Ambulance Amsterdam

11/09/2025

Afgelopen zondag doken onze collega's samen met de andere hulpdiensten van Amsterdam het water in tijdens de Amsterdam City Swim. Met elkaar haalden ze ruim 21.000 euro op! Een prachtige bijdrage aan het onderzoek naar de ziekte ALS.

Trots op onze collega's én alle andere deelnemers die zich hebben ingezet!💛

09/09/2025

𝗩𝗲𝗿𝗵𝗮𝗮𝗹 𝘂𝗶𝘁 𝗱𝗲 𝗮𝗺𝗯𝘂𝗹𝗮𝗻𝗰𝗲
In onze post van gisteren las je dat ambulancechauffeur Daniëlle door een heel smal stukje Amsterdam moest manoeuvreren met de ambulance.

Hoe dat afliep?

𝗟𝗲𝗲𝘀 𝘃𝗲𝗿𝗱𝗲𝗿 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗵𝗲𝘁 𝘃𝗲𝗿𝘃𝗼𝗹𝗴:
Voor ons lopen enkele toeristen met een koffer. Ze hebben totaal niet in de gaten dat wij achter ze rijden en er voorbij willen. Door de sirene even kort aan te zetten, schrikken ze op en maken ze plaats voor ons. Zodra ik de plakzuil in mijn spiegel zie, geef ik een dotje gas. De sirene loeit en we komen aan bij de locatie.

Wanneer ik uitstap, zie ik een agent lachen. Terwijl ik vriendelijk teruglach, trek ik mijn handschoenen aan. “Zou je voor mij wat mee willen nemen?”, vraag ik hem. Hij loopt op me af en pakt de tas met medicatie aan. Zijn blik en lach verraden dat er meer aan de hand moet zijn. “Is er iets?”, vraag ik voorzichtig.

“Heb je het niet gezien?”

“Nee.” Ik merk dat ik benieuwd ben waar hij het over heeft.

De agent wijst naar de man achter mij. Als ik me omdraai, zie ik daar een man staan met zwart, kort haar. Zijn hoofd is knalrood en hij hijgt alsof hij net een marathon heeft gelopen. Zijn voetbalshirt verraadt dat hij uit Italië komt. Naast hem staat een rolkoffer die hij aandachtig bekijkt.

“Je hebt echt geen idee, hè?”, zegt de agent lachend.

“Euhh, nee…”, zeg ik aarzelend.

“Nou, met het manoeuvreren tussen de plakzuil en het terras heb je de koffer van die Italiaanse toerist ongeveer 100 meter over het Damrak meegesleurd met je ambu. Hij heeft het hele stuk achter je aangerend om zijn koffer terug te krijgen.”

Met ongeloof kijk ik hem aan. “Dat meen je niet!” De Italiaan kijkt me aan en ik lach ongemakkelijk naar hem. Hij steekt zijn duim naar me op en lacht.

Een dienst met Yvon is echt nooit saai!

-- Ambulancechauffeur Daniëlle

08/09/2025

𝗩𝗲𝗿𝗵𝗮𝗮𝗹 𝘂𝗶𝘁 𝗱𝗲 𝗮𝗺𝗯𝘂𝗹𝗮𝗻𝗰𝗲
Het is een mooie zaterdagmiddag in juli en mijn collega Yvonne en ik zitten op de ambulancepost. We zien mensen die samen fietsen, iets dat ik waarschijnlijk ook had gedaan als ik vrij was geweest. Net wanneer ik Yvon wil wijzen op een kindje dat naar ons zwaait achterop een fiets, schrik ik op van de pieper die gaat. “Hey! Een spoedmelding in Amsterdam.”

Samen lopen we richting de ambulance. “Het gaat om een jonge man die van de trap is gevallen. Hij heeft last van zijn enkel; die zou een rare stand hebben.”, zegt Yvon. We bespreken wat we gaan doen op basis van de informatie die we hebben.

Ik zet de zwaailichten en sirene aan en al snel rijden we richting Amsterdam. Auto’s gaan keurig voor ons aan de kant. Dit gaat goed, tot we de IJ-tunnel uitkomen en het in de stad een stuk drukker is dan net op de N247. We rijden in een wat oudere ambulance met een opbouw achterop. Hierdoor zijn we iets hoger en breder dan de andere ambulances die we hebben.

