The Respect Company

Startpagina
Nederland
Amsterdam
The Respect Company

www.michellevanderzee.nl

18/11/2025

Het stille verlangen dat onder je dagelijkse leven ligt
In ieder mens leeft een creatieve stroom. Niet creatief in de zin van schilderen of schrijven, maar in de zin van: een innerlijke beweging die wil groeien, vormgeven, verbinden. Een zachte maar krachtige impuls die van binnenuit richting geeft aan ons leven.

Die impuls is er vanaf het begin. Je ziet haar in de nieuwsgierigheid van een kind, in het reiken, in het spel, in de vrijheid om te ontdekken. Het is onze natuurlijke levensbeweging — het deel in ons dat niet alleen wil overleven, maar ook wil scheppen.

Wanneer die stroom wordt onderbroken
In veel mensen raakt die oorspronkelijke beweging bedekt. Niet omdat ze weg is, maar omdat het lichaam jarenlang iets anders moest doen: beschermen, aanpassen, alert blijven, spanning vasthouden.

Dat gebeurt wanneer er ervaringen zijn geweest die te groot, te snel of te eenzaam waren om op dat moment te dragen. Het lijf kiest dan heel wijs om zijn energie te richten op veiligheid in plaats van op creatie.

Creativiteit vraagt om ruimte. Bescherming vraagt om inhouden. En dat is precies wat we later vaak ervaren als “blokkade”. Alsof er iets in ons niet meer stroomt of geen ideeën meer heeft. In werkelijkheid bewaakt het lichaam nog steeds iets wat ooit te kwetsbaar was.

Lees blog verder op mijn website, of boek direct een sessie. Link in Bio.

psychotherapie
ontwikkeling

therapie

Psychotherapie

12/11/2025

Dit zijn de laatste alinea’s van mijn blog ‘De wond onder vergeving’. Wil je de inleiding en het middenstuk ook lezen, kijk dan even op mijn website, link in bio.

Niet vergeven, maar trouw blijven aan waarheid

Echte vergeving kan niet afgedwongen worden. Soms komt ze pas wanneer we ophouden te proberen. Wanneer we toelaten dat iets misschien niet te vergeven is — en dat dát oké is. Dat we mogen erkennen dat vertrouwen gebroken kan zijn, en dat trouw aan onszelf zijn soms betekent: niet vergeven, niet blijven, niet nog een ronde proberen. Dan wordt vergeving geen doel, maar een mogelijk gevolg van iets diepers: het durven voelen van een diepe innerlijke waarheid, zonder er iets aan te willen veranderen. De bereidheid om niet langer loyaal te zijn aan wat pijn doet, maar aan wat waar is. Dit is het begin van nieuwe grond in jezelf ervaren en biedt de kans op het aantrekken van iets nieuws in plaats van de herhaling.

In therapie: niet meer alleen

In therapie gaat het in dit geval niet om vergeven, maar om aanwezig zijn bij wat waar is. Om de plekken te ontmoeten die ooit alleen moesten dragen wat ondraaglijk was — zowel het kindstuk dat destijds niet gehoord werd, als de herhaling in volwassen relaties. Daar kan de pijn eindelijk gedragen worden, zichtbaar en voelbaar, zonder gladstrijken of te pleasen met een lach.

Het ziet er misschien niet “mooi” uit voor de buitenwereld; mensen denken soms dat het slecht met je gaat in plaats van dat ze je kunnen ontmoeten in aanwezigheid van pijn. Maar juist daar, in die pijn en verscheurdheid die nu aanwezig kan zijn, is er moed, kracht en diepe aanwezigheid. Niet om het verleden goed te maken of een positieve wending te creëren — gewoon om waarachtig te zijn met alles wat er was en ook nu is. Dat is de groei die voortkomt uit dapperheid en zelf compassie en dat is alles behalve een teken dat het slecht met je gaat! Zo ziet echte transformatie eruit, een rauwe schoonheid.

