmaken.

Loslaten, de vrijheid tegemoet
Hans heeft twee volwassen kinderen. Zijn dochter belt mij omdat ze het einde ziet naderen en hoopt dat haar vader nog zijn wensen kenbaar wil maken.
Ik kom bij Hans thuis. Doodziek ligt hij op bed, terwijl Daniëlle en Thomas bij hem zitten.
We praten eerst wat bij, maar ik weet inmiddels dat zo’n gesprek vermoeiend kan zijn. Daarom leid ik het naar het moment dat Hans er niet meer zou zijn.

‘Het maakt me niets uit,’ zegt Hans.
‘Voor de kinderen is het wel fijn om ongeveer te weten wat jij wilt,’ antwoord ik. ‘Wil je begraven worden, of gecremeerd?’
‘Gecremeerd,’ zegt Hans toch wel stellig.
‘Oké, dat is al heel wat. En wil je een ceremonie?’
‘Ja, natuurlijk,’ zegt Hans.

Hans vertelt dat hij in Almere gecremeerd wil worden en dat iedereen die daar behoefte aan heeft welkom is. Hij woont in een sociale buurt en verwacht dat er ook wel wat buren aanwezig zullen zijn.
Ik vraag waar we de ceremonie houden. ‘In de aula? Je bent vast weleens op een uitvaart daar geweest?’
‘Of wil je het anders doen? In het Grand Café bijvoorbeeld?’
Hans knikt.

Ik schets hoe het daar kan: de gasten komen binnen, krijgen een drankje en nemen vanzelf plaats. ‘Zijn er sprekers?’
‘Jazeker,’ zegt Daniëlle. ‘We willen allebei iets zeggen.’
‘Dat is fijn,’ zeg ik. ‘Dan kan ik de sprekers aankondigen. Binnen de informele setting creëer je zo toch een ceremoniële bijeenkomst. Maar het hoeft niet; je kunt het ook gewoon laten gebeuren.’
‘Nee,’ zegt Hans, ‘dan wordt het een zootje.’
Hans weet dus toch wel wat hij wil, bedenk ik me.

‘En het tijdstip? Ochtend of middag?’
Hans prefereert de middag, in het Grand Café, met een bittergarnituur en een drankje maar het hoeft geen feestje te worden.

Hans was duivenmelker. Vogels waren zijn liefde en zijn leven. Af en toe een biertje, maar zeker niet overmatig, want Hans was sportief en zorgde goed voor zijn lichaam. Niet iemand waarvan je zou verwachten dat hij ziek zou worden. En toch slaat de kanker genadeloos toe en zit ik tegenover iemand die er straks niet meer is.

Als het eenmaal zover is, word ik gebeld door Daniëlle. ‘Papa is overleden.’
‘Och, Daniëlle, gecondoleerd met het verlies.’

We hadden natuurlijk al veel geregeld, dus dat gaf ook een beetje rust. Ik wist precies wat er moest gebeuren, en Daniëlle en Thomas wisten dat ook.

Hans ligt boven. Er is geen lift, dus we tillen hem naar beneden en leggen hem op de brancard in de auto. Daniëlle en Thomas lopen zelf voor. Een mooi moment.

Daniëlle en Thomas voelen niet de behoefte om mee te gaan naar de crematieruimte. Dat hoeft ook niet. Maar omdat het Grand Café en de nazit één ruimte zijn, moet er wel iets met de kist gebeuren om een scheiding te maken tussen de ceremonie en de nazit.

Al pratende ontstond het idee om de kist even naar buiten te brengen, in de tuin. Daar zouden twee duiven worden opgelaten, met de kist erbij. Daarna zou de kist naar binnen begeleid worden, naar de nis achter het gordijntje, zodat iedereen die vertrekt nog even rustig en persoonlijk afscheid kan nemen.

Ik vraag een mij bekende duivenmelker of hij op de dag zelf twee duiven kan brengen. Hij belooft het plechtig.

Op de dag zelf krijg ik een unheimisch gevoel. Ik app de duivenmelker nog even de locatie. Meteen krijg ik een bericht terug: hij ligt ziek in bed.

Ik ben boos. Over een half uur moeten we twee duiven oplaten — waar haal ik zo snel twee duiven vandaan?

Gelukkig heb ik waanzinnig fantastische collega’s van Crematorium Almere. Achter de schermen gaan ze meteen op zoek naar een duivenmelker.

Ik bel het nummer dat ze vinden en krijg Roy aan de telefoon. Wat een verademing. ‘Ik ben in Kortenhoef,’ zegt Roy, ‘maar ik woon om de hoek van het crematorium en ik ga meteen rijden. Ik verwacht er in een half uur, 35 minuten te zijn.’

Ietswat verlaat laten Daniëlle en Thomas aan het einde van de ceremonie ieder een duif op. Precies op het moment dat de zon doorbreekt.
Loslaten en de vrijheid tegemoet. Hoe mooi en symbolisch.

https://uitvaartverzorging-almere.nl/almere-bruist/loslaten/

28/07/2025

Onderweg naar Amsterdam voor een melding van Elly. Wat een fijne samenwerking hebben wij en wat vullen wij elkaar goed aan.