14/11/2025
De kracht van het leven
zit niet in het overleven
maar in het spelen van het leven.
Toch leerden we al jong
dat leven een serieuze zaak is.
In de klas moest het stil zijn.
Niet lachen.
Niet praten.
Niet bewegen.
Niet leven.
We leerden te zwijgen,
met ingehouden adem te wachten
tot de bel weer rinkelt
dat kleine moment van vrijheid
waar we even mochten bestaan.
En ik kijk nu naar mijn ouders.
Gezichten getekend door plicht,
ogen waarin ooit vonken brandden,
nu dof van dagen vol moeten.
Er wordt nog weinig gelachen,
nog zelden gespeeld.
Het leven is een taak geworden,
een lijst, een last,
een serieuze zaak.
Maar wat als we…
uitgespeeld zijn,
en daardoor uitgeleefd?
Wat als leven
bedoeld is als een spel?
Een dans,
een oefening in verwondering
waar we al spelend leren leven,
waar fouten mogen vallen als bladeren,
waar elke lach een gebed is,
en elke adem een begin.
We hoeven niet langer
over het leven heen te stappen.
We mogen erin zakken,
erin dansen,
erin dwalen,
erin verdwijnen
want de kracht van het leven
is nooit in het overleven geweest,
maar in het durven spelen.
Leven,
zoals kinderen dat doen:
vol, echt, rommelig, open.
Leven
zonder doel..
maar met hart.