01/04/2025
Dankbaar dat ik een bijdrage mocht leveren tijdens deze avond over rouw bij ongewenste kinderloosheid.
Ingezonden brief nav thema-avond ongewenst kinderloos. Op advies van de commissie wordt deze brief nu op socials geplaatst.
Onlangs stond er in de kerkbode een uitnodiging voor stellen die ongewenst kinderloos zijn gebleven. Juist de vermelding dat dit vanuit de werkgroep rouw en verlies georganiseerd werd, was bijzonder. Een onvervulde kinderwens is een groot verdriet, met levenslange rouw. Die erkenning maakte veel los. Mijn eerste reactie was: eindelijk! Dit heb ik in de afgelopen 30 jaar gemist. Geen kinderen krijgen, terwijl je er zo naar verlangt, is een eenzame weg. Terwijl overal om je heen kinderen, kleinkinderen geboren worden, opgroeien en uitvliegen, voel je de leegte. Op je werk, een verjaardag, een feestje, je hoort er nooit echt helemaal bij. En telkens wanneer je met pijn in je buik, op kraamvisite bent geweest, kom je weer thuis in een leeg huis. Dat is rauw.
Maar, die uitnodiging was eigenlijk niet voor ons, dachten wij. Wij hebben immers 3 kinderen. Wij zijn niet kinderloos. Wij zijn onwijs dankbaar, voor ons adoptiegezin. Maar toch voelde ik mij aangesproken door de uitnodiging. Het was een beetje dubbel. Adoptie is geen vervanging van, niet in de plaats van. Het gemis blijft en kan op sommige momenten zelfs nog meer aanwezig zijn. We hebben de eerste 2 jaar en 9 maanden van het leven van onze kinderen gemist. Daar is veel verdriet aan vooraf gegaan. Dat is wel degelijk rouw en kan zo ineens weer rauw op je dak komen. Zo ineens, onaangekondigd, onverwacht, maar nog steeds even scherp. Dat gemis blijft een onderdeel van ons leven. Maar tegenover anderen, die écht kinderloos zijn gebleven, voelde ik mij wel een beetje bezwaard. Zouden ze het niet vervelend vinden?
We zijn toch gegaan en voelden ons helemaal welkom. En binnen een paar minuten, wist ik dat het goed was. Er was zóveel herkenning. Al zat iedereen er met hun eigen verhaal, het was ons verhaal. Hier waren we allemaal gelijk. We voelden allemaal dezelfde pijn. Het was een beetje thuiskomen.
Nog steeds is het een onderwerp dat lastig bespreekbaar is. Je begint er zelf niet zo snel over. Een ander wil er niet over beginnen, omdat ze daar zelf hun eigen gedachten over hebben. Bovendien gaat het leven door. Inderdaad, het leven gaat door, de verschillen worden alleen maar groter. Terwijl de ander opgaat in de drukte van een eigen gezin, blijft het gemis in elke fase aanwezig en wordt het zeker niet minder. Het blijft rauw. Dit is rouw!
Fijn dat deze avond er was. Dat we erkend worden. Dat ons verdriet mag bestaan. Hoewel het lastig is om kwetsbaar te zijn, voelden we hier de ruimte en de openheid om het samen te delen. Voor de wereld om ons heen zal het ook lastig zijn. Hoe ga je hier goed mee om? In elk geval niet door het te negeren, te verzwijgen, er overheen te walsen, over te oordelen of met “goede” raad te komen. Durf ook kwetsbaar te zijn en vraag eens hoe het echt met iemand gaat.
Een onvervulde kinderwens. Je kunt het niet vergelijken, met welke rouw dan ook. Het zit diep in je geworteld. Het is een deel van je leven. We dragen ons verlies met ons mee, ons leven lang. We hebben onze dromen verloren. We zijn een deel van onszelf kwijtgeraakt. Dat is rouw en verlies!
We zijn dankbaar dat de commissie de moed heeft gehad om dit thema op te pakken en zouden een vervolg heel fijn vinden. We hopen dat, voor wie de drempel nu nog te hoog was, zich welkom weten op een volgende bijeenkomst.
Sjirine Bettink