11/11/2025

Houvast begint niet buiten ons, maar binnenin — in onze botten, in onze adem, in de zachte stevigheid die ons lichaam altijd draagt.
Soms lijken we de grond onder onze voeten kwijt te raken. Letterlijk en figuurlijk. Onze voeten voelen nauwelijks contact met de aarde, de rug raakt uit beeld in de leuning van een stoel, de achterkant van ons lichaam voelt leeg of afwezig. We zijn naar voren gericht, ogen alert, klaar om te zien wat er buiten ons gebeurt. We kijken uit, maar niet naar binnen. In zo’n toestand verliezen we het contact met onze eigen bedding, onze eigen stevigheid. We zijn op zoek naar houvast — maar waar vinden we dat, als de bodem onder ons even lijkt verdwenen?

Houvast in het lichaam
Ons lichaam is onze eerste en meest directe bron van houvast. Onze botten bijvoorbeeld: stevig, dragend, onwankelbaar als we er werkelijk mee verbinden. Ze vormen de structuur waarop alles rust: wervelkolom, be**en, schouders, borstbeen, handen en voeten. Door bewust te voelen hoe ze ons dragen, hoe ze ons van binnenuit stabiliteit geven, kunnen we opnieuw contact maken met een fundament dat altijd aanwezig is.

Tegelijkertijd gebruiken we andere segmenten van ons lichaam vaak als overlevings-houvast. Kaken, schouders, middenrif, be**en, oogspieren — dit zijn plekken waar energie wordt vastgezet om te kunnen omgaan met overweldigende gevoelens of een gevoel van gevaar.

Deze interne houvast is een manier waarop het lichaam ons helpt te overleven, maar het kan ook verstrakken en ons contact met zachte, bewuste stevigheid beperken. Het herkennen van deze patronen is een eerste stap om ons lichaam weer vrij te laten voelen.

Door aandacht te brengen naar zowel onze botten als deze overlevings-segmenten, ontstaat een subtiele innerlijke beweging: het verschil voelen tussen spanning en ontspanning, tussen fixatie en draagkracht. Ons lichaam biedt ons altijd een ingang om te landen, te steunen en te kalmeren — als we het maar durven te voelen.

Lees blog verder op mijn website, link in bio. Ik schrijf ook over hoe je houvast vindt in structuur en ritme, ik schrijf over wat je zintuigen ermee te maken hebben, deel mijn Ayurvedische perspectief op houvast en meer… 💚

10/11/2025

Echte overgave begint niet bij de ander, maar bij het moment dat we onszelf niet meer verlaten.

Overgave — de kunst van toelaten zonder te verdwijnen.

Er zijn van die woorden die we allemaal kennen, maar zelden echt doorvoelen. Overgave is er zo één. In veel spirituele en therapeutische contexten wordt het gezien als iets verhevens: loslaten, vertrouwen, meegaan met de stroom van het leven. Maar in de praktijk is overgave zelden zo eenvoudig. Want wat betekent het eigenlijk — om je over te geven? En aan wát of wie geef je je over?
In mijn werk als lichaamsgericht therapeut zie ik dagelijks hoe beladen dit woord kan zijn. Overgave kan voelen als thuiskomen, maar ook als verlies van (gezonde) controle. Soms lijkt het op ontspanning, terwijl het in feite een oude vorm van bevriezing is: een manier waarop het lichaam ooit heeft geleerd om te overleven.

De vormen van overgave
Er zijn grofweg twee vormen van overgave:
1. Bewuste overgave, die voortkomt uit innerlijke veiligheid. Hier is ruimte om te voelen, aanwezig te blijven en contact te houden met jezelf. Deze overgave ontspant het zenuwstelsel, opent het lichaam en maakt verbinding mogelijk — met de ander, met het leven, met iets groters.
2. Onbewuste overgave, die voortkomt uit angst of machteloosheid. Het is de overgave van het kind dat ooit moest verdwijnen om te overleven, dat leerde dat meebewegen veiliger was dan aanwezig zijn. Die overgave lijkt rustig, maar is in feite een vorm van dissociatie: het lichaam lijkt stil, maar het contact is verbroken.

