06/10/2019
What is going on at Ecstatic Dance Amsterdam?
The best way is to come and find out.
To be truly free in dance and movement we very much limit photos and videos at our events.
So there is not much to show.
But there is something to tell. A journalist of one of the most prominent papers in The Netherlands came to dance for the very first time and told his story.
Below you will find it in Dutch and English.
The events are in English.
We, the organisers of Ecstatic Dance Amsterdam, love the attention that Ecstatic Dance is getting in the mainstream media. It is our wish for all humans to dance a lot. We believe it helps people to connect better with themselves and if they like, with others. We believe it creates more balanced and more happy humans.
Ecstatic Dance is a practise where people dance for 2 hours. The whole event takes 3 hours. The dancers don't talk, this helps to get out of your head, away from the too-much-thinking-modus. There is no alcohol or drugs and people kick off their shoes.
Everybody moves at their own level and at their own pleasure, there are no rules on how to dance.
It can be a great work out or a deep journey or it can just be healthy fun. Nothing wrong with that. Healthy fun is very valuable actually.
https://www.parool.nl/…/dit-is-ecstatic-dance-niet-praten…/…
Als de link niet opent, staat er helemaal beneden een Nederlandse versie.
*******************************************************************************
HERE IS THE ENGLISH TRANSLATION
*******************************************************************************
No drinks, no drugs, no talking and bare feet, those are the rules of ecstatic dance. Reporter Kees van Unen tries to feel free.
Kees van Unen9 August 2019, 9:12
There I lie, stretched out on the dance floor of De Marktkantine. On my back, eyes closed. Throughout my entire body I feel the bass of the music, people dance around me and while I slowly spread my arms, I grin louder and louder. In the vast majority of cases you would describe this situation as worrying. Stretched on the dance floor of an Amsterdam club: bad news. Drugs perhaps, or an excess of alcohol. A poffer in my face is also possible. But not all of that. I lie on my back, in the middle of the dance floor, and I lie well there.
I entered here two hours ago. A bit nervous, because I was going to do something new, something I couldn't imagine beforehand. Ecstatic Dance Amsterdam organizes a dance party twice a week, every Tuesday evening and Sunday morning. Around 150 people always come to that. Also tonight, while the summer is still blistering.
The rules are simple: no alcohol or other drugs, bare feet and no talking. The result, according to the organization: "A unique dance experience. Together we create a connected atmosphere in which everyone feels safe, free to dance, to have fun, to discover, to be vulnerable and to push boundaries. "
Candlelight and incense
Seven and a half years ago, Shanto IJzendoorn (57) introduced ecstatic dance in Amsterdam, in his Club Lite - now closed, but for years an alternative stopping place in the city. IJzendoorn: “When I read that they were doing ecstatic dancing in California, I contacted organizers there. It was mainly about the maxims: no talking, no alcohol, no shoes off. I copied that, but then we gave it our own twist. "
More about that later. Now back to the beginning of the evening. I leave my backpack with all my possessions in it in the corridor, among the stuff of all visitors. That has been going well for around five hundred evenings, I am assured. Take shoes off, into the room, where people are already warming up to the music. From this moment on, the mouth is closed, the phone is gone, not judging, free. And so barefoot. For this, the dance floor is covered with rubber mats.
My nightlife instinct is already making me move towards the bar to order the first cold beer of the evening when suddenly I am reminded of that other rule: no alcohol. Instead, the bar is full of jugs of water and tea - from Yogi, with names such as Pure Happiness and Fresh Mind. Both can still be seen, I think, while I pour myself a cup of tea.
I look into the room. Candlelight, incense. Many people in their twenties and thirties, but also older. Man Woman. Nose rings, fabric trousers with a lot of air in the pipes. You expect something like that, but it's not just about it. The plume is more diverse - and indeed apparently zen, well-tempered and free of mind. All things that I can't call myself tonight. Too self-conscious. Not ready for a game of really free movement on the very danceable music. A man with gray curls makes two head rolls diagonally across the dance floor. He does.
When the room is full - at least 150 people - we really start. The group forms a circle on the dance floor and the master of ceremonies greets everyone. When she asks who's here for the first time, a few hands go up. Those people receive a personal welcome and the rules that are now known are mentioned again. "And the most important thing: get out."
