21/08/2025
Deel 2
๐๐ค๐ ๐ค๐ฃ๐จ ๐๐๐ฃ๐ ๐๐ฃ ๐ฌ๐ค๐ง๐๐ฉ ๐๐รฏ๐ฃ๐ซ๐ก๐ค๐๐
Je zou kunnen zeggen dat ons brein grofweg uit twee gebieden bestaat: denken en voelen. Zolang deze twee in balans zijn, voelen we ons goed en loopt het leven meestal naar wens. Maar zodra er iets ingrijpends gebeurt, raakt die balans vaak verstoord. Dan neemt ofwel het denken, ofwel het voelen de overhand. Dit geeft niets en is een prachtig natuurlijk overlevingsmechanisme mits tijdelijk.
Neem bijvoorbeeld het breken van een been. Je kunt er zelf niets aan doen, dus ligt de focus automatisch op het onder controle houden van de pijn. Je verstand zorgt ervoor dat je hulp inschakelt. Maar terwijl je op hulp wacht, krijgt je gevoel vaak de overhand. Sommige mensen hebben dan ook moeite om nog helder of rationeel te blijven nadenken. Het denken wordt tijdelijk "uitgeschakeld" om ruimte te geven aan het voelen. Ons systeem regelt dit prachtig: het prioriteert wat op dat moment het belangrijkst is.
Het werkt ook andersom. Stel dat je in een emotioneel moeilijke situatie zit. Dan neemt het denken het over om oplossingen te zoeken, juist om niet te verdrinken in emoties. Je brein schakelt over op een soort "overlevingsmodus". Het is dan belangrijk dat, zodra de crisis voorbij is, de balans weer langzaam wordt hersteld tussen denken en voelen.
Bijvoorbeeld: als je een dierbare verliest, helpt het denken je eerst om alles praktisch te regelen. Maar als dat eenmaal gedaan is, moet er ruimte komen om het verlies emotioneel te doorleven. Dat is vaak lastig, want echte emotionele pijn vraagt niet om oplossingen, maar om aanwezigheid en acceptatie. En juist dat โ het toelaten van gevoelens zonder ze meteen op te lossen โ wordt vaak als bedreigend ervaren en blijft iemand โhangenโ in het zoeken naar een rationele oplossing.
Ik vergelijk het graag met het troosten van een peuter van twee jaar. Als een kind aandacht nodig heeft, zonder voor de ouder een direct begrijpelijke aanleiding en de ouder duwt het weg, zal het kind ander gedrag gaan vertonen om alsnog aandacht te krijgen. Maar als de ouder het kind zonder uitleg even op schoot neemt en knuffelt, is dat vaak al genoeg. Het kind springt daarna weer van schoot en speelt verder. Het heeft de bevestiging gekregen: "๐๐ฆ๐ต ๐ช๐ด ๐จ๐ฐ๐ฆ๐ฅ, ๐ซ๐ฆ ๐ฃ๐ฆ๐ฏ๐ต ๐ท๐ฆ๐ช๐ญ๐ช๐จ."
Dat gevoel van veiligheid maakt het verschil.
Want uiteindelijk, denk ik, kijken we als mens altijd naar de wereld vanuit deze diepste behoefte. Dat gebeurt zelfs bij elke gedachteflits die we hebben. Er wordt geschat dat we tussen de 40.000 en 60.000 gedachteflitsen per dag hebben โ en onder al die gedachten ligt steeds de vraag: "๐๐ด ๐ฅ๐ช๐ต ๐ท๐ฆ๐ช๐ญ๐ช๐จ?"
En omdat we van nature sociale wezens zijn, is onze โkans van overlevenโ afhankelijk van onze verbondenheid met anderen. We hebben die verbinding nodig. En dus houden we die, vaak onbewust, voortdurend in de gaten. Want we hebben elkaar nodig en hoe ingewikkeld kan dat zijnโฆ
Wordt vervolgd
https://wandelcoachingsd.nl/
Voor werkgevers is er vanuit een landelijke samenwerking een speciaal aanbod.
Zie onderstaande link
https://bewegingopelkniveau.nl/werkgebied/