Beide kunnen aan de oppervlakte op elkaar lijken: zacht, meegaand, ‘open’. Maar waar de ene uit volwassenheid komt, is de ander een echo van oude pijn.

Lees blog verder op mijn website of boek direct een sessie, link in bio.

10/11/2025

Overdracht, tegenoverdracht en resonantie.
We gebruiken deze woorden vaak in de context van therapie, maar ze spelen in elke relatie een rol — in liefde, vriendschap, werk en gezin. Ze raken aan iets wat wezenlijk menselijk is: dat we elkaar voortdurend spiegelen, raken en beïnvloeden, bewust en onbewust.

Wanneer twee mensen elkaar echt ontmoeten — niet alleen in woorden, maar met aanwezigheid — ontstaat er een veld dat ouder en wijzer is dan het moment zelf. In dat veld bewegen herinneringen, hechtingspatronen en gevoelens mee die ooit zijn ontstaan in de eerste relaties van ons leven.

Overdracht is wat gebeurt wanneer die oude ervaring onbewust in het nu terechtkomt. Je ziet de ander niet alleen als wie die is, maar ook als iemand uit je verleden. In een therapeut, partner of vriend zie je soms de ouder die jou niet zag, de liefde die je miste, of juist de controle waar je ooit onder leed. Het contact van nu wordt dan geladen met verwachtingen, verlangen of angst die niet helemaal van dit moment zijn.

Tegenoverdracht is de beweging die dat alles in de ander oproept. De neiging om te troosten, te redden, te corrigeren, of juist afstand te nemen. Ook dat is zelden puur van nu — het raakt aan oude rollen, overtuigingen en kwetsuren die we zelf meedragen.

Resonantie is subtieler. Dat is de natuurlijke afstemming van twee zenuwstelsels, de trilling tussen twee lichamen die in elkaars nabijheid komen. Niet vanuit het verleden, maar vanuit het nu. Het is de gevoeligheid waarmee we elkaar aanvoelen, nog voor er iets gezegd wordt. Resonantie is wat contact levend maakt — het kanaal waardoor empathie, regulatie en verbondenheid ontstaan.

Lees blog verder op mijn website of boek een sessie, link in bio.

09/11/2025

Grensoverschrijdend gedrag – de diepere dynamiek achter een collectief thema
We horen het steeds vaker: grensoverschrijdend gedrag. In de sport, in de politiek, in relaties, in zorg en onderwijs. Het lijkt alsof we eindelijk zien wat er al die tijd onder de oppervlakte speelde.

We herkennen de vele vormen:
de collega die te dichtbij staat,
de partner die dreigend zwijgt of juist met stemverheffing spreekt,
het gesprek waarin sprake is van subtiele of sterkere manipulatie,
het aanraken dat niet gevraagd is,
het gebruik van geweld, emotioneel of fysiek.

We weten intussen vrij goed wat grensoverschrijdend gedrag ís. Toch blijft één vraag open: waarom weten we zoveel, maar voelen we zo weinig? Waarom worden grenzen — persoonlijk, relationeel, collectief — nog zo vaak vervaagd, verward of overschreden?

Gedrag is het zichtbare topje van een dieper proces
In het publieke gesprek spreken we vooral over gedrag: wat iemand deed, wat iemand naliet, wie dader is en wie slachtoffer. Maar gedrag is slechts het topje van een veel diepere dynamiek.

Wie grenzen overschrijdt, is vaak het contact kwijt met zijn eigen binnenwereld. En wie het laat gebeuren, heeft vaak ooit geleerd zichzelf te verlaten om te kunnen overleven. Wanneer het zenuwstelsel te vroeg of te vaak overspoeld is geraakt, wordt ‘aanwezig blijven’ onveilig. Het lichaam gaat dan in overlevingsmodus: bevriezen, aanpassen, pleasen of verdoven. In die staat kunnen we niet goed voelen waar wij ophouden en de ander begint.