Full freedom
That circle is a standard shot and part of the twist that IJzendoorn has given to the concept. "A dance ceremony, but stripped of all meaning," he explains. “We had to get people excited about it for a while, but it soon became a major mass of the week for a large group. People came from all over the country, even from Groningen and Limburg. "
Meanwhile, about 30 ecstatic dance evenings are being organized in the Netherlands, but Ecstatic Dance Amsterdam remains the first and still the largest. Tonight is a special one for IJzendoorn: he hands over the baton to Dide van der Veen (46), who is responsible for management, and DJ Esta Polyesta (48). And what about him? He goes with a camper through Europe, giving ecstatic dance parties wherever possible.
As a DJ, Polyesta already played at ecstatic dance sessions around the world. "Wherever I turn, the atmosphere is always similar to here," she says. “In Russia they shout a bit more and it sometimes happens that people are not completely silent. Then the feeling immediately goes less deep. But above all, there are many happy faces, people who are really touched. And that is all about feeling free. Full freedom. "
That full freedom is the magic of the parties, but at the same time a risk, says IJzendoorn. “The criterion is: as soon as your freedom infringes on the freedom of another, we intervene. Everyone must feel good. Sometimes couples think that it is a ta**ra evening. Then we look at it for a moment, but if it goes too far, we will take action. "Polyesta adds:" To put things into perspective: in five hundred evenings of ecstatic dance it may have happened three times that someone was expelled. "
Nevertheless, the tension is conceivable. Shortly after the opening ritual, a young woman in yoga pants shoots the dance floor to do flexible things. Almost immediately she is joined by a somewhat older, bald man, who - that must be said - is at least as flexible, but also somewhat touchy. Does she want this? What are the intentions? After a short "mating dance" she solemnly folds her hands on her chest and immediately the man does the same, after which he, still so pliable, looks for another corner of the dance floor. Those hands on the chest are coded for: thank you, but now I want to go on without you again. And it works. A little later I also find out myself.
Staring contest
I am still a bit ambiguous when a woman suddenly falls to the ground in front of me. Consciously, I can see from her gaze. She looks at me tightly, friendly and expectantly. Do I have to fall to the ground now? I don't need anything, I remember. I put my hand on my chest and thank you kindly for the honor. Undisturbed, she wriggles across the floor.
Message from the master of ceremony. Whether we would like to discover our entire space bubble, she asks. You do something like that then. But how? Which space bubble? Maybe I don't have a space bubble. Or isn't everything just a space bubble? The man next to me is not struggling with such questions. He stretches himself, makes himself big, arms wide, legs too.
He breathes deeply and loudly. Eyes closed. Happy.
And that way nobody seems to care. A couple is doing a staring competition in the middle of the dance floor. A boy in a swimsuit is lying on the floor like a starfish. Meanwhile, the music builds up to "a peak", as IJzendoorn calls it afterwards. Something with a pan flute, something with a djembe and the room comes loose. Proud cries, whistling, screaming. This is what you call ecstatic.
So ecstatic that it is contagious, even for those who had to see it all again. Meanwhile, far away from my notebook, I jump along, I also utter a cry and then, in the middle of that euphoria, I lay myself down on the dance floor. There I lie, stretched out. On my back, eyes closed. And there comes that grin. Pure happiness.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++DUTCH HERE NEDERLANDS HIER
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Geen drank, geen drugs, niet praten en blote voeten, dat zijn de regels van ecstatic dance. Verslaggever Kees van Unen probeert zich vrij te voelen.
Kees van Unen9 augustus 2019, 9:12
Daar lig ik, gestrekt op de dansvloer van De Marktkantine. Op mijn rug, ogen dicht. Door mijn hele lijf voel ik de bas van de muziek, mensen dansen om me heen en terwijl ik langzaam mijn armen spreid, grijns ik steeds harder. In veruit de meeste gevallen zou je deze situatie als zorgelijk omschrijven. Gestrekt op de dansvloer van een Amsterdamse club: slecht nieuws. Drugs misschien, of een overdaad aan alcohol. Een poffer in m’n gezicht, kan ook. Maar niet van dat alles. Ik lig op mijn rug, midden op de dansvloer, en ik lig er goed.
