04/09/2024
Uit de bundel: Het leven gezien vanuit onze perceptie.
Soms leg ik iets onder een vergrootglas
en zie ik kleine dingen sterk vergroot.
Dan zie ik niet wat is, maar hoe het was.
Wat mijn perspectief een aanzicht biedt,
dat wat in de werkelijkheid geschiedt,
een aanstoot is om in het reine te komen
met het verleden.
Opdat ik kan relativeren wat in het heden
geschiedt.
Zo wordt het een gekend en erkend gebied
en verruimt zich mijn blik,
waardoor ik
me stevig op beide benen voel staan.
---------------------------------
Gegeseld door de wind,
gescrubd door het zand,
lopen we hier eensgezind
over het onstuimige strand.
En in deze storm komen we tegen
hoe saamhorig we zijn.
We lopen gedegen
tegen de wind in en voelen ons fijn.
Onze hoofden raken leeg.
En in de overdaad van de vloed
ontladen we ons gemoed
dat onze inzichten oversteeg.
Mijn perceptie is niet meer wat hij was.
Nu de storm zo over ons heen raast,
kijk ik heel verbaasd,
naar wat zich afgelopen jaren heeft afgespeeld.
Ik trek me al lopende in mezelf terug.
Ik kijk eerst nog eventjes vlug
naar de anderen
met wie ik ben aan het wandelen.
--------------------------------
Ze kijken allen voor zich uit.
De sjaal voor hun gezicht
om al het zand op te vangen
wat zich tegen ons richt.
Er valt niet veel te praten.
We lopen uitgelaten
over het stuivende zand.
Ik vraag me af: waarin we zijn beland?
---------------------
We hebben vooraf veel met elkaar gepraat
en onze visies gedeeld.
We waren het niet altijd met elkaar eens,
maar dat maakt een gesprek juist interessant.
Het verruimt je visie, zodoende beland
je niet in eenkennigheid
waarin je alleen maar je eigen geloof belijdt.