Rechts van ons ligt het Centraal Station en de navigatie geeft aan dat we linksaf het Damrak op moeten. Wanneer ik naar links kijk, zie ik in de verte al een politieauto staan. Als ik nog een keer kijk, zie ik dat de trambaan openligt. “Hier word ik altijd zo moe van in Amsterdam. Alles ligt altijd open!”

Om niet door de halve stad te hoeven rijden, besluit ik over de stoep te gaan. Het is druk met dagjesmensen en toeristen. Al snel rijden we op een plakzuil af met rechts een terrasje. Het is krap, maar het moet passen, schat ik zo in. Ik zet de sirene uit, maar laat de zwaailichten aan om te voorkomen dat de mensen op het terras elkaar straks niet meer kunnen verstaan door gehoorschade. “Kijk jij rechts? Dan kan ik me concentreren op links.” Ik rem af, kijk snel naar links en manoeuvreer stapvoets tussen het terras en de plakzuil door. “Dat is krappies”, zeg ik met een zucht.

𝗕𝗲𝗻𝗶𝗲𝘂𝘄𝗱 𝗵𝗼𝗲 𝗵𝗲𝘁 𝘃𝗲𝗿𝗵𝗮𝗮𝗹 𝘃𝗮𝗻 𝗮𝗺𝗯𝘂𝗹𝗮𝗻𝗰𝗲𝗰𝗵𝗮𝘂𝗳𝗳𝗲𝘂𝗿 𝗗𝗮𝗻𝗶ë𝗹𝗹𝗲 𝗮𝗳𝗹𝗼𝗼𝗽𝘁?
Morgen delen we het vervolg! Of kijk alvast op onze website om de blog te lezen: https://ambulanceamsterdam.nl/blog/alles-liep-op-rolletjes-of-toch-niet/

04/09/2025

Een museum, snelweg, schoolgebouw of aan het water: als ambulanceprofessional kun je echt overal terechtkomen tijdens je werkdag.

Wat is de gekste plek waar jij ooit hebt gewerkt?


28 s.

01/09/2025

𝗪𝗮𝗮𝗿𝗼𝗺 𝗸𝗼𝗺𝘁 𝗲𝗿 𝘀𝗼𝗺𝘀 𝗺𝗲𝗲𝗿 𝗱𝗮𝗻 𝟭 𝗮𝗺𝗯𝘂𝗹𝗮𝗻𝗰𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗲𝗲𝗻 𝗺𝗲𝗹𝗱𝗶𝗻𝗴? 🚑🚑
In sommige situaties is één ambulanceteam niet genoeg. Denk bijvoorbeeld aan een reanimatie: er moeten in korte tijd meerdere handelingen worden uitgevoerd, zoals hartmassage, beademing, defibrillatie en het toedienen van medicatie.

Bij grote incidenten zoals zware ongelukken, reanimaties, schietpartijen of steekincidenten zet de meldkamer standaard twee ambulances in. Soms komt daar ook het Mobiel Medisch Team bij.

Daarnaast kan het ook voorkomen dat een ambulanceteam ter plekke extra hulp vraagt. Bijvoorbeeld als de patiënt zieker blijkt te zijn, er meer mensen nodig zijn of wanneer er tilassistentie nodig is.

28/08/2025

Collega Albert-Jan werkt naast zijn functie als ambulanceverpleegkundige ook als verpleegkundige bij het Mobiel Medisch Team (MMT). Voor hem is dit een droom die is uitgekomen!

Albert-Jan: “De zorg combineren met vliegen: dat was voor mij altijd een droom. Het MMT voelde daarom als dé plek om te werken. Maar MMT-verpleegkundige word je niet zomaar. Er zijn namelijk maar weinig plekken beschikbaar. Daarnaast heb je niet alleen veel ervaring in de zorg nodig.

Tijdens het sollicitatieproces moet je ook medisch goedgekeurd worden, voer je gesprekken met een psycholoog om te toetsen of je mentaal bestand bent tegen het werk én doe je een capaciteitentest. Dat laatste is belangrijk, want je zit als verpleegkundige voorin de cockpit en hier heb je ook een vlieg-technische taak. Zoals navigeren naar het incident en het assisteren van de piloot.

De uitslag van die test vond ik enorm spannend. Want je kunt medisch nog zo goed zijn in je werk, maar als je laag scoort op het vlieg-technische gedeelte, dan houdt het op. Toen ik hoorde dat ik de functie kreeg, was ik super blij!

De opleiding die ik daarna volgde was een totaal nieuwe wereld, maar wel supergaaf. Ik ging zes weken naar Lelystad en leerde daar alles over navigeren, weersomstandigheden en communicatie met de verkeerstoren. Ook kreeg ik technische uitleg over de helikopter.

