ELLIS Paardenmassage

07/11/2025

𝗠𝗶𝗷𝗻 𝘃𝗮𝗱𝗲𝗿 𝗮𝗹𝘀 𝗽𝗮𝗮𝗿𝗱

Ik zeg vrij vaak “Paarden zijn net mensen”. Meestal heeft dat betrekking op het functioneren van ons beider zenuwstelsel: nogal vergelijkbaar… Maar in dit stukje wil ik het graag hebben over kissing spine en spondylose. Want uit mijn eigen omgeving weet ik dat hoewel de oorzaak wellicht verschillend is, deze problemen zowel bij paard als mens voorkomen.

Dit stukje gaat niet over training of over behandelingen. Het gaat erover dat ik graag wil delen wat er in een lijf gebeurt in het proces van het ontstaan van kissing spine en spondylose. Proces ja, want het is er niet van de ene op de andere dag (aangeboren problemen daargelaten, want ook dat komt voor).

Mijn vader heeft de ziekte van Forestier (ook wel DISH genoemd). Dat is een ziekte die zorgt voor extra botgroei bij de aanhechting van pezen en gewrichtsbanden, vooral in de rug. Op een gegeven moment groeit dat bot tegen elkaar aan met als uiterste resultaat dat het vast groeit. Mijn vader kan onder woorden brengen hoe dat voelt in zijn lijf, iets wat paarden helaas nog niet kunnen.

𝗔𝗿𝘁𝗿𝗼𝘀𝗲
Een paar weken geleden zaten we bij de reumatoloog om de nieuwe foto’s te bespreken van mijn vaders rug en handen, de plekken waar hij het meest last heeft. Zijn handen hadden artrose: geen kraakbeen meer tussen een aantal vingerkootjes en daardoor stijfheid en pijn. Behandeling? “Niet, vooral blijven bewegen.” Ik opperde nog: glucosamine (bij paarden toch een zeer vaak geadviseerd supplement) slikken. “Mag u proberen, bij sommigen helpt het, maar het is niet bewezen”. Baf. Stof tot nadenken.

𝗦𝗽𝗼𝗻𝗱𝘆𝗹𝗼𝘀𝗲 & 𝗸𝗶𝘀𝘀𝗶𝗻𝗴 𝘀𝗽𝗶𝗻𝗲
Maar de foto’s van de rug, daar ging het vooral om. Duidelijk was te zien dat de voorzijde van zijn ruggengraat vrijwel van onder (lendenwervels) tot boven (tot aan de nek) was gefuseerd. Letterlijk. Op een paar wervels na zitten alle wervels aan de voorzijde aan elkaar vast (spondylose). Daarnaast was op de lendenwervels ook aan de achterzijde flinke botwoekering te zien en die zijn inmiddels gefuseerd (kissing spine). Met andere woorden, zijn lendenwervels zitten aan de voor- en achterkant vast en kunnen dus niet meer bewegen.

Ik was natuurlijk veel te technisch geïnteresseerd in de foto’s, tot ik me realiseerde dat het over mijn vader ging die op beeld bevestiging kreeg van zijn enorme en definitieve bewegingsbeperking in zijn rug en pijn. En dat is de reden waarom ik dit op deze pagina wil bespreken.

𝗦𝗼𝗳𝘁𝘄𝗮𝗿𝗲
Het heeft jaren geduurd voordat iemand bij mijn vader de diagnose DISH stelde, ik denk inmiddels zo’n 20 jaar geleden. De hardware consequenties heb ik hierboven besproken, luid en duidelijk zichtbaar op foto’s.

Maar ik als masseur ben natuurlijk vooral bezig met de software: de soft tissue. Spieren, ligamenten, fascia. Botten bewegen niet zonder spieren. Maar spieren doen meer. Waar mogelijk bouwen ze ook een korset op plekken waar de beweging te pijnlijk is, om die beweging te beperken.

In tegenstelling tot paarden kan mijn vader onder woorden brengen wat hij in zijn lijf voelt gebeuren. Als er tussen bepaalde wervels zoveel botgroei is dat het “bot op bot” schuurt, geeft dat veel pijn. Mijn vader voelt dan dat hij daar stijf wordt en dat zijn spieren daar lokaal aanspannen. Letterlijk lokaal, dus er ontstaat voor zijn gevoel een strakke band vanaf 2 of 3 wervels, die uitloopt naar links en rechts over zijn ribben. Die ‘band’ is de spierspanning die daar erg hoog is, wat ook niet meer met beweging is te verzachten. Dus naast de botpijn daar waar extra botgroei gaande is, ontstaat er ook spierpijn en groot ongemak in de zachte weefsels.

𝗥𝘂𝗶𝗺𝘁𝗲
Massage helpt (ik doe dat af en toe), tijdelijk, om in dat lokale gebied ruimte te verbeteren. Ik zeg bewust niet ‘beweging te verbeteren’, want als je wervels aan elkaar groeien, is daar gewoon geen sprake meer van. Maar ruimte wel: verzachting in de spieren en fascia, waar immers ook nog bloedvaten en zenuwen doorheen lopen.
Door het verzachten van die lokale band, maak je ook dat de spieren en fascia daar omheen wat meer ruimte krijgen en daardoor de rug en borstkas als geheel. Je kunt je voorstellen dat bijvoorbeeld beweging van de ribben die aan die betreffende wervels zitten ook belemmerd wordt, wat weer tot ongemak bij diep ademen leidt (mijn vader speelt bastuba 😊 ).