Wat later in het leven ‘grensoverschrijding’ lijkt, is dan vaak een herhaling van een oud patroon — niet omdat iemand dat wil, maar omdat het lichaam het nog steeds aanstuurt.

Wat er gebeurt bij mensen die vroeg grenzen hebben moeten loslaten
Voor wie in de jeugd te maken kreeg met grensoverschrijding — emotioneel, fysiek of systemisch — is het thema ‘grens’ niet vanzelfsprekend. Wat ooit onveilig was, wordt paradoxaal genoeg vertrouwd. De lichaamstaal van spanning, dreiging of afhankelijkheid is bekend terrein; veiligheid voelt soms juist onwennig. Loyaliteit speelt hierin een grote rol.

Lees blog verder op mijn website, link in bio.

07/11/2025

Het veld van therapie – meer dan technieken en marketing

Er is vandaag de dag een overvloed aan manieren om aan jezelf te werken. Je kunt ademen, ontladen, gronden, mediteren, spiegelen, herprogrammeren of zelfs “je zenuwstelsel hacken”. Er zijn retraites, podcasts, trauma-experts op Instagram, en duizenden opleidingen waarin heling een kwestie lijkt van de juiste methode vinden.

Die overvloed is op zich iets moois. Het laat zien dat we als samenleving verlangen naar bewustwording, naar herstel van verbinding, naar iets wat dieper gaat dan presteren of consumeren. Maar het risico is dat ook het innerlijke werk een marktlogica krijgt: we willen snel resultaat, liefst zichtbaar, en het liefst meetbaar. De juiste therapeut, de juiste methode, de juiste taal – dan komt het goed.

Alleen… dat is niet hoe de mens werkt.

Echte heling is geen lineair proces. Het is traag, soms oncomfortabel, en vraagt meer dan weten of begrijpen. Het vraagt contact — echt contact, waarin iets in jou geraakt, gezien en tegelijk gedragen kan worden. Dat kan niet worden vervangen door een methode of techniek.

Methodes en technieken zoals mindfulness, ademwerk, EMDR of opstellingen kunnen waardevolle toegangspoorten zijn. Ze openen iets, brengen beweging of inzicht. Maar de werkelijke verschuiving gebeurt pas wanneer datgene wat geraakt wordt, ook ontmoet mag worden — in het lichaam, in de relatie, in de diepte van de ervaring. Daar, in dat veld van ontmoeting, ontstaat integratie.

En dat veld is niet neutraal. Het wordt gevormd door wie de therapeut is.
Niet alleen door kennis, maar door de mate van belichaamde aanwezigheid. Door de bereidheid om ongemak te verdragen, door de capaciteit om te blijven waar iets nog niet opgelost is. Door de innerlijke weg die de therapeut zelf gegaan is.

Want in therapie resoneert alles. Wat jij niet kunt voelen, zal de ander ook niet aanraken. Wat je als therapeut niet hebt doorvoeld, kun je niet werkelijk dragen bij een ander. Daarom gaat goed werk niet alleen over techniek, maar over mens-zijn — over bewustzijn dat doorleefd is, niet aangeleerd.

Lees blog verder via mijn website of boek direct een sessie, link in bio.

05/11/2025

Rouw – samen het verlies dragen.
Rouw komt in veel gedaanten. Het is het verlies van een partner, van een gezin dat uit elkaar valt, van een werk dat stopt, een miskraam. Het is het besef dat dromen vervlogen zijn, dat relaties niet werkten zoals we hoopten. Het is het verlies van een dierbare, van gezondheid, van onbevangenheid, van de vitaliteit die ooit vanzelfsprekend leek.

Rouw is niet alleen verdriet.
Het is een zwaarte in de borst, een knoop in de buik, een spanning die zich door het hele lichaam vlecht. Het is een stilte die ons uit balans haalt en tegelijk vertelt: we hebben geleefd, we hebben liefgehad, we zijn verbonden geweest.

