
24/04/2025
Vrijdag 24 april 2015.
De zon scheen zachtjes door de ramen. Ik herinner me nog hoe mijn hart sneller klopte van een mengeling van spanning, vreugde en diepe dankbaarheid. Die dag opende ik, feestelijk en officieel, met honderdtwintig man de deuren van MonFaraz.
Wat begon als een droom, gevormd in de stilte van mijn eigen groei, werd werkelijkheid.Er was een rode loper en ik hield een toespraak.
Maar wat het echt droeg, was de oprechte intentie en het stille vertrouwen dat dit het juiste pad was.
Ik wist toen nog niet dat ik vrouwen uit alle hoeken van het land – en zelfs daarbuiten – zou mogen begeleiden. Vrouwen met pijn en kracht tegelijk. Vrouwen die voelden: er moet meer zijn dan pleasen, aanpassen en overleven.
Wat ik in die tien jaar leerde?
Dat heling zelden begint met grote gebaren.
Het begint op het moment dat een vrouw besluit dat haar grenzen ertoe doen.
Wanneer ze zichzelf niet langer wegcijfert,
maar kiest om aanwezig te zijn — volledig, met alles wat ze is.
In de stilte waarin ze zichzelf eindelijk hoort.
In de moed om niet alleen te helen, maar ook te herinneren wie ze altijd al was.
Daar begint de ware beweging.
MonFaraz is geen bedrijf geworden. Het is een thuis, een plek waar wetenschap en geloof hand in hand gaan.
Waar angst ruimte mag maken voor hoop.
En waar grenzen niet scheiden, maar beschermen.
Een plek waar ik elke dag opnieuw leer. Ook als ondernemer. Want ondernemen is meer dan enkel een pad van zakelijk succes; het is een pad van persoonlijke groei, van doorzetten wanneer het moeilijk is, van vertrouwen wanneer de toekomst onzeker lijkt. Het vraagt van mij om elke keer opnieuw mijn grenzen te verleggen, te reflecteren op mijn keuzes en altijd trouw te blijven aan mijn missie.
10 jaar later sta ik hier met nog steeds diezelfde dankbaarheid in mijn hart.
Of je nu pas net MonFaraz ontdekt hebt of al jaren met me meewandelt — dank je dat je er bij bent.♥️
Met warme dankbare groet,
FatimaZohra