𝗩𝗮𝗻 𝗽𝗶𝗷𝗻 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗯𝗲𝘄𝗲𝗴𝗶𝗻𝗴𝘀𝗯𝗲𝗽𝗲𝗿𝗸𝗶𝗻𝗴
In het proces van de extra botgroei en het schuren van bot op bot, is er veel pijn. Punt. Bij mijn vader, maar dus ook bij paarden die spondylose of kissing spine in ‘the making’ hebben. De spieren spannen aan om de pijnlijke beweging te belemmeren en het gewricht te stabiliseren, en het gevolg is stijfheid en bewegingsbeperking in een grote gebied dan waar het lokale probleem speelt.

Wanneer de botten daadwerkelijk aan elkaar gegroeid zijn, verdwijnt de pijn op die plek. Dat verzin ik niet, dat zegt mijn vader. Logisch: het bot zit vast. Daardoor kunnen spieren ontspannen, want ze hoeven de pijnlijke beweging niet meer te beperken en te stabiliseren. Op dat moment krijgt mijn massage bij mijn vader een blijvender resultaat. In de zin dat de spieren zachter blijven en de lokale band verdwijnt, en de omliggende soft tissue meer ruimte krijgt om te bewegen.

Wel komt er een bewegingsbeperking voor terug: op die plek kan de ruggengraat niet meer buigen of strekken, afhankelijk of de wervels aan de voor- of achterkant (of bij paarden: aan de onder- of bovenkant) aan elkaar zijn gegroeid. Voordeel is dat er veel wervels zijn: dus als het op één plek vast zit, kunnen de omliggende wervels nog wel buigen en strekken en zo zal de bewegingsbeperking mee vallen. In het geval van paarden: met correcte training, goed passend zadel en regelmatig bodywork gericht op het ontspannen van de spieren, kan het paard goed te trainen en te berijden zijn.

𝗛𝗼𝗲 𝗲𝗿𝗺𝗲𝗲 𝗼𝗺 𝘁𝗲 𝗴𝗮𝗮𝗻?
Mijn vader heeft de pech dat zijn hele ruggengraat vastgroeit. Hij kan dus niet meer buigen of zijn rug strekken. Zijn armen boven zijn hoofd brengen is een klus. Zware dingen sjouwen een no go (het extra gewicht duwt het bot verticaal nog meer op elkaar). Lopen is niet comfortabel, zwemmen ook niet. Maar fietsen……dat doet hij elke dag! Want met fietsen bol je je rug een beetje (zoals bij paarden wanneer ze correct bereden worden) en daarmee creëer je wat ruimte in je rugspieren. Daarnaast regelmatig met de massage gun in de weer, en toch zijn rode lamp van vroeger maar weer van stal halen om zijn spieren te verwarmen.

Genezing is er niet, van de ziekte van Forestier. Van spondylose en kissing spine ook niet. Aanbevolen: rust naar behoefte, correcte beweging voor versoepeling, en pijnstilling. Interessant is dat bij mijn vader geen sprake is van een behandeling. Geen injecties, geen medicatie, niet tegen de ontsteking van de aanhechting van de pezen en ligamenten (de oorzaak bij zijn ziekte), niet tegen de botgroei, niks. Het enige is dat er wordt geëxperimenteerd (zonder succes tot nog toe) met pijnstilling. En ja…..toch die glucosamine proberen 😊

Het is een lang verhaal geworden, maar misschien vonden jullie het wel interessant om van een mens te horen wat er in een lichaam gebeurt bij spondylose en kissing spine, omdat het zo vaak voorkomt bij paarden. Ik probeer bij alles wat ik doe de stem van het paard te zijn…..en in dit geval leen ik graag die van mijn vader.

𝘈𝘧𝘣𝘦𝘦𝘭𝘥𝘪𝘯𝘨: 𝘳𝘦𝘶𝘮𝘢.𝘯𝘭 (𝘣𝘦𝘸𝘦𝘳𝘬𝘵)

31/10/2025

𝐕𝐨𝐞𝐭𝐣𝐞? 𝐆𝐞𝐞𝐟 𝐯𝐨𝐞𝐭! 𝐕𝐎𝐄𝐓!!!

Om te beginnen: dit stukje gaat over voeten geven, maar heeft op geen enkele manier de bedoeling kritiek te geven richting eigenaren en hun opvoeding in het geven van voeten door hun paard. 0. Niks. Nada. Dit stukje gaat over het voeten geven in mijn werk, en hoe ik dat gebruik. Gebruik? Yep.