Maar te vaak proberen we te rouwen in stilte, alleen.
En dat werkt niet. Rouw is geen individuele opgave; het is een ervaring die vraagt om contact, om aanwezigheid van de ander, om een gedeeld ritueel. In veel culturen is rouw collectief: er wordt gezongen, gedanst, herinnerd, samen gehuild. Niet om het verdriet weg te nemen, maar om het te dragen. Om het zichtbaar en voelbaar te maken. Om te erkennen dat verlies niet iets is wat je in je eentje “oplost”.

Ook in het dagelijks leven toont rouw zich op subtiele manieren: een gemis dat we niet benoemen, een leegte die we proberen te vullen met afleiding, een stilte die zwaar voelt tijdens een gesprek of een wandeling.

Die momenten zijn poorten naar heling.
Ze nodigen uit om aanwezig te zijn bij wat werkelijk speelt, om te leren afstemmen op ons lichaam, op onze emoties, op ons zenuwstelsel, en zo op de ander. In mijn therapiesessies begeleid ik mensen door deze processen. Niet door verdriet weg te nemen, maar door het te integreren en belichamen. Door te mogen toestaan wat er echt is, opnieuw contact te maken met ons lichaam, en verbinding te vinden — met onszelf en met anderen.

De therapieruimte is dan de plek waar je ervaart dat rouw gedragen kan worden, dat het niet overweldigend hoeft te zijn, dat het je kan leiden naar veerkracht, naar herstel van contact, naar nieuwe ruimte voor leven.

Lees blog verder op mijn website, link in bio.

04/11/2025

Soms ontstaat er in een sessie een stilte die ‘sacred’ voelt.

Niet leeg, maar vol. Een adem die vanzelf dieper wordt, een trilling in het lichaam, een glimp van zachtheid of helderheid. Alsof het leven zelf even door de kieren naar binnen stroomt.

Het zijn momenten waarop iets van binnen zich herinnert hoe het is om niet meer te hoeven vechten, maar eenvoudigweg te zijn.

Ik zie het vaak gebeuren — en elke keer opnieuw raakt het me.

Hoe mensen die lang hebben volgehouden, ineens iets van ontspanning toelaten. Hoe onder lagen van spanning, controle of verdriet een levendig mens tevoorschijn komt. Niet nieuw, niet anders, maar opnieuw voelbaar.

We denken vaak dat heling een proces is van verandering.

Van iets worden, iets oplossen, iets beter doen. Maar in wezen is het een ontmoeting — met dat wat we in onszelf lang niet meer hebben aangeraakt. Met de delen die ooit zijn achtergebleven, ingehouden, bevroren. Wanneer we die weer durven ontmoeten, zonder oordeel, begint iets zich te ontvouwen. Zonder dat we weten hoe. Zonder dat we het kunnen sturen.

Het lichaam weet de weg.
Het herinnert zich de oorspronkelijke beweging naar openheid en verbinding. En als er genoeg veiligheid is, komt die beweging vanzelf weer op gang. Niet door te forceren, maar door te luisteren. Door aanwezig te zijn bij wat zich laat zien, ook als dat kwetsbaar of ongemakkelijk is.

Lees blog verder via mijn website, link in bio. Een sessie ervaren kan ook, neem contact op via tel. of e-mail, zie ook link in bio.

03/11/2025

De kracht om te mogen leunen.
Het is geen zwakte om anderen nodig te hebben. Het is menselijk. Toch hebben velen van ons geleerd dat afhankelijkheid iets is om te vermijden. Dat kracht betekent: zelfstandig zijn, alles zelf dragen, emoties beheersen, het alleen kunnen. Dat je pas veilig bent als je niemand meer écht nodig hebt.

