
24/05/2024
We moeten doorgaan
Ik krijg spontaan Ramses in mijn hoofd, maar het blijkt dat hij dit zinnetje geen enkele keer zingt. Het zegt iets over mij dat in mijn hoofd ‘we zullen doorgaan’ is vervangen door ‘we moeten doorgaan’.
Maar terug naar het zinnetje ‘we moeten doorgaan’. Het is een zinnetje dat diep in mij verankerd zit. Het niet willen overkomen als slachtoffer, zwak, zielig, noem maar op, maakt dat ik een beetje ben doorgeslagen naar de andere kant. Ik moet sterk zijn, mag niet opgeven, ik moet doorgaan.
Tot het niet meer gaat. Het lichaam zegt intussen nee via meerdere kanalen. Dan ga je naar de dokter en hoop je dat hij een wondermiddel heeft waarmee alles met een paar pillen is opgelost, zodat je weer kunt doorgaan.
Op dit moment heb ik dit punt bereikt. Dat ik moet erkennen dat ik even niet kan en ook wil kan doorgaan. Toen ik me uiteindelijk ziek meldde had ik een gevoel van falen en schuldgevoel, maar ik word juist door veel mensen gecomplimenteerd dat ik stop met doorgaan en tijd en ruimte neem voor mezelf.
Echt leuk is het overigens niet, stoppen met doorgaan. Alles waar ik zo hard voor aan het wegrennen was, heeft me inmiddels ingehaald. En ondanks grote vermoeidheid komt mijn lichaam ook niet ineens tot rust, na altijd maar te zijn doorgegaan met doorgaan.
Ook onze samenleving is sterk gestoeld op het doorgaan. Los van dat we niet veel bezig zijn met voelen, nemen we er ook weinig tijd voor. Zelfs rouwverlof is vaak maar één week. The show must go on.
Toch nog even terug naar wat Ramses zingt. ‘We zullen doorgaan. Tot we samen zijn.’ Daar maak ik nu van: ‘ik zal doorgaan met rust nemen tot ik en mijn delen weer samen zijn’.
Lees meer op www.achterdekim.nl