Practitioners van The Masterson Method, Integrated Equine Performance Bodywork beginnen de sessie met een zogenoemde evaluatie. We voelen het lichaam af (palperen), scoren reacties op gevoeligheid (van 1 t/m 3) en nemen daarin ook de buigpezen en gewrichten in de benen mee. Geen buigproeven, alleen gevoeligheid checken.
Daarvoor til ik dus de benen op: linksvoor, rechtsvoor, rechtsachter, linksachter. En ik dacht dat het misschien leuk is eens te vertellen wat we allemaal uit het vragen van de benen kunnen halen (sorry voor de lap tekst….iets voor een regenachtige zondagmiddag misschien…).

Ten eerste, natuurlijk, de ‘technische’ informatie. We checken de pezen en gewrichten op gevoeligheid. Gevoeligheid betekent dat er iets is wat nu speelt. Dit in tegenstelling tot restrictie, wat in de loop der tijd ontstaat als een gevoeligheid of ongemak ervoor zorgt dat het brein dat lichaamsdeel gaat ontlasten en minder graag gebruikt.

Maar er is meer wat ik uit het voeten vragen haal. Op het moment dat ik het been aanraak, weet het paard al wat ik vraag, hij is niet gek. Dat wil niet zeggen dat hij meteen reageert. Daar komt de titel van dit stukje vandaan. Als het even duurt, gaat de eigenaar (geeft niks, ik snap dat helemaal!) het paard opdracht geven het been op te tillen. Doorgaans vraag ik dat niet te doen. Het gaat mij namelijk niet om de gehoorzaamheid van het paard. Het gaat mij om belangrijke informatie én het vormt de basis voor de vertrouwensrelatie tussen het paard en mij.

𝗟𝗶𝗻𝗸𝘀 𝗼𝗳 𝗿𝗲𝗰𝗵𝘁𝘀
Geeft het paard het ene been makkelijker dan het andere? Komt dat door moeite met dat ene been? Is het zoeken naar de balans van een driepootskrukje voordat dat ene been omhoog kan? Of zet liever niet het gewicht op het andere been? Stel je hebt een blessure rechtsvoor gehad. Daardoor ben je linksvoor meer gaan belasten. Dat been is je steunpilaar geworden. En dan komt er zo’n wijfie dat uitgerekend dat linkerbeen onder je vandaan wil halen. No way. Ik snap dat. Geen probleem, doen we eerst rechts…. Maar dan bepaalt het paard! Ja, inderdaad, het paard bepaalt.

𝗩𝗲𝗿𝘁𝗿𝗼𝘂𝘄𝗲𝗻
Vertrouwt het paard mij genoeg om het been te geven? Als ik vaker bij een paard kom, kent hij mij. Maar de eerste keer, misschien de eerste twee keer, is het een kennismaking. Na alle mensen die het paard al aan zijn lijf krijg in zijn leven (als je het op een rijtje zet, zijn dat er echt heel veel), ben ik er wéér één. “Waarom zou ik zomaar even mijn vluchtvehikels aan jou overdragen? Ik kijk wel 3x uit!” Volkomen logisch, lukt het niet direct, dan proberen we het later als we elkaar een beetje kennen gewoon nog eens.

𝗪𝗶𝗲 𝗯𝗲𝗻 𝗷𝗶𝗷?
Checkt het paard wat voor vlees hij in de kuip heeft met mij? Aansluitend op het voorgaande waarin het paard zelf niet kwetsbaar wil zijn, kent het paard mij ook gewoon als mens niet. Dus wat doe ik als hij niet ‘gehoorzaamt’ door het been te geven? Word ik boos, ongeduldig? Ga ik roepen? Geef ik een hort tegen de schouder? Ga ik sjorren aan het been? Het paard ‘leert’ van mijn reactie en dat bepaalt veel van het verdere verloop van de sessie (spoiler alert…..ik doe niks van dat al)

𝗪𝗲𝗹𝗸 𝗯𝗲𝗲𝗻?
Weet het paard überhaupt het juiste been te ‘vinden’? Hoe is het gesteld met de proprioceptie, het bewustzijn van het lichaam in de ruimte, het contact met lijf en leden? Ik vraag de benen in een specifieke volgorde, die kan afwijken van de normale bij hoeven uitkrabben. Kan het paard dan het juist been vinden waar ik het zenuwstelsel naartoe dirigeer met mijn tikje tegen het been? Of probeert hij wat uit in de hoop dat op een gegeven moment het goed been erbij zit?

𝗢𝗽𝗲𝗻 𝗺𝗶𝗻𝗱?
Heeft het paard een open mind om de dingen een beetje anders te doen dan anders? Er zijn soms complete rituelen ontstaan om hoeven uit te krabben. Een snoepje, een vaste volgorde, een bepaald plekje kriebelen, een kneepje her of der, een geluidje, je verzint het en het komt voorbij. Nogmaals, geen kritiek, doe het zoals jij en je paard het lekkerst samenwerken. Maar ik doe dat doorgaans niet. Heel soms bij heel jonge paarden die nog te weinig levenservaring hebben, maar dat is echt de uitzondering.

