20/11/2024
Er was eens een vrouw. Zij weefde een web. Op ieder hoekje - ieder kruispunt tussen twee draden - legde zij haar hand. Zij bevestigde de verbinding, zij legde haar geloof in de kracht van het geheel.
Deze vrouw kun je op allerlei manieren ontmoeten. Ze is voor mij een archetype waar ik steeds meer voeling bij krijgt. Het is het archetype van de oermoeder. Zij die vertrouwd dat alles onderling verbonden is, dat er een netwerk is waarop we allemaal zijn aangesloten. Zij die danst op het ritme van haar hartslag, omdat het geen zin heeft ook maar iets of iemand te controleren. Zij die niet terugdeinst bij weerstand, want weet dat er altijd geweven is en zal blijven worden - het web leeft!
In de afgelopen jaren voelde het contact maken met dat archetype vooral als uitkleden. Steeds minder imago, meer authenticiteit. Zeer oncomfortabel. Maar ook: het ontslaat me van verantwoordelijkheid om altijd met iedereen te moeten verbinden. Het troost me te weten dat niemand ooit wezenlijk alleen is (ook al kan ieder mens zich (soms) eenzaam voelen). Het maakt me nederig naar ALLE mensen van elke vorm, maat, met welke religie of mate van bewustzijn.
Ik mag haar belichamen, deze oermoeder, net zo goed als dat jij dat mag. Het is een eer dat te mogen doen via de ervaring van het daadwerkelijke moederschap van onze dochter Inez. Deze foto is een paar weken na haar geboorte genomen. Elke keer als ik ernaar kijk raakt mijn eigen blik me. Ik zie een pasgeboren moeder, die zich nog niet gedragen weet door de kracht van het geheel. Ze weet zich geen raad, met de hoeveelheid liefde maar ook de hoeveelheid verantwoordelijkheid. Sindsdien heb ik mogen ervaren hoe het is om écht onderdeel te zijn van het leven. Ik heb me gesteund geweten door zoveel mensen (en dieren) om me heen. Ik mocht keer op keer kwetsbaar zijn, en het web bleef. Mijn draad die dit leven is, weeft zich vanuit verbinding. Niet het weten, maar het voelen. Zij leeft in mij, en ik leef in haar.