Twee uur geleden stapte ik hier binnen. Een beetje nerveus, want ik ging iets nieuws doen, iets waar ik me vooraf geen goede voorstelling van kon maken. Twee keer per week organiseert Ecstatic Dance Amsterdam een dansfeest, elke dinsdagavond en zondagochtend. Daar komen steevast zo’n 150 mensen op af. Ook vanavond, terwijl het buiten nog zinderend zomert.
De regels zijn simpel: geen alcohol of andere verdovende middelen, blote voeten en niet praten. Het resultaat daarvan, volgens de organisatie: ‘Een unieke danservaring. Samen zorgen we voor een verbonden sfeer waarin iedereen zich veilig voelt, vrij om te dansen, plezier te maken, te ontdekken, kwetsbaar te zijn en grenzen te verleggen.’
Kaarslicht en wierook
Zeven en een half jaar geleden introduceerde Shanto IJzendoorn (57) ecstatic dance in Amsterdam, in zijn Club Lite – inmiddels gesloten, maar jarenlang een alternatieve pleisterplek in de stad. IJzendoorn: “Toen ik las dat ze in Californië met ecstatic dancing bezig waren, heb ik contact met organisatoren daar opgenomen. Het ging vooral over die stelregels: niet praten, geen alcohol, schoenen uit. Dat heb ik overgenomen maar vervolgens hebben we er hier onze eigen draai aan gegeven.”
Daarover later meer. Nu terug naar het begin van de avond. Mijn rugtas met al mijn hebben en houden erin laat ik onbeheerd achter in de gang, tussen de spullen van alle bezoekers. Dat gaat al zo’n vijfhonderd avonden goed, wordt me verzekerd. Schoenen uit, de zaal in, waar mensen al zachtjes aan het opwarmen zijn op de muziek. Vanaf dit moment is het mondje dicht, telefoon weg, niet oordelen, vrij zijn. En blote voeten dus. Daarvoor is de dansvloer met rubberen matten bezaaid.
Mijn uitgaansinstinct doet me al barwaarts bewegen om het eerste koude biertje van de avond te bestellen als ik opeens aan die andere regel word herinnerd: geen alcohol. In plaats daarvan staat de bar vol met kannen water en thee – van Yogi, met namen als Pure Happiness en Fresh Mind. Dat valt allebei nog te bezien, denk ik terwijl ik mezelf een beker thee inschenk.
Ik kijk de zaal in. Kaarslicht, wierook. Veel twintigers en dertigers, maar ook ouder. Man, vrouw. Neusringen, stoffen broeken met veel lucht in de pi**en. Zoiets verwacht je, maar het is niet alleen van zulks. Het pluimage is diverser – en inderdaad ogenschijnlijk zen, goedgeluimd en vrij van geest. Allemaal dingen die ik mezelf nog niet kan noemen vanavond. Te zelfbewust nog. Nog niet klaar voor een potje écht vrij bewegen op de trouwens zeer dansbare muziek. Een man met grijze krullen maakt diagonaal over de dansvloer twee koprollen. Hij wel.
Als de zaal is volgestroomd – 150 mensen minstens – beginnen we echt. De groep vormt een kring op de dansvloer en de ceremoniemeester begroet iedereen. Als ze vraagt wie hier voor het eerst zijn, gaan enkele handen omhoog. Die mensen krijgen een persoonlijk welkom en de inmiddels bekende regels worden nog eens opgenoemd. “En het belangrijkste: maak je los.”
Volle vrijheid
Die kring is vaste prik en onderdeel van de draai die IJzendoorn aan het concept heeft gegeven. “Een dansceremonie, maar gestript van alle betekenis,” legt hij uit. “We moesten mensen er even warm voor maken, maar al snel werd het voor een grote groep echt de hoogmis van de week. Mensen kwamen uit het hele land, uit Groningen en Limburg zelfs.”