Ik ben overtuigd van de intelligentie van paarden. Dat ze op het moment dat ik naast een been ga staan en die aantik, weten wat er van ze verwacht wordt. Een ritueel is eigenlijk een soort Pavlov-reactie, een onbewuste reflex: stimulus (ritueel) – respons (been omhoog). Ik wil graag dat in onze sessie het paard bewust is van zijn lichaam en actief mee doet en durft te voelen. Dat been optillen – niet als reflex maar als eigen bewust uitgevoerde actie – is daarvan het begin. Dat kost soms even tijd. Geeft niks, ik heb geen horloge, neem nog een bakkie.

𝗧𝗼𝘁 𝘀𝗹𝗼𝘁
Soms geeft een paard zijn voeten aan het begin helemaal niet. Is dat een probleem? Nee. Ten eerste heb ik genoeg tools om van alles met de voorhand te kunnen doen zonder een been op te tillen. En ten tweede kan het een vertrouwenskwestie zijn, wat zich later in de sessie vanzelf oplost.

Soms geeft een eigenaar aan dat een paard moeite heeft met de achterbenen optillen of kan uithalen. Dat is belangrijke informatie voor een bodyworker en een verstandige waarschuwing. Toch zie je ook vaak dat het uiteindelijk minder een probleem vormt dan verwacht. Dat komt omdat we dan al een goed uur ofzo bezig zijn met letten op de kleinste reacties van het paard en bewust waarnemen waar het voor het paard moeilijk wordt. We worden zachter als het lastig blijkt, we helpen het paard zelf spanning op te oplossen. Tegen de tijd dat we bij de achterbenen zijn, is er vertrouwen, rust, verzachting. Dat is een mooi proces. Ik geniet er nog altijd van.

𝗩𝗿𝗮𝗴𝗲𝗻, 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗻𝗲𝗺𝗲𝗻
Kortom, paardenbenen optillen, we doen het dagelijks. Voor mij persoonlijk is de regel: ik vraag het been, maar ik néém het nooit. Als het paard het eenmaal heeft geleerd te doen, geef het dan ook de kans om zelf actief mee te doen. Het geeft weer een extra dialoog in de omgang met elkaar en dat is toch het leukste wat er is!

11/10/2025

Persoonlijke ruimte? Wat is dat?
Ik ♥️ van werken in de kudde....

10/10/2025

Omdat ik gek ben op slow television..... :-) En omdat ik grote bewondering heb voor hoe lichamen functioneren.....en omdat ik niet mordicus tegen aanpassingen aan dat lichaam ben als ze noodzakelijk zijn......maar wel alleen dán......

07/10/2025

𝗗𝗲 𝘀𝗺𝗶𝗲𝗰𝗵𝘁𝗲𝗻

Altijd leuk als wetenschappelijke instanties op basis van onderzoek conclusies trekken die de meeste mensen met paarden al lang weten (en degenen die werken met R+ en R- training helemaal). Maar ik houd enorm van wetenschap, dus ik vond het leuk een artikel dat ik hierover vond even te vertalen en te delen. Onderschat je paard nooit! :-) Het zijn nét mensen.....

Veel leesplezier (en ik moest ook een beetje glimlachen)

================================

Paarden zijn veel slimmer dan we dachten, beweren onderzoekers, nadat een onderzoek onthulde hoe ze hun aanpak van een spel slim aanpasten om met de minste inspanning de meeste beloningen te krijgen.

Paardenwetenschappers van Nottingham Trent University wilden meer te weten komen over de manier waarop paarden leren, omdat deze kennis kan worden gebruikt om ze diervriendelijker te trainen en hun welzijn te verbeteren.

Het team ontwikkelde een taak waarbij paarden een kaart met hun neus aanraakten om een ​​beloning te krijgen – maar maakte de taak geleidelijk uitdagender.

In de volgende fase kregen paarden geen beloning als ze de kaart aanraakten terwijl een lampje áán was, maar wel als ze de kaart aanraakten terwijl een lampje uit was.

Alle paarden hadden moeite met deze taak, zo suggereerde het onderzoek. Ze raakten de kaart lukraak aan, ongeacht of het lampje aan of uit was, en werden nog steeds regelmatig beloond voor al hun correcte antwoorden.

In de laatste fase introduceerden de onderzoekers echter een 'straf' voor het aanraken van de kaart terwijl het lampje aan was. De 'straf' was een time-out van tien seconden waarin ze het spel niet konden spelen of een beloning konden ontvangen.

Wat het team ontdekte, was een plotselinge en zeer significante afname van fouten bij alle betrokken paarden: ze begonnen opeens het spel correct te spelen door de kaart alleen op het juiste moment aan te raken om hun beloning te krijgen.

𝗖𝗼𝗻𝗰𝗹𝘂𝘀𝗶𝗲
De onderzoekers dachten eerst dat de paarden het spel niet leken te begrijpen. Maar bedachten nu dat het mogelijk is dat de paarden het spel de hele tijd wél begrepen, maar gewoon een manier hadden gevonden om het te spelen zonder dat ze enorm moesten opletten.

Ze geloven dat dit wijst op een hoger niveau van cognitieve verwerking dan voorheen mogelijk werd geacht, omdat ze in staat waren om direct van strategie te wisselen en zich anders te gedragen zodra er een risico bestond dat iets van hen werd afgenomen.

