03/05/2025
Gisteren ging ik weer op pad naar mijn, nu 36 weken, zwangere dochter. En ik zie daar de laatste weken iets magisch gebeuren.
Niet alleen groeit er een kleintje in haar buik — er groeit ook iets in haar: zachtheid, kracht, instinct.
Ik herken het, want ik voelde het zelf ook lang geleden zo.
Nu zie ik het terug, in haar handen die over haar buik glijden, in haar stem als ze zachtjes tegen haar baby praat.
Maar wat me het meest raakt?
Dat het vrouw-zijn zich zo natuurlijk doorgeeft. Van mijn oma naar mijn moeder, mijn moeder naar mij, ik naar mijn dochter en nu zij op haar eigen wijze naar haar kindje.
De manier waarop we zorgen, beschermen, liefhebben.
Alsof er een eeuwenoude draad door ons heen loopt.
Eentje van dienstbaarheid, onvoorwaardelijke liefde, en een diepe, stille dankbaarheid.
Omdat ik ook weet dat dit niet vanzelfsprekend is.
Omdat er zoveel vrouwen zijn die dit missen, of moeten loslaten nog voor het begonnen is.
En dat maakt dit moment voor mij nog magischer.
Ik ben niet alleen een moeder die oma wordt.
Want als je dochter een kindje krijgt, word je een vrouw in een andere rol: die van moeder van een moeder.
Ik ben een dochter van een dochter.
Ik ben een vrouw in een lijn van liefde ❤️🩷