Inmiddels worden er in Nederland zo’n dertig ecstatic-danceavonden georganiseerd, maar Ecstatic Dance Amsterdam blijft de eerste en nog altijd de grootste. Vanavond is een bijzondere voor IJzendoorn: hij geeft het stokje over aan Dide van der Veen (46), die het management voor haar rekening neemt, en dj Esta Polyesta (48). En hij dan? Hij gaat met een camper door Europa, ecstatic-dancefeesten geven waar dat maar kan.
Polyesta draaide als dj al op ecstatic-dancesessies over de hele wereld. “Waar ik ook draai, de sfeer is altijd vergelijkbaar met hier,” zegt ze. “In Rusland schreeuwen ze wat meer en het komt weleens voor dat mensen niet helemaal stil zijn. Dan gaat het gevoel meteen wat minder diep. Maar het zijn vooral veel blije gezichten, mensen die écht geraakt worden. En dat gaat allemaal over je vrij voelen. Volle vrijheid.”
BEELD GIJS KAST
Die volle vrijheid is de magie van de feesten, maar tegelijk een risico, zegt IJzendoorn. “Het criterium is: zo gauw jouw vrijheid inbreuk maakt op de vrijheid van een ander, grijpen we in. Iedereen moet zich goed kunnen voelen. Er komen wel eens stelletjes die denken dat het een ta**ra-avond is. Dan kijken we het even aan, maar als het te ver gaat, komen we in actie.” Polyesta vult aan: “Even ter relativering: in vijfhonderd avonden ecstatic dance is het misschien drie keer gebeurd dat iemand de deur werd uitgezet.”
Toch is het spanningsveld voorstelbaar. Vlak na het openingsritueel schiet een jonge vrouw in yogabroek de dansvloer op om buigzame dingen te doen. Bijna meteen krijgt ze gezelschap van een wat oudere, kale man, die – dat moet gezegd – minstens zo buigzaam is, maar ook wat aanrakerig. Wil ze dit? Wat zijn de intenties? Na een korte ‘paringsdans’ vouwt zij haar handen plechtig op haar borst en meteen doet de man hetzelfde, waarna hij, nog steeds zo buigzaam, een andere hoek van de dansvloer opzoekt. Die handen op de borst zijn codetaal voor: bedankt, maar nu wil ik weer even zonder u verder. En het werkt. Daar kom ik even later ook zelf achter.
Staarwedstrijd
Ik sta nog wat ambivalent te heupwiegen als opeens een vrouw voor mij ter aarde stort. Bewust, zie ik aan haar blik. Ze kijkt me strak, vriendelijk en verwachtingsvol aan. Moet ik me nu ook ter aarde storten? Ik moet niks, herinner ik me. Ik leg mijn hand op m’n borstkas en bedank vriendelijk voor de eer. Onverstoord kronkelt ze verder over de vloer.
Bericht van de ceremoniemeester. Of we onze hele space bubble nu even willen ontdekken, vraagt ze. Zoiets dóé je dan. Maar hoe? Welke space bubble? Misschien heb ik wel geen space bubble. Of is niet álles gewoon een space bubble? De man naast me worstelt niet met zulke vragen. Hij rekt zich uit, maakt zich groot, armen wijd, benen ook.
Hij ademt diep en luid. Ogen dicht. Gelukkig.
En zo lijkt niemand zich nog ergens iets van aan te trekken. Een stel doet een staarwedstrijd, midden op de dansvloer. Een jongen in een zwembroek ligt als een zeester op de grond. De muziek bouwt ondertussen op naar ‘een piekje’, zoals IJzendoorn het na afloop noemt. Iets met een panfluit, iets met een djembé en de zaal gaat los. Oerkreten klinken er, gefluit, gegil. Dit is wat je noemt extatisch.
Zo extatisch dat het aanstekelijk is, ook voor degenen die het allemaal nog maar eens moesten zien. Inmiddels ver weg van mijn notitieblokje spring ik mee, slaak ook ik een oerkreet en dan, midden in die euforie, vlij ik mezelf neer op de dansvloer. Daar lig ik, gestrekt. Op m’n rug, ogen dicht. En daar komt die grijns. Pure happiness.
What is going on at Ecstatic Dance Amsterdam?