Deze aanpak vereist dat het paard vooruitdenkt, zeggen de onderzoekers, en is zeer doelgericht, waarbij paarden zich moeten concentreren op wat ze willen bereiken en de stappen die ze daarvoor moeten nemen.

Dit, zo stellen ze, is iets waarvan voorheen werd gedacht dat het de cognitieve capaciteiten van een paard te boven ging.

"In eerste instantie ontdekten we dat paarden de kaart steeds maar weer bleven aanraken, omdat ze zich waarschijnlijk realiseerden dat ze met minimale mentale inspanning toch een regelmatige beloning zouden krijgen", aldus hoofdonderzoeker Dr. Carrie Ijichi. Ze zei: "Er was geen prijskaartje verbonden aan lukraak slaan, soms loonde het, soms niet. Toen we echter een prijskaartje aan hun fouten toevoegden, konden ze het spel meteen begrijpen en goed spelen."
"Paarden zijn geen natuurlijke genieën, ze worden als middelmatig beschouwd, maar deze studie toont aan dat ze niet gemiddeld zijn en cognitief zelfs verder ontwikkeld zijn dan we denken."

De onderzoekers denken nu dat paarden mogelijk een vorm van leren kunnen gebruiken die 'modelgebaseerd leren' wordt genoemd, waarvan men dacht dat die te complex voor ze was. Dit zal ons nu helpen hun gedrag en vaardigheden veel beter te begrijpen.

"Het is fascinerend omdat ze een zeer onderontwikkelde prefrontale cortex hebben, wat doorgaans de reden is dat we dit soort vooruit denken bij mensen zien. Dit betekent dat paarden een ander hersengebied moeten gebruiken om een ​​vergelijkbaar resultaat te bereiken, en dit leert ons dat we geen aannames moeten doen over dierlijke intelligentie of bewustzijn op basis van de vraag of ze net zo 'gebouwd' zijn als wij."

Onderzoeker Louise Evans, verbonden aan de School of Animal, Rural and Environmental Sciences van Nottingham Trent University, zei: "We verwachtten dat de prestaties van paarden zouden verbeteren toen we de time-out introduceerden, maar waren verrast door hoe direct en significant de verbetering was."

"Dieren hebben normaal gesproken meerdere herhalingen van een taak nodig om geleidelijk nieuwe kennis te verwerven, terwijl onze paarden direct verbeterden toen we een kostenfactor voor fouten introduceerden. Dit suggereert dat de paarden de spelregels al die tijd al kenden."

Het onderzoek is gepubliceerd in het tijdschrift Applied Animal Behaviour Science. (https://ap.lc/PAkFe)

Door Dave Rogers | Gepubliceerd op 12 augustus 2024
Bron: https://ap.lc/sbxBu

Horses are a lot smarter than previously believed, researchers argue, after a study revealed how they cleverly adapted their approach to a game in order to get the most treats for the least effort.

01/10/2025

Lieve klanten (en andere volgers),

Graag jullie aandacht voor onderstaand bericht over de gevolgen van nieuwe kaders die zijn opgesteld voor het doen van bodywork met paarden.
De link naar de nieuwe kaders staat in het bericht hieronder; lees het alsjeblieft even goed door. Ook de Vereniging Paardensport Masseurs Nederland communiceert hierover.

Als Masterson Method practitioner, sportmasseur en myo-fascial release therapeut besteed ik veel tijd aan bijscholingen, cursussen, boeken en allerhande bronnen om mijn kennis en ervaring zo up to date mogelijk te houden, te verbreden en te verdiepen. Daarmee doe ik alles wat binnen mijn mogelijkheden ligt om goed voor jullie paarden te zorgen en door te verwijzen als dat wijs is.

Met de nieuwe kaders kan het zijn dat mijn gebruikelijke aanpak en meepuzzel-liefhebberij bij vraagstukken een andere vorm moet krijgen. Ik blijf echter altijd luisteren naar jouw paard en wat hij te vertellen heeft, dat zal nooit veranderen :-)

Tot snel!
Ellis

𝗡𝗶𝗲𝘂𝘄𝗲 𝗸𝗮𝗱𝗲𝗿𝘀: 𝗪𝗮𝘁 𝗺𝗮𝗴 𝗲𝗲𝗻 𝗠𝗮𝘀𝘁𝗲𝗿𝘀𝗼𝗻 𝗠𝗲𝘁𝗵𝗼𝗱 𝗰𝗲𝗿𝘁𝗶𝗳𝗶𝗲𝗱 𝗽𝗿𝗮𝗰𝘁𝗶𝘁𝗶𝗼𝗻𝗲𝗿?
Sinds 2013 hebben we in Nederland de Wet Dieren waarin o.a. staat wie welke behandelingen mag uitvoeren. Op de wet is tot nu toe nauwelijks tot niet gehandhaafd en in de afgelopen 12 jaar zijn er nogal wat (vrije) beroepen voor het behandelen van dieren ontstaan.

