18/04/2024
Volgend jaar bestaat mijn bedrijf 20 jaar en dat was voor mij de tijd om er eens zes weken uit te gaan. Ik besloot, best impulsief, zoals ik dat kan doen, te gaan lopen van Lissabon naar Santiago de Compostella.
Wat was het een reis, een afstand, een eenzaamheid en een meedogenloze spiegel.
Bewust van zuid naar noord in de hoop dat de warmte met me meeliep. Bewust met minimaal bagage in mijn rugzak opdat ik niet zou kunnen werken. Bewust een minder populaire route omdat ik alleen wilde lopen. Mijn eigen tempo hervinden. Bewust van mijn overgewicht en bar slechte conditie…
En wat ben ik trots, op mijn lijf. op mijn aanpak en mijn vooral veerkracht. Langzaam bouwde ik mijn dagelijkse aantal KM’s op. Ik voelde mijn lijf iedere week sterker worden. En bereikte na 5 weken zonder enige blessure Santiago.
Fysiek was ik dus sterker dan ik dacht. Mentaal was het pittig; al mijn vanzelfsprekendheden waren weg, iedere nacht ergens anders slapen, mijn bed opmaken met wat er in de herberg is. Slaapzalen delen met onbekenden, niet weten wat en/of er eten is, koken in vreemde keukens met minimale ingrediënten. En iedere ochtend in mijn uppie starten, soms een waterig zonnetje, meestal in de regen. Kijken hoe ver ik kom, hoeveel km en vooral hoogtemeters er vandaag op de route staan.
En toch zou ik het zo weer doen. Want wat ben ik me bewust geworden van mijn overlevingsmechanismen, doorzettingsvermogen en mijn onbewuste eenzaamheid, ook en misschien wel juist wanneer ik niet alleen ben.
Op de Camino doet je verhaal er niet toe, wie of wat je bent is niet relevant. Wat relevant is, is hoe je contact maakt. Iedere keer opnieuw en onder alle omstandigheden. Wanneer je blij bent na een prachtige etappe, of wanneer je uitgeput, doorweekt en hongerig aankomt. Het gaat over helpen en je laten helpen. Over nabijheid en kwetsbaarheid. Over jezelf dragen en je te laten dragen al is dat nog zo lastig op momenten van wanhoop.
Het laatste stuk van Porto naar Santiago ontmoette ik meer Pelgrims. Veelal prachtige ontmoetingen, we hebben gelachen, gedanst, gehuild, gezopen en getroost. En na een bijzondere ontmoeting met wederzijdse kwetsbaarheid, is afscheid een onvermijdelijk gevolg. En wat vond ik dat lastig. Weer alleen verder.
En toch wilde ik mijn eigen pad lopen, mijn eigen tempo hervinden. Dus hoe gezellig of fijn ook, ik ging alleen verder of meestal liep de ander door en bleef ik achter, want mijn tempo was niet erg vlot. hihihihi
Ja en wie ben ik als ik niet werk? Wie ben ik als niemand op me zit te wachten? Wie ben ik als ik een slaapzaal vol vreemden binnenkom? Hoe maak ik contact als ik moe bent? Hoe geef ik mijn grens aan? En hoe vraag ik hulp? En in mijn geval; waarom wacht ik daar zo lang mee….?
Dit zijn maar een paar inzichten, van de vele, waarin ik mezelf nog beter heb leren kennen. Het gaat dus op de Camino niet over het aantal km, dit was vooral een interne reis. En hoewel het extreem pittig was bij vlagen, ik wel vrij was, maar het niet als vakantie voelde, ga ik het zeker weer doen. Er valt nog zoveel mooi landschap in mijzelf en daar te ontdekken..
Maar eerst maar weer eens gewoon aan het werk (met deze inzichten)……