The best way to find out, is to come and go through those doors. The second best way is to read this article below.
We dance:
Every Tuesday evening in De Marktkantine
Every Sunday morning in De Jungle
To be truly free in dance and movement we very much limit photos and videos at our events.
So there is not much to show.
But there is something to tell. A journalist of one of the most prominent papers in The Netherlands came to dance for the very first time and told his story.
Below you will find it in Dutch and English.
We, the organisers of Ecstatic Dance Amsterdam, love the attention that Ecstatic Dance is getting in the mainstream media. It is our wish for all humans to dance a lot. We believe it helps people to connect better with themselves and if they like, with others. We believe it creates more balanced and more happy humans.
Ecstatic Dance is a practise where people dance for 2 hours. The whole event takes 3 hours. The dancers don't talk, this helps to get out of your head, away from the too-much-thinking-modus. There is no alcohol or drugs and people kick off their shoes.
Everybody moves at their own level and at their own pleasure, there are no rules on how to dance.
It can be a great work out or a deep journey or it can just be healthy fun. Nothing wrong with that. Healthy fun is very valuable actually.
https://www.parool.nl/…/dit-is-ecstatic-dance-niet-praten…/…
Als de link niet opent, staat er helemaal beneden een Nederlandse versie.
*******************************************************************************
HERE IS THE ENGLISH TRANSLATION
*******************************************************************************
No drinks, no drugs, no talking and bare feet, those are the rules of ecstatic dance. Reporter Kees van Unen tries to feel free.
Kees van Unen9 August 2019, 9:12
There I lie, stretched out on the dance floor of De Marktkantine. On my back, eyes closed. Throughout my entire body I feel the bass of the music, people dance around me and while I slowly spread my arms, I grin louder and louder. In the vast majority of cases you would describe this situation as worrying. Stretched on the dance floor of an Amsterdam club: bad news. Drugs perhaps, or an excess of alcohol. A poffer in my face is also possible. But not all of that. I lie on my back, in the middle of the dance floor, and I lie well there.
I entered here two hours ago. A bit nervous, because I was going to do something new, something I couldn't imagine beforehand. Ecstatic Dance Amsterdam organizes a dance party twice a week, every Tuesday evening and Sunday morning. Around 150 people always come to that. Also tonight, while the summer is still blistering.
The rules are simple: no alcohol or other drugs, bare feet and no talking. The result, according to the organization: "A unique dance experience. Together we create a connected atmosphere in which everyone feels safe, free to dance, to have fun, to discover, to be vulnerable and to push boundaries. "
Candlelight and incense
Seven and a half years ago, Shanto IJzendoorn (57) introduced ecstatic dance in Amsterdam, in his Club Lite - now closed, but for years an alternative stopping place in the city. IJzendoorn: “When I read that they were doing ecstatic dancing in California, I contacted organizers there. It was mainly about the maxims: no talking, no alcohol, no shoes off. I copied that, but then we gave it our own twist. "
More about that later. Now back to the beginning of the evening. I leave my backpack with all my possessions in it in the corridor, among the stuff of all visitors. That has been going well for around five hundred evenings, I am assured. Take shoes off, into the room, where people are already warming up to the music. From this moment on, the mouth is closed, the phone is gone, not judging, free. And so barefoot. For this, the dance floor is covered with rubber mats.
My nightlife instinct is already making me move towards the bar to order the first cold beer of the evening when suddenly I am reminded of that other rule: no alcohol. Instead, the bar is full of jugs of water and tea - from Yogi, with names such as Pure Happiness and Fresh Mind. Both can still be seen, I think, while I pour myself a cup of tea.
I look into the room. Candlelight, incense. Many people in their twenties and thirties, but also older. Man Woman. Nose rings, fabric trousers with a lot of air in the pipes. You expect something like that, but it's not just about it. The plume is more diverse - and indeed apparently zen, well-tempered and free of mind. All things that I can't call myself tonight. Too self-conscious. Not ready for a game of really free movement on the very danceable music. A man with gray curls makes two head rolls diagonally across the dance floor. He does.