Daarna begon het echte werk...”

𝗕𝗲𝗻𝗶𝗲𝘂𝘄𝗱 𝗵𝗼𝗲 𝗱𝗲 𝗰𝗼𝗺𝗯𝗶𝗻𝗮𝘁𝗶𝗲 𝘃𝗹𝗶𝗲𝗴𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝘇𝗼𝗿𝗴𝗲𝗻 𝗯𝗲𝘃𝗮𝗹𝘁?🚁
Lees het hele verhaal van Albert-Jan op onze website: https://ambulanceamsterdam.nl/verhalen/een-droom-met-een-rauw-duister-kantje/

Albert-Jan werkt naast zijn functie als ambulanceverpleegkundige ook als verpleegkundige bij het Mobiel Medisch Team (MMT). En bij het MMT is het alles of niks: je wordt vooral opgeroepen voor de meest ernstige situaties. Ondanks dat is het voor Albert-Jan het mooiste werk wat er is!

25/08/2025

Na 10 jaar was SAIL weer terug in Amsterdam. Miljoenen bezoekers, prachtig versierde schepen en een gezellige sfeer.

Ook Ambulance Amsterdam was erbij. Met extra ambulances, ambulancemotoren en een aparte meldkamer stonden we paraat om medische zorg te verlenen. Zo kon iedereen veilig van het evenement genieten.

Bedankt aan al onze collega's voor hun inzet en aan onze partners voor de fijne samenwerking. Samen kijken we terug op een mooi evenement! ⚓🚑

SAIL

18/08/2025

Amsterdam maakt zich klaar voor SAIL 2025⚓

Ook wij hebben ons samen met de andere hulpdiensten goed voorbereid voor de verwachte drukte deze week.

Wij wensen iedereen heel veel plezier die dit evenement gaat bezoeken. En mocht het nodig zijn, staan wij voor je klaar!

SAIL AMSTERDAM

14/08/2025

𝗩𝗲𝗿𝗵𝗮𝗮𝗹 𝘂𝗶𝘁 𝗱𝗲 𝗮𝗺𝗯𝘂𝗹𝗮𝗻𝗰𝗲 🚑

We worden opgeroepen voor een reanimatiemelding. In dit dorp zijn burgerhulpverleners vaak al voor ons ter plaatse - zo ook nu. Bij aankomst heeft de patiënt al drie keer een shock gehad, waardoor zijn hartritme bij onze binnenkomst net weer is hersteld.

Het is druk in de woning: familie, brandweer, twee ambulances en burgerhulpverleners. We schalen af, brengen de casus in kaart en maken ons snel klaar voor transport.

𝗗𝗲 𝗽𝗮𝗿𝘁𝗻𝗲𝗿 𝘃𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝗵𝗲𝗲𝗿 𝗱𝗲𝘀 𝗵𝘂𝗶𝘇𝗲𝘀 𝗹𝗼𝗼𝗽𝘁 𝗶𝗻 𝗽𝗮𝗻𝗶𝗲𝗸 𝗿𝗼𝗻𝗱
Tijdens zo’n gebeurtenis komen er soms heel wat emoties los. Ik vertel haar dat meneer een hartinfarct heeft gehad en nu met spoed met ons mee moet naar het ziekenhuis. Ze beaamt alles en geeft aan graag mee te willen.

Tijdens het transport krijgt meneer opnieuw het hartritme waarvoor hij een shock nodig heeft. Zoals je misschien uit films kent, maakt het apparaat (de defibrillator) bij het opladen van de energie een kenmerkend geluid. Het geluid is ook voorin de ambulance hoorbaar.

De partner van meneer komt omhoog uit haar stoel, steekt haar hoofd door het luikje en roept: “STOP!”

Ik kijk haar verbaasd aan: “Stop?”

Ze zegt nogmaals: “JA, STOP!”

“Wat bedoelt u precies?” vraag ik haar.

Waarop ze zegt, met een prachtig dialect: “Is het niet zijn suiker?”

Ik moet haar helaas antwoorden: “Nee mevrouw, het is niet zijn suiker.”

Ze zucht, gaat weer zitten en zegt tegen mijn collega: “Nou, dan weet ik het ook niet meer.”

De rest van de rit zit ze rustig en gelaten voorin.