Nu heeft de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) nieuwe kaders gepubliceerd rondom het behandelen van dieren.
Mogelijk hebben jullie al iets voorbij zien komen op de socials, want sinds recente publicatie van de nieuwe kaders verschijnen er steeds meer berichten.
Dit is de link naar de kaders die de NVWA heeft gepubliceerd:
https://ap.lc/xZdgZ

𝗞𝗼𝗿𝘁 𝘀𝗮𝗺𝗲𝗻𝗴𝗲𝘃𝗮𝘁:
Diergeneeskundigen (dierenarts, dierfysiotherapeut, paraveterinair) behandelen aandoeningen en voeren medische therapieën uit zoals dry needling, laser, osteopathie, craniosacraal-therapie en chiropractie.
Masseurs mogen een gezond dier masseren, bijvoorbeeld een dier dat actief is in de sport. Zij kunnen zo helpen om een dier gezond te houden.

𝗪𝗮𝘁 𝗯𝗲𝘁𝗲𝗸𝗲𝗻𝘁 𝗱𝗶𝘁 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲 𝗠𝗮𝘀𝘁𝗲𝗿𝘀𝗼𝗻 𝗠𝗲𝘁𝗵𝗼𝗱 𝗣𝗿𝗮𝗰𝘁𝗶𝘁𝗶𝗼𝗻𝗲𝗿 𝗶𝗻 𝗡𝗲𝗱𝗲𝗿𝗹𝗮𝗻𝗱?
Als MMCP-ers werken wij al volgens de aangescherpte kaders. Wij werken met gezonde dieren. Wij maken gebruik van communicatie met het paard, op basis waarvan wij met lichte aanraking en beweging in ontspannen toestand het zenuwstelsel van het paard activeren. Het paard laat hierdoor spanning los die is opgeslagen in zachte weefsels. Dit leidt tot verbetering van de bewegingsruimte in de gewrichten, wat preventief werkt voor het ontstaan van blessures en wat het welzijn en de prestaties ondersteunt.

𝗪𝗮𝘁 𝗱𝗮𝗮𝗿𝗯𝗶𝗷 𝗯𝗲𝗹𝗮𝗻𝗴𝗿𝗶𝗷𝗸 𝗶𝘀
We stellen geen diagnoses en verrichten geen diergeneeskundige handelingen. Signaleren we pijn, een blessure of ziekte? Dan verwijzen we altijd door naar een dierenarts.

Is het paard onder behandeling van een dierenarts, dan gaan wij niet met dat paard aan het werk, tenzij de dierenarts daar schriftelijk toestemming toe geeft.

𝗦𝗮𝗺𝗲𝗻𝘄𝗲𝗿𝗸𝗶𝗻𝗴 𝗶𝘀 𝗱𝗲 𝘀𝗹𝗲𝘂𝘁𝗲𝗹
Diergeneeskundigen behandelen aandoeningen. Wij als MMCP-ers helpen juist problemen te voorkomen. Mede dankzij onze communicatie met het paard, hebben we een belangrijke functie om signalen van een (opkomende) blessure te herkennen, ook als een eigenaar die misschien (nog) niet heeft waargenomen.

𝗘𝗿 𝘇𝗶𝗷𝗻 𝗻𝗼𝗴 𝘃𝗿𝗮𝗴𝗲𝗻
Hoewel de kaders die het NVWA nu schept duidelijkheid geven, roepen ze ook nogal wat vragen op.

We begrijpen dat duidelijkheid heel belangrijk is, zowel voor bodyworkers als voor eigenaren. We houden jullie daarom op de hoogte als er verdere ontwikkelingen zijn of aanvullingen of wijzigingen op bovenstaande post.

Samen staan we sterk voor het welzijn en de gezondheid van onze paarden!

Bij de NVWA krijgen we regelmatig de vraag wie een bepaalde behandeling bij een dier mag uitvoeren. Een voorbeeld: mag iedereen een paard masseren of moet je daarvoor dierenfysiotherapeut zijn? En hoe zit het met dry needling? Op deze pagina noemen we enkele voorbeelden en leggen we uit hoe het zit.

27/09/2025

Goed om zoveel mogelijk te delen... Voor met name regio Woerden-Bodegraven: houd je paard in de gaten!

Paardenartsen uit Woerden waarschuwen voor een raadselachtige aandoening bij paarden. Op zeker zes locaties in Haastrecht, Bodegraven, Oudewater en Benschop zijn dieren getroffen door plotselinge zweren en korsten op de lippen en neusvleugels. Naar de oorzaak wordt onderzoek gedaan. Ook is nog niet....

20/09/2025

𝗣𝗶𝘀𝘃𝗿𝗼𝘂𝘄

“Het is gewoon vrouwengedrag hoor.”

“Ze doet altijd zo lelijk naar andere mensen, maar ja, dat hoort gewoon bij haar, echt een vrouw.”

“Ik merk het meteen als ze weer zo’n bui heeft, dan is ze niet te genieten.”

“Ik mag nergens aankomen, ze schopt gewoon naar me als ik de riem strakker doe of haar buik aanraak”.

Beetje vreemde teksten wel toch? Ja, maar vervang het woord ‘vrouw’ met ‘merrie’ en dan komt het al een stuk ‘normaler’ over. Ik hoor ze bijna dagelijks.

