
10/09/2025
Ouderschap in de sneltrein - over volle agenda’s en lege lijven.
4 minuten geleden
2 minuten om te lezen
Lieve ouders,
Soms vraag ik me af: welk voorbeeld geef ik mijn kind eigenlijk? We leven in een wereld die doordraait, 24/7, en waar de snelheid vaak als normaal wordt gezien. Natuurlijk, een beetje overlevingsenergie kan geen kwaad. Maar wat leren we onze kinderen als hun dagen zo vol zijn dat er nergens meer een gaatje zit om even te landen?
Ik kijk naar mijn eigen dochter. Het nieuwe schooljaar is nog maar net van start gegaan en haar week zit alweer overvol: een kinderfeestje op maandag, een uitgestelde wandelvierdaagse (vorig schooljaar zat al te vol), zaterdag een slaap–nou ja, vooral géén slaap–feestje. Plus pianoles, dansles, puppy cursus met haar nieuwe hond, naailes en speeldates, die ik inmiddels heb afgezegd. Hockey hebben we een jaar eerder al laten gaan. Maar toch: nog steeds geen dag om te lummelen, nietsdoen te ontdekken, of gewoon maar wat rond te dwalen.
En dan voel ik in mijn lijf: het gaat hier niet alleen om drukte. Het gaat om iets subtielers. Als we onze kinderen voortdurend bezig houden, leren ze niet alleen dat “meer beter is”, we leren ze ook hun eigen lichaam te negeren. Want het lijf heeft cycli nodig: spanning én ontlading, activiteit én herstel. Zonder dat, raken hoofd, hart en handen uit de pas. Ze kunnen dan nog wel lachen en rennen, maar ergens vanbinnen gaat de energie al in de min.
Wat als vervelen eigenlijk geen gemis is, maar een kans? Als juist in die lege momenten hun verbeelding open gaat, hun lijf kan bijtanken, hun binnenwereld zich laat horen? Als we ze dat niet gunnen, leren we onze kinderen dat er buiten hen altijd iets te halen valt, maar binnenin weinig te vinden is.
Lees blog verder op mijn website en zie link in Bio. Voor ouders, door ouder(s). Met warmte, mildheid en een vleugje rebellie tegen de sneltrein die ons steeds harder lijkt mee te sleuren.