16/09/2024
Bijna 9 jaar alweer heb ik mijn praktijk in het Bastion.
Een pandje waar veel leuke kleine bedrijfjes en praktijken zitten.
Voorheen de oude melkfabriek.
En ik ben op zijn zachtst gezegd erg blij met mijn mooie ruimte, waarin ik mijn cliënten kan ontvangen.
Maar dat had anders kunnen zijn, als krakers dit leegstaande pandje nooit hadden gekraakt. En er niet het mooie en productieve gebouw van hadden gemaakt wat het nu is. Het onderstaand artikel van BN de Stem, uit 2006, beschrijft de unieke gebeurtenissen en hoe Stichting het Bastion tot stand is gekomen.
De foto is gemaakt in de hal van het Bastion. 😃
🏡Het Bastion is weer van de krakers
Door Nico Schapendonk
BREDA – In mei 1982 werd melkfabriek Het Bastion in Breda gekraakt. Nu, op
de kop af 24 jaar na die bezettingsactie, kopen de oorspronkelijke krakers
het gebouw. ‘Het Bastion is weer één.’
Om vier uur ‘s ochtends rijden twee vrachtwagens de uitgestorven
Bastionstraat in.
Met piepende remmen stoppen de trucks voor de oude melkfabriek, waarna
vijftig jongens en meisjes uit de wagens springen. Ze rennen naar de
melkfabriek en kraken het pand binnen de kortste keren. Met behulp van
sloopmateriaal van panden aan de Leuvenaarstraat verbouwen ze de fabriek
snel tot een vesting.
Weken lang lopen krakers en symphatisanten met helmen en knuppels wacht om
te voorkomen dat knokploegen een einde aan de bezetting maken.
„Tja, als je dreiging uitstraalt, nemen ze je serieus“, zegt Paul de
Ridder. Hij is nu 47, maar in ’82 is hij een van die jongens die het
gebouw binnenstormt, dat al snel bekend wordt als ‘Het Bastion’.
Nog steeds woont hij in de oude melkfabriek. Hij werkt er ook, voor
Uitgeverij Papieren Tijger.
De Ridder is de laatste van de zes die de ‘kerngroep’ vormden van de meest
geslaagde kraakactie die ooit in Breda heeft plaatsgevonden.
Geslaagd is geen understatement. Integendeel, de stichting Bastion is
sinds vorige week donderdag de formele eigenaar van het hele complex.
Woningcorporatie Singelveste heeft voor 650.000 euro afstand gedaan van
het woongedeelte. Daarmee is het Bastion weer éen, want het werkdeel was
al van de krakers.
Singelveste-directeur Harry Reininga heeft en passant drie jaar
bureaucratische rompslomp voor lief moeten nemen om de overdracht rond te
krijgen.
Maar nu zijn de oorspronkelijke krakers, verenigd in de Stichting Bastion,
ten langen leste eigenaar geworden van het gebouw dat ze in hun jonge,
wilde jaren hebben gekraakt.
Actieve jeugdcultuur
Begin jaren tachtig, het is een stormachtige tijd met veel
jeugdwerkloosheid, leegstand, woningnood en beroerde economische
vergezichten. Maar er is een zeer actieve jeugdcultuur, herinnert De
Ridder zich. „Jongeren waren meer met de wereld en de maatschappij bezig.
Ze hadden de drive om dingen te veranderen.“
In die tijd kent Breda een harde kern van krakers die bestaat uit ongeveer
vijftig man. Ze reizen vanuit hun ‘basis’ in een aantal slooppanden aan de
Baronielaan het land door naar andere krakersbolwerken. Daar ontdekt een
aantal van hen dat het de moeite waard is om grote complexen te kraken in
plaats van hier en daar een pandje.
„Op lange termijn is dat slimmer, omdat je er dan ook economisch voordeel
uit kunt halen“, verklaart De Ridder.
Het gaat hem en zijn vrienden dan ook om meer dan alleen woonruimte. Ze
zoeken ook een plaats om te werken. De oude melkfabriek in de
Bastionstraat voldoet geheel aan dit profiel. De woningbouwplannen van het
Bredase bedrijf Albouw nemen de krakers niet serieus. ze beschouwen Albouw
als een speculant, die het gebruik van de ruimte juist tegenhoudt door het
zo’n tien jaar leeg te laten staan. Kraken van zo’n pand is principieel
dan ook geen probleem voor De Ridder en zijn vrienden.
De eerste weken na de kraak gaan voorbij als een soort ‘staat van beleg’.
Na verloop van tijd verdwijnen de scherpe randjes van de kraakactie.
Goed, er zijn omwonenden die de krakers het liefst zo snel mogelijk het
pand uit gemept zien, maar er zijn er ook steeds meer die af en toe eens
wat gereedschap lenen. Na jaren wordt Het Bastion ‘normaal’. Er repeteren
bandjes, er zitten bedrijfjes, er wonen mensen. En nu zijn de krakers echt
in het bezit van ‘hun’ pand.
Normaler
„Het Bastion is weer één“, zegt De Ridder. „Het is een geslaagd project,
al had het wat mij betreft allemaal wat sneller gekund. Op korte termijn
zal er hier niet zo veel veranderen. Ook qua bewoners wordt het hier
normaler. De krakers die terug willen, zijn wat ouder. Maar het wonen in
groen zal in de toekomst misschien verdwijnen en plaats maken voor grotere
eenpersoonswoningen. Het gemeenschappelijke is er ook een beetje van af.
Je ziet dat zelfs hier de individualisering toeslaat.“
BN/de Stem Breda 10-05-2006 🏘