Er zijn weinig zaken waar ik een zeer sterke aversie (ik zeg het netjes) tegen heb, maar ik vlieg inwendig acuut in de virtuele gordijnen als iemand zegt “het is gewoon merriegedrag”.

Neen. Gedrag bij paarden is altijd een weergave van wat ze willen zeggen. En als een merrie te veel last van haar lijf heeft om überhaupt gepoetst of gezadeld te worden, dan wil ze wat duidelijk maken. Onze taak om uit te vogelen wat dan. Maar het “hoort” niet bij haar.

Goed, tot zo ver mijn mening. Over naar mogelijkheden tot verbetering.

Je wilt natuurlijk dat je merrie zich goed voelt, dat spreekt voor zich. Vaak zoeken we verlichting van de klachten in supplementen en soms door de arts verstrekte medicatie. Soms helpt het, soms nauwelijks. Je hebt misschien al laten checken of er inwendig problemen zijn die de grote gevoeligheid, onregelmatige hengstigheid, enorme hormonale schommelingen en wat dies meer zij kunnen verklaren. Gedraaide eierstokken, cystes, baarmoederontsteking; het komt allemaal voor en dat wil je uitsluiten.

We gaan er voor dit stukje even vanuit dat ze helemaal gezond is. Waar zit het hem dan in?

𝗜𝗻𝘃𝗹𝗼𝗲𝗱 𝘃𝗮𝗻 𝘀𝘁𝗿𝗲𝘀𝘀 𝗼𝗽 𝗵𝗼𝗿𝗺𝗼𝗻𝗲𝗻
Wat wel eens wordt vergeten, is de factor stress. Aanhoudende stress betekent onder andere een te hoog cortisolgehalte en schommelingen in oestrogeen en progesteron. Oftewel, een hormonale onbalans. En dat leidt tot allerlei problemen, zoals stijve spieren, pijnlijke gewrichten, darmklachten, slaapgebrek, weinig veerkracht, slecht informatie opnemen...de lijst is eindeloos. Je kunt deze klachten fysiek niet zien en paarden kunnen er niks over zeggen, maar je kunt wel het gedrag opmerken wat daaruit volgt.

Stress wordt niet per se door grote trauma’s veroorzaakt. Het is vaak juist een optelsom van kleinere issues, zoals een zadel dat knelt, training die verwarrend is, een pijnlijke buik omdat het voedsel niet optimaal is, een te korte weidegang, slaapgebrek vanwege drukte op stal, een irritante buur in de box naast je, pijnlijke hoeven, een zere kies et cetera.

Kleine, vaak zelfs onopvallende probleempjes. Maar samen stapelen ze op totdat het paard méér te verwerken krijgt dan hij of zij aankan. En dan? Dan krijg je een paard die boos is, op jou, op de wereld, op andere paarden. En als het dan een merrie is, dan kan ze maar zo het label pismerrie krijgen….. (geloof me, ik kom ook hele boze ruinen tegen, maar ik hoor nooit pisruin).

𝗡𝗼𝘂, 𝗲𝗻 𝘄𝗮𝘁 𝗻𝘂 𝗱𝗮𝗻?
Als je nou zo’n merrie hebt die boos is op de wereld, kijk zeker naar de mogelijke oorzaken in de voorplantingscyclus, maar kijk óók naar de grote en kleine factoren in haar leven die stress kunnen veroorzaken. Dat doe je al, dat weet ik, maar het kan nooit kwaad er nog eens met verse ogen naar te kijken. Gezond voer, voeten, gebit, zadel, buren, onrust, tocht….

𝗥𝗼𝘂𝘁𝗶𝗻𝗲 𝗲𝗻 𝗿𝘂𝘀𝘁
En…..wat écht een verschil kan maken, is routine en rust in het werk. Consistente, doordachte trainingen zónder druk en zonder conflict verlagen het cortisolniveau. Het lichaam kan herstellen en spieren kunnen opbouwen en weer soepel worden, gewrichten bewegen daardoor makkelijker en de stabiliteit in het lichaam wordt beter. Het verlagen van het cortisolniveau door het wegnemen van stressfactoren brengt het lichaam, en daarmee de hormoonbalans tot rust.

Pismerries worden niet zo geboren. Ze worstelen met stress, onbalans, hun lijf, hun leven. Dus ze hebben jou nodig. Creëer harmonie voor je paard. Niet door te accepteren dat ze nu eenmaal zo is, maar door haar te helpen zich beter te voelen in haar lichaam en zich veilig te voelen in haar wereld.
Goh…..eigenlijk precies wat je als vrouw ook zou willen…..

28/07/2025

𝗡𝘂 𝗼𝗼𝗸 𝗼𝗳𝗳𝗶𝗰𝗶𝗲𝗲𝗹.....: 𝗲𝗲𝗻 𝗽𝗮𝗮𝗿𝗱 𝗶𝘀 𝘃𝗮𝗻 𝘄𝗮𝗮𝗿𝗱𝗲

Er is een vernieuwde 'Gids van goede praktijken'. De ondertitel is 'Leidraad voor het houden van en de omgang met paarden'.

En nee. Ik ben het niet 100% eens met de inhoud.

