22/04/2025
Gister keek ik de bekerwedstrijd van Go Ahead Eagles. Wat een sfeer, de supporters, de wedstrijd en wat een verschillende gevoelens!
Het begon met het gevoel van verliezer. De tegen strafschop die ze op 1-0 achter zetten. Ik voelde teleurstelling in mijn buik, een knoop die niet zomaar loskwam want wat had ik het iedereen gegund: die felbegeerde beker... Mijn ademhaling werd oppervlakkig en mijn schouders zakten. Het leek wel of mijn hele lichaam het verlies al aan het verwerken was.
Maar toen gebeurde er iets.
Er kwam een sprankje hoop. In de laatste blessure-minuut kwam daar die penalty; er is nog een kans! Je voelt die spanning in je lijf: je hartslag versnelt, je handen trillen bijna van de energie. Alles ligt nog open, alles is mogelijk. En ineens zit je op het puntje van je stoel, loopt te ijsberen... alsjeblieft schiet die bal erin Mats! Yessss 1-1!!
En dan… verlenging, penalties en uiteindelijk; JA... de BEKER ❤️💛
Wat een ontlading. Ik voelde mezelf helemaal opengaan; springen, tranen, zingen. Het was alsof mijn hele lichaam juichte zoals bij velen. Mijn hart bonkte in mijn borst, ik had kippenvel van blijdschap en de adrenaline stróómde door mn lijf. Die beker was binnen!
Wat ik me nu, een dag later, realiseer is hoe dicht die emoties bij elkaar liggen. Hoe snel je lichaam kan schakelen van de ene naar de andere emotie. Maar wat me vooral raakte, was de verbinding die ik voelde – niet alleen binnen het team, maar ook met de vele supporters en met de mensen om me heen, en zelfs met mezelf. Het is niet alleen het winnen dat je voelt, het is die gedeelde ervaring, die gezamenlijke energie.
Het is díé verbinding, die ik in mijn lijf voelde stromen.
Het heeft me doen beseffen dat verbinding zoveel meer is dan alleen een woord. Het gaat om aanwezig zijn, voelen, en samen beleven. In die momenten van spanning en opluchting voel je je zo verbonden, niet alleen met de uitkomst, maar ook met je eigen kracht en met elkaar.
Dus de volgende keer dat je iets meemaakt vraag jezelf dan eens af: Wat voel ik nu eigenlijk in mijn lijf?
Want dáár begint het.
Niet in je hoofd, maar in je lijf.
In het voelen.
In het verbinden.
In het (be)leven.
