20/09/2025
Je bent zo sterk.
Uitreiken naar de ander. Het klinkt eenvoudig, maar vaak is het een moedige stap.
Mijn hand bieden kan ik goed, maar ontvangen is soms wel een ander verhaal. De afgelopen tijd merkte ik zelf hoe dat kan schuren.
Rouw en verlies verleidde me tot terugtrekken. Het zelf te doen, in mijn eentje. Ik ken heel goed het sterk zijn, de kar trekken, er zijn als de ander even niet meer kan. En nu had ik juist de uitgestoken hand van de ander nodig. Mensen die het soms echt tegen me zeiden "wat fijn om bij je te zijn", of me lieten voelen "je bent welkom". Soms gewoon door een theetje te drinken. Samen klussen. Samen muziek maken en weer even voelen dat ik kon lachen. Soms een diep gesprek, samen sparren. Een arm om me heen. Of gewoon: “Zullen we even bellen?”
Maar de grootste stap lag bij mij. Om die hand echt te ontvangen, toe te laten. Dealen met mijn angstige hoofd: ben ik niet te veel, doe ik niet te zielig, zijn ze het beu? Mijn lijf gaf wel duidelijke signalen. Voelen hoe fijn het is om samen te zijn. En wanneer het tijd was om weer op te laden, even alleen te zijn. En ook dat was nodig.
Ik besefte hoe dun de grens is. We hebben allemaal behoefte aan momenten om even met jezelf te zijn. Maar we hebben evenzeer een ander nodig. Om ons welkom te voelen. Als het goed gaat, om plezier te maken, te genieten, en om dingen neer te zetten. Maar ook als het moeilijk is. Als vriend, geliefde, collega, leidinggevende. Ik knap er van op.
Sterk zijn heeft een andere betekenis. Niet langer alleen maar: schouders eronder, actie en doorgaan. Maar ook: toelaten, voelen, verbinden, opnieuw vorm vinden. Met een lach én een traan.
Wat betekent het als er geen backup is, zag ik terug bij een cliënt. Zij werkte in een cultuur van ieder op zijn eigen eiland. Geen tijd, teveel werk. Interesse was er nauwelijks. Sparren? "Het ligt aan jou". Overleggen? “Zoek het maar uit.” Haar uitgestoken hand bleef onbeantwoord. Ze trok zich terug, verhardde in haar lijf, maar ook in haar denken en haar woorden. Ze raakte opgesloten in haar hoofd. Piekeren, Zelftwijfel. Haar lijf protesteerde: spanning, slapeloze nachten, prikkelbaar. Groot verloop in het team.
Wat er ontbreekt? Bruggen bouwen. Rugdekking. Het samen doen. Zorg eerst voor contact. Eerst mens, dan doel en resultaat.
Wij mensen hebben twee basisbehoeften: autonomie en verbinding. Daar waar beiden ruimte krijgen, ontstaat veerkracht. Dat is geen harde kracht. Het is een zachte, beweeglijke kracht. Kracht die je lijf ontspant, je opent, je moed geeft om opnieuw uit te reiken. Die energie geeft om in beweging te komen.
Nu kan ik zelf ook weer mijn hand uitsteken. Niet omdat de pijn weg is. Maar omdat ik gevoeld heb dat je ook mét een litteken weer kunt gaan genieten en dierbare mensen kunt liefhebben. Om het leven weer vorm te geven.
Sterk zijn betekent niet dat je alles alleen doet.
Sterk zijn betekent dat je een hand durft te geven én te nemen.
Je lijf is waar je hoofd je hart ontmoet. Waar je muren afbreekt en bruggen bouwt. Dat is pas sterk 🌺