Maar diep vanbinnen weet het lichaam iets anders. Het herinnert zich dat we, om te kunnen leven, altijd in relatie staan. Vanaf onze eerste ademhaling was er een ander lichaam dat ons droeg, voedde, troostte. We zijn niet gemaakt om los te staan van anderen. We zijn gemaakt voor verbinding.

In mijn werk zie ik vaak hoe diep het gemis aan betrouwbare nabijheid in ons doorwerkt. Soms uit het zich in spanning of overalertheid — het gevoel altijd “aan” te moeten staan. Soms in het omgekeerde: een soort verdoofde onafhankelijkheid, waarin we alles alleen doen, maar niets meer echt voelen.

Beide bewegingen zijn begrijpelijk. Ze komen voort uit oude momenten waarop nabijheid niet veilig of niet beschikbaar was. Toen hebben we geleerd dat het beter was om niet meer te leunen. Maar wat ooit bescherming was, kan later een muur worden. Een muur die niet alleen pijn buitenhoudt, maar ook liefde, steun, aanraking, rust. En pas als we dat herkennen, ontstaat er ruimte voor iets nieuws.

De kracht waar we zo naar zoeken, ontstaat niet door alles alleen te doen, maar door opnieuw te leren vertrouwen — op onszelf, én op de ander. Om weer te durven ontvangen. Een blik. Een aanraking. Een stem die zegt: je hoeft het niet alleen te dragen.

In dat toelaten schuilt geen zwakte, maar wijsheid. Want pas in echte relatie kan iets in ons ontspannen. Pas in verbinding wordt het veilig genoeg om onszelf te voelen. Er is een moment waarop het lichaam dat herkent — een zachte adem, een trilling, een ontlading.

Alsof iets zegt: ik hoef niet meer te vechten, ik mag er zijn.

Lees de andere helft van mijn blog verder via mijn website (link in bio). Dank voor het lezen.

30/10/2025

Oké, hier mijn laatste blog over co-dependency en narcisme voor dit kwartaal. Nu vanuit ons lichaam bekeken. Veel leesplezier!

Lichaam, relatie en heling: de dans van afhankelijkheid en afstand ervaren.

Er is een dimensie van co-dependency en narcistische afweer die vaak onzichtbaar blijft: de lichamelijke ervaring. Niet alleen gedachten of gevoelens, maar het lichaam draagt de oude hechtingswond. In intieme relaties wordt dit zichtbaar en voelbaar — voor jezelf én de ander.

Het lichaam als eerste getuige.
Het zenuwstelsel reageert op verbinding alsof het elke keer gaat over leven of dood (in het geval we in ons patroon - de hechtingspijn - getriggerd worden).

Co-dependent beweging: het lichaam stroomt naar buiten, hart open, adem licht, borst en middenrif vol spanning. Het wil geruststellen, herstellen, pleasen.

Narcistische beweging: het lichaam sluit zich af, adem hoog of oppervlakkig, spieren gespannen in kaak, nek, schouders. Het wil beschermen, controleren, afstand bewaren.

De overgang kan abrupt zijn: een moment van overgave kan omslaan in verharding of terugtrekking, een microbeweging van paniek of zelfbescherming.

Hoe het zich in relaties uitdrukt.
Deze dynamiek manifesteert zich vaak als een subtiele, bijna magnetische dans:
- Je voelt honger naar nabijheid → neigt naar versmelting of pleasen.
- De ander reageert onverwacht of niet bevredigend → angst groeit.
- Je systeem reageert reflexmatig → afsluiting, irritatie, of terugtrekking.

Van buiten lijkt dit tegenstrijdig, maar het is een poging van het zenuwstelsel om veiligheid te herstellen.

In interacties kan het zich uiten in:
- Overmatige zorg, controle of pleasen (co-dependency)
- Koude, afstandelijke, kritische opmerkingen of emotionele terugtrekking (narcistische afweer)
- Een cyclisch patroon van aantrekken en afstoten, waarin beide partijen vaak verstrikt raken

De pijnlijke kern.
Wie hierin verstrikt zit, ervaart vaak:
- Verwarring over eigen gevoelens.
- Schuld of schaamte: “Waarom kan ik dit niet loslaten?”.
- Innerlijk conflict tussen verlangen naar verbinding en angst om gekwetst te worden.

