28/12/2024
`Kerstpakket`
Voor de `feest -drukte losbarstte, vroeg een cliënte: Hoe zit het eigenlijk als je ZZP-er bent; krijg je dan ook een kerstpakket of moet je dat zelf regelen?` Bij het noemen van de laatste mogelijkheid, zag ik een lach op haar gezicht.
Ik bemerkte op haar vraag niet direct te beantwoorden. Niet zozeer vanwege de vraag zelf, doch mijzelf bewust wordend hieraan nooit te hebben gedacht. Sterker nog, niet te hebben gemist!
Dit in tegenstelling tot ruim 40 jaar geleden. Mijn gedachten dwalen af naar mijn kindertijd: de laatste werkdag van mijn vader voor de Kerstvakantie. Wanneer komt pa thuis?, vroeg ik mijn moeder enkele keren, terwijl we niet zoals anders met zijn vieren aan de eettafel zaten. Mijn moeder legt uit dat hij later zal komen als anders. De laatste werkdag van het jaar sloten ze als collega`s met elkaar af middels een gezellig etentje.
Wanneer hij dan ook thuis kwam was mijn oog niet zozeer op hem gericht. Dan wel op de druk geprinte doos die hij meebracht: het kerstpakket! Mijn moeder vermaande mij vast nog uit te kijken met de als spaghetti ogende glinsterende rommel- ter bescherming van de producten-, op het net stof gezogen hoogpolige tapijt. Popcorn (bij het consumeren kwam de teleurstelling: het was zoet i.p.v. de verwachte zoute variant), ragout ( de rillingen lopen nog over mijn rug, denkend aan de drillerige, crème-ogende, textuur) en natuurlijk de bijbehorende bakjes. Een doosje Droste chocolade pastilles en een zakje zoute sticks. Een blikje knakworstjes en een kaart. Ik kan me nog herinneren dat ik deze elke keer weer verwachtingsvol opende en stuitte op een standaard gedrukte tekst….Geen verdere aandacht aangegeven, want uiteindelijk was het Kerstpakket er!
Zou het toentertijd (lang geleden) letterlijk een jaarlijkse herhaling zijn geweest van gelijke producten? Al gauw werd deze vraag overgenomen door verwondering.
De periode voorafgaand aan de Kerstdagen en de jaarwisseling werd namelijk gekenmerkt door `ontvangen`. Het deed me denken aan (inmiddels overleden) Mirjam Bakker. In een van haar lessen besprak ze op een pakkende wijze het thema `Geven en Ontvangen` vanuit het Contextueel gedachtengoed en het belang van een balans tussen deze. Ik bemerk geneigd te zeggen wanneer ik iets aangereikt krijg: Joh, dat had niet gehoeven` of `Waar heb ik dit nu aan te danken? ` Wanneer een ander geïnteresseerd vraagt wat ik wil, presteer ik het te vertellen niets nodig te hebben, aangezien ik alles heb. Wellicht bekend, het nare gevoel van: in het krijt staan, wat maakt dat de blijdschap van het krijgen wordt weggemaakt met de gedachte hoe een blijk van waardering uiteindelijk ook weer terug te kunnen geven… Deze les liet mij pijnlijk inzien hoe ik hierin de gever tekort doe! Wie ben ik uiteindelijk om te bepalen dat iemand dat niet had hoeven doen.
Vanuit de kant als gever, angst te ervaren dat het niet in de smaak valt bij de ander. Of dat bij het geven, de ontvanger niet zo gereageerd als gehoopt… Wanneer je geeft vanuit een innerlijke behoefte, zal het minder belangrijk zijn hoe de ander reageert. Uiteindelijk heb jij gehoor gegeven aan jouw innerlijke behoefte.
Inmiddels begrijp ik wat maakt dat ik het traditionele kerstpakket, veelal uitgedeeld wanneer er sprake is van een dienstbetrekking, niet hebt gemist.
Geen standaard artikelen als Kerstpakket ontvangen. Integendeel: ieder geschenk letterlijk met een eigen handschrift. Niet afgestemd op de ander omdat het hoort maar vanuit eigenheid en puurheid.
Iedere in-ontvangst-mogen-nemen attentie, gedurende de afgelopen weken, deed mij denken aan de uitdaging:
De kunst van ontvangen!
