12/11/2025
Ze doet open in haar pyjama, verward en moe. “Ik wil alleen nog maar slapen,” zegt ze zacht. Even later drinken we koffie en komt ze langzaam weer een beetje terug. Ze wil niet geholpen worden met aankleden “Dat kan ik heel goed zelf.”
Tijdens de lunch schuift een nieuwe bewoonster aan. “Een nieuw gezicht,” zeg ik. “Dat heb ik al 93 jaar,” antwoordt ze gevat.
Mevrouw I. komt mopperend binnen, haar haren nog nat. Ze is voor het eerst geholpen met douchen. “Wat een afgang. Dat kan ik heel goed zelf.”
Maar even later praten mam, de nieuwe bewoonster en zij samen over hoe moeilijk het is om de regie uit handen te geven. En hoe het langzaam went.
💛 Lees het hele verhaal van Marjan Spelbrink over natte haren, autorijden en ‘dat kan ik heel goed zelf’.
Ik moet een aantal keren op de deur kloppen maar dan hoor ik toch wat geschuifel. Verward opent ze de deur. Ze is nog in haar pyjama en kijkt me verschrikt aan. Ik kan haar nog net opvangen en sla mijn armen om haar heen. Van de verzorging had ik al gehoord dat ze een paar keer bij haar geweest zijn...