20/08/2025
Na het verlies van zijn partner voelde Jeroen zich helemaal uit het lood geslagen. Alles om hem heen leek veranderd.
Na een paar weken besloot hij langzaam weer wat structuur op te zoeken. Hij voelde dat hij daar behoefte aan had, en keerde terug naar zijn werk.
Met gemengde gevoelens stapte hij het kantoor binnen. De geur van koffie, het zachte getik van toetsenborden — het was vertrouwd, maar ook anders.
Sommige collega’s glimlachten, anderen knikten voorzichtig.
Zijn directe collega kwam naar hem toe en zei zacht: “Fijn dat je er weer bent.”
Jeroen knikte. Meer kon hij nog niet zeggen, maar de woorden deden hem goed.
De eerste dagen waren niet makkelijk. Alles kostte moeite, en zijn gedachten dwaalden vaak af. Toch merkte hij dat het ritme van de dag hem hielp. De gesprekken, de afleiding, het contact — het bood iets van houvast.
Op een middag werkte hij samen met een collega aan een project. Ze haalden samen een herinnering op en moesten lachen. Heel even voelde het licht.
Het was een klein moment, maar het betekende veel.
Langzaam leerde Jeroen zijn verdriet een plek te geven. Het gemis bleef, maar hij ontdekte ook dat er ruimte mag zijn voor nieuwe momenten.
Dat het oké is om te lachen, ook als je rouwt.
En dat liefde niet verdwijnt, maar meereist in alles wat je doet.