Maar ja. Het is een verbetering van eerdere versies én concreter.

Vooral; het is een minimum aan paardenwelzijn waar álle locaties waar paarden staan over kunnen worden aangesproken.
Dat betekent dat je iets van gewicht in je handen hebt om het welzijn van je paard te bewaken en te verbeteren, of je nou op een professionele stal of bij de hobbyhouder staat.

Je kunt ermee naar je staleigenaar als je paard te weinig ruwvoer krijgt.
Je kunt ermee naar buren of gemeentes als je een tijdelijke schuilmogelijkheid wilt maken wanneer een permanente niet is toegestaan.
En zelfs kun je op basis hiervan bij misstanden vragen om handhaving, omdat het door officiële instanties wordt gebruikt als richtlijn wat ‘goede zorg’ inhoudt.

𝗪𝗮𝗮𝗿𝗱𝗲𝘃𝗼𝗹 𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝘄𝗮𝗮𝗿𝗱𝗲
Wat ik persoonlijk wel écht een meerwaarde in deze versie vind, is een nieuw element. Op één staat, dat het paard waardevol en van waarde is, ongeacht van wat hij kan doen voor en met de mens.

Citaat uit de 'Gids voor goede praktijken':
"𝘋𝘪𝘵 𝘣𝘦𝘵𝘦𝘬𝘦𝘯𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘱𝘢𝘢𝘳𝘥 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘣𝘳𝘶𝘪𝘬𝘴𝘰𝘣𝘫𝘦𝘤𝘵 𝘮𝘢𝘨 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘩𝘢𝘯𝘥𝘦𝘭𝘥, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘢𝘭𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘻𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘳𝘦𝘤𝘩𝘵 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘰𝘱 𝘳𝘦𝘴𝘱𝘦𝘤𝘵, 𝘻𝘰𝘳𝘨 𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘴𝘤𝘩𝘦𝘳𝘮𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘰𝘯𝘳𝘦𝘥𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘢𝘥𝘦 𝘰𝘧 𝘭𝘪𝘫𝘥𝘦𝘯. 𝘏𝘦𝘵 𝘸𝘦𝘭𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘱𝘢𝘢𝘳𝘥 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘨𝘦𝘸𝘢𝘢𝘳𝘣𝘰𝘳𝘨𝘥 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯, 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘱𝘭𝘦𝘻𝘪𝘦𝘳 𝘰𝘧 𝘯𝘶𝘵 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘮𝘦𝘯𝘴, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘰𝘬 𝘰𝘮𝘥𝘢𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘱𝘢𝘢𝘳𝘥 𝘳𝘦𝘤𝘩𝘵 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘰𝘱 𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯𝘯𝘪𝘯𝘨 𝘷𝘢𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘢𝘳𝘥𝘦 𝘦𝘯 𝘪𝘯𝘵𝘦𝘨𝘳𝘪𝘵𝘦𝘪𝘵."

Hoera!

Het is geen definitieve versie; deze gids verandert voortdurend door voortschrijdend inzicht, en die inzichten landen nou eenmaal eerder bij de één dan bij de ander. Maar er zijn veel hippische koepelorganisaties en brancheverenigingen bij betrokken om dit document vorm te geven, dus het heeft draagvlak en instemming van velen.

Lees het eens door, je paard zal je er dankbaar voor zijn.
Enne......is het allemaal dik voor elkaar bij jou op stal? Geef je stalbeheerder dan ook eens een dikke pluim! Die mensen werken er hard voor....

Link naar de nieuwe gids: https://ap.lc/GSiDE

23/07/2025

Je hebt uitdagende paarden.......en je hebt.....UITDAGENDE paarden.....

In oktober 2019, vlak voor mijn certificering als Masterson Method practitioner, maakte ik kennis met Corcovado en zijn onverschrokken mens Lilian. Ze hadden mij "gewonnen" bij een loterij, en ik kwam dus als de prijs langs.

Corco had een mening. En die liet hij weten ook. "Geen ge********er aan mijn lijf!" Maar als vers uit het ei kruipend Masterson-kuiken (gelukkig was ik al wel een paar jaar sportmasseur en myo-fascial release therapeut) gaf ik niet zomaar op. En Lilian ook niet. En Corco ook niet!

Nu zijn we jaren verder, Corcovado loopt de sterren van de hemel op weg naar de Grand Prix en is een getrainde, gezonde en happy atleet. Al snel leerde hij dat ik echt zijn mening en gevoeligheden respecteer en daardoor kan ik eigenlijk alles met hem doen in een behandeling. Maar hij heeft ook zo zijn plekjes waar het altijd wat lastiger is.

Bij zo'n paard met gebruiksaanwijzing én mening kun je dus als eigenaar en masseur zo trots als een pauw zijn als hij opeens besluit dat zelfs het masseren van de 'moeilijke plekjes' eigenlijk best wel lekker kan zijn. Kijk hem nou!

Volharding, respect, vertrouwen, het zijn allemaal makkelijk gezegde woorden, maar breng het maar eens dagelijks in praktijk. Lilian & Corco doen dat, en ik vind het echt heel leuk om ze eens in het zonnetje te zetten, dat mooie stel :-)

🥰