22/05/2017
Verbondenheid….
X. heeft een stotterprobleem: om ‘met alle geweld’ te voorkomen dat hij in gezelschap stottert, bouwt hij veel spanning op en begint juist daardoor te stotteren…..een vicieuze cirkel ontstaat.
Als kind werd hij hierom gepest, viel hij buiten de groep en leerde zodoende om ‘het alleen te klaren’.
Ik vraag hem vervolgens om een spannende oefening te doen: zittend in een stoel zichzelf achterover laten vallen op een matras. Bij zijn eerste pogingen ‘schakelt hij zichzelf uit’ op het moment suprême: hij voelt even niks tijdens het val-moment -als de spanning te hoog wordt- en valt op een harde, schokkerige manier op de matras. Wanneer ik vervolgens achter hem ga staan en hij op afstand contact met me voelt, valt hij zachter en verwondert zich bovendien over het feit dat hij het hele valtraject kon blijven voelen wat er gebeurde. Dan realiseert hij zich dat hij als kind de verbondenheid met en de steun van zijn moeder gemist heeft. Hij voelde zich er met zijn stotteren niet alleen op school, maar ook thuis alleen voor staan. Dat raakt hem en mij.