When the room is full - at least 150 people - we really start. The group forms a circle on the dance floor and the master of ceremonies greets everyone. When she asks who's here for the first time, a few hands go up. Those people receive a personal welcome and the rules that are now known are mentioned again. "And the most important thing: get out."
Full freedom
That circle is a standard shot and part of the twist that IJzendoorn has given to the concept. "A dance ceremony, but stripped of all meaning," he explains. “We had to get people excited about it for a while, but it soon became a major mass of the week for a large group. People came from all over the country, even from Groningen and Limburg. "
Meanwhile, about 30 ecstatic dance evenings are being organized in the Netherlands, but Ecstatic Dance Amsterdam remains the first and still the largest. Tonight is a special one for IJzendoorn: he hands over the baton to Dide van der Veen (46), who is responsible for management, and DJ Esta Polyesta (48). And what about him? He goes with a camper through Europe, giving ecstatic dance parties wherever possible.
As a DJ, Polyesta already played at ecstatic dance sessions around the world. "Wherever I turn, the atmosphere is always similar to here," she says. “In Russia they shout a bit more and it sometimes happens that people are not completely silent. Then the feeling immediately goes less deep. But above all, there are many happy faces, people who are really touched. And that is all about feeling free. Full freedom. "
That full freedom is the magic of the parties, but at the same time a risk, says IJzendoorn. “The criterion is: as soon as your freedom infringes on the freedom of another, we intervene. Everyone must feel good. Sometimes couples think that it is a ta**ra evening. Then we look at it for a moment, but if it goes too far, we will take action. "Polyesta adds:" To put things into perspective: in five hundred evenings of ecstatic dance it may have happened three times that someone was expelled. "
Nevertheless, the tension is conceivable. Shortly after the opening ritual, a young woman in yoga pants shoots the dance floor to do flexible things. Almost immediately she is joined by a somewhat older, bald man, who - that must be said - is at least as flexible, but also somewhat touchy. Does she want this? What are the intentions? After a short "mating dance" she solemnly folds her hands on her chest and immediately the man does the same, after which he, still so pliable, looks for another corner of the dance floor. Those hands on the chest are coded for: thank you, but now I want to go on without you again. And it works. A little later I also find out myself.
Staring contest
I am still a bit ambiguous when a woman suddenly falls to the ground in front of me. Consciously, I can see from her gaze. She looks at me tightly, friendly and expectantly. Do I have to fall to the ground now? I don't need anything, I remember. I put my hand on my chest and thank you kindly for the honor. Undisturbed, she wriggles across the floor.
Message from the master of ceremony. Whether we would like to discover our entire space bubble, she asks. You do something like that then. But how? Which space bubble? Maybe I don't have a space bubble. Or isn't everything just a space bubble? The man next to me is not struggling with such questions. He stretches himself, makes himself big, arms wide, legs too.
He breathes deeply and loudly. Eyes closed. Happy.
And that way nobody seems to care. A couple is doing a staring competition in the middle of the dance floor. A boy in a swimsuit is lying on the floor like a starfish. Meanwhile, the music builds up to "a peak", as IJzendoorn calls it afterwards. Something with a pan flute, something with a djembe and the room comes loose. Proud cries, whistling, screaming. This is what you call ecstatic.
So ecstatic that it is contagious, even for those who had to see it all again. Meanwhile, far away from my notebook, I jump along, I also utter a cry and then, in the middle of that euphoria, I lay myself down on the dance floor. There I lie, stretched out. On my back, eyes closed. And there comes that grin. Pure happiness.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++DUTCH HERE NEDERLANDS HIER
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Geen drank, geen drugs, niet praten en blote voeten, dat zijn de regels van ecstatic dance. Verslaggever Kees van Unen probeert zich vrij te voelen.
Kees van Unen9 augustus 2019, 9:12
Daar lig ik, gestrekt op de dansvloer van De Marktkantine. Op mijn rug, ogen dicht. Door mijn hele lijf voel ik de bas van de muziek, mensen dansen om me heen en terwijl ik langzaam mijn armen spreid, grijns ik steeds harder. In veruit de meeste gevallen zou je deze situatie als zorgelijk omschrijven. Gestrekt op de dansvloer van een Amsterdamse club: slecht nieuws. Drugs misschien, of een overdaad aan alcohol. Een poffer in m’n gezicht, kan ook. Maar niet van dat alles. Ik lig op mijn rug, midden op de dansvloer, en ik lig er goed.
Twee uur geleden stapte ik hier binnen. Een beetje nerveus, want ik ging iets nieuws doen, iets waar ik me vooraf geen goede voorstelling van kon maken. Twee keer per week organiseert Ecstatic Dance Amsterdam een dansfeest, elke dinsdagavond en zondagochtend. Daar komen steevast zo’n 150 mensen op af. Ook vanavond, terwijl het buiten nog zinderend zomert.
De regels zijn simpel: geen alcohol of andere verdovende middelen, blote voeten en niet praten. Het resultaat daarvan, volgens de organisatie: ‘Een unieke danservaring. Samen zorgen we voor een verbonden sfeer waarin iedereen zich veilig voelt, vrij om te dansen, plezier te maken, te ontdekken, kwetsbaar te zijn en grenzen te verleggen.’
Kaarslicht en wierook
Zeven en een half jaar geleden introduceerde Shanto IJzendoorn (57) ecstatic dance in Amsterdam, in zijn Club Lite – inmiddels gesloten, maar jarenlang een alternatieve pleisterplek in de stad. IJzendoorn: “Toen ik las dat ze in Californië met ecstatic dancing bezig waren, heb ik contact met organisatoren daar opgenomen. Het ging vooral over die stelregels: niet praten, geen alcohol, schoenen uit. Dat heb ik overgenomen maar vervolgens hebben we er hier onze eigen draai aan gegeven.”
Daarover later meer. Nu terug naar het begin van de avond. Mijn rugtas met al mijn hebben en houden erin laat ik onbeheerd achter in de gang, tussen de spullen van alle bezoekers. Dat gaat al zo’n vijfhonderd avonden goed, wordt me verzekerd. Schoenen uit, de zaal in, waar mensen al zachtjes aan het opwarmen zijn op de muziek. Vanaf dit moment is het mondje dicht, telefoon weg, niet oordelen, vrij zijn. En blote voeten dus. Daarvoor is de dansvloer met rubberen matten bezaaid.
Mijn uitgaansinstinct doet me al barwaarts bewegen om het eerste koude biertje van de avond te bestellen als ik opeens aan die andere regel word herinnerd: geen alcohol. In plaats daarvan staat de bar vol met kannen water en thee – van Yogi, met namen als Pure Happiness en Fresh Mind. Dat valt allebei nog te bezien, denk ik terwijl ik mezelf een beker thee inschenk.
Ik kijk de zaal in. Kaarslicht, wierook. Veel twintigers en dertigers, maar ook ouder. Man, vrouw. Neusringen, stoffen broeken met veel lucht in de pi**en. Zoiets verwacht je, maar het is niet alleen van zulks. Het pluimage is diverser – en inderdaad ogenschijnlijk zen, goedgeluimd en vrij van geest. Allemaal dingen die ik mezelf nog niet kan noemen vanavond. Te zelfbewust nog. Nog niet klaar voor een potje écht vrij bewegen op de trouwens zeer dansbare muziek. Een man met grijze krullen maakt diagonaal over de dansvloer twee koprollen. Hij wel.
Als de zaal is volgestroomd – 150 mensen minstens – beginnen we echt. De groep vormt een kring op de dansvloer en de ceremoniemeester begroet iedereen. Als ze vraagt wie hier voor het eerst zijn, gaan enkele handen omhoog. Die mensen krijgen een persoonlijk welkom en de inmiddels bekende regels worden nog eens opgenoemd. “En het belangrijkste: maak je los.”
Volle vrijheid
Die kring is vaste prik en onderdeel van de draai die IJzendoorn aan het concept heeft gegeven. “Een dansceremonie, maar gestript van alle betekenis,” legt hij uit. “We moesten mensen er even warm voor maken, maar al snel werd het voor een grote groep echt de hoogmis van de week. Mensen kwamen uit het hele land, uit Groningen en Limburg zelfs.”