𝗡𝗮𝗱𝗮𝘁 𝘄𝗲 𝗱𝗲 𝗽𝗮𝘁𝗶ë𝗻𝘁 𝗶𝗻 𝗸𝗿𝗶𝘁𝗶𝗲𝗸𝗲 𝘁𝗼𝗲𝘀𝘁𝗮𝗻𝗱 𝗶𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝘇𝗶𝗲𝗸𝗲𝗻𝗵𝘂𝗶𝘀 𝗵𝗲𝗯𝗯𝗲𝗻 𝗴𝗲𝗯𝗿𝗮𝗰𝗵𝘁, 𝘀𝘁𝗮𝗽𝗽𝗲𝗻 𝘄𝗲 𝘄𝗲𝗲𝗿 𝗶𝗻 𝗼𝗻𝘇𝗲 𝗮𝗺𝗯𝘂𝗹𝗮𝗻𝗰𝗲
Mijn collega knipoogt naar me en zegt grappend: “Is het niet zijn suiker?”

Tijdens ons werk moeten we vaak veel verwerken. En hoe kan dat beter dan met een dosis humor? Voor ons is het logisch: een hartritmestoornis kan komen door een hartinfarct. Maar voor familie of naasten is dat vaak niet vanzelfsprekend. In een crisissituatie komt informatie soms anders of helemaal niet binnen, en dat bleek hier ook zo te zijn.

Ondanks de situatie keren wij met een glimlach terug op de post. Gek en bijzonder werk hebben we ook hè?

-- Ambulanceverpleegkundige Esther

04/08/2025

🏳️‍🌈

31/07/2025

Wat een plaatje he! Onze spiksplinternieuwe ambulance op post Meiberg 🤩

29/07/2025

𝗢𝗼𝗶𝘁 𝗯𝗲𝗻 𝗷𝗶𝗷 𝘃𝗮𝗻 𝗺𝗶𝗷
Op haar allereerste dag bij Ambulance Amsterdam liep Natascha de garage binnen. En daar stond hij: de Mobile Intensive Care Unit (MICU). Groot, indrukwekkend en vol mogelijkheden. Ze liep ernaartoe, gaf hem een kusje op de motorkap en fluisterde: ‘Ooit ben jij van mij.’

Die kus was geen grapje. Het was haar manier om te manifesteren dat dit zou lukken.

Natascha: “Tot 2019 werkte ik nog als applicatiebeheerder en analist bij GGD, Veilig Thuis en de gemeente. Ik ondersteunde het zorgproces, maar ik dacht steeds vaker: is dit het nou? Ik wilde niet achter mijn bureau blijven zitten, maar zelf ‘hands on’ aan de slag gaan. Dus toen ging ik nadenken: wat zou ik willen worden als ik alles over kon doen? En ja, met een vader als vrachtwagenchauffeur en een moeder als verpleegkundige, kwam ik al snel uit bij ambulancechauffeur.

Ik startte bij Ambulance Amsterdam als chauffeur op de MCA (middencomplexe ambulance). Team MCA deelde op dat moment de ambulancepost met een ALS-team (de spoedambulance). Dit team deed ook ‘specialties’ erbij, zoals het IC-vervoer (intensive care vervoer). Meteen was ik gefascineerd door de grote IC-voertuigen en dan vooral door de MICU.

Op de eerste dag dat ik de garage op de Karperweg binnen liep, heb ik een kusje op de motorkap van de MICU gegeven en gefluisterd: ‘Ooit ben jij van mij’.

Met deze zin ben ik mijn sollicitatiebrief begonnen, waarmee ik hoopte door te kunnen stromen. En dit is me gelukt! In 2021 begon ik aan de opleiding tot ALS-chauffeur. En tegelijk startte ik met het opleidingstraject tot IC-chauffeur. Die afwisseling maakt het werk voor mij leuk. De ene dag rijd ik spoedritten met een ambulanceverpleegkundige. De andere dag ben ik onderweg met een IC-team met artsen en verpleegkundigen van het ziekenhuis en vervoer ik de allerkleinste en andere kwetsbare patiënten.”

𝗘𝗻 𝗱𝗶𝗲 𝗠𝗜𝗖𝗨? 𝗗𝗶𝗲 𝗿𝗶𝗷𝗱𝘁 𝘇𝗲 𝗶𝗻𝗺𝗶𝗱𝗱𝗲𝗹𝘀 𝘃𝗼𝗹 𝘁𝗿𝗼𝘁𝘀

“Het is misschien maar een motorkap, maar voor mij was dat kusje een soort manifestatie. Dingen die goed voelen, daar moet je voor vechten.”