
09/12/2023
Afgelopen vrijdag heb ik de voorstelling 'Mammi Powa' gezien van Umar Mansaray (geregisseerd door ). Zijn verhaal ging over zijn verleden als kindsoldaat in Sierra Leone. Een prachtig stuk waarin het delen van traumatische geb***tenissen ook werden afgewisseld met lucht en humor.
Wanneer Umar over zijn traumatische ervaringen vertelde vertrok zijn gezicht en stroomden de tranen over zijn wangen. Hij doorleefde het. En door het te delen met het publiek leek het validatie te geven voor hetgeen wat hij heeft meegemaakt.
Ook dit is dramatherapie. In een hele andere vorm dan hoe ik het toepas, maar wel met dezelfde essentie. Namelijk: ruimte en uiting geven aan oude pijn en gevoelens en jezelf leren geven wat je toen eigenlijk nodig had gehad (liefde, troost, erkenning, gezien worden, etc.). Toen ik dit zag voelde ik trots voor mijn vak. Hoe waardevol het is om door middel van theater ruimte te geven aan je gevoelens.