Inmiddels worden er in Nederland zo’n dertig ecstatic-danceavonden georganiseerd, maar Ecstatic Dance Amsterdam blijft de eerste en nog altijd de grootste. Vanavond is een bijzondere voor IJzendoorn: hij geeft het stokje over aan Dide van der Veen (46), die het management voor haar rekening neemt, en dj Esta Polyesta (48). En hij dan? Hij gaat met een camper door Europa, ecstatic-dancefeesten geven waar dat maar kan.
Polyesta draaide als dj al op ecstatic-dancesessies over de hele wereld. “Waar ik ook draai, de sfeer is altijd vergelijkbaar met hier,” zegt ze. “In Rusland schreeuwen ze wat meer en het komt weleens voor dat mensen niet helemaal stil zijn. Dan gaat het gevoel meteen wat minder diep. Maar het zijn vooral veel blije gezichten, mensen die écht geraakt worden. En dat gaat allemaal over je vrij voelen. Volle vrijheid.”
BEELD GIJS KAST
Die volle vrijheid is de magie van de feesten, maar tegelijk een risico, zegt IJzendoorn. “Het criterium is: zo gauw jouw vrijheid inbreuk maakt op de vrijheid van een ander, grijpen we in. Iedereen moet zich goed kunnen voelen. Er komen wel eens stelletjes die denken dat het een ta**ra-avond is. Dan kijken we het even aan, maar als het te ver gaat, komen we in actie.” Polyesta vult aan: “Even ter relativering: in vijfhonderd avonden ecstatic dance is het misschien drie keer gebeurd dat iemand de deur werd uitgezet.”
Toch is het spanningsveld voorstelbaar. Vlak na het openingsritueel schiet een jonge vrouw in yogabroek de dansvloer op om buigzame dingen te doen. Bijna meteen krijgt ze gezelschap van een wat oudere, kale man, die – dat moet gezegd – minstens zo buigzaam is, maar ook wat aanrakerig. Wil ze dit? Wat zijn de intenties? Na een korte ‘paringsdans’ vouwt zij haar handen plechtig op haar borst en meteen doet de man hetzelfde, waarna hij, nog steeds zo buigzaam, een andere hoek van de dansvloer opzoekt. Die handen op de borst zijn codetaal voor: bedankt, maar nu wil ik weer even zonder u verder. En het werkt. Daar kom ik even later ook zelf achter.
Staarwedstrijd
Ik sta nog wat ambivalent te heupwiegen als opeens een vrouw voor mij ter aarde stort. Bewust, zie ik aan haar blik. Ze kijkt me strak, vriendelijk en verwachtingsvol aan. Moet ik me nu ook ter aarde storten? Ik moet niks, herinner ik me. Ik leg mijn hand op m’n borstkas en bedank vriendelijk voor de eer. Onverstoord kronkelt ze verder over de vloer.
Bericht van de ceremoniemeester. Of we onze hele space bubble nu even willen ontdekken, vraagt ze. Zoiets dóé je dan. Maar hoe? Welke space bubble? Misschien heb ik wel geen space bubble. Of is niet álles gewoon een space bubble? De man naast me worstelt niet met zulke vragen. Hij rekt zich uit, maakt zich groot, armen wijd, benen ook.
Hij ademt diep en luid. Ogen dicht. Gelukkig.
En zo lijkt niemand zich nog ergens iets van aan te trekken. Een stel doet een staarwedstrijd, midden op de dansvloer. Een jongen in een zwembroek ligt als een zeester op de grond. De muziek bouwt ondertussen op naar ‘een piekje’, zoals IJzendoorn het na afloop noemt. Iets met een panfluit, iets met een djembé en de zaal gaat los. Oerkreten klinken er, gefluit, gegil. Dit is wat je noemt extatisch.
Zo extatisch dat het aanstekelijk is, ook voor degenen die het allemaal nog maar eens moesten zien. Inmiddels ver weg van mijn notitieblokje spring ik mee, slaak ook ik een oerkreet en dan, midden in die euforie, vlij ik mezelf neer op de dansvloer. Daar lig ik, gestrekt. Op m’n rug, ogen dicht. En daar komt die grijns. Pure happiness.