Lees blog verder via mijn website (link in bio) of boek direct een sessie. 🙏🏽

29/10/2025

Voorlopig mijn een na laatste blog over co-dependency en narcistische afweer. Het gaat om zulke krachtige dynamieken, er zijn niet voor niets boeken vol van geschreven.

De dans tussen afhankelijkheid en afstand: co-dependency en narcistische afweer in één persoon.

Er is een waarheid die zelden zo wordt uitgesproken: wie co-dependent reageert, kan tegelijkertijd narcistische afweer kennen.

Wie hard op de ander leunt om nabijheid te behouden, kan in hetzelfde moment innerlijk afsluiten en zeggen: “Ik heb jou niet nodig.” Het zijn geen tegenpolen, maar twee bewegingen van hetzelfde zenuwstelsel dat probeert overleven.

1. Twee polen van dezelfde wond
De kern van beide strategieën is vaak hetzelfde: het niet volledig gezien of gevoeld zijn in wie je bent. Co-dependency: versmelting, pleasen, overaanpassing — een poging om verlies van verbinding te vermijden. Narcistische afweer: afstand, controle, verharding — een poging om pijn en afwijzing niet te hoeven voelen.
Het verschil is strategie, niet oorsprong. Beide zijn pogingen om het oude gevoel van existentiële verlatenheid draaglijk te maken.

Lees punt 2 t/m 5 en meer verder via mijn website (link in bio). Je vind daar tevens mijn gegevens wanneer je liever direct een sessie boekt ipv slechts te lezen.

Jullie reacties zijn heel fijn. Ik ben nieuwsgierig naar waar je jezelf ergens in herkent. 🙏🏽

Adres

Da Costakade 118 Huis
Amsterdam
1053XB

Telefoon

+31651082417

Website

http://www.michellevanderzee.nl/

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer The Respect Company nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact De Praktijk

Stuur een bericht naar The Respect Company:

Snelkoppelingen

Wilt u dat uw praktijk hét hoogst genoteerde Kliniek in Amsterdam wordt?

Type

Therapeut

Our Story

JIJ BENT ZOALS DE ZEE

Jouw leven is als een zee. Altijd in beweging. Krachtig als golven op stormachtige dagen. Je kent wilde fases in je leven en ook periodes die kabbelend voorbij gaan. Soms lijkt je wereld troebel en dan, ineens, als vanuit het niets, wordt alles weer helder. Vaak beweeg je mee met eb en vloed, soms loop je tegen de klippen op. Je verlangt naar onbekende kusten of juist naar een thuishaven.

Mijn naam is Michelle van der Zee. Ik ben geboren en getogen aan zee. De zee is mijn inspiratiebron voor de rijkdom van de essentie en potentie die in iedereen te vinden is. Ik begeleid mensen in hun proces bij zelfontplooiing en bewustzijnsontwikkeling.

Ben je gestrand op een punt in je leven waar het niet langer klopt voor je? Heb je het gevoel alsof je bent vastgeraakt op een zandbank? Heb jij behoefte om de diepte van jouw zee te ontdekken? Verlang jij ernaar om in harmonie met jezelf en jouw omgeving te leven? Wil je meer bewegingsvrijheid en levenskracht ervaren? Kortom; wil je leven vanuit wie je wezenlijk bent? Ik begeleid je graag in de diepte van jouw avontuur.

18/11/2025

12/11/2025

11/11/2025

10/11/2025

10/11/2025

09/11/2025

07/11/2025

05/11/2025

04/11/2025

03/11/2025

30/10/2025

29/10/2025

Adres

Telefoon

Website

Meldingen

Contact De Praktijk

Snelkoppelingen

Delen

Type

Our Story

JIJ BENT ZOALS